Εκεί που μας χρωστάγανε, μας παίρνουν και τον γάιδαρο;

Εκεί που μας χρωστάγανε, μας παίρνουν και τον γάιδαρο;

Δεν είμαι καθόλου της λογικής «ναι, αλλά κι εσείς καταπιέζετε τους μαύρους», ούτε θεωρώ ότι η ηθική ανεπάρκεια του αντιπάλου μπορεί να δικαιώσει τη δική σου, όμως όχι, δεν μπαίνουν όλα στο ίδιο ζύγι.

Από τον Θοδωρή Αντωνόπουλο

[Πηγή: LiFO, 02/08/2015]

Είναι φανερό ότι τον τελευταίο καιρό Τσίπρας και Σύριζα έχουν απογοητεύσει και προβληματίσει πολύ κόσμο, από τον λίγο έως τον πολύ φίλα προσκείμενο με τις «καταναγκαστικές» πολιτικές τους επιλογές: επιπολαιότητα, ασυνέπεια, αναθεωρητισμοί, ψεύδη, πισωγυρίσματα, αμφιλεγόμενες κινήσεις και πρόσωπα, μνημόνια με κόκκινη προβιά κι ένα έκτακτο συνέδριο τον Σεπτέμβριο που μάλλον θα επιβεβαιώσει τη διάσπαση.

Έλα όμως που και να θες ν' αγιάσεις, να πεις «άει στα κομμάτια κι εσύ», δεν σε αφήνουν οι... απέναντι, δηλαδή η αντιπολίτευση κι το όλο το εγχώριο (και όχι μόνο) συστημικό status quo, που μέσα στον Ιούλιο σάλπισαν γενική «θερινή αντεπίθεση» ξεκινώντας μια εκστρατεία απαξίωσης και στοχοποίησης προσώπων, από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Γιάνη Βαρουφάκη (κυρίως αυτόν) μέχρι τον Τάσο Κορωνάκη και σύσσωμη τη «σατανική» Αριστερή Πλατφόρμα (η αλήθεια είναι ότι μερικοί πήγαιναν κιόλας γυρεύοντας όπως στην περίπτωση της Νάντιας Βαλαβάνη). Όχι όμως και τον πρωθυπουργό που προβάλλεται ως ο «καλός» της υπόθεσης ώστε αφενός να δικαιολογηθεί η υποχρεωτική «λυκοφιλία» με την αντιπολίτευση ενόψει νέων μέτρων και αφετέρου να δημιουργηθεί ένα (ακόμα) ρήγμα στην κυβερνητική παράταξη. Στην εκστρατεία αυτή βρήκαν ακούσιους ή εκούσιους συμμάχους και μέσα στο κυβερνητικό στρατόπεδο, οι οποίοι ενθουσιάζονται με την ιδέα ενός πιο «συμβατικού» Σύριζα με σοσιαλκεντρώα «εσάνζ».

Καθένας έχει βέβαια ήδη σχηματίσει γνώμη για τον Αλέξη, τον Γιάνη, τη Ζωή και τ' άλλα τρομερά παιδιά της «πρώτης φοράς αριστερά», τις ικανότητες και τις αδεξιότητες, τα θετικά στοιχεία και τις (πολλές) ανεπάρκειες, για το πόσο δικαιολογημένες είναι οι σκληρές επικρίσεις που ασκούνται είτε από δεξιά, είτε από τα αριστερά. Όμως δεν έχω καταλάβει:

α) Η παρούσα κυβέρνηση εγκαλούνταν αρχικά γιατί δεν διέθετε και τώρα επειδή είχε, εντέλει, ένα κάποιο - κουτσό, στραβό, πρόχειρο αλλά πάντως υπαρκτό - plan B σε περίπτωση που οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους πήγαιναν (ακόμα πιο) κατά διαόλου; Σόρι αλλά πιστεύω ότι άριστα έπραξε που προσπάθησε να εκπονήσει ένα τέτοιο, όσο τσαπατσούλικα κι αν το διαχειρίστηκε. Ορθά ο Τσίπρας βγήκε και στήριξε επ'αυτού τον ανοικονόμητα πολυλογά, τον εγωπαθή, τον ανακόλουθο, τον πήξο, τον δείξο αλλά πάντως όχι κλέφτη, μοχθηρό ή διεφθαρμένο πολιτικάντη Γιάνη. Για την ακρίβεια, νομίζω ότι όλα τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία θα έπρεπε να είχαν ήδη εκπονήσει μια τέτοια εναλλακτική, έστω θεωρητικά. Με βάση τις ως τώρα εξελίξεις, κανείς δεν εγγυάται ότι το Ευρώ θα είναι αιώνιο ή ότι θα συνεχίσει να χρησιμοποιείται από την πλειοψηφία των χωρών της Ευρωζώνης. Δεν είδα π.χ. να «επικηρύσσουν» οι Ολλανδοί τον δικό τους υπουργό Οικονομικών και πρόεδρο του Eurogroup, τον γνωστό μας Γερούν σαν αποκάλυψε ότι ακόμα κι εκείνος είχε εκπονήσει εναλλακτικό σχέδιο επιστροφής στο φιορίνι. Επιπλέον, κανείς σώφρων άνθρωπος δεν πιστεύει ότι τα εξοντωτικά μέτρα που μας ζητάνε είναι εφαρμόσιμα και βιώσιμα ως έχουν, άσε που ήδη οι θεσμοί γκρινιάζουν ότι κάποια σημεία τους δεν είναι αρκετά επαχθή. Το 'λεγε κι η μακαρίτισσα η γιαγιά μου, κράτα πάντα παιδί μου «πισινή» κι αχρείαστη να 'ναι!

β) Μας ενόχλησε άραγε περισσότερο το ότι ο Βαρουφάκης, τον οποίο απειλούν μέχρι με ποινικές διώξεις, σκέφτηκε να «βάλει χέρι» στην Επιτροπή Δημοσίων Εσόδων (δεν συζητώ για το δήθεν «χακάρισμα» των ΑΦΜ) ή το ότι η θεωρητικά ανεξάρτητη αυτή αρχή και η γενική γραμματέας της Κατερίνα Σαββαϊδου – η ίδια που διέταξε ένορκη διοικητική εξέταση κατά του πρώην προϊσταμένου της, που χάριζε παλιότερα φόρους στους καναλάρχες και που μετέθεσε για το '16 τον τηλεοπτικό φόρο -, όπως άλλωστε κι οι περισσότεροι μηχανισμοί του υπουργείου Οικονομικών υπάγονται, ουσιαστικά, απευθείας στους θεσμούς; Να υπάρχει τέτοιος βαθμός εξάρτησης σε μια ένωση που δεν είναι ακόμα πολιτική αλλά πρώτιστα οικονομική;

γ) Με τι θράσος βγαίνουν το τέως πολιτικό κατεστημένο συν τα μπαταχτσίδικα κανάλια της διαπλοκής – που ταρακουνήθηκαν πραγματικά με εκείνο το τεράστιο «Όχι» του δημοψηφίσματος, κυρίως επειδή αντιλήφθηκαν ότι η μπογιά τους έχει ανησυχητικά ξεφτίσει – να παραστήσουν τώρα ξαφνικά τους κήνσορες και τους θεράποντες; Υπόψη ότι η ταινία «Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται» από την τριλογία του Πολέμου των Άστρων άρεσε επειδή η αυτοκρατορία έφαγε, εντέλει, τα μούτρα της. Όσο «μελάνι» κι αν τους ρίχνουν, τα ατελείωτα σκάνδαλα και οι πελώριες ευθύνες των προηγούμενων κυβερνήσεων δεν κρύβονται – από τη «συρταρωμένη» λίστα Λαγκάρντ και τα «λοξά» υποβρύχια κι από τα «κουρέματα» του PSI μέχρι τους μεγαφοροφυγάδες "συγκλητικούς" όπως ο πρώην στενός συνεργάτης του Σαμαρά Σταύρος Παπασταύρου. Δεν είμαι καθόλου της λογικής «ναι αλλά κι εσείς καταπιέζετε τους μαύρους», ούτε θεωρώ ότι η ηθική ανεπάρκεια του αντιπάλου μπορεί να δικαιώσει τη δική σου, όμως όχι, δεν μπαίνουν όλα στο ίδιο ζύγι. Καταπώς το'λεγε ο Μένιος ο Κουτσόγιωργας στα 80's, «δεν δικαιούστε διά να ομιλείτε!». Έτσι ακριβώς. Κι αυτό είναι άσχετο με την όσο αυστηρή κριτική μπορεί να κάνει κανείς στα έργα, τις ημέρες και τα πρόσωπα της παρούσας κυβέρνησης. Που θα πρέπει βέβαια κι αυτή να φυλάει τα έρμα αν θέλει να διατηρήσει το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» γιατί κι ο κυρ-Μένιος την πάτησε, ως γνωστό, στο τέλος την μπανανόφλουδα της διαφθοράς που τόσο σθεναρά κατήγγειλε.