ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ CHARLIE. ΜΠΟΡΕΙ ΑΛΛΑ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΟΧΙ

Είμαστε όλοι CHARLIE. Μπορεί αλλά ίσως και όχι

Του ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

[Πηγή: iskra, 16/01/2015]

Ο Ομπάμα συγκαλεί στις 18/2 σύναξη των συμμάχων για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας αλλά, φυσικά, όχι τη Ρωσία. Το Κρεμλίνο δεν είναι σύμμαχος κατά της τρομοκρατίας. Είναι στόχος της. Όπως στόχος είναι το Ιράκ, η Συρία, η Λιβύη και η ουρά μεγαλώνει. Η Γαλλία ετοιμάζεται να «επέμβει» (δηλαδή να βομβαρδίσει) τη Λιβύη για να υπερασπίσει τα συμφέροντά της, ούτε λόγος για τρομοκρατία. Η δολοφονική επίθεση στο σατυρικό γαλλικό περιοδικό ήταν μάνα εξ ουρανού για όσους έβλεπαν ότι οι Αμερικανοί σήκωναν μόνοι τους το βάρος του διεθνούς αντιτρομοκρατικού αγώνα ενώ κάποιοι ευρωπαίοι σύμμαχοι αλληθώριζαν προς τον μέγιστο εχθρό, τη Ρωσία, ζητώντας να αρθούν οι κυρώσεις εναντίον της -κυρώσεις που πλήττουν πρωτίστως όχι τις ΗΠΑ αλλά τους συμμάχους. Οι Αμερικανοί επίσημοι κυριολεκτικά έλαμψαν δια της απουσίας τους από τη διαδήλωση στο Παρίσι. Σαν να έλεγαν στους Γάλλους ότι αν πχ συνεχίσουν να αντιδρούν στις αντιρωσικές κυρώσεις ή αν συνεχίσουν να επιζητούν μερίδιο στη Μ. Ανατολή, αν γενικώς δεν ακολουθούν πειθήνια, θα αντιμετωπίσουν μόνοι τους τρομοκράτες αν ή όταν ξαναχτυπήσουν.

Με κανένα τρόπο αυτά δεν επιτρέπουν ούτε υποψία επιδοκιμασίας της μαζικής δολοφονίας ούτε, φυσικά, την υπόνοια ότι υπήρχε κάποιο σκοτεινό σχέδιο οργανωμένο εκ των έσω του Δυτικού Κόσμου. Δεν υπάρχουν τέτοια στοιχεία, ούτε στο ελάχιστο παρά το ότι γαλλικά ΜΜΕ επισημαίνουν ότι οι τρομοκράτες είχαν προφανώς στρατιωτική εκπαίδευση κομάντος και δεν έδρασαν όπως οι αυτοκτονικοί ισλαμιστές ομοϊδεάτες τους.

Ωστόσο είναι δύσκολο να είμαστε όλοι Charlie, όχι χωρίς να σκεφτούμε μερικά πράγματα προηγουμένως. Κατ’ αρχήν ότι από την τεράστια, την απίστευτα μεγάλη, διαδήλωση στο Παρίσι -ήμουν εντελώς τυχαία εκεί- έλειπε το σαφές πολιτικό αίτημα. Να μη γίνουν άλλες τέτοιες δολοφονίες; Αυτονόητο. Αλλά όχι αρκετό για να μαζευτούν πάνω από δυο εκατομμύρια άνθρωποι. Και εν πάση περιπτώσει για να μην υπάρξει επανάληψη θα όφειλε να έχει υπάρξει αντίδραση για την πρόσφατη γαλλική επέμβαση στο Μάλι, για τις αμερικανικές επεμβάσεις στη Μ. Ανατολή, για τόσα και τόσα. Κάποια στιγμή η αντίδραση των θυμάτων θα ήταν αναμενόμενη. Ή μήπως η πανίσχυρη ακόμα αλαζονεία του δυτικού ανθρώπου (αυτού του ανθρώπου που επικαλείται με δίκαιη περηφάνια τον Διαφωτισμό) εμποδίζει όχι μόνο τους Γάλλους αλλά και όλους τους πολίτες των σαράντα ηγετών που ήταν στη διαδήλωση να καταλάβουν ότι πλέον ο πόλεμος μπορεί να έρθει στο σπίτι τους, ως εκδίκηση;

Μήπως ήταν μάνα εξ ουρανού και για τους διαδηλωτές να διατυπώσουν, έστω θολά, το αδιευκρίνιστο ακόμα ζητούμενο, το «δεν πάει άλλο», δεν θέλουμε να συνεχίσουμε να προκαλούμε την μοιραία ανταπόδοση των άλλων, φανατικών μεν αλλά που δεν προλαβαίνουν να μετράνε θύματα συμπατριώτες τους; Διότι η Δύση γνώριζε ότι η προσβολή του Μωάμεθ προκαλεί βίαιες αντιδράσεις στον μουσουλμανικό κόσμο από όταν το δανέζικο περιοδικό είχε δημοσιεύσει τα γνωστά σκίτσα του προφήτη. Ο Πάπας δήλωσε ότι η σάτιρα δεν μπορεί να είναι ασύδοτη. Τέλος πάντων όχι όταν μπορεί να προκαλέσει τέτοιες αντιδράσεις, θα λέγαμε. Ασφαλώς υπάρχει φανατισμός, έως και παράνοια, αλλά όταν οι θεωρούμενοι φανατικοί μπορούν να ξεσηκώσουν πλήθη δεν είναι ανεύθυνος όποιος αγνοεί ως πιθανό αποτέλεσμα τη μαζική δολοφονία. Λογοκρισία λοιπόν; Σιγά τα ωά. Και ο τελευταίος δημοσιογράφος γνωρίζει, εδώ, στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, πως ακριβώς δουλεύει το πράγμα στα ΜΜΕ, το ρόλο, τις παρεμβάσεις και την «πειθώ» της Εξουσίας επί του Τύπου. Ποιος είναι, λοιπόν, ακριβώς ο υπεύθυνος για την, κατά τον Πάπα, «ασυδοσία της σάτιρας» και γιατί δεν προνόησε;

Θα συσπειρωθεί ο δυτικός κόσμος έναντι της τρομοκρατίας; Αμφίβολο έως απίθανο. Επειδή το πρόβλημα δεν είναι η τρομοκρατία, αυτή είναι το πρόσχημα. Άλλωστε έχει αποδειχθεί η συνενοχή της Δύσης στην ανάπτυξη πχ του ισλαμικού χαλιφάτου, στην διαρκή ενίσχυση των «μετριοπαθών» ισλαμιστών στη Συρία κλπ, κλπ. Έχει αποδειχθεί πόσο βοηθάει η Τουρκία τους ισλαμιστές ενώ ο πρωθυπουργός Νταβούτογλου ήταν στην πρώτη σειρά, πενθών (!) τους δολοφονημένους δημοσιογράφους.

Ας θεωρηθεί δεδομένο ότι ο κόσμος που πήγε στη διαδήλωση, αυτός που δεν πήγε, οι Γάλλοι της Λεπέν, οι Ισπανοί του Ποδέμος και οι Ιταλοί του Γκρίλο αλλά και οι συμπατριώτες τους δεν πιστεύουν ούτε κατά διάνοια ότι τα σαράντα παλικάρια που μαζεύτηκαν για να «συλλυπηθούν» δεν δίνουν δεκάρα για τους σκοτωμένους δημοσιογράφους και για την ελευθεροτυπία-άλλωστε το κυνήγι όσων «υπερβαίνουν» τα όρια που αυτοί (αυθαιρέτως) ορίζουν είναι ψωμοφάϊ. Τι μένει; Η υποκρισία των ηγετών αλλά και η απομόνωσή τους, όπως την αποτύπωσε η τηλεόραση: Οι σαράντα ήταν μακριά, αποκλεισμένοι, από τη διαδήλωση, δεν ήταν στην κεφαλή της, ως όφειλαν. Φοβούνται επειδή ξέρουν ότι ο κόσμος ξέρει τι σκέπτονται, την αδιαφορία και την ασπλαχνία τους. Το Θέατρο έχει χάσει τη μαγεία του, η ώρα να πέσει η Αυλαία πλησιάζει.

Υ.Γ. Ο Πούτιν σε κοινή συνέντευξή του με τη Μέρκελ (ακριβώς δίπλα του) ρωτήθηκε από δημοσιογράφο αν η Ρωσία θα υποχωρήσει στην Ουκρανία. Απάντησε ότι στη Ρωσία λένε πως η πρώτη νύχτα του γάμου δεν τελειώνει χωρίς γαμ…. Κεραυνοβολημένη η Μέρκελ έμεινε να τον κοιτάζει άναυδη. Το Έργο, να το ξέρουμε, μπορεί να έχει νεκρούς πριν να πέσει η Αυλαία…. και μόνο εμείς ίσως (αλλά μόνο ίσως) μπορούμε να αποτρέψουμε μια τέτοια έκβαση, αν δεν μείνουμε παθητικοί θεατές των απειλών κατά της ζωής μας.