Στημένο παιγνίδι από την Κομισιόν για το σχιστολιθικό αέριο

Στημένο παιγνίδι από την Κομισιόν για το σχιστολιθικό αέριο

της ΒAΛΙΑΣ ΜΠΑΖΟΥ

[Πηγή: Το ΠΟΝΤΙΚΙ, 16/04/2015]

Αυτή τη φορά η τράπουλα σημαδεύτηκε για τις πολυεθνικές του σχιστολιθικού αερίου που μέχρι σήμερα βλέπουν την πόρτα της ΕΕ κλειστή. Όμως για όλα υπάρχει λύση όταν επιστρατεύεται το βαρύ πυροβολικό, η Κομισιόν, για να στήσει το παιγνίδι.

Και το στήσιμο είναι όπως πάντα αριστοτεχνικό. Δημιουργείται μια συμβουλευτική επιστημονική επιτροπή για να εξετάσει το θέμα της λεγόμενης και υδραυλικής ρωγμάτωσης (fracking) και να καταθέσει τις προτάσεις στην Κομισιόν. Μόνο που η σύνθεση κλίνει σαφώς υπέρ του σχιστολιθικού αερίου. Οπότε όπως λέει και ο λαός Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει.

Σύμφωνα με την έρευνα που έκαναν δυο οργανώσεις, οι Friends of the Earth Europe και Corporate Europe Observatory:

-Το 70% των μελών της συμβουλευτικής επιτροπής αντιπροσώπευαν ή είχαν άμεση οικονομική σχέση με τη βιομηχανία του σχιστολιθικού αερίου και μόλις το 10% εκπροσωπούσαν κοινωνικούς φορείς.

-Στις πέντε θέσεις «κλειδιά» της ομάδας εργασίας είχαν τοποθετηθεί πρόσωπα που είτε δούλευαν στην βιομηχανία του σχιστολιθικού αερίου, είτε προέρχονται από κυβερνήσεις ή άλλους κλάδους της βιομηχανίας που είναι φιλικά προσκείμενες στο σχιστολιθικό αέριο.

Με τον τρόπο αυτό, η Κομισιόν επί της ουσίας βάζει από την πίσω πόρτα της Ευρώπης το σχιστολιθικό αέριο, αγνοώντας παραδειγματικά τις αντιδράσεις επιστημόνων και πολιτών αλλά πολλών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που δεν θέλουν να αναλάβουν αυτό το ρίσκο στο όνομα, δήθεν, της φθηνής ενέργειας.

Γιατί αντιδρούν πολίτες και επιστήμονες

Η εξόρυξη σχιστολιθικού αερίου θεωρείται μια άκρως επικίνδυνη μέθοδος που έχει προκαλέσει παγκοσμίως και ειδικά στις ΗΠΑ ένα από τα μεγαλύτερα κινήματα αντίδρασης επιστημόνων και πολιτών.

Οι επιστήμονες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και επισημαίνουν ότι κατά τη διαδικασία της εξόρυξης εκπέμπονται μεγάλες ποσότητες μεθανίου, που αποτελεί ένα από τα πλέον «ισχυρά» αέρια του θερμοκηπίου, κάτι που το κάνει όχι απλώς χειρότερο από το «συμβατικό» φυσικό αέριο, αλλά και κατά πάσα πιθανότητα χειρότερο και από τον άνθρακα.

Παράλληλα η χρήση τεράστιων ποσοτήτων νερού εμπλουτισμένου με χημικά  δημιουργεί τεράστιους κινδύνους μόλυνσης των υδροφόρων στρωμάτων του υπεδάφους με ανυπολόγιστες συνέπειες για το πόσιμο νερό και το έδαφος.

Ένας άλλος μεγάλος κίνδυνος της μεθόδου είναι η πρόκληση σεισμών αφού η λεγόμενη τεχνική της  «υδραυλικής ρωγμάτωσης» βασίζεται στη θραύση του υπεδάφους, ενώ απαιτεί τεράστιες ποσότητες νερού που φθάνουν και τα 4.000 κυβικά μέτρα για τη διάνοιξη μιας και µόνο πηγής και μέχρι και 14.000 κυβικά για τη θραύση του σχιστόλιθου και την εξαγωγή του αερίου.

 Με τη χρήση τεράστιων αντλιών, που μπορεί να φτάσουν σε βάθος έως και 8 χιλιομέτρων, ασκούνται πολύ μεγάλες πιέσεις στο υπέδαφος, ώστε να το σπάσουν και να δημιουργήσουν ρήγματα στους βράχους. Στη συνέχεια «βομβαρδίζουν» τα ρήγματα με εκατομμύρια λίτρα νερού, ειδική άμμο και ειδικά μείγματα χημικών – ακόμα και δηλητηριώδεις ουσίες – με στόχο να εξολοθρευτούν οι μικροοργανισμοί που εμποδίζουν την έξοδο του αερίου.