Η ευρωπαϊκή ιδέα στο Άουσβιτς ή οι Γερμανοί ξανάρχονται

Η ευρωπαϊκή ιδέα στο Άουσβιτς ή οι Γερμανοί ξανάρχονται

«κοίτα να ξεφύγεις από τον εχθρικό και τυραννικό δανειστή, ο οποίος δε ζητάει γη και ύδωρ, όπως οι Μήδοι, αλλά βάζει χέρι στην ελευθερία σου και προσημειώνει τα πολιτικά και περιουσιακά σου δικαιώματα» 

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ

Του ΣΠΥΡΟΥ ΤΖΟΚΑ*

[Πηγή: iskra, 12/07/2015]

Στην εκτεταμένη συζήτηση που έγινε στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο στις 8 Ιουλίου, καθώς και τα δραματικά γεγονότα που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια καταγράφουν μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα: την σταδιακή μετατροπή της Ε.Ε. σε γερμανική Ευρώπη. Παρατηρήστε τις δηλώσεις υποταγής στον γερμανό αυλάρχη Σόϊμπλε από τους δήθεν ομολόγους του υπουργούς οικονομικών, παρατηρήστε την αναμετάδοση των λόγων του από τους δορυφόρους, παρατηρήστε την αλαζονεία του, όταν μιλάει, παρατηρήστε την περιφρόνηση του σε στοιχειώδεις δημοκρατικές διαδικασίες (βλ. και δημοψήφισμα στην Ελλάδα), παρατηρήστε….πολλά που εικονογραφούν αυτή την απροκάλυπτη νέα τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη.

Με άλλα λόγια αυτό που οι Γερμανοί δεν κατάφεραν με τον πόλεμο, αφού αιματοκύλισαν την ανθρωπότητα, το επιχειρούν σε περίοδο Ειρήνης, με τους δορυφόρους τους που εμφανίστηκαν με έπαρση και περισσό θράσος. Αυτοί οι δορυφόροι, οι ίδιοι σχεδόν ΣΎΜΜΑΧΟΙ τους στο αποτρόπαιο παρελθόν, φερόμενοι ως ιδιοκτήτες της Ευρώπης, απείλησαν με το λεγόμενο GREXIT. Και οι λαοί που τότε πλήρωσαν με αίμα την προσήλωση τους στα ιδανικά της ελευθερίας και της Δημοκρατίας, οι λαοί που μετά γενναιόδωρα συγχώρησαν τους σφαγείς τους, τους δολοφόνους τους, οι λαοί που τους αγκάλιασαν, είναι αυτοί που σήμερα για μια ακόμα φορά δέχονται επίθεση, με διαφορετικό τρόπο, αλλά από τους ίδιους και τους τότε δορυφόρους τους.

Πρόσχημα τους τώρα το χρέος. Και είναι γεγονός ότι οι μέθοδοι των δανειστών προσομοιάζουν με αυτούς των ανθρώπων της νύχτας. Το 1854 απέκλεισαν τον Πειραιά και η κατοχή που επιβλήθηκε από τους Αγγλογάλλους, δεν επέφερε μόνο την ταπείνωση, αλλά και την απαίσια χολέρα που αποδεκάτισε την πόλη σχεδόν ολοκληρωτικά. Το 1897 δεν δίστασαν να σχεδιάσουν πόλεμο, τον ελληνοτουρκικό, για να εκβιάσουν την μικρή Ελλάδα. Κάτι ανάλογο έγινε και σε άλλες περιπτώσεις, όπως και τώρα που ζητούν γη και ύδωρ, ξεφτιλίζοντας έναν ιστορικό λαό.

Ο λαός μας, ο περήφανος λαός της Ελλάδας βροντοφώναξε και πάλι ΟΧΙ στις απειλές. Ο κυρίαρχος λαός έδωσε την απάντηση του.  Ο ελληνικός λαός μαζί με τη ψήφο του κατέθεσε και ψυχή του, νικώντας το φόβο μήπως χάσει τις αλυσίδες τους. Και απάντησε σε αυτούς που θεωρούν την Ευρώπη ιδιοκτησία τους και παραβιάζουν βάναυσα τις αρχές και τις αξίες της: «Μια Ευρώπη δίχως την Ελλάδα είναι όπως ένας ενήλικας δίχως παιδική ηλικία. Χωρίς μνήμη, χωρίς γλώσσα».

Και έτσι είναι. Το εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης έχει στο κέντρο του τον ελληνικό πολιτισμό και στα άκρα του, τα πολύ άκρα του, αυτά που θέλει να ξεχάσει, τον γερμανικό ναζισμό. Οι συνέπειες του Β’ παγκοσμίου πολέμου και η φρίκη που αυτός προκάλεσε επανέφεραν στο προσκήνιο, όσο ποτέ άλλοτε, τα αιτήματα της ειρηνικής διευθέτησης των διαφορών, της συνεργασίας των κρατών και της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης αναγεννήθηκε μέσα από τους ποταμούς αίματος και από τα ερείπια που προκάλεσε η ναζιστική θηριωδία. Και είναι σημαντικό ότι η ιδέα αυτή εκφράστηκε από το μέτωπο του πολέμου,   από τα ευρωπαϊκά αντιστασιακά, αντιναζιστικά κινήματα και όχι από τους τότε αλλά και σήμερα δορυφόρους και φερόμενους ιδιοκτήτες.

Κανείς, επίσης, από τους φερόμενους σήμερα γιαλαντζί ιδιοκτήτες δεν μπορεί να ξεχνάει ότι ο αρχαίος, και ιδιαίτερα ο κλασικός, ελληνικός πολιτισμός, όπως αυτός εκφράστηκε στη μακραίωνη διαδρομή του, με το οικουμενικό στη διάστασή του Ελληνικό πνεύμα και το πολύδοξο κλασικό ιδανικό, το οποίο διαπερνούσε μέσα από τη φιλοσοφία, τις τέχνες και τις επιστήμες, απετέλεσε το θεμέλιο λίθο του μετέπειτα Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Οι βασικές αρχές της δημοκρατίας και της ελευθερίας, καθώς και το στοιχείο του ανθρωποκεντρισμού γεννήθηκαν και άκμασαν στην Αρχαία Ελλάδα και πολύ αργότερα υιοθετήθηκαν από τους Ευρωπαίους διαφωτιστές.   Η επίδραση του Ελληνικού πολιτισμού είχε κατά την αρχαιότητα άμεσο χαρακτήρα επί των κατοίκων της σημερινής γεωγραφικής Ευρώπης.

Έτσι οραματίστηκαν φωτεινά πνεύματα και αγωνιστές την ευρωπαϊκή ιδέα και την ενωμένη Ευρώπη. Το διεθνές κεφάλαιο, όμως, είχε άλλα σχέδια. Προφανώς είχε δίκιο ο Μάρξ ο οποίος θεωρούσε ιστορική συνέχεια του καπιταλισμού τις ολοκληρώσεις και, συνεπώς, και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Με την έννοια αυτή η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση συνδέθηκε με την πορεία διεθνοποίησης και συγκέντρωσης του κεφαλαίου και όχι με τα όποια αιτήματα προβάλλουν οι λαοί της Ευρώπης. Έτσι, η ολοκλήρωση εκπληρώνει δύο καίριες κρατικές λειτουργίες : εξασφαλίζει την πολιτική υποδομή για την επέκταση του κεφαλαίου και αποτελεί πρόσφορο μέσο για τη διατήρηση των κοινωνικών δομών. Σε τελική, δηλαδή, ανάλυση η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν είναι τίποτα άλλο από μια διαδικασία των ελίτ, που προωθούν τα ταξικά τους συμφέροντα, ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη ιδεολογία των μελών τους.

Είναι, λοιπόν, σήμερα το πραγματικό ερώτημα ευρώ ή δραχμή; Αν το ευρώ   δεν μπορεί να ξεπεράσει μια μείζονα κρίση, τέτοια που πλήττει μια χώρα της ευρωζώνης και όχι τις υπόλοιπες ποια είναι η αξία του; Αν τη στιγμή  αυτής της κρίσης οι Ευρωπαίοι αποδεικνύουν ότι  λειτουργούν κάτω από τους όρους μόνον του Συμφώνου της Σταθερότητας και του στενού γερμανικού ιμπεριαλιστικού συμφέροντος και δεν λειτουργεί άτυπα μεταξύ τους και ένα Σύμφωνο Αλληλεγγύης γιατί προσκυνούμε το θεό ευρώ; Μόνον στην ώρα  της αλήθειας, το ευρώ θα μπορούσε   να αποδείξει την  αξία που έχει η ύπαρξή του και η λειτουργία του, η οποία θα έπρεπε να υπερβαίνει τα στενά όρια ενός νομίσματος και να λειτουργεί ως σύμβολο της ενοποίησης της Ευρώπης. Και η ώρα αυτής της αλήθειας είναι η περίπτωση της Ελλάδας.

Και την ώρα αυτή η υποκρισία και ο αμοραλισμός είναι τα κυρίαρχα στοιχεία που διακρίνουν το σαθρό οικοδόμημα της ενωμένης Ευρώπης. Οι φερόμενοι και ως υπέρμαχοι ενός ομοσπονδιακού μοντέλου, καθώς η νομισματική ένωση θα λειτουργούσε σταδιακά υπέρ και της οικονομικής ένωσης φέρονται ως κοινοί γκάνγκστερ, ως τοκογλύφοι της νύχτας και απαιτούν τα χρυσαφικά και τα οικόπεδα της χώρας. Χωρίς να σέβονται την ιστορία και την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού τον ξεφτιλίζουν, όταν λένε δημόσια ότι η κυβέρνηση του είναι αφερέγγυα και όταν του ζητούν γη και ύδωρ. Ο κοινωνικός δαρβινισμός ή κανιβαλισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Το πραγματικό ερώτημα είναι, λοιπόν, άλλο….και είναι καιρός να τεθεί ευθαρσώς και ξεκάθαρα και όσοι πιστοί προσέλθουν. Είμαστε με την Ε.Ε αυτή ή όχι; Μένουμε στην γερμανική Ευρώπη ή μένουμε Ελλάδα; Και αν ναι με ποιους όρους; Οι απαντήσεις κρίνονται αναγκαίες μετά τα δραματικά γεγονότα που απογύμνωσαν τους μύθους και τις αυταπάτες. Ο ενθουσιασμός και η αισιοδοξία της ευημερούσας ενωμένης Ευρώπης συντρίβονται από τις επιλογές του κεφαλαίου και την κυριαρχία της αγοράς. Το μουντό και θλιβερό αυτό τοπίο, που απεικονίζεται στο πρόσωπο του Σόϊμπλε και άλλων δεν έχει σχέση με την Ευρωπαϊκή ιδέα, δεν έχει σχέση με τις προσδοκίες των λαών της, δεν έχει σχέση με τους εργαζόμενους που επιθυμούν ένα καλύτερο μέλλον.

Και ισχύουν και για μας οι αυταπάτες, που όταν βιώνονται γίνονται πραγματικότητες. Νομίσαμε, λοιπόν, εμείς στην Αριστερά ότι η Ε.Ε είναι χώρος κατανόησης, διαπραγμάτευσης και συνεννόησης ενώ πρόκειται για Ζούγκλα με άγρια θηρία. Η κυβέρνηση της Αριστεράς, παρά τις προγραμματικές της θέσεις επιχείρησε έναν έντιμο συμβιβασμό με αρκετές υποχωρήσεις. Πήγε σε ένα εχθρικό γήπεδο χωρίς άμυνα μπετόν, χωρίς επεξεργασία εναλλακτικών προτάσεων που θα την ισχυροποιούσαν, εγκλωβίστηκε και ηττήθηκε κατά κράτος από επαγγελματίες της ρεμούλας και καλά εκπαιδευμένους υπαλλήλους του κεφαλαίου.

Αυτή, όμως, είναι η λεγόμενη ευρωπαϊκή οικογένεια. Τέλος οι αυταπάτες. Οι αυταπάτες της ανανεωτικής ιστορικής αριστεράς θρυμματίστηκαν ανάμεσα στη σκύλα της υποκρισίας και τη χάρυβδη του αδίστακτου κεφαλαίου. Η αριστερά αυτή με αφετηρία το κρεματόριο των λαών Μάαστριχτ και σε συνέχεια τις επόμενες ευρωπαϊκές συνθήκες παρακολούθησε το ευρωπαϊκό αυτό εγχείρημα και το υποστήριξε. Είναι καιρός να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας ή να απολογηθούμε για το σημερινό θλιβερό θέαμα, που εγκυμονεί και φασιστικούς κινδύνους, αλλά αυτό είναι ένα άλλο και μεγάλο θέμα. Τα σπαράγματα του ευρωκομμουνισμού στην Ιταλία και τη Γαλλία πρέπει να μας διδάξουν. Γιατί σήμερα οι καρδινάλιοι του συστήματος αποφάσισαν την Ελλάδα προτεκτοράτο και αποικία χρέους. Και όλοι μας θα δώσουμε λόγο.

* Ο Σπύρος Τζόκας είναι αντιπεριφερειάρχης Αττικής.