Ο δρόμος για τη Δαμασκό

Ο δρόμος για τη Δαμασκό

Ένας από τους λόγους που υπαγορεύουν τη ρωσοαμερικανική σύγκλιση είναι ότι οι δυο χώρες δεν φαίνονται διατεθειμένες να επιτρέψουν στις παλιές αποικιακές Δυνάμεις, Γαλλία και Βρετανία, (αλλά ούτε στη Γερμανία) να αποκτήσουν εκ νέου λόγο στην περιοχή της Μ. Ανατολής. Και γιατί να το κάνουν όταν μπορούν Μόσχα και Ουάσιγκτον να έχουν αυτές τον πρώτο και μοναδικό λόγο αφήνοντας τους υποδεέστερους Αγγλογάλλους να κλαίνε, μαζί με τους Τούρκους, για τα περασμένα μεγαλεία. Η Γερμανία επιβεβαιώνει ότι στο διεθνές επίπεδο είναι νάνος.

του Απόστολου Αποστολόπουλου

[Πηγή: new-deal.gr, 17/02/2016]

Εχθροί και φίλοι της Ρωσίας αναγνωρίζουν και δημοσίως ότι η παρέμβασή της στη Συρία άλλαξε ριζικά την πορεία του πολέμου. Η Ρωσία ανάτρεψε, την τελευταία στιγμή, την πτώση του Άσαντ, ωθεί στην ανάκτηση των χαμένων εδαφών και στην ήττα των τζιχαντιστών. Ο σχεδιασμός της Τουρκίας να έχει στα σύνορά της μια Συρία ως κράτος-παρία, υποχείριό της, γκρεμίστηκε παταγωδώς. Αντίθετα, η τουρκική κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με την ισχυρή πιθανότητα, αν όχι βεβαιότητα, ότι οι Κούρδοι θα συγκροτήσουν δικό τους κράτος δίπλα στα σύνορα ή μέσα στην Τουρκία, διαμελίζοντάς την. Οι απειλές του Ερντογάν, και της Σαουδικής Αραβίας, για χερσαία επέμβαση στο Συριακό έδαφος πάσχουν από την αδυναμία και των δυο χωρών να αντιμετωπίσουν τη Ρωσία αν εισβάλουν χωρίς τη συγκατάθεση και την ενεργό υποστήριξη των ΗΠΑ άμεσα ή με τη μορφή Νατοϊκής στήριξης.

Ο Ομπάμα τον τελευταίο χρόνο της θητείας του, όταν κανείς πλέον δεν μπορεί να τον βλάψει, φαίνεται ότι επέλεξε τη σύγκλιση με τη Ρωσία και απομακρύνει από θέσεις κλειδιά τα στελέχη που αντιδρούν επιθυμώντας την (ανέφικτη) ολοκληρωτική νίκη επί του Άσαντ και τη συντριπτική ήττα του Πούτιν.

Κορυφαίο δείγμα αυτής της μεταστροφής ήταν η αιφνίδια επίσκεψη προ ημερών του Κίσινγκερ (92 ετών) στον Πούτιν, γνωστού όντος ότι ο κορυφαίος της αμερικανικής διπλωματίας είναι σταθερός υποστηρικτής της Ρωσο-Αμερικανικής συνεργασίας/ισορροπίας, αντίθετα από τον Μπρζεζίνσκι, αμετάκλητα αντίπαλο της Μόσχας. Η συνάντηση Κίσινγκερ-Πούτιν υποβαθμίστηκε από τους ίδιους τους Ρώσους, τα διεθνή ΜΜΕ ούτε που ασχολήθηκαν και τίποτα δεν διέρρευσε για το περιεχόμενό της, κάτι που ακριβώς υπογραμμίζει τη σημασία της. Διαρροές για τη συνάντηση δεν υπάρχουν αλλά είναι προφανές ότι οι ΗΠΑ «αδιαφορούν» επιδεικτικά για τις ρωσικές δραστηριότητες, ανέχονται αδιαμαρτύρητα τους ρωσικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς, εκδηλώνουν δημοσίως την αποδοκιμασία τους για τις προθέσεις Τουρκίας και Σ. Αραβίας να εισβάλουν στη Συρία, τροφοδοτούν με όπλα τους Κούρδους που σκοπεύουν να ιδρύσουν κράτος στα σύνορα με την Τουρκία.

Ένας από τους λόγους που υπαγορεύουν τη ρωσοαμερικανική σύγκλιση είναι ότι οι δυο χώρες δεν φαίνονται διατεθειμένες να επιτρέψουν στις παλιές αποικιακές Δυνάμεις, Γαλλία και Βρετανία, (αλλά ούτε στη Γερμανία) να αποκτήσουν εκ νέου λόγο στην περιοχή της Μ. Ανατολής. Και γιατί να το κάνουν όταν μπορούν Μόσχα και Ουάσιγκτον να έχουν αυτές τον πρώτο και μοναδικό λόγο αφήνοντας τους υποδεέστερους Αγγλογάλλους να κλαίνε, μαζί με τους Τούρκους, για τα περασμένα μεγαλεία. Η Γερμανία επιβεβαιώνει ότι στο διεθνές επίπεδο είναι νάνος.

ΗΠΑ και Ρωσία ως Μεγάλες Δυνάμεις, άνισες αλλά πλανητικού βεληνεκούς, γνωρίζουν ότι χωρίς σύγκλιση στα κρίσιμα διεθνή θέματα θα είναι ευάλωτη κάθε τοπική ή περιφερειακή διευθέτηση, την εποχή της Παγκοσμιοποίησης. Είναι συνεπώς λογικό να περιμένουμε ότι θα αντιμετωπιστούν σε πνεύμα διευθέτησης και όχι σύγκρουσης, θέματα όπως οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας, το Ουκρανικό και κυρίως η καταρρέουσα Παγκόσμια Οικονομία. Χαρακτηριστικά, η Ρωσία και η Σ. Αραβία συναποφάσισαν, προς γενική ανακούφιση, να μειώσουν την παραγωγή πετρελαίου ώστε να ανέβουν οι τιμές διότι αλλιώς όλοι, και οι ΗΠΑ, οδηγούνται ταχύτατα στην χρεοκοπία. Η συμφωνία (θα μετάσχουν επίσης η Βενεζουέλα και άλλοι) παρακάμπτει τις γεωπολιτικές συγκρούσεις χωρίς διόλου να τις αναιρεί. Σύγκλιση δεν σημαίνει ότι όλα λύθηκαν ως δια μαγείας αλλά ότι οι συγκρούσεις θα αντιμετωπίζονται χωρίς να φτάνουμε στο χείλος του γκρεμού. Τούτο σημαίνει πχ ότι ανεξάρτητες κινήσεις ή προβοκάτσιες κάποιας υποδεέστερης Δύναμης, όπως η Τουρκία, δεν θα προκαλούν κρίση αλλά μάλλον θα οδηγούν στην απομόνωση του προβοκάτορα.

Αν είναι έτσι τότε θα υπερνικηθούν οι αντιστάσεις ενδιαφερόμενων χωρών, όπως η Τουρκία που βρίσκεται στο δίλημμα να μείνει αδρανής ενώπιον ενός μελλοντικού (αλλά ορατού) κινδύνου διαμελισμού ή να τα παίξει κορώνα-γράμματα διακινδυνεύοντας τα ακόμα χειρότερα, όπως μια πλήρης καταστροφή εδαφική, στρατιωτική και οικονομική, στο παρόν. Η Τουρκία έχει επανειλημμένα επιχειρήσει να φέρει σε άμεση σύγκρουση ΗΠΑ/ΝΑΤΟ και Ρωσία, έχει αποτύχει, αλλά επιμένει νομίζοντας ίσως ότι μια «χοντρή» προβοκάτσια εκ μέρους της κατά της Ρωσίας θα υποχρεώσει τους Νατοϊκούς συμμάχους της να εμπλακούν σε μια παγκόσμια αναμέτρηση. Θα είναι όμως μοιραίο λάθος να βάλει το δίλημμα στους Νατοϊκούς ή να τηρήσουν το Καταστατικό της Συμμαχίας περί αλληλεγγύης ή την ολική καταστροφή σε ένα παγκόσμιο πόλεμο. Κάθε πιθανή λύση θα περιλαμβάνει εγγυήσεις για την Ασφάλεια του Ισραήλ, οι ΗΠΑ θα τις ζητήσουν και η Ρωσία πρόθυμα θα τις δώσει. Η όποια σχέση/προσέγγιση του Ισραήλ με την Τουρκία θα καθορίζεται από τον τελικό υπολογισμό του Τελ Αβίβ για την τύχη της Τουρκίας- και προσωπικά του Ερντογάν- μιας κανείς δεν επιλέγει να συμπράξει με τους χαμένους ή, έστω, με τους αδύναμους. Η σχέση/προσέγγιση Ελλάδας-Ισραήλ θα ήταν παράλογο να μην υπακούει στην ίδια λογική.

Ούτε η ΕΕ ούτε πολύ περισσότερο η Ελλάδα παίζουν αυτόνομα σ’ αυτό το «Μεγάλο Παιχνίδι» της σύγχρονης ανακατανομής ισχύος στη Μ. Ανατολή, απομεινάρι του Ανατολικού Ζητήματος, που ξεκίνησε με τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και πιθανόν θα καταλήξει με τον τεμαχισμό του κληρονόμου, της Τουρκίας. Ειδικά η Ελλάδα ούτε είχε ούτε έχει την ισχύ αλλά κυρίως δεν έχει τη χρησιμότητα ώστε να επιδιώξει ή να κληθεί να μετάσχει ενεργά στα δρώμενα. Το ζητούμενο είναι να διαφυλάξει τα κεκτημένα.

ΥΓ. Ο Απόστολος Παύλος, λέει η παράδοση, πηγαίνοντας για τη Δαμασκό έπεσε από το άλογο, χτύπησε στο κεφάλι και είδε «το φως του», ασπάστηκε τον χριστιανισμό. Ο δρόμος της φώτισης.