Η ανάγκη ενός κινήματος που απουσιάζει

Η ανάγκη ενός κινήματος που απουσιάζει

Του Απ. Αποστολόπουλου

[Πηγή: Ανιχνεύσεις, 03/09/2014]

Πολλοί από πολλές μεριές διαπιστώνουν ότι υπάρχει ζωτική ανάγκη για ένα λαϊκό Κίνημα. Υποστηρίζουν ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα το ριζοσπαστικό αν δεν υπάρχει λαϊκό Κίνημα να τη στηρίξει και ότι αν το επιχειρήσει χωρίς ενεργό λαϊκή στήριξη, θα πέσει ή θα αναγκαστεί να υποταχθεί. Δεν είναι λίγοι όσοι καταλογίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ ευθύνες για την ανυπαρξία αυτού του λαϊκού Κινήματος. Τον κατηγορούν ότι ασκεί μια πολιτική αποκλειστικά εντός του Κοινοβουλίου, αδιαφορεί για τον λαϊκό παράγοντα. Δεν έχουν κι άδικο εδώ που τα λέμε σ’ αυτό το τελευταίο. Αλλά, προς υπεράσπιση, μπορεί κανείς να καταγράψει ότι πέραν των τυπικών περιπάτων Ομόνοια-Σύνταγμα υπό την πατρική εποπτεία των γνωστών επαναστατών της ΓΣΕΕ ουδείς άλλος έχει εν τη πράξη κινηθεί προς την κατεύθυνση της λαϊκής κινητοποίησης. Μόνο οι καϋμένες οι καθαρίστριες έχουν απομείνει, μόνες κι έρημες, να αναρωτιούνται, αυτές κι εμείς, που περνάνε τη μέρα τους τόσοι και τόσοι άνεργοι, μια βόλτα να περνούσανε ήσυχα και ειρηνικά από το Υ/Οικ, ίσα για καλημέρα, να πούνε καλό κουράγιο σ’ αυτές τις γυναίκες, η κυβέρνηση θα άλλαζε εσώρουχα. Ούτε φωνή, ούτε περίπατος.

Κάτι λέει αυτό υποθέτω για τη «διαθεσιμότητα» του κόσμου, κάτι λέει για «τους δεσμούς με τις μάζες» της αριστεράς σε όλες τις εκδοχές της, τη γνήσια και ορθόδοξη, την ακραία και επαναστατική, την ανανεωτική, ανθρωπιστική, αντιρατσιστική, αντιεθνικιστική και μερικά άλλα «αντί», με τα οποία ετοιμάζεται υπερηφάνως να κυβερνήσει, ειρηνικά και με το Διεθνές Δίκαιο στο προσκεφάλι της. Το περίεργο είναι ότι φαίνεται να μεγαλώνει η διαφορά της από την επάρατο συγκυβέρνηση, να χάνει κάτι ψίχουλα από τις τελευταίες εκλογές αλλά να εκτινάσσεται στα ύψη η πεποίθηση του κόσμου ότι θα πρωτεύσει στις επόμενες. Θέλει ανάλυση, αλλά μια ακόμα (ανάλυση) τι θα προσφέρει; Δυο χρόνια αναλύσεις κάνουμε και όλο και στραβώνουν τα πράγματα.

Το ερώτημα πάει από στόμα σε στόμα: μα πως όλο λάθος κάνουμε και βγάζουμε τους σκάρτους, πως καταφέρνουν και μας ξεγελάνε πάλι και πάλι τους καθυστερημένους Έλληνες, τους ατσίδες Γάλλους (φρούτο κι αυτός ο Ολαντρέου), τους Ιταλούς απόγονους του Γκράμσι; Που είναι η συσσωρευμένη πείρα; Ο κόσμος, βλέπουμε, καταλαβαίνει μετά, εκ των υστέρων, αφού έχει κάνει το λάθος. Τι θα μπορούσε να τον κάνει να καταλάβει εκ των προτέρων; Αν το δούμε από κοντά, τα λόγια δεν φτάνουν, έπεα πτερόεντα λέει ο Όμηρος. Όταν τα λόγια δεν τα λέει κάποιος που (πείθει ότι) μπορεί να τα κάνει πράξη, όταν η δύναμη δεν συνοδεύει τα λόγια, αυτά πετούν και φεύγουν, οι άνθρωποι αδρανούν. Η δύναμη δεν οφείλεται αναγκαστικά στο παρόν, μπορεί να έρχεται από το μέλλον. Αν αυτά που λες ανταποκρίνονται σε αυτά που θέλει βαθιά μέσα του ο κόσμος και τότε σου λέει αξίζει τον κόπο. Για παράδειγμα, δεν έγινε το ΕΑΜ επειδή ο Άρης ήταν κομμουνιστής αλλά επειδή τον πίστεψαν ότι ήθελε να διώξει τους Γερμανούς και ότι ήξερε τι να κάνει για να τα καταφέρει. Με το Μαο, τον Τίτο, τον Χο Τσι Μινχ στο Βιετνάμ, το ίδιο. Και με τον Μουσολίνι και το Χίτλερ το ίδιο, να μη φοβόμαστε την αλήθεια. Μετά είπαν ότι αφού είναι κομμουνιστές, καλή θα είναι η ιδεολογία τους, τα λόγια τους. Αλλά και για τον Χίτλερ το ίδιο είπαν, ως το τέλος, ίσως και μετά από αυτό… Η δύναμη, η ισχύς, δικαιώνει την ιδεολογία και τελικά την επιβάλλει. Δεν είναι δικό μου, του Μαρξ είναι: η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης είναι η κυρίαρχη ιδεολογία της κοινωνίας. Κυρίαρχος σημαίνει ο ισχυρός. Πιστεύει σήμερα η Αριστερά στα λόγια της; Πιστεύει ο κόσμος ότι τα πιστεύει;

Το χειρότερο δεν είναι ότι δεν υπάρχει λαϊκό Κίνημα, ούτε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απευθύνεται στον κόσμο αλλά μόνο στο Κοινοβούλιο. Το ερώτημα δεν είναι καν αν ένα κόμμα μπορεί να «κατασκευάσει» ένα Κίνημα ή πως αυτό μπορεί να γίνει. Το ερώτημα είναι αν με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση μπορεί να ξεσπάσει λαίλαπα απροσδόκητη, «δι’ ασήμαντον αφορμήν» του είδους «άμα δεν θέλουν αυτοί να φανούν λογικοί να πάνε στο διάβολο», αυτοί δηλαδή οι Βρυξελλιώτες. Ποιοι λογικοί από αυτούς που ετοιμάζονται για επεμβάσεις του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, δηλαδή για τον Γ΄ Παγκόσμιο; Το χείριστο είναι ότι η Αριστερά δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει, ούτε καν να υποψιάζεται ότι η θύελλα μπορεί να ξεσπάσει όχι όταν μαύρα   σύννεφα κρύβουν το φως αλλά ως κεραυνός εν αιθρία.

[Πηγή: infognomon]