Το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων

Το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων

Βασίλης Βιλιάρδος

[Πηγή: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑ, 05/04/2015]

Η οικονομική τεκμηρίωση του γεγονότος ότι, τα μέτρα που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα δεν είχαν σκοπό ούτε την εξυγίανση της, ούτε την προστασία των συμφερόντων των δανειστών της – αλλά τη λεηλασία και την καταστροφή της 

«Κατ’ αρχήν θεωρούμε πως η φράση «πολιτική λύση», την οποία ακούμε συνεχώς στην Ελλάδα, είναι εκτός τόπου και χρόνου, όσον αφορά γενικότερα τις χώρες της Ευρωζώνης και τα διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουν – τα οποία είναι οικονομικά, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οπότε απαιτούνται αριθμοί και όχι θεωρίες.  

Από την άλλη πλευρά η κυβέρνηση της χώρας μας, η οποία ουσιαστικά επικαλείται μία τέτοια «λύση», δεν έχει κανένα λόγο να το κάνει – αφού μπορεί πάρα πολύ εύκολα να τεκμηριώσει ότι, τα σημερινά δεινά της Ελλάδας είναι το αποτέλεσμα των μνημονίων που της επιβλήθηκαν από την Τρόικα (εξαιρώντας βέβαια τα θεσμικά προβλήματα, στα οποία οφειλόταν η μέχρι τότε κακή οικονομική της κατάσταση, η οποία όμως δεν την καθιστούσε αυτόματα χρεοκοπημένη).   

Μπορεί επίσης να αποδείξει ότι, οδηγήθηκε σκόπιμα στα χέρια του ΔΝΤ, με τη χρήση παραποιημένων στατιστικών, οι οποίες αύξησαν τεχνητά το έλλειμμα και το χρέος – ενώ υπήρξε μία καταστροφική διαχείριση της κρίσης, από την τότε πολιτική της ηγεσία (άρθρο), η οποία δύσκολα μπορεί να ερμηνευθεί, εάν δεχθεί κανείς πως η κυβέρνηση της δεν ήταν ενδοτική.  

Στο θέμα τώρα της πολιτικής των μνημονίων που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, με δήθεν στόχο την εξυγίανση της οικονομίας της,θα τεκμηριώσουμε με αριθμούς το αποτρόπαιο έγκλημα, το οποίο συντελέσθηκε μεταξύ των ετών 2010 και 2014 –μεταξύ άλλων με τη βοήθεια ενός κειμένου γερμανών συναδέλφων μας, έτσι ώστε να μην θεωρηθεί ότι οφείλεται στην ελληνική «ιδιοτέλεια» μας.

Θα αναφερθούμε δε ειδικά στα αποτελέσματα τους όσον αφορά την εξέλιξη του ΑΕΠ, του δημοσίου ελλείμματος και του χρέους – αποδεικνύοντας πως ο αποκλειστικός και μόνο στόχος της δήθεν εξυγίανσης, δεν ήταν η διαφύλαξη των συμφερόντων των διεθνών δανειστών της χώρας μας, αλλά η λεηλασία και η καταστροφή της.

Περαιτέρω, η τεκμηρίωση που θα ακολουθήσει καθιστά εύλογη την απαίτηση διαγραφής ενός μεγάλου μέρους του χρέους της Ελλάδας, έτσι όπως είχε υποσχεθεί προεκλογικά η κυβέρνηση (ανάλυση) – κάτι που δυστυχώς αναίρεσε πρόωρα, πριν ακόμη ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις, γεγονός που αποτελεί το μακράν μεγαλύτερο λάθος της.

Σε κάθε περίπτωση, χωρίς την ονομαστική διαγραφή του δημοσίου χρέους, τουλάχιστον κατά 50%, καθώς επίσης την παροχή αναπτυξιακής βοήθειας προς την Ελλάδα ύψους περί τα 20 δις €, σε συνδυασμό με την προστασία του τραπεζικού της συστήματος, το παιχνίδι θα τελειώσει εις βάρος μας (άρθρο) – ενώ η λύση που οφείλει να επιτευχθεί θα πρέπει να είναι ριζική, επειδή θα ήταν έγκλημα να βρεθούμε ξανά σε μία ανάλογη θέση.

Από τη δική μας πλευρά, πρέπει να αναμορφωθούν όλοι ανεξαιρέτως οι Θεσμοί, με κάθε αυστηρότητα, έτσι ώστε να υπάρξει ένα λειτουργικό, ορθολογικό Κράτος Δικαίου – το οποίο δεν λειτούργησε ποτέ μέχρι σήμερα ενώ, χωρίς αυτό, είναι αδύνατον να επιβιώσει η χώρα μας, στις σημερινές συνθήκες της παγκοσμιοποίησης.

Αυτό οφείλει να αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα μας είτε εντός, είτε εκτός του ευρώ – αν και εμείς θεωρούμε πως η έξοδος από την Ευρωζώνη δεν είναι μεν συνώνυμη με τη συντέλεια του κόσμου, αλλά θα οδηγούσε σε μία τρομακτική καταστροφή, την οποία δεν είναι απαραίτητο να βιώσουμε».

Ανάλυση

Εισαγωγικά, μία ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, η οποία δεν είναι εύκολα εφικτή ηθικά, νομικά και οικονομικά, ενώ θα μπορούσε φυσικά να χρεοκοπήσει εντός του ευρώ (ανάλυση), δεν θα ήταν καταστροφική μόνο για την ίδια – ειδικότερα για τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα.

Αντίθετα, θα μπορούσε να είναι η αρχή του τέλους της νομισματικής ένωσης, ενώ θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου για το παγκόσμιο σύστημα – στο οποίο έχουν συσσωρευτεί τεράστια βουνά χρεών (άρθρο), αδύνατον να αντιμετωπιστούν χωρίς μία διεθνή συνδιάσκεψη που θα αφορά την καταπολέμηση τους.

Ανεξάρτητα όμως από το τι θα ακολουθήσει, εμείς οφείλουμε να ερευνήσουμε τι έχει συμβεί μέχρι σήμερα, μεταξύ των ετών 2010 και 2014, με υπαίτιο την πολιτική που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από την Τρόικα – εν πρώτοις με τη βοήθεια του Πίνακα Ι που ακολουθεί:

Πίνακας Ι: Μέτρα εξυγίανσης στην Ελλάδα, σε δις €, σε τιμές του 2010

Έτη / μέτρα	2010	2011	2012	2013	2014	Σύνολο
(Ι) Αύξηση εσόδων	10,00	9,6	5,5	3,2	1,1	29,4
(ΙΙ) Δαπάνες	11,2	7,7	5,2	7,2	-2,1	29,2
(α) μεταφορές*	1,8	0,4	1,7	3,8	-0,7	7,00
(β) Δημόσια κατανάλωση	5,5	5,1	3,2	3,7	0,3	17,8
(γ) Δημόσιες επενδύσεις	3,8	2,3	0,3	-0,3	-1,6	4,5
Σύνολα Ι+ΙΙ	21,2	17,3	10,7	10,4	-1,0	58,6

Πηγή: Ameco, Eurostat, Gechert-Rannenberg
*Μειώσεις επιδοτήσεων, αφορολογήτων ορίων, κοινωνικών παροχών κοκ.

Από τον Πίνακα Ι διαπιστώνεται πως τα μέτρα λιτότητας που υιοθέτησε η Ελλάδα ήταν «βιβλικών διαστάσεων», μοναδικά στην ιστορία – ενώ, ειδικά τα δύο πρώτα έτη, οι δαπάνες περιορίσθηκαν δραστικά (11,2 δις € το 2010 και 7,7 δις € το 2011), με τα φορολογικά έσοδα να αυξάνονται σε τεράστιο ύψος (10 δις € το 2010 και 9,6 δις € το 2011).

Συνολικά, η φορολογία αυξήθηκε κατά 29,4 δις € στα πέντε αυτά έτη, ενώ οι δαπάνες μειώθηκαν κατά 29,2 δις € – οπότε τα μέτρα απέδωσαν 58,6 δις €, όσο περίπου η μείωση του ΑΕΠ της χώρας (από 231,1 δις € το 2009, στα 179 δις € περίπου το 2014) – αν και η πτώση του ΑΕΠ ξεκίνησε το 2008, αφού το ΑΕΠ του 2010 ήταν 5% χαμηλότερο από το αντίστοιχο του 2008.

Φαίνεται δε πως η αμέσως προηγούμενη κυβέρνηση, εφάρμοσε πιστά το πρόγραμμα των δανειστών το 2012, καθώς επίσης το 2013, στο ήμισυ περίπου των προηγουμένων ετών, ενώ το 2014 δεν το έκανε – αλλάζοντας πιθανότατα πορεία, μετά την αποτυχία της στις Ευρωεκλογές. Στον Πίνακα ΙΙ υπολογίζονται τα παραπάνω μέτρα, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ του 2009 – έτσι ώστε η εικόνα να είναι καλύτερη:

Πίνακας ΙΙ: Μέτρα εξυγίανσης στην Ελλάδα, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ του 2009

Έτη / μέτρα	2010	2011	2012	2013	2014	Σύνολο
(Ι) Αύξηση εσόδων	4,2	4,0	2,3	1,3	0,5	12,3
(ΙΙ) Δαπάνες	4,7	3,2	2,2	3,00	-0,9	12,2
(α) μεταφορές*	0,8	0,1	0,7	1,6	-0,3	2,9
(β) Δημόσια κατανάλωση	2,3	2,1	1,4	1,5	0,1	7,4
(γ) Δημόσιες επενδύσεις	1,6	0,9	0,2	-0,2	-0,6	1,9
Σύνολα Ι+ΙΙ	8,9	7,2	4,5	4,3	-0,4	24,5

Πηγή: Ameco, Eurostat, Gechert-Rannenberg
*Μειώσεις επιδοτήσεων, αφορολογήτων ορίων, κοινωνικών παροχών κοκ.

Από τον Πίνακα ΙΙ φαίνεται πόσο υψηλά ήταν τα μέτρα, σε σχέση με το ΑΕΠ – ειδικά τα δύο πρώτα χρόνια, με 8,9% το 2010 και 7,2% το 2011. Όπως είναι δε πλέον γνωστό, οι επιδράσεις των μέτρων στην οικονομία μίας χώρας περιγράφονται από τον πολλαπλασιαστή – σύμφωνα με τον οποίο, εάν είναι ίσος με τη μονάδα (1), τότε η μείωση των δημοσίων δαπανών κατά 1 δις €, περιορίζουν το ΑΕΠ επίσης κατά 1 δις €.

Φυσικά υπάρχουν διαφορές στον πολλαπλασιαστή, οι οποίες εξαρτώνται από τα επί μέρους μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται – όπου, με βάση επιστημονικές έρευνες τεκμηριώνεται ότι, οι πολλαπλασιαστές είναι ιδιαίτερα υψηλοί, σε περιόδους ύφεσης. Γενικότερα δε τα φορολογικά μέτρα έχουν σαν αποτέλεσμα χαμηλότερους συγκριτικά πολλαπλασιαστές, οι οποίοι δεν επηρεάζονται τόσο από τις υφέσεις, ενώ η μείωση των δαπανών πολύ υψηλότερους – αυξανόμενους σε περιόδους ύφεσης.

Στο γράφημα που ακολουθεί από τους συγγραφείς της μελέτης, φαίνεται η επίδραση των δημοσιονομικών μέτρων στους πολλαπλασιαστές σε περιόδους ανάπτυξης, σε κανονικές, καθώς επίσης σε συνθήκες ύφεσης (με κόκκινο οι δημόσιες δαπάνες, με μπλε η φορολογία, με πράσινο οι δημόσιες επενδύσεις και με καφέ οι μεταφορές).

Περαιτέρω, ορισμένοι υποστηρίζουν πως στην Ελλάδα, όπως επίσης σε άλλες χώρες με υψηλά επιτόκια δανεισμού (αυξημένες αποδόσεις ομολόγων), η μείωση των δημοσίων δαπανών έχει λιγότερο αρνητικά επακόλουθα – επειδή η πολιτική αυτή συμβάλλει δήθεν στη δημιουργία εμπιστοσύνης των αγορών προς το κράτος, καθώς επίσης στο χρηματοπιστωτικό του σύστημα, οπότε βοηθάει στην αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης. Επομένως ότι, οι πολλαπλασιαστές είναι ιδιαίτερα χαμηλοί σε μία τέτοια δημοσιονομική «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» – οπότε τα μέτρα που λαμβάνονται περιορίζουν λιγότερο το ΑΕΠ.

Εν τούτοις έχει αποδειχθεί πως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, ειδικά σε χώρες που είναι σε μεγάλο βαθμό υπερχρεωμένες – πιθανότατα επειδή οι αγορές υπολογίζουν ότι, τα μέτρα λιτότητας μειώνουν δραστικά τις δυνατότητες ανάπτυξης, δυσχεραίνοντας την εξυγίανση ενός κράτους. Σε κάθε περίπτωση, οι πολλαπλασιαστές στην Ελλάδα ήταν πολλοί υψηλότεροι, από αυτούς που προϋπολόγισε (σκόπιμα) η Τρόικα – με καταστροφικά αποτελέσματα για το ΑΕΠ της χώρας.

Η επίδραση των μέτρων στο ΑΕΠ της Ελλάδας

Εάν συνδυάσει κανείς τα επί μέρους μέτρα με τον εκάστοτε πολλαπλασιαστή τους, στην περίπτωση της ύφεσης, στην οποία βρισκόταν ήδη η Ελλάδα το 2010, τότε υπολογίζεται η επίδραση της πολιτικής λιτότητας στο ΑΕΠ της χώρας – με τα αποτελέσματα να εμφανίζονται στον Πίνακα ΙΙΙ που ακολουθεί:

Πίνακας ΙΙI: Το αποτέλεσμα των μέτρων στο ΑΕΠ (μείωση) σε δις € και σε τιμές 2010

Έτη / μέτρα	2010	2011	2012	2013	2014	Σύνολο
(Ι) Αύξηση εσόδων	-3,7	-2,6	-1,3	-0,4	0,5	-7,5
(ΙΙ) Δαπάνες	-21,5	-13,3	-9,8	-14,5	5,0	-54,1
(α) μεταφορές*	-4,7	-0,9	-4,0	-9,3	2,1	-16,8
(β) Δημόσια κατανάλωση	-9,7	-8,5	-5,3	-5,9	0,00	-29,4
(γ) Δημόσιες επενδύσεις	-7,1	-3,9	-0,5	0,7	2,9	-7.9
Σύνολα Ι+ΙΙ	-25,2	-15,9	-11,1	-14,9	5,5	-61,6

Πηγή: Ameco, Eurostat, Gechert-Rannenberg
*Μειώσεις επιδοτήσεων, αφορολογήτων ορίων, κοινωνικών παροχών κοκ.

Από τον Πίνακα ΙΙΙ διαπιστώνεται ότι, η μείωση των κρατικών δαπανών επηρέασε κατά πολύ περισσότερο την πτώση του ΑΕΠ, συγκριτικά με την αύξηση των εσόδων – κατά 21,5 δις € το 2010, έναντι μόλις 3,7 δις € (συνολικά κατά 25,2 δις € το 2010).

Επίσης πως η κατάσταση αντιστράφηκε το 2014 από την πλευρά του δημοσίου, μετά την αλλαγή πολιτικής της τότε κυβέρνησης (αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,5 δις € από τα έσοδα, καθώς επίσης 5,0 δις € από το μικρότερο περιορισμό των δαπανών.

Συγκεντρωτικά δε χάθηκε ΑΕΠ ύψους 61,6 δις €, όταν το 2013 είχαν ήδη χαθεί 67,1 δις € – τα οποία θα αυξάνονταν περισσότερο, εάν δεν άλλαζε πορεία η κυβέρνηση (χαλάρωση της πολιτικής λιτότητας), οπότε  θα είχε καταστραφεί ολοσχερώς η Ελλάδα. Στον Πίνακα IV που ακολουθεί καταγράφεται το αποτέλεσμα των μέτρων, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ του 2009.

Πίνακας ΙV: Το αποτέλεσμα των μέτρων ως ποσοστό επί του ΑΕΠ του 2009.

Έτη / μέτρα	2010	2011	2012	2013	2014	Σύνολο
(Ι) Αύξηση εσόδων	-1,5	-1,1	-0.6	-0,1	0,2	-3,1
(ΙΙ) Δαπάνες	-9,0	-5,6	-4,0	-6,1	2.1	-22,6
(α) μεταφορές*	-2,0	-0.3	-1,7	-3,9	0,9	-7,0
(β) Δημόσια κατανάλωση	-4,1	-3,5	-2,2	-2,5	0,0	-12,3
(γ) Δημόσιες επενδύσεις	-3,0	-1,6	-0,2	0,3	1,2	-3,3
Σύνολα Ι+ΙΙ	-10,5	-6,7	-4,6	-6,2	2,3	-25,5

Πηγή: Ameco, Eurostat, Gechert-Rannenberg
*Μειώσεις επιδοτήσεων, αφορολογήτων ορίων, κοινωνικών παροχών κοκ.

Είναι προφανές ότι, η μείωση της δημόσιας κατανάλωσης ήταν αυτή που επηρέασε πολύ αρνητικά το ΑΕΠ της χώρας – επίσης πως ο πολλαπλασιαστής των δαπανών ήταν εκθετικά υψηλότερος από τον αντίστοιχο των εσόδων, όσον αφορά το επίπεδο της ύφεσης.

Το ΑΕΠ μειώθηκε στο -28% το 2013, όπου η νέα τότε κυβέρνηση έλαβε πολύ αυστηρά μέτρα – περιοριζόμενο τελικά στο -25,5% για ολόκληρη την πενταετία, λόγω αλλαγής της πολιτικής της το 2014. Άλλοι ερευνητές δε καταλήγουν σε παρόμοια συμπεράσματα, αν και με διαφορετικές μεθόδους (Wren-Lewis 2015).

Ολοκληρώνοντας, στον Πίνακα V φαίνονται τα αποτελέσματα των μέτρων συγκεντρωτικά, για ολόκληρη την πενταετία – τα οποία ήταν πολύ πιο καταστροφικά έως και το 2013, ενώ θα ήταν ακόμη περισσότερο, εάν δεν είχε αλλάξει πορεία η κυβέρνηση το 2014.

Πίνακας V: Το αποτέλεσμα των μέτρων συγκεντρωτικά (2010 – 2014)

Συγκεντρωτικά μεγέθη	Σε απόλυτα ποσά	Ως ποσοστό επί του ΑΕΠ
Ύψος μέτρων 2010-2014	58,6 δις €	24,5% του ΑΕΠ 2009
Αποτελέσματα 2010-2014 (μείωση ΑΕΠ)	-61,6 δις €	-25,5% του ΑΕΠ 2009
Συντελεστής (αποτελέσματα/ μέτρα)	1,06	1,04

Ουσιαστικά λοιπόν λήφθηκαν μέτρα ύψους 58,6 δις € ή 24,5% του ΑΕΠ, με αποτέλεσμα να χαθεί ΑΕΠ της τάξης των 61,6 δις € ή του 25,5% του ΑΕΠ του 2010 – αυξάνοντας μεταξύ άλλων τους ανέργους κατά 1.232.000 (απώλεια ΑΕΠ / παραγωγικότητα 50.000 € ανά έτος και ανά άτομο).

Τα σενάρια για την εξέλιξη της κρίσης της Ελλάδας

Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται τα διάφορα σενάρια, όσον αφορά την εξέλιξη του ΑΕΠ, με άλλες προϋποθέσεις (πηγή). Με τη γαλάζια καμπύλη χωρίς την πολιτική λιτότητας, όπου το ΑΕΠ θα παρέμενε στάσιμο, ανάλογο με αυτό του μέσου της Ευρωζώνης (πράσινη καμπύλη), με την καφέ χωρίς την αύξηση των εσόδων (φορολογία), με την κόκκινη η πραγματική μείωση του, καθώς επίσης (γκρίζα γραμμή) με 2,5% ρυθμό ανάπτυξης.

 

Είναι προφανές δε πως η παραμονή του ΑΕΠ στα ίδια επίπεδα θα ήταν σημαντική όσον αφορά το δημόσιο χρέος – το οποίο θα ήταν σήμερα στο 137% περίπου του ΑΕΠ, αντί στο 180%, δεν θα είχε αυξηθεί η ανεργία (θα παρέμενε κάτω του 10% χωρίς να κοστίσει τεράστια ποσά στο κράτος), δεν θα χρεοκοπούσαν τόσες επιχειρήσεις, ενώ όλοι οι υπόλοιποι δείκτες της οικονομίας θα ευρίσκονταν σε πολύ καλύτερη θέση.

Τα αποτελέσματα για το έλλειμμα και για το δημόσιο χρέος

Για να μπορέσει κανείς να ερευνήσει τις επιπτώσεις της πολιτικής λιτότητας στο πρωτογενές έλλειμμα, καθώς επίσης στο δημόσιο χρέος, θα πρέπει να κάνει κάποιες υποθέσεις όσον αφορά την ελαστικότητα του προϋπολογισμού, τις πληρωμές των τόκων, καθώς επίσης την εξέλιξη των τιμών – σε ένα υποθετικό σενάριο χωρίς τη λήψη μέτρων.

Όσον αφορά την ελαστικότητα, σε συνθήκες ανάλογες με αυτές των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης υιοθετείται ο συντελεστής 0,47 (πηγή), για τους τόκους αυτοί που πραγματικά πληρώθηκαν, ενώ για τις τιμές ο μέσος της Ευρωζώνης –οπότε ένας αντίστοιχος συντελεστής (deflator). Έτσι καταλήγει κανείς στο γράφημα που ακολουθεί.

Πηγή: Ameco, Gechert-Rannenberg

Στο επάνω μέρος (αριστερή κάθετος), η κόκκινη γραμμή αναφέρεται στο πραγματικό πρωτογενές πλεόνασμα (έλλειμμα έως το 2013), ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, η πορτοκαλί στο ίδιο εάν είχαν επιβληθεί μέτρα μόνο στα έσοδα, ενώ η μπλε εάν δεν είχαν επιβληθεί καθόλου μέτρα λιτότητας.

Όπως φαίνεται από το γράφημα, εάν δεν είχαν επιβληθεί μέτρα λιτότητας (μπλε γραμμή και μπλε στήλες), το πρωτογενές έλλειμμα θα παρέμενε περίπου στα επίπεδα του 2009 (-10%) και λίγο υψηλότερα, ενώ το δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ το 2014 θα ήταν περίπου 10 μονάδες χαμηλότερο – επειδή δεν θα είχε μειωθεί το ΑΕΠ. Το βασικότερο όμως όλων θα ήταν το ότι, δεν θα υπήρχε αύξηση της ανεργίας, αφού δεν θα είχε μειωθεί το ΑΕΠ – οπότε η χώρα θα ήταν σε πολύ καλύτερη θέση.

Εναλλακτικά σενάρια

Από το πρώτο γράφημα της ανάλυσης συμπεραίνεται πως οι αρνητικές επιπτώσεις της μείωσης των δαπανών (με εξαίρεση τις δημόσιες επενδύσεις) είναι πολύ χαμηλότερες, όταν η οικονομία δεν ευρίσκεται σε ύφεση. Εάν λοιπόν δεν είχαν επιβληθεί στην Ελλάδα όλα τα μέτρα μαζί, αλλά είχαν επεκταθεί σε μεγαλύτερη διάρκεια, τότε η μείωση του ΑΕΠ δεν θα ξεπερνούσε το 9% αντί του 28% που έφτασε το 2013 – ενώ το πρωτογενές πλεόνασμα θα είχε καλυτερεύσει κατά 20 μονάδες σε σχέση με το ΑΕΠ του 2009, σε όρους ΑΕΠ του 2009. Επομένως, θα ήταν διπλάσιο από το σημερινό, η χώρα θα είχε ήδη εξυγιανθεί, ενώ η ανεργία θα είχε αυξηθεί πολύ λιγότερο.

Από το ίδιο γράφημα φαίνεται πως οι πολλαπλασιαστές, στην περίπτωση αύξησης μόνο των φόρων, είναι πολύ χαμηλοί – ενώ από το δεύτερο γράφημα (πορτοκαλί γραμμή) τεκμηριώνεται ότι, εάν είχαν αυξηθεί μόνο οι φόροι, χωρίς να ληφθούν καθόλου μέτρα στον τομέα των δαπανών, θα υπήρχε ένα πολύ μικρό έλλειμμα το 2014, σχεδόν όσο το πραγματικό πρωτογενές πλεόνασμα που είχε η χώρα.

Την ίδια στιγμή όμως το δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ θα ήταν κατά 40% χαμηλότερο (στο 135% του ΑΕΠ περίπου) – γεγονότα που σημαίνουν ότι, τα μέτρα λιτότητας, λόγω των υψηλών πολλαπλασιαστών τους, δεν προσέφεραν τίποτα αλλά, αντίθετα, κατέστρεψαν την οικονομία της Ελλάδας. Επειδή δε οι πολλαπλασιαστές αυτοί ήταν γνωστοί εκ των προτέρων (πηγή), δεν επρόκειτο για λάθος της Τρόικας, αλλά για ένα έγκλημα εκ προμελέτης.

Σε κάθε περίπτωση, θα ήταν προς το συμφέρον των δανειστών η μη επιβολή όλων μαζί των μέτρων, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα – η υπομονετική επέκταση τους δηλαδή σε περισσότερα χρόνια. Εύλογα λοιπόν συμπεραίνει κανείς πως η Τρόικα είχε εντελώς διαφορετικές προθέσεις – οι οποίες ήταν αντίθετες τόσο με την εξυγίανση Ελλάδας, όσο και με τα οικονομικά συμφέροντα των δανειστών της.

Μεταξύ αυτών των προθέσεων ήταν ασφαλώς η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της Ελλάδας, αφού προηγουμένως πιέζονταν οι τιμές σε εξευτελιστικά επίπεδα, καθώς επίσης η επιβολή του νεοφιλελευθερισμούστην Ευρωζώνη (εργατική νομοθεσία, μείωση μισθών κοκ.).

Επίλογος

Οι οικονομικές μελέτες, καθώς επίσης οι αριθμοί που υποχρεωτικά τις συνοδεύουν, είναι ασφαλώς πολύ κουραστικές – ειδικά για όσους δεν έχουν την απαιτούμενη εκπαίδευση. Είναι όλως απολύτως απαραίτητες, επειδή τεκμηριώνουν όλα όσα πραγματικά συμβαίνουν σε μία χώρα – τα οποία πρέπει να γίνονται κατανοητά από τους Πολίτες της, έτσι ώστε να είναι σίγουροι για όλα όσα πρεσβεύουν και απαιτούν.

Στην περίπτωση της Ελλάδας αποδεικνύεται με αναμφισβήτητους αριθμούς ότι, επρόκειτο για ένα έγκλημα εκ προμελέτης εκ μέρους της Τρόικας – το οποίο έχει ζημιώσει τους Πολίτες σε βαθμό που ούτε καν διανοούνται, από κάθε πλευρά. Με κριτήριο δε την κατάρρευση των τιμών των παγίων (ακίνητα, μετοχές κοκ.), τις χρεοκοπίες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, την ανεργία, την κατακόρυφη πτώση του ΑΕΠ, των εισοδημάτων κλπ., η ζημία που έχει προκληθεί στη χώρα υπερβαίνει το 1 τρισεκατομμύριο € – χωρίς απολύτως καμία διάθεση υπερβολής.

Επομένως, η διαγραφή μέρους του δημοσίου χρέους, καθώς επίσης η έγκριση ενός αναπτυξιακού προγράμματος για την αναβίωση του παραγωγικού μηχανισμού της Ελλάδας, είναι τα ελάχιστα που πρέπει να απαιτηθούν – ως αποζημίωση για την τρομακτική καταστροφή που προκλήθηκε στην πατρίδα μας από την Τρόικα.

Στα πλαίσια αυτά, πρέπει να στηριχθεί, καθώς επίσης να πιεστεί η κυβέρνηση, έτσι ώστε να απαιτήσει αυτά ακριβώς που δικαιούμαστε – χωρίς συμβιβασμούς οι οποίοι δεν οδηγούν πουθενά, αλλά απλά επεκτείνουν το μαρτύριο της σταγόνας.

Βιβλιογραφία: Gechert-Rannenberg, Almunia, Miguel, Christiano, L. J. / Eichenbaum, M. / Rebelo

[Πηγή: ANALYST.gr]