«Je suis Charlie»… Αλήθεια; Ποιοι μάχονται ενάντια στους Τζιχαντιστές

«Je suis Charlie»… Αλήθεια;

Ποιοι μάχονται ενάντια στους Τζιχαντιστές

 Του Ερρίκου Φινάλη

[Πηγή: Δρόμος της Αριστεράς, 14/04/2015]

Η «πολιτισμένη» Δύση γέννησε ένα τέρας, τον «τζιχαντισμό», και ανέθεσε την ανατροφή του στα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα – με προεξάρχουσες τις πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου. Ο στόχος της Δύσης και των συμμάχων της ήταν να χρησιμοποιήσει το τέρας για να καταφέρει αποφασιστικά πλήγματα σε «ενοχλητικές» περιφερειακές δυνάμεις αλλά και προοδευτικά λαϊκά κινήματα, η δράση των οποίων απειλούσε το αντιδραστικό στάτους κβο στην ευρύτερη περιοχή της βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Δεν πρόκειται για νέα ιστορία – και δεν θα αναφερθούμε στα γνωστά παραδείγματα της υιοθεσίας των Αφγανών ισλαμιστών από τον «ελεύθερο κόσμο», η οποία άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου με τρόπο που δεν φαντάζονταν οι εμπνευστές της.

Υπάρχουν πολλά ανάλογα παραδείγματα, που αποσιωπούνται διότι στο μεταξύ έχουν συμπηχθεί νέες συμμαχίες μεταξύ άσπονδων «φίλων», και οι σταυροφόροι της Δύσης προτιμούν να τα ξεχνούν. Μια τέτοια περίπτωση ήταν η εκ μέρους των ΗΠΑ υποκίνηση των ισλαμιστών στην Αλγερία τη δεκαετία του ’90, ώστε να χτυπηθεί το εκεί φιλογαλλικό καθεστώς. Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθεί ο αλγερίνικος λαός μεταξύ διασταυρούμενων πυρών δύο εξίσου αντιδραστικών δυνάμεων, τηλεκατευθυνόμενων αντίστοιχα από τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, και δεκάδες χιλιάδες άμαχοι να σφαγιαστούν τόσο από τους ισλαμιστές τρομοκράτες όσο και από το στρατιωτικό καθεστώς της χώρας. Πιο πρόσφατα, η Δύση έδωσε το πράσινο φως στους απανταχού τζιχαντιστές να συγκλίνουν στη Συρία και να επιχειρήσουν να ανατρέψουν τον Άσαντ, συντρίβοντας ταυτόχρονα και το ειρηνικό προοδευτικό κίνημα που απαιτούσε δημοκρατία και την ίδια στιγμή αντιστεκόταν στην ξένη επέμβαση. Τα αποτελέσματα τα ζούμε μέχρι σήμερα…

Ποιος αντιστέκεται πραγματικά στη βαρβαρότητα;

Το σύντομο αυτό σημείωμα περιορίζεται σε δύο μόνο επισημάνσεις. Η πρώτη έχει να κάνει με τη στάση των λαϊκών και εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, των δυνάμεων της αντίστασης και της Αριστεράς απέναντι στους τζιχαντιστές. Οι δυνάμεις αυτές είναι οι μόνες που καταπολεμούν με συνέπεια το βάρβαρο σκοταδισμό του Ισλαμικού Κράτους, της Αλ Κάιντα και των παρακλαδιών τους, τη στιγμή που η Δύση και οι σύμμαχοί της «απλά» εκμεταλλεύονται την αιματηρή πορεία του τζιχαντισμού για να επιβάλουν τα σχέδιά τους στη Μέση Ανατολή και να αποπροσανατολίσουν τη δυτική και την παγκόσμια κοινή γνώμη. Το «Je suis Charlie» υιοθετήθηκε από τις δυτικές ηγεσίες μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι και γρήγορα κατάντησε εκλαϊκευμένη εκδοχή της αντιδραστικής θεωρίας του «πολέμου των πολιτισμών». Όμως η απίστευτη υποκρισία όσων «επίσημων» το εκφωνούσαν επιβεβαιώθηκε εξίσου γρήγορα: δεν αφορούσε τους 150 σπουδαστές που δολοφονήθηκαν στο Ναϊρόμπι, τους 300 που έπεσαν θύματα βομβιστών στη Σαναά, τις 2.000 που σφαγιάστηκαν στη Μπάγκα. Όπως δεν ενδιέφερε πρόπερσι τη Δύση η εν ψυχρώ δολοφονία των βουλευτών και άλλων στελεχών της Αριστεράς στην Τυνησία…

Αυτές τις μέρες ξετυλίγεται το δράμα των Παλαιστινίων προσφύγων, που έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους στον καταυλισμό Γιαρμούκ, στα προάστια της Δαμασκού. Δυο και τρεις φορές ξεσπιτωμένοι, αντιμετωπίζουν μόνοι τους με λιανοντούφεκα την προέλαση και την απίστευτη απανθρωπιά και βαρβαρότητα του καλά εξοπλισμένου Ισλαμικού Κράτους. Λίγο βορειότερα, συνεχίζονται πάντα (αν και δεν είναι πια «μόδα» στα συστημικά ΜΜΕ…) οι συγκρούσεις μεταξύ των Κούρδων ανταρτών και των τζιχαντιστών, εμβληματική «στιγμή» των οποίων υπήρξε η μάχη για το Κομπάνι. Οι μόνοι που προσέτρεξαν να τους βοηθήσουν έμπρακτα, σε μια επίδειξη αυθεντικού διεθνισμού, ήταν οι Τούρκοι κομμουνιστές του MLKP και άλλων οργανώσεων. Δεκάδες από αυτούς τους εθελοντές μαχητές, ανάμεσά τους πολλές γυναίκες, έπεσαν και πέφτουν με το όπλο στο χέρι υπερασπίζοντας τον άμαχο πληθυσμό και το δημοκρατικό μοντέλο του συριακού Κουρδιστάν.

Ποιοι είναι τρομοκράτες και ποιοι δεν είναι

Η δεύτερη επισήμανση είναι ότι, όλους αυτούς που μάχονται με αυταπάρνηση ενάντια στους τζιχαντιστές, η Δύση τους έχει βαφτίσει τρομοκράτες. Και, για να γινόμαστε πιο συγκεκριμένοι, όταν μιλάμε για Δύση δεν αναφερόμαστε μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που είχε το θράσος να αποφανθεί: Το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και η Χαμάς; Τρομοκράτες! Το κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα ΡΚΚ και οι Τούρκοι κομμουνιστές του MLKP; Τρομοκράτες! Και πάει λέγοντας…

Όμως η πραγματικότητα πιέζει πια τον καθένα να πάρει θέση απέναντι σ’ αυτές τις λίστες του αίσχους. Η χώρα μας οφείλει να δώσει πρώτη το παράδειγμα: οι δυνάμεις της Αντίστασης και της Αξιοπρέπειας δεν είναι τρομοκράτες! Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να «αποχαρακτηρίσει» τα εθνικοαπελευθερωτικά και προοδευτικά κινήματα. Πρέπει επιπλέον να πάρει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ώστε να πάψει, τουλάχιστον στη «δημοκρατική» Ευρώπη, ο κυνικός διωγμός όσων είναι… πραγματικά Charlie!

Δημοσίευση: Φύλλο 258 – 10/4/2015