ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Η ΗΤΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ

ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Η ΗΤΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ

Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

[Πηγή: iskra, 26/04/2014]

Γίνεται καθημερινά όλο και σαφέστερο ότι πλησιάζει ταχύτατα η στιγμή που το Κίεβο θα εξαπολύσει κάποιου είδους στρατιωτική επίθεση εναντίον των ρωσόφιλων αυτονομιστών της Ανατολικής Ουκρανίας. Δεν θα διστάσει αν χυθεί αίμα σε μια εμφύλια σύγκρουση. Το τελικό «ναι» και την τελική πινελιά φαίνεται ότι έβαλε ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζ. Μπάϊντεν κατά την επίσκεψή του στο Κίεβο. Είχε προηγηθεί ο διευθυντής της CIA.

Η Ανατολική Ουκρανία είναι ήδη χαμένη για το Κίεβο. Οι ρωσόφιλοι είναι πλειοψηφία και οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ρωσίας υπερτερούν απολύτως έναντι του αποδιαρθρωμένου Ουκρανικού Στρατού. Το ερώτημα είναι τι επιδιώκουν οι ΗΠΑ και σπρώχνουν το Κίεβο σε μια μάχη χαμένη εκ των προτέρων. Η απάντηση βρίσκεται σε όλα όσα προηγούνται, στη μεθόδευση έως τη σύγκρουση. Στόχος δεν είναι η νίκη αλλά η εκμετάλλευση της ήττας. Πριν από τη μάχη και, ιδίως, μετά. Η συνεχής κλιμάκωση της, λεκτικής έως τώρα, αντιπαράθεσης των πρωταγωνιστών (Κέρι, Λαβρόφ, Μέρκελ) δίνει το χρόνο να αναπτυχθεί στο μέγιστο η προπαγάνδα πειθούς της δυτικής Κοινής Γνώμης ότι η «δική μας πλευρά» υπερασπίζεται το δίκαιο.

Η προετοιμασία της Κοινής Γνώμης είναι συστατικό ενός πολέμου. Πολύ περισσότερο όταν ο κόσμος στη Δύση έχει πάψει να πιστεύει όσα του λένε οι Άρχοντες, ιδίως όταν πρόκειται για πολεμικές επιχειρήσεις. Οι Άρχοντες έχουν πιαστεί επανειλημμένα να λένε ξεδιάντροπα ψέματα. Η σταδιακή κλιμάκωση δίνει το χρόνο να επιτευχθούν ταυτόχρονα δυο στόχοι. Πρώτον να καμφθούν οι όποιες παρασκηνιακές (αν υπάρχουν) αντιστάσεις εντός των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων σε πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον της Ρωσίας, στην καρδιά της Ευρώπης. Και δεύτερον να πειστεί ο κόσμος ότι απέναντι είναι αναλλοίωτα κακός, όπως ήταν το «σιδηρούν παραπέτασμα». Και στο τέλος, η ήττα είναι το καλύτερο. Ο φόβος, εμπρός στην αναβίωση του «τέρατος», είναι η καλύτερη συνταγή συσπείρωσης, συντροφιά με το συναίσθημα του αδικημένου. Τα πρόβατα θα επιστρέψουν τρέμοντας στο μαντρί. Το τίμημα θα το πληρώσουν οι Ουκρανοί. Η τρίτη παράμετρος είναι ότι η οικονομική κρίση δεν έχει τελειώσει, αντιθέτως βαδίζει ταχέως προς τον «πλούσιο και αγέρωχο Βορρά» και πρέπει επειγόντως να δημιουργηθεί κλίμα που να αποτρέπει κάθε λαϊκή αντίδραση εν ονόματι της πατρίδας, του Ελεύθερου Κόσμου κλπ, κλπ. Ένα κλίμα όπως εκείνο της 11^ης Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ. Αυτός είναι ο σχεδιασμός, των ΗΠΑ και των Αρχόντων της Δύσης. Το αν θα πιάσει το κόλπο είναι άλλη ιστορία.

Για πετύχουν όλα αυτά πρέπει να υποχρεωθούν οι Ρώσοι να εισβάλουν στην (Ανατολική) Ουκρανία και φυσικά να σαρώσουν την ασήμαντη ουκρανική στρατιωτική παρουσία. Όσο πιο εύκολη θα είναι η ρωσική προέλαση τόσο πιο εύκολη θα είναι η δημιουργία της εικόνας του φοβερού και τρομερού εχθρού. Οι Άρχοντες της Δύσης εκτιμούν προφανώς ότι η επιτυχία δεν είναι απρόσιτη. Η Αριστερά είναι περίπου σε κώμα, η Ελλάδα είναι εξαίρεση, δεν είναι ο κανόνας σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η ακροδεξιά ανέρχεται αλλά ελέγχεται σε σημαντικό βαθμό, είναι κυβερνητικός εταίρος σε χώρες του ευρωπαϊκού βορρά. Πλην, όμως, ίσως (λέω, ίσως) μπορεί να υπάρξει «κόκκος άμμου» στη μηχανή. Τα εθνικά (ή κατ’ άλλους, εθνικιστικά) συναισθήματα του κόσμου (ιδίως στη Γαλλία/Ιταλία) ίσως τον στρέψουν σε κατευθύνσεις ανεπιθύμητες για την Ουάσιγκτον. Το ότι οι εξελίξεις και οι πρωταγωνιστές δεν θα ταιριάζουν με τις επιθυμίες της Αριστεράς αφήνει παγερά αδιάφορη την Ιστορία. Όταν δεν κάνεις αυτό που πρέπει μένεις στο περιθώριο. Όταν δεν καταλαβαίνεις γιατί ο πλησιέστερος συγγενής, οι σοσιαλιστές, καταδικάζονται από τον κόσμο αλλά εσύ, άμυαλα και άτολμα, τον ακολουθείς στον ίδιο δρόμο, φυσικό είναι να τον ακολουθήσεις και στην κατρακύλα, ως το τέλος.

Η Κοινή Γνώμη μπορεί να διαιρεθεί αντί να συσπειρωθεί. Μπορεί να εξεγερθεί αντί να υπακούσει πειθήνια, να αντιληφθεί το «κόλπο». Επειδή οι εν λόγω Άρχοντες το έχουν παραξηλώσει και έχουν ξεμπροστιαστεί και ξεπέσει στα μάτια των «υπηκόων» τους. Η κατάρρευση της δημοτικότητας του Ολάντ είναι επιφανές παράδειγμα. Η κρίση που ξεκίνησε στην Ουκρανία έχει χρονικό βάθος και δεν αφορά μόνο στα, υπαρκτά και κρίσιμα, γεωπολιτικά συμφέροντα που συγκεντρώνουν, ως τώρα, την προσοχή. Οι κοινωνίες είναι άκρως σημαντικός αλλά αφανής στόχος. Η κλιμάκωση μπορεί να φτάσει στα άκρα, στη δημιουργία κλίματος όπως με την κρίση της Κούβας, για όσους ξέρουν ή θυμούνται.

Τέλος, η Ρωσία. Σοσιαλιστική ή όχι σταθερός στόχος είναι η απομόνωσή της. Ο σοσιαλισμός που έφτιαξε αποδείχθηκε εύθραυστος, για να το πω με περίσσευμα ευγένειας. Θα κληθεί να αναπτύξει και τον καπιταλισμό «μόνη» της, για την ακρίβεια «υπό συνεχή πίεση», όσο τουλάχιστον το επιτρέπουν οι σημερινές συνθήκες και οι ανάγκες της Ευρώπης για ενέργεια.

Το καζάνι βράζει. Όσα συζητάμε για την ΕΕ και το ευρώ ίσως ξεπεραστούν από τα πράγματα πριν καλά-καλά το καταλάβουμε.