Η μεγάλη εικόνα των πραγμάτων

Η μεγάλη εικόνα των πραγμάτων

Η εικόνα των εμπορικών συναλλαγών αποκαλύπτει το λόγο που η Γερμανία παίζει σκληρό παιχνίδι με την Ελλάδα: “είτε παραδίνεστε πλήρως ή φεύγετε από το ευρώ”. Αυτό που θέλει η Γερμανία είναι να διατηρήσει τη συνεργασία με τη Γαλλία και να κυριαρχεί στην Ανατολική Ευρώπη, ως οικονομικό της δορυφόρο, βασιζόμενη στην Πολωνία. Έτσι η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία θα αντιμετωπίσουν τείχος γερμανικής αδιαλλαξίας. Αυτά περί της ευρωπαϊκής “ολοκλήρωσης” -- λειτουργεί μόνο όσο η Γερμανία υπαγορεύει τους κανόνες.

Του Πέπε Εσκομπάρ

[Πηγή: σχέδιο Β, 05/03/2015]

Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ είπε κάποτε: “Αισθάνομαι μόνος χωρίς έναν πόλεμο”. Του έλειπε, επίσης, πολύ μια αυτοκρατορία. Ο διάδοχος του Τσόρτσιλ, “η “αυτοκρατορία του χάους” βρίσκεται σήμερα στην ίδια αμηχανία. Κάποιοι πόλεμοι –όπως στην Ουκρανία μέσω αντιπροσώπων-- δεν πάνε τόσο καλά.

Η απώλεια της αυτοκρατορίας εκδηλώνεται με μυριάδες κινήσεις από επιλεγμένους παίκτες που στοχεύουν σε έναν πολυπολικό κόσμο.

Έτσι οι ΗΠΑ έχουν σχεδόν παλαβώσει , δίνουν στη δημοσιότητα εξωφρενικές, χρωματισμένες από τη CIA, προβλέψεις, σύμφωνα με τις οποίες η Ρωσία αποσυντίθεται και η Κίνα γίνεται κομμουνιστική δικτατορία ...

Το ακρωνύμιο που όλες αυτές οι προβλέψεις δεν τολμούν να αποκαλύψουν είναι BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική). Οι BRICS είναι χειρότερες από πανούκλα για τους αφέντες του σύμπαντος που σήμερα ελέγχουν το παγκόσμιο σύστημα. Είναι αλήθεια ότι και οι BRICS αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα. Η Βραζιλία αυτή τη στιγμή είναι εντελώς παραλυμένη. Μια μακρόχρονη, περίπλοκη, αυτοκαταστροφική διαδικασία σήμερα συνδυάζεται με φόβους περί αλλαγής καθεστώτος από τους ανθρώπους των Αμερικανών μέσα στη χώρα. Θα χρειαστεί χρόνος, αλλά η Βραζιλία θα επανέλθει.

Αυτή η κατάσταση αφήνει τις Ρωσία, Κίνα και Ινδία στο τιμόνι των BRICS. Και οι τρεις συμφωνούν ότι δεν χρειάζεται να προκαλέσουν την ηγεμονική δύναμη ευθέως , ενώ στοχεύουν σε έναν πολυπολικό κόσμο.

Η Νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS (NDB) – μια κρίσιμη εναλλακτική λύση στο ΔΝΤ, που δίνει τη δυνατότητα στις αναπτυσσόμενες χώρες να απαλλαγούν από το δολάριο ως αποθεματικό νόμισμα-- θα λειτουργήσει στο τέλος του 2015. Η NDB θα χρηματοδοτεί έργα υποδομών και βιώσιμης ανάπτυξης όχι μόνο στις BRICS αλλά και σε άλλες αναπτυσσόμενες χώρες.... Η NDB θα είναι ανοικτό ίδρυμα , οι BRICS θα έχουν το 55% των ψήφων και εκτός της επικράτειάς τους καμία άλλη χώρα δεν θα μπορεί να πάρει πάνω από το 7% των ψήφων. Αλλά οι αναπτυσσόμενες χώρες θα μπορούν να γίνουν μέλη και να παίρνουν δάνεια.

Καταραμένοι κομμουνιστές

Μια τριμερής εγκάρδια συνεννόηση βρίσκεται ήδη στα σκαριά. Ο Ινδός πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι θα επισκεφθεί την Κίνα τον επόμενο Μάιο. Εκεί ασφαλώς Ινδοί και Κινέζοι θα αναζητήσουν επίλυση στις δύσκολες εδαφικές διαμάχες τους. Το Δελχί έχει να ωφεληθεί πολύ από τις μαζικές κεφαλαιακές επενδύσεις και εξαγωγές της Κίνας και το Πεκίνο θέλει, από την πλευρά του, να ωφεληθεί από τη μεγάλη αγορά και την τεχνολογική ειδημοσύνη της Ινδίας. Παράλληλα, το Πεκίνο έχει ήδη προσφερθεί να βοηθήσει οικονομικά τη Ρωσία –αν το ζητήσει--- και αυτό βρίσκεται στην πιο υψηλή προτεραιότητα της εξελισσόμενης στρατηγικής συνεργασίας τους.

Ο “προσανατολισμός στην Ασία” , που εξήγγειλαν οι ΗΠΑ –το Πεντάγωνο-- δεν μπορεί να βρει και πολύ τόπο να σταθεί. Η πίεση που ασκείται προς τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας, της Νότιας Ασίας και της Ανατολικής ως όλον να γίνουν υποτελείς –και να στραφούν εναντίον της Κίνας-- πάντα ήταν ανεδαφική. Για να μην αναφερθούμε στην προσδοκία επαναστρατιωτικοποίησης της Ιαπωνίας προκειμένου να “ανασχέσει” την Κίνα.

Η απομόνωση της Κίνας δεν περνάει. Ως παράδειγμα μπορεί να θεωρήσει κανείς την υπό κατασκευή σιδηροδρομική σύνδεση υψηλής ταχύτητας ανάμεσα στο Κάνμινγκ, της επαρχίας Γιουνάν, και τη Σιγκαπούρη, που διασχίζει ένα μεγάλο κομμάτι της Νοτιοανατολικής Ασίας. Για την Ουάσιγκτον τα κράτη αυτής της περιοχής ουδέποτε ήταν τίποτε περισσότερο από πελάτες. Η αναδυόμενη Ασία του 21ου αιώνα βασίζεται στη διασύνδεση και αναμφίβολα σ' αυτό το γαλαξία ο ήλιος είναι η Κίνα.

Καθώς η Κίνα έχει ξεκινήσει μια εξαιρετικά περίπλοκη μεταβολή στο μοντέλο της οικονομικής της ανάπτυξης, το μονοπώλιό της στα φθηνά βιομηχανικά προϊόντα –η προηγούμενη βιομηχανική βάση της – μεταφέρεται σε όλο τον αναπτυσσόμενο κόσμο, ιδίως γύρω από τη λεκάνη του Ινδικού, περιλαμβάνοντας επίσης αφρικανικά κράτη , όπως η Κένυα και η Τανζανία, μέχρι τμήματα της Νοτιοανατολικής Ασίας και της Λατινικής Αμερικής.

Βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει ότι οι ΗΠΑ θα πεταχτούν έξω από την Ασία -- κάτι που επιχειρηματικά είναι συνετό. Αλλά οι ημέρες τους ως ηγεμονικής δύναμης στην Ασία ή ως μαφίας που προσφέρει γεωπολιτική “προστασία” έχουν τελειώσει.

Ο προσανατολισμός της Κίνας προς όλο τον κόσμο άρχισε το 1999. Από τα μεγαλύτερα λιμάνια υποδοχής κοντέινερ στον κόσμο τα 7 είναι στην Κίνα (τα άλλα είναι στη Σιγκαπούρη, στο Ρότερνταμ και στο Πουσάν της Νότιας Κορέας). Όσον αφορά το 12ο πενταετές πλάνο της Κίνας –τελευταίο έτος του είναι το 2015 – οι περισσότεροι στόχοι των επτά τεχνολογικών τομέων στους οποίους ήθελε η Κίνα να κατακτήσει ηγετικές θέσεις έχουν επιτευχθεί και σε μερικές περιπτώσεις έχουν ξεπεραστεί.

Η Τράπεζα της Κίνας, από την άλλη, θα αφήνει το γουάν να κυμαίνεται όλο και πιο ελεύθερα έναντι του αμερικανικού δολαρίου. Θα ξεφορτώνεται κάθε τόσο πολλά αμερικανικά δολάρια. Η εικοσαετής σύνδεση με το δολάριο θα φθίνει σταδιακά. Η μεγαλύτερη εμπορική χώρα του κόσμου και η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον πλανήτη δεν μπορεί να είναι συνδεδεμένη με ένα μόνο νόμισμα. Και το Πεκίνο γνωρίζει πολύ καλά πώς η σύνδεση με το δολάριο μεγιστοποιεί τα εξωτερικά σοκ της κινεζικής οικονομίας.

Οι Σάικς-Πικό της σύγχρονης εποχής

Μια παράλληλη διαδικασία θα εκτυλιχτεί στη Νοτιοδυτική Ασία: η διάλυση των εθνών-κρατών της Μέσης Ανατολής – σαν μια επαναδιευθέτηση της συμφωνία Σάικς-Πικό* πριν από 100 χρόνια. Σε έντονη αντίθεση με την επιστροφή του έθνους-κράτους στην Ευρώπη.

Υπάρχουν φήμες ότι ο νέος Σάικς είναι ο Ομπάμα και ο νέος Πικό είναι ο Πούτιν. Δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια. Οι ΗΠΑ συμπεριφέρονται σαν να είναι οι Σάικς-Πικό ταυτόχρονα, αναδιατάσσοντας εμμέσως και αμέσως την “Ευρύτερη Μέση Ανατολή”. Ο πρώην διοικητής του ΝΑΤΟ στρατηγός Γουέσλι Κλαρκ πρόσφατα “αποκάλυψε” αυτό που όλοι γνώριζαν: το ψευδοχαλιφάτο του ISIS/ISIL/Daesh χρηματοδοτείται από “στενούς συμμάχους των ΗΠΑ”, όπως η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, η Τουρκία και το Ισραήλ. Συγκρίνετε αυτή την “αποκάλυψη” με τα λόγια του Ισραηλινού υπουργού Άμυνας Μοσέ Γιάλον που αναγνώρισε ότι το ISIS “δεν αντιπροσωπεύει απειλή για τα ισραηλινά συμφέροντα” ...

Οι ΗΠΑ επιδίωξαν ενεργά την κρατική αποσύνθεση του Ιράκ, της Συρίας και ιδίως της Λιβύης. Και τώρα, ο επικεφαλής των Σαούντ, βασιλιάς Σαλμάν δεν είναι άλλος από εκείνον που λίγο παλιότερα στρατολογούσε τζιχαντιστές για λογαριασμό του Αμπντούλ Τασούλ Σαγιάφ, του Αφγανού σαλαφιστή που ήταν ο εγκέφαλος πίσω από τον Μπιν Λάντεν όσο και από αυτόν που εικάζεται ότι σχεδίασε τις επιθέσεις στους δίδυμους πύργους , τον Χαλίντ Σεΐχ Μοχάμετ.

Αυτή είναι η τυπική συμπεριφορά των ΗΠΑ και θα υπάρξουν πολλές συνέχειες διάλυσης κρατών , από τα κεντροασιατικά μέχρι την Ξιγιάνγκ της Κίνας , φυσικά και η Ουκρανία.

Τμήματα του Αφγανιστάν /Πακιστάν θα μπορούσαν να μετατραπούν σε ένα παρακλάδι του ISIS/ISIL/Daesh ακριβώς πάνω στα σύνορα της Ρωσίας, της Ινδίας, της Κίνας και του Ιράν. Από τη σκοπιά των ΗΠΑ, το δυνητικό λουτρό αίματος στα “ευρασιατικά Βαλκάνια” --όπως τα ονομάζει ο ρωσόφοβος Μπρεζίνσκι-- αποτελεί την περίφημη “προσφορά που δεν μπορούν να αρνηθούν”.

Παράλληλα, η Ρωσία και η Κίνα θα συνεχίσουν να προωθούν την ευρασιατική ολοκλήρωση, ενισχύοντας τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης, τον εσωτερικό συντονισμό τους στις BRICS και θα χρησιμοποιήσουν πληθώρα πληροφοριακών πόρων για να καταδιώξουν τους μπράβους του χαλίφη.

Και όσο η κυβέρνηση Ομπάμα επιζητεί απελπισμένα μια τελική πυρηνική συμφωνία με το Ιράν, η Ρωσία και η Κίνα έσπευσαν πρώτες στην Τεχεράνη. Ο υπουργός Εξωτερικών της Κίνας Γουάνγκ Γι ήταν εκεί πριν από δύο εβδομάδες, τονίζοντας ότι το Ιράν αποτελεί μία από τις “προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής” της Κίνας και μάλιστα μεγάλης “στρατηγικής σημασίας”. Αργά ή γρήγορα, και μάλλον γρήγορα, το Ιράν θα γίνει μέλος του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης. Η Κίνα ήδη εμπορεύεται ευρέως με το Ιράν το ίδιο και η Ρωσία, πουλώντας όπλα και χτίζοντας πυρηνικά εργοστάσια.

Βερολίνο-Μόσχα-Πεκίνο;

Και ερχόμαστε στο θέμα Γερμανία.

Η Γερμανία εξάγει σήμερα το 50% του ΑΕΠ της. Το 1990 εξήγε μόνο το 24%. Τα περασμένα 10 χρόνια το ήμισυ της οικονομικής μεγέθυνσης της Γερμανίας εξαρτιόταν από τις εξαγωγές. Η ερμηνεία: πρόκειται για μια γιγαντιαία οικονομία που χρειάζεται απελπισμένα να επεκτείνονται συνεχώς οι παγκόσμιες αγορές της. Μια Ευρωπαϊκή Ένωση που χειμάζεται εξ ορισμού δεν ικανοποιεί αυτή την ανάγκη.

Οι γερμανικές εξαγωγές αλλάζουν τη διεύθυνση του παραλήπτη τους. Μόνο 40% --και βαίνει μειούμενο-- των γερμανικών εξαγωγών κατευθύνεται στις χώρες της ΕΕ σήμερα. Η πραγματική επέκταση βρίσκεται στην Ασία. Έτσι η Γερμανία στην πράξη απομακρύνεται από την Ευρωζώνη. Αυτό δεν συνεπάγεται ότι η Γερμανία θα διαλύσει το ευρώ. Κάτι τέτοιο θα ερμηνευόταν ως βρομερή προδοσία του πολυδιαφημισμένου “ευρωπαϊκού σχεδίου”.

Αυτό που αποκαλύπτει η εικόνα των εμπορικών συναλλαγών είναι ο λόγος που η Γερμανία παίζει σκληρό παιχνίδι με την Ελλάδα: “είτε παραδίνεστε πλήρως ή φεύγετε από το ευρώ”. Αυτό που θέλει η Γερμανία είναι να διατηρήσει τη συνεργασία με τη Γαλλία και να κυριαρχεί στην Ανατολική Ευρώπη, ως οικονομικό της δορυφόρο, βασιζόμενη στην Πολωνία. Έτσι η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία θα αντιμετωπίσουν τείχος γερμανικής αδιαλλαξίας. Αυτά περί της ευρωπαϊκής “ολοκλήρωσης”, λειτουργεί μόνο όσο η Γερμανία υπαγορεύει τους κανόνες.

Η αναποδιά είναι πως το διπλό φιάσκο Ελλάδας και Ουκρανίας έχει εκθέσει το Βερολίνο ως έναν εξαιρετικά ανεπαρκή ηγεμόνα – και λίγα λέμε. Το Βερολίνο βρέθηκε ξαφνικά μέσα στην πραγματική, εφιαλτική πιθανότητα ενός μεγάλης κλίμακας πολέμου, με υποκίνηση των Αμερικανών, στα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης με τη Ρωσία. Μην απορείτε λοιπόν που η Άνγκελα Μέρκελ πέταξε εσπευσμένα στη Μόσχα.

Η Μόσχα –διπλωματικά-- ήταν ο νικητής. Και κέρδισε πάλι όταν η Τουρκία –μπουχτισμένη από την προσπάθεια να ενταχθεί στην ΕΕ που μονίμως μπλοκαριζόταν από ποιους άλλους ; τη Γερμανία και τη Γαλλία--, αποφάσισε να στραφεί προς την Ευρασία, αγνοώντας το ΝΑΤΟ και πολλαπλασιάζοντας τις σχέσεις με τη Ρωσία και την Κίνα.

Αυτό έγινε στο πλαίσιο μιας μεγάλης αλλαγής στο πεδίο των αγωγών μεταφοράς ενέργειας. Αφού η Μόσχα διαπραγματεύτηκε έξυπνα την επανακατεύθυνση του αγωγού South Stream προς την Τουρκία, ακριβώς δίπλα στα ελληνικά σύνορα, ο Πούτιν και ο πρωθυπουργός Τσίπρας ** συμφώνησαν επίσης μια επέκταση του αγωγού από τα τουρκικά σύνορα διαμέσου της Ελλάδας προς τη Νότια Ευρώπη. Έτσι η Gazprom θα εγκατασταθεί σταθερά όχι μόνο στην Τουρκία, αλλά και στην Ελλάδα, η οποία θα μπορούσε να παίξει ισχυρό στρατηγικό ρόλο στο πλέγμα των ευρωπαϊκών αγωγών.

Έτσι η Γερμανία , αργά ή γρήγορα, πρέπει να απαντήσει στο εξής ερώτημα: πώς θα διατηρήσει τα μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα, “αδειάζοντας” ταυτόχρονα τους εταίρους της στο ευρώ; Η μόνη πιθανή απάντηση είναι περισσότερο εμπόριο με τη Ρωσία, την Κίνα και την Ανατολική Ασία. Θα πάρει λίγο χρόνο και θα υπάρχουν πολλές λακκούβες στο δρόμο, αλλά ένας εμπορικός άξονας Βερολίνου-Μόσχας-Πεκίνου μάλλον είναι αναπόφευκτος...

[Πηγή Russia Today, όπου δημοσιεύτηκε με τοντίτλο "What the BRICS plus Germany are really up to? "]

*Η συμφωνία Sykes–Picot  συνήφθη μυστικά ανάμεσα στις κυβερνήσεις της Αγγλίας και της Γαλλίας, στις 16 Μαΐου 1916, και καθόριζε τη βρετανική και γαλλική σφαίρα επιρροής και ελέγχου στις αραβικές οθωμανικές επαρχίες (εκτός Αραβικής Χερσονήσου), μετά τη νίκη της Αντάντ επί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη συμφωνία αυτή συμμετείχε, ως κατώτερος εταίρος, ο τσάρος της Ρωσίας. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση οι μπολσεβίκοι έδωσαν στη δημοσιότητα τη συμφωνία , καταργώντας τη μυστική διπλωματία.(Σ.τ.Μ.)

**http://www.euro2day.gr/news/economy/article/1301630/euroactiv-tsipras-poytin-syzhthsan-gia-agogoys-ka.html (Σ.τ.Μ.)

Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου