Σπάζοντας το Τελευταίο Ταμπού

Σπάζοντας το Τελευταίο Ταμπού

Η προπαγάνδα των κατεστημένων μέσων ενημέρωσης και η απειλή ενός Παγκόσμιου Πολέμου

«Υπάρχει ένα ταμπού», έλεγε ο διορατικός διαννοούμενος Edward Said, πριν από πολλά χρόνια «στο να λέγεται η αλήθεια σχετικά με την Παλαιστίνη και την μεγάλη καταστροφική δύναμη που είναι πίσω από το Ισραήλ. Μόνο όταν ειπωθεί ανοικτά αυτή η αλήθεια θα μπορέσουμε να ελευθερωθούμε». Αμερικανός, παλαιστινιακής καταγωγής, ο Σαΐντ, συγγραφέας του "Οριενταλισμού" δεν έζησε για να δεί την δικαίωση του σήμερα.

Τώρα, για πολλούς ανθρώπους η αλήθεια  έχει ειπωθεί ανοικτά. Επιτέλους, ξέρουν. Αυτοί που κάποτε αναγκαζόντουσαν σε σιωπή δεν μπορούν να κάνουν ότι δεν βλέπουν. Παρακολουθώντας από την τηλεόραση, τον υπολογιστή, ή το κινητό τους, είδαν την βαρβαρότητα του κράτους του Ισραήλ και την μεγάλη καταστροφική δύναμη του μέντορα και προμηθευτή του, των Ηνωμένων Πολιτειών, την δειλία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και την συμπαιγνία των άλλων, όπως του Καναδά και της Αυστραλίας, σε αυτό το επικών διαστάσεων έγκλημα.

Η επίθεση στη Γάζα ήταν μια επίθεση εναντίον όλων μας. Η συνεχιζόμενη πολιορκία της Γάζας είναι μια πολιορκία όλων μας. Η άρνηση δικαιοσύνης για τους Παλαιστίνιους δείχνει ότι ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας είναι υπό αιχμαλωσία και είναι μια προειδοποίηση ότι η απειλή ενός νέου παγκοσμίου πολέμου αυξάνεται μέρα με τη μέρα.

Όταν ο Νέλσον Μαντέλα αποκάλεσε τον αγώνα της Παλαιστίνης«το μεγαλύτερο ηθικό ζήτημα της εποχής μας», μίλησε για λογαριασμό του πραγματικού πολιτισμού και όχι αυτού που εφευρίσκουν οι αυτοκρατορίες. Στη Λατινική Αμερική, οι κυβερνήσεις της Βραζιλίας, της Χιλής, της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, του Ελ Σαλβαδόρ, του Περού και του Ισημερινού έχουν πάρει θέση για την Γάζα. Κάθε μία από αυτές τις χώρες έχει βιώσει την δική της σκοτεινή σιωπή όταν η ασυλία για τις μαζικές δολοφονίες δινοταν από το ίδιο νονό στην Ουάσιγκτον, που απαντούσε στις κραυγές των παιδιών στη Γάζα στέλνοντας περισσότερα πυρομαχικά για να τα σκοτώσουν.

Σε αντίθεση με τον Νετανιάχου και τους δολοφόνους του, οι φασίστες της Ουάσιγκτον στην Λατινική Αμερική δεν τηρούν κανένα ηθικό πρόσχημα. Απλώς δολοφονούν και πετάνε τα σώματα σε χωματερές. Για τον Σιωνισμό, ο στόχος είναι ο ίδιος: να εκδιώξουν και να καταστρέψουν τελικά μια ολόκληρη κοινωνία ανθρώπων.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει από το διαβόητο «Σχέδιο Δ» των Σιωνιστών το 1948, που άσκησε εθνοκάθαρση σε έναν ολόκληρο λαό. Πρόσφατα, στην ιστοσελίδα των Times of Israel εμφανίστηκε η φράση: «Η Γενοκτονία είναι Επιτρεπτή». Ένας εκπροσωπος της Κνεσέτ, του ισραηλινού κοινοβουλίου, ο Moshe Feiglin, ζητά πολιτική μαζικής απέλασης σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ένας βουλευτής, ο Ayelet Shaked, το κόμμα του οποίου είναι μέλος του κυβερνώντος συνασπισμού, ζητά την εξόντωση των Παλαιστινίωνμητέρων ώστε να μην μπορούν να γεννήσουν «φιδάκια», όπως τα αποκαλεί.

Επί χρόνια, οι δημοσιογράφοι παρακολουθούν τους Ισραηλινούς στρατιώτες να καθυβρίζουν τα παιδιά των Παλαιστινίων από τα μεγάφωνα. Στη συνέχεια, τα πυροβολούν και τα σκοτώνουν. Επί χρόνια, οι δημοσιογράφοι γνωρίζουν για τις γυναίκες της Παλαιστίνης που ήταν ετοιμόγεννες και δεν τις άφηναν να περάσουν από ένα οδόφραγμα για να πάνε στο νοσοκομείο, οπότε πολλές φορές το μωρό πέθαινε, και μερικές φορές και η μητέρα.

Για χρόνια, οι δημοσιογράφοι γνώριζαν για τους Παλαιστίνιους γιατρούς και τα πληρώματα ασθενοφόρων που τους έδιναν άδεια οι Ισραηλινοί κομμάντος να φροντίσουν έναν τραυματία ή να μεταφέρουν έναν νεκρό, μόνο και μόνο για να τους πυροβολήσουν στο κεφάλι.

Για χρόνια, οι δημοσιογράφοι γνώριζαν ότι εμπόδιζαν τους φτωχούς ανθρώπους να λάβουν σωτήρια θεραπεία, ή τους πυροβολούσαν και τους σκότωναν όταν προσπαθούσαν να πάνε σε μια κλινική για χημειοθεραπεία. Μια ηλικιωμένη κυρία με μπαστούνι δολοφονήθηκε με αυτόν τον τρόπο – με μια σφαίρα στην πλάτη.

Όταν παρέθεσα τα γεγονότα αυτού του εγκλήματος στον Dori Gold, στενό σύμβουλο του ισραηλινού πρωθυπουργού, είπε, «Δυστυχώς σε κάθε είδος πολέμου υπάρχουν περιπτώσεις πολιτών που σκοτώνονται κατά λάθος. Αλλά η περίπτωση που αναφέρετε δεν είναι τρομοκρατία. Τρομοκρατία σημαίνει ένας ελεύθερος σκοπευτής να στοχεύσει σκόπιμα έναν άμαχο πολίτη»....

Απάντησα, «Αυτό ακριβώς συνέβη».

«Όχι», είπε, «δεν συνέβη αυτό».

Τέτοια ψέματα ή αυταπάτες επαναλαμβάνονται συχνά ανερυθρίαστα από τους απολογητές του Ισραήλ. Όπως επισημαίνει ο πρώην ρεπόρτερ των New York Times, Chris Hedges, η αναφορά μιας τέτοιας αγριότητας καταλήγει πάντοτε στο ότι «βρέθηκαν ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά». Για όσο διάστημα κάλυψα τη Μέση Ανατολή, τα περισσότερα δυτικά μέσα ενημέρωσης έτσι συνήργησαν.

Σε μία από τις ταινίες μου, ένας Παλαιστίνιος εικονολήπτης, ο Imad Ghanem, κείτεται ανήμπορος ενώ οι στρατιώτες του «πιο ηθικού στρατού στον κόσμο» ( για τα διεθνή ΜΜΕ ) λειώνουν και τα δύο του πόδια. Για αυτή την επίθεση το BBC αφιέρωσε δύο μόνο γραμμές στην ιστοσελίδα του. Δεκατρείς δημοσιογράφοι σκοτώθηκαν από το Ισραήλ στην τελευταία αιματοχυσία στη Γάζα. Όλοι ήταν Παλαιστίνιοι. Ποιος ξέρει τα ονόματά τους;

Κάτι αλλάζει τώρα. Αναπτύσσεται μια τεράστια αποστροφή σε όλο τον κόσμο και οι ευαίσθητοι νεοφιλελεύθεροι ανησυχούν. Τα επιχειρήματά τους περί «ίσων ευθυνών» και του «δικαιώματος του Ισραήλ να υπερασπιστεί τον εαυτό του» δεν περνούν πια. Ούτε ο μπαμπούλας του αντισημιτισμού. Ούτε η επιλεκτική στάση τους, ότι «κάτι πρέπει να γίνει» για τους φανατικούς ισλαμιστές, αλλά τίποτα για τους φανατικούς σιωνιστές.

Αν κατανοήσουμε την σοφιστεία και την δύναμη της νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας, μπορούμε να κατανοήσουμε του γιατί έχουν τέτοια διάρκεια οι βιαιοπραγίες του Ισραήλ, γιατί ο κόσμος παρακολουθεί με απάθεια, γιατί δεν εφαρμόζονται ποτέ κυρώσεις στο Ισραήλ και γιατί τώρα το μόνο μέτρο της βασικής ανθρώπινης αξιοπρέπειας δεν είναι παρά ένα ολοκληρωτικό μποϊκοτάζ κάθε ισραηλινού προϊόντος.

Η σταθερή προπαγάνδα του ισχυρίζεται ότι η Χαμάς απεργάζεται την καταστροφή του Ισραήλ. Ο καθηγητής Khaled Hroub, συνεργάτης του Πανεπιστημίου του Cambridge και παγκόσμια αυθεντία για τη Χαμάς, λέει ότι αυτή η φράση «δεν έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ ούτε υιοθετήθηκε από τη Χαμάς, ακόμα και στις πιο ριζοσπαστικές δηλώσεις της». Η «αντι-εβραϊκή» Χάρτα του 1988, στην οποία αναφέρονται συχνά, ήταν έργο ενός ατόμου και δημοσιοποιήθηκε χωρίς την επίσημη συναίνεση της Χαμάς .... Ο συγγραφέας ανήκει στην «παλιά φρουρά» και το έγγραφο θεωρείται προβληματικό και δεν αναφέρεται ποτέ.

Η Χαμάς έχει επανειλημμένως προσφερθεί για μια 10ετή εκεχειρία με το Ισραήλ και έχει συμβιβασθεί με την λύση των δύο κρατών. Όταν η Medea Benjamin, η ατρόμητη Αμερικανοεβραία ακτιβίστρια, ήταν στη Γάζα, μετέφερε μια επιστολή από τους ηγέτες της Χαμάς προς τον Πρόεδρο Ομπάμα, που έκανε σαφές ότι η κυβέρνηση της Γάζας ήθελε ειρήνη με το Ισραήλ, αγνοήθηκε εντελώς. Εγώ προσωπικά γνωρίζω πολλές τέτοιες επιστολές που μεταφέρθηκαν με καλή πίστη, και αγνοήθηκαν ή απορρίφθηκαν.

Το ασυγχώρητο έγκλημα της Χαμάς είναι μια διάκριση που σχεδόν ποτέ δεν αναφέρθηκε: είναι η μόνη αραβική κυβέρνηση που έχει εκλεγεί ελεύθερα και δημοκρατικά από το λαό της. Ακόμη χειρότερα, έχει πλέον σχηματίσει κυβέρνηση ενότητας με την Παλαιστινιακή Αρχή. Μια ενιαία, αποφασιστική παλαιστινιακή φωνή - στη Γενική Συνέλευση, στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και στο Διεθνές Δικαστήριο - είναι αυτό που φοβούνται περισσότερο.

Από το 2002, μια πρωτοποριακή μονάδα πολυμέσων στο Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης έχει κάνει αξιόλογες μελέτες για τα ρεπορτάζ και την προπαγάνδα σε Ισραήλ και Παλαιστίνη. Ο καθηγητής Greg Philo και οι συνάδελφοί του σοκαρίστηκαν ανακαλύπτοντας την δημόσια άγνοια που επιδεινώνεται από τα ρεπορτάζ των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων. Όσο περισσότερο τα παρακολουθούσαν, τόσο λιγότερα μάθαιναν.

Ο Greg Philo λέει ότι το πρόβλημα δεν είναι η ίδια η «προκατάληψη». Δημοσιογράφοι και παραγωγοί, συγκινούνται όπως ο καθένας από τη δυστυχία των Παλαιστινίων, αλλά είναι τόσο επιβλητική η δομή της εξουσίας των μέσων ενημέρωσης - ως προέκταση του κράτους και των συμφερόντων του – που συνήθως παραποιούνται κρίσιμα γεγονότα και το ιστορικό τους πλαίσιο.

Το απίστευτο είναι ότι, λιγότερο από το 9% των νεαρών θεατών που ερωτήθηκαν από την ομάδα του καθηγητή  Philo γνώριζαν ότι το Ισραήλ ήταν η δύναμη κατοχής, και ότι οι παράνομοι έποικοι ήταν Εβραίοι, πολλοί πίστευαν ότι είναι Παλαιστίνιοι. Ο όρος «κατεχόμενα εδάφη» σπάνια εξηγείται. Λέξεις όπως «δολοφονία», «θηριωδία», «εν ψυχρώ δολοφονία» χρησιμοποιούνται μόνο για να περιγράψουν τους θανάτους Ισραηλινών.

Πρόσφατα, ένας δημοσιογράφος του BBC, ο David Loyn, ήταν επικριτικός για έναν άλλο Βρετανό δημοσιογράφο, τον Jon Snow του Channel 4 News. Ο Snow είχε συγκινηθεί τόσο πολύ από αυτό που είχε δει στη Γάζα ώστε κατέφυγε στο YouTube για να κάνει μια ανθρωπιστική έκκληση. Αυτό που ανησύχησε τον άνθρωπο του BBC ήταν ότι ο Snow είχε παραβιάσει το πρωτόκολλο και εξέφραζε τα συναισθήματά του στο κομμάτι του στο YouTube.

Η «συγκίνηση», έγραψε ο Loyn, «είναι η ουσία της προπαγάνδας και οι ειδήσεις είναι το αντίθετο της προπαγάνδας». Το εννοούσε σοβαρά αυτό; Στην πραγματικότητα, το κομμάτι του Snow ήταν ψύχραιμο. Το έγκλημά του ήταν ότι δεν τήρησε την ψεύτικη αμεροληψία. Είναι ασυγχώρητος που δεν αυτολογοκρίθηκε.

Το 1937, με τον Αδόλφο Χίτλερ στην εξουσία, ο Geoffrey Dawson, εκδότης των The Times του Λονδίνου, έγραψε τα παρακάτω στο ημερολόγιό του: «Περνάω τα βράδια μου αφαιρώντας ο,τιδήποτε μπορεί να βλάψει τις ευαισθησίες της Γερμανίας και προσθέτοντας μικρά πράγματα που θα τις απαλύνουν».

Στις 30 Ιουλίου, το BBC πρόσφερε στους θεατές του μαθήματα πάνω στην Αρχή Dawson. Ο διπλωματικός ανταποκριτής του προγράμματος Newsnight, Mark Urban, έδωσε πέντε λόγους για τους οποίους η Μέση Ανατολή ήταν σε αναταραχή. Κανένας δεν περιελάμβανε τον ιστορικό ή σύγχρονο ρόλο της βρετανικής κυβέρνησης. Η αποστολή όπλων και στρατιωτικού εξοπλισμού στο Ισραήλ αξίας 8.000.000.000 στερλινών από την κυβέρνηση Κάμερον εξαφανίστηκε. Το ίδιο και η μαζική αποστολή όπλων της Βρετανίας στη Σαουδική Αραβία, όπως και ο ρόλος της Βρετανίας στην καταστροφή της Λιβύης, αλλά και η στήριξη της Βρετανίας στην τυραννία στην Αίγυπτο.

Όσο για την εισβολή των Βρετανών στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, ούτε καν συνέβησαν.

Ο μόνος ειδικός που συμμετείχε σ’ αυτό το πρόγραμμα του BBC ήταν ένας ακαδημαϊκός, ο Toby Dodge, από το London School of Economics. Οι θεατές έπρεπε να γνωρίζουν ότι ο Dodge ήταν ειδικός σύμβουλος του Ντέιβιντ Πετρέους, του Αμερικανού στρατηγού που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τις καταστροφές στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Αλλά και αυτό, επίσης, αποσιωπήθηκε.

Όσο για το μύθο ότι το «ευάλωτο» και «απομονωμένο» Ισραήλ περιβάλλεται από εχθρούς, το Ισραήλ στην πραγματικότητα περιβάλλεται από στρατηγικούς συμμάχους. Η Παλαιστινιακή Αρχή, χρηματοδοτούμενη, εξοπλιζόμενη και κατευθυνόμενη από τις ΗΠΑ, έχει εδώ και καιρό συνεργαστεί με το Τελ Αβίβ. Τον Νετανιάχου στηρίζουν μόνιμα τα τυραννικά καθεστώτα στην Αίγυπτο, την Ιορδανία, την Σαουδική Αραβία, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Μπαχρέιν, το Κατάρ.

Η αντίσταση είναι η πιο γενναία και ευγενής πράξη της ανθρωπότητας. Η αντίσταση στη Γάζα είναι σωστή συγκρινόμενη με την εβραϊκή εξέγερση του 1943  στο γκέτο της Βαρσοβίας - όπου επίσης έσκαψαν σήραγγες και ανέπτυξαν τακτικές διαφυγής και αιφνιδιασμού εναντίον μιας ακατανίκητης στρατιωτικής μηχανής. Ο τελευταίος επιζών ηγέτης της εξέγερσης της Βαρσοβίας, ο Marek Edelman, έγραψε μια επιστολή αλληλεγγύης προς την παλαιστινιακή αντίσταση, συγκρίνοντάς την με τους ZOB, τους συμμαχητές του στο γκέτο. Η επιστολή άρχιζε ως εξής: «Προς τους διοικητές των στρατιωτικών, παραστρατιωτικών και αντάρτικων επιχειρήσεων στην Παλαιστίνη, και σε όλους τους στρατιώτες της Παλαιστίνης».

Ο Δρ Mads Gilbert είναι ένας Νορβηγός γιατρός που φημίζεται για το ηρωικό έργο του στη Γάζα. Στις 8 Αυγούστου, ο Δρ Gilbert επέστρεψε στη γενέτειρά του, Tronso στη Νορβηγία, την οποία, όπως τόνισε, οι Ναζί είχαν καταλάβει επί επτά χρόνια. Είπε, «Φανταστείτε να γυρίζαμε στο 1945 και εμείς, στη Νορβηγία να μην είχαμε απελευθερωθεί, να μην είχαμε διώξει τον κατακτητή. Φανταστείτε τον κατακτητή να είχε παραμείνει στη χώρα μας επί δεκαετίες και να μας έδιωχνε από τις πιο πλούσιες περιοχές της, να έπαιρνε τα ψάρια από την θάλασσα, μετά να βομβάρδιζε τα νοσοκομεία μας, τα σχολεία και τα σπίτια μας.

«Θα είχαμε παραδοθεί και θα σηκώναμε λευκή σημαία; Όχι, δε θα το κάναμε! Αυτή είναι η κατάσταση στη Γάζα. Δεν πρόκειται για μάχη μεταξύ τρομοκρατίας και δημοκρατίας. Το Ισραήλ δεν πολεμά την Χαμάς. Το Ισραήλ πολεμά της θέληση του παλαιστινιακού λαού να αντισταθεί. Η αξιοπρέπεια του παλαιστινιακού λαού δεν το δέχεται αυτό.

«Το 1938, οι Ναζί αποκαλούσαν τους Εβραίους Untermenschen - υπανθρώπους. Σήμερα, οι Παλαιστίνιοι αντιμετωπίζονται ως λαός υπανθρώπων που μπορούν να σφαγιάζονται χωρίς να αντιδρά καμμία δύναμη.

«Η Νορβηγία είναι ελεύθερη επειδή είχαμε ένα κίνημα αντίστασης, επειδή τα κατεχόμενα έθνη έχουν δικαίωμα να αντισταθούν, ακόμη και με τα όπλα – έτσι ορίζεται στο διεθνές δίκαιο. Και η αντίσταση του παλαιστινιακού λαού στη Γάζα είναι αξιοθαύμαστη: είναι ένας αγώνας για όλους μας».

Ενέχει κινδύνους η ομολογία αυτής της αλήθειας, αφού παραβιάζεται αυτό που ο Edward Said αποκάλεσε «το τελευταίο ταμπού». Το ντοκιμαντέρ μου, Palestine Is Still the Issue (Το ζήτημα παραμένει η Παλαιστίνη), ήταν υποψήφιο για βράβευση από την Βρετανική Ακαδημία, και επαινέθηκε από την Ανεξάρτητη Τηλεοπτική Επιτροπή για την «δημοσιογραφική αρτιότητά» του και «την φροντίδα και την επιμέλεια με την οποία είχε γίνει η έρευνα». Ωστόσο, μόλις μεταδόθηκε από το βρετανικό τηλεοπτικό δίκτυο  ITV, δημιουργήθηκε ένα κύμα αντίδρασης – κατακλύσθηκα από e-mails που με περιέγραφαν ως «δαιμονικό ψυχοπαθή», «διακινητή μίσους», «επικίνδυνο αντισημίτη». Πολλά από αυτά ήταν ενορχηστρωμένα από τους σιωνιστές στις ΗΠΑ, οι οποίοι δεν μπορεί να είχαν δει την ταινία. Έφθαναν καθημερινά και απειλές θανάτου.

Κάτι παρόμοιο συνέβη με τον Αυστραλό σχολιαστή Mike Carlton. Στην στήλη του στην Sydney Morning Herald, ο Carlton έγραψε ένα εξαιρετικό δημοσιογραφικό κομμάτι για το Ισραήλ και τους Παλαιστινίους όπου προσδιόριζε τους καταπιεστές και τα θύματά τους. Φρόντισε να περιορίσει την επίθεσή του σε «ένα νέο και βίαιο Ισραήλ που κυριαρχείται από τη σκληρή γραμμή του δεξιού κόμματος Λικούντ του Νετανιάχου». Οι προηγούμενοι ηγέτες του σιωνιστικού κράτος, υπονοούσε, ανήκαν σε «μια περήφανη φιλελεύθερη παράδοση».

Αμέσως, ξέσπασε ο κατακλυσμός. Αποκαλέσθηκε «ρατσιστής που μισεί τους Εβραίους». Τον απείλησαν επανειλημμένα.

Η Herald απαίτησε να ζητήσει συγγνώμη. Όταν εκείνος αρνήθηκε, του πήραν την στήλη, οπότε παραιτήθηκε.Το «πρόβλημα» της οξείας, συχνά μοναχικής, φιλελεύθερης φωνής του Carlton σε μια χώρα όπου ο Rupert Murdoch ελέγχει το 70% του Τύπου, είναι πολύ πιο σοβαρό. Σε αντίθεση με την ασφαλή, σιωπηλή Αυστραλία - όπου «εξαφανίζονται» οι φωνές σαν του Carlton – στην Γάζα η πραγματική δημοσιογραφία είναι ζωντανή. Μιλώ συχνά στο τηλέφωνο με τον Mohammed Omer, έναν εξαιρετικό νεαρό Παλαιστίνιο δημοσιογράφο, τον οποίο πρότεινα το 2008 για το Βραβείο Δημοσιογραφίας Martha Gellhorn. Όποτε τον κάλεσα κατά τη διάρκεια επίθεσης στη Γάζα, μπορούσα να ακούσω τον ήχο των drones, την έκρηξη των πυραύλων. Διέκοψε μια κλήση για να φροντίσει παιδιά στον δρόμο που περίμεναν να σταματήσουν οι εκρήξεις για να πάνε σπίτι τους. Όταν μιλήσαμε στις 30 Ιουλίου, ένα ισραηλινό μαχητικό F-19 είχε μόλις σκοτώσει 19 παιδιά. Στις 20 Αυγούστου, περιέγραψε πώς ισραηλινά drones είχαν ουσιαστικά ισοπεδώσει ένα χωριό.

Κάθε μέρα, κατά την ανατολή του ηλίου, ο Mohammed αναζητά οικογένειες που έχουν βομβαρδιστεί. Καταγράφει τις ιστορίες τους, στέκεται στα χαλάσματα των σπιτιών τους. Πηγαίνει στο νοσοκομείο, στο νεκροτομείο, στο νεκροταφείο. Στήνεται για ώρες στην ουρά για το ψωμί της οικογένειάς του. Και κοιτάζει τον ουρανό. Στέλνει δύο, τρεις, τέσσερις ανταποκρίσεις την ημέρα. Αυτή είναι πραγματική δημοσιογραφία.

«Προσπαθούν να μας εξολοθρεύσουν», μου είπε. «Αλλά όσο περισσότερο μας βομβαρδίζουν, τόσο ισχυρότερη γινόμαστε. Ποτέ δεν θα κερδίσουν».

Το μεγάλο έγκλημα που διαπράττεται στη Γάζα προειδοποιεί για κάτι ευρύτερο και απειλητικό για όλους μας.

Από το 2001, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους έχουν εμπλακεί σε μια κτηνωδία. Το αποτέλεσμα της εισβολής στο Ιράκ ήταν να έχουν σκοτωθεί μέχρι σήμερα τουλάχιστον 700.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Η άνοδος των τζιχαντιστών - σε μια χώρα όπου δεν υπήρχε κανένας – είναι άλλο ένα αποτέλεσμα. Γνωστή ως αλ-Κάιντα και τώρα ως ισλαμικό κράτος, η σύγχρονη τζιχάντ επινοήθηκε από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, με την βοήθεια του Πακιστάν και της Σαουδικής Αραβίας. Αρχικός στόχος ήταν να χρησιμοποιήσουν και να αναπτύξουν έναν ισλαμικό φονταμενταλισμό, που σχεδόν δεν υπήρχε σε μεγάλο μέρος του αραβικού κόσμου, προκειμένου να υπονομεύσουν τα παναραβικά κινήματα και τις κοσμικές κυβερνήσεις. Από τη δεκαετία του 1980, αυτό είχε γίνει όπλο καταστροφής της Σοβιετικής Ένωσης στο Αφγανιστάν. Η CIA το αποκάλεσε «Operation Cyclone» και έτσι κατέληξε, ένας κυκλώνας που στρέφεται, όμως, με αχαλίνωτη μανία στα πρόσωπα των δημιουργών του.

Κύριος «σύμμαχος» της Δύσης σε αυτό το χάος είναι το μεσαιωνικό κράτος της Σαουδικής Αραβίας, όπου οι αποκεφαλισμοί είναι στην ημερήσια διάταξη. Κάθε φορά που ένα μέλος της βρετανικής βασιλικής οικογένειας επισκέπτεται αυτή τη βάρβαρη χώρα, η βρετανική κυβέρνηση πουλάει στους σεΐχηδες περισσότερα μαχητικά αεροσκάφη, πυραύλους, χειροπέδες. Οι περισσότεροι από τους αεροπειρατές της 11/9 προέρχονταν από τη Σαουδική Αραβία, η οποία χρηματοδοτεί τους τζιχαντιστές από τη Συρία μέχρι το Ιράκ.

Γιατί πρέπει να ζούμε σε αυτή την κατάσταση διαρκούς πολέμου;

Η απάντηση βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου έχει συμβεί ένα μυστικό και απαρατήρητο πραξικόπημα. Μια ομάδα γνωστή ως «Project for a New American Project» (Σχέδιο για τον Νέο Αμερικανικό Αιώνα), έμπνευση του Dick Cheney και άλλων, ήρθε στην εξουσία υπό τον Τζορτζ Μπους. Γνωστοί στην Ουάσιγκτον ως «τρελοί», αυτή η εξτρεμιστική αίρεση πιστεύει σ’ αυτό που η αμερικανική Διοίκηση Διαστήματος αποκαλεί «κυριαρχία σε όλο το φάσμα». 

Τόσο υπό τον Μπους όσο και υπό τον Ομπάμα, η αυτοκρατορική νοοτροπία του 19^ου αιώνα έχει διαποτίσει όλους τους τομείς του κράτους. Σε άνοδο βρίσκεται ο ωμός μιλιταρισμός, ενώ η διπλωματία θεωρείται περιττή. Τα έθνη και οι κυβερνήσεις κρίνονται ως χρήσιμα ή αναλώσιμα: να δωροδοκηθούν ή να απειληθούν με «κυρώσεις».

Στις 31 Ιουλίου, η Επιτροπή Εθνικής Άμυνας στην Ουάσιγκτον δημοσίευσε ένα σημαντικό έγγραφο που καλούσε τις Ηνωμένες Πολιτείες να προετοιμαστούν για έξι μεγάλους πολέμους ταυτόχρονα. Στην κορυφή της λίστας ήταν η Ρωσία και η Κίνα – ως πυρηνικές δυνάμεις.

Κατά μία έννοια, έχει ήδη ξεκινήσει ένας πόλεμος εναντίον της Ρωσίας. Ενώ ο κόσμος παρακολουθούσε τρομοκρατημένος το Ισραήλ να επιτίθεται στη Γάζα, παρόμοιες ωμότητες στην ανατολική Ουκρανία δεν αποτελούσαν καν ειδήσεις. Όταν γραφόταν αυτό το άρθρο, δύο ουκρανικές πόλεις με ρωσόφωνους κατοίκους – το Ντόνετσκ και το Λουγκάνσκ - ήταν υπό πολιορκία: οι άνθρωποι, τα νοσοκομεία και τα σχολεία έμπαιναν στο στόχαστρο του καθεστώτος του Κιέβου, που ήρθε στην εξουσία με πραξικόπημα που στήριξαν οι νεο-Ναζί και χρηματοδοτήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το πραξικόπημα ήταν το αποκορύφωμα αυτού που ο Ρώσος πολιτικός παρατηρητής Σεργκέι Γκλαζίεφ περιγράφει ως εικοσαετή «υπόθαλψη των Ουκρανών Ναζί με στόχο την Ρωσία». Ο φασισμός ανεβαίνει και πάλι στην Ευρώπη και ούτε ένας Ευρωπαίος ηγέτης δεν έχει μιλήσει εναντίον του, ίσως γιατί η άνοδός του είναι πλέον μια αλήθεια που κανείς δεν τολμά να την προφέρει. Οι αμερικανικοί πύραυλοι έχουν περικυκλώσει ήδη την Ρωσία. Η συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες και την Ανατολική Ευρώπη είναι η μεγαλύτερη από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, θα προκαλείτο κίνδυνος πυρηνικού ολοκαυτώματος. Ο κίνδυνος έχει επιστρέψει αφού η αντι-ρωσική παραπληροφόρηση έχει φθάσει σε ένα κρεσέντο υστερίας στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Κλασική περίπτωση είναι η κατάρριψη του επιβατικού αεροσκάφους της Μαλαισίας τον Ιούλιο. Χωρίς αξιόπιστα αποδεικτικά στοιχεία, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ καθώς και τα προπαγανδιστικά μέσα ενημέρωσης κατηγορούν τους ρωσόφωνους «αυτονομιστές» στην Ουκρανία και αφήνουν να εννοηθεί ότι την τελική ευθύνη έχει η Μόσχα. Ένα κύριο άρθρο στο περιοδικό The Economistκατηγόρησε τον Βλαντιμίρ Πούτιν για μαζικές δολοφονίες. Το εξώφυλλο του Der Spiegel χρησιμοποίησε πρόσωπα των θυμάτων και έντονο κόκκινα γράμματα, «Σταματήστε τον Πούτιν τώρα!».

Ο ρόλος της Guardian ήταν σημαντικός. Η εφημερίδα, που είναι γνωστή για τις έρευνές της, δεν έχει κάνει καμία σοβαρή προσπάθεια να εξετάσει ποιος κατέρριψε το αεροπλάνο, παρ’ όλο που υπάρχει πλούσιο υλικό από αξιόπιστες πηγές που δείχνει ότι η Μόσχα αιφνιδιάστηκε, όπως ο υπόλοιπος κόσμος, και το αεροσκάφος μπορεί να καταρρίφθηκε από τις ουκρανικές δυνάμεις.

Ο όρος είναι «έλεγχος της αφήγησης». Στο τεκμηριωμένο Culture and Imperialism, ο Edward Said είναι σαφής: η μηχανή των δυτικών μέσων ενημέρωσης μπορεί πλέον να διεισδύει βαθιά μέσα στη συνείδηση ​​ενός μεγάλου μέρους της ανθρωπότητας επηρεάζοντάς την όπως το τα κανόνια του 19ου αιώνα. Δημοσιογραφία πυροβολικού, με άλλα λόγια, ή πόλεμος από τα μέσα ενημέρωσης.

Ωστόσο, αυξάνεται η αμφισβήτηση του κοινού και η αντίσταση στην προπαγάνδα και αναδύεται μια δεύτερη υπερδύναμη: η δύναμη της κοινής γνώμης, η οποία τροφοδοτείται από το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Η ψεύτικη πραγματικότητα που δημιουργείται από τις χαλκευμένες ειδήσεις που μεταδίδουν τα «παπαγαλάκια» των μέσων ενημέρωσης ίσως εμποδίσει ορισμένους να αντιληφθούν ότι αυτή η νέα υπερδύναμη εξαπλώνεται ραγδαία από χώρα σε χώρα: από την Αμερική μέχρι την Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική. Είναι μια ηθική εξέγερση, γεγονός που επιβεβαιώνεται από τα «βαθιά λαρύγγια» όπως οι Edward Snowden, ChelseaManning και Julian Assange. Το ερώτημα που τίθεται είναι : θα σπάσουμε την σιωπή μας όσο υπάρχει καιρός;

 [Πηγή: του John Pilger, Global Research, 12/09/2014,
http://www.globalresearch.ca/mainstream-media-propaganda-breaking-the-last-taboo-gaza-and-the-threat-of-world-war/5401275

Το άρθρο προέρχεται από ομιλία του John Pilger στην μνήμη του Edward Said, στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας, στις 11 Σεπτεμβρίου 2014.]

[ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: PARTISAN. GR]