Η συνταγή των ιδιωτικοποιήσεων

Τις τελευταίες δεκαετίες υποχρεωνόμαστε όλοι μας να σκύβουμε το κεφάλι σε ένα νέο «υψηλότερο ον»: στις παντοδύναμες αγορές που από χρήσιμα αντικείμενα της πραγματικής οικονομίας μετατράπηκαν σε υποκείμενα, απέναντι στα οποία πρέπει όλοι μας να υποκλινόμαστε.

από τον Άρη Οικονόμου

[Πηγή: Analyst.gr, 31/08/2016]

«Επιβάρυνση της τάξης των 13 € θα υπάρχει στα αεροπορικά εισιτήρια από και προς τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια – τα οποία ιδιωτικοποιούνται και περνούν στον έλεγχο της κρατικής γερμανικής εταιρείας Fraport.

Αυτό προβλέπει Κοινή Υπουργική Απόφαση των υπουργών Μεταφορών και Οικονομικών, η οποία εκδόθηκε την περασμένη εβδομάδα – ενώ καθορίζει τη διαδικασία χρέωσης, είσπραξης, διαχείρισης, ελέγχου, παρακολούθησης και ρύθμισης όλων των τεχνικών θεμάτων για τα νέα τέλη των αεροδρομίων. ‘Όπως αναφέρεται, πρόκειται για απόφαση που προβλέπεται από τη σχετική σύμβαση παραχώρησης των 14 περιφερειακών αεροδρομίων.

Με βάση τις ίδιες πληροφορίες η επιβάρυνση θα μπορεί να διατηρηθεί στο συγκεκριμένο ύψος των 13 € για διάστημα περίπου τεσσάρων χρόνων – κατά το οποίο η κοινοπραξία της Fraport καλείται να υλοποιήσει συνολικές επενδύσεις 330 εκατ. €, συνολικά στα 14 αεροδρόμια. Στη συνέχεια, με την ολοκλήρωση των επενδύσεων, η επιβάρυνση (χαράτσι) των περιφερειακών αεροδρομίων προβλέπεται να φτάσει ακόμα και τα 18 €».

Άποψη

Αυτή είναι η συνταγή που ακολουθείται στην Ελλάδα, όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις – όπου, στην περίπτωση των αεροδρομίων, πολλά από τα οποία βρίσκονται πράγματι σε άθλια κατάσταση, εξαγοράζονται σε εξευτελιστικές τιμές (άρθρο), αυξάνονται τα εισιτήρια για να διενεργηθούν επενδύσεις (επιβαρύνοντας φυσικά την τουριστική κίνηση), ενώ λαμβάνονται επί πλέον ευρωπαϊκά πακέτα, από αυτά που δικαιούται η Ελλάδα!

Φυσικά δε η Fraport, η οποία ουσιαστικά πληρώθηκε για να αγοράσει τα κερδοφόρα αεροδρόμια αντί να πληρώσει, δεν θα δαπανήσει ούτε ένα ευρώ για τις επενδύσεις που χρειάζονται – οπότε για την ίδια ήταν πράγματι μία εξαιρετικά επιτυχημένη συναλλαγή.

Η ίδια συνταγή θα ακολουθηθεί στις δημόσιες συγκοινωνίες, στη ΔΕΗ, στην ΕΥΔΑΠ κοκ., οι τιμές των εισιτηρίων, του νερού και του ρεύματος θα αυξηθούν, οπότε θα μειωθεί ακόμη περισσότερο η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων – οι οποίοι ήδη υποφέρουν από τους υπερβολικούς φόρους, από τους μειωμένους μισθούς και συντάξεις, από τον περιορισμό του κοινωνικού κράτους, από την ανεργία, καθώς επίσης από μία σειρά άλλων δυσχερειών.

Έτσι, παράλληλα με τη δημόσια περιουσία, θα λεηλατηθεί και η ιδιωτική – αφού όλο και περισσότεροι αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τις υποχρεώσεις τους. Επομένως πουλούν όσο-όσο τα περιουσιακά τους στοιχεία ή τους κατάσχονται και πλειστηριάζονται – με βασικό εργαλείο τις τράπεζες που έχουν πια αφελληνισθεί (άρθρο).

Φυσικά εάν το κράτος ακολουθούσε μία αντίστοιχη συνταγή με τους «θαυματουργούς» ιδιώτες (αν και στην περίπτωση της κατεχόμενης Ελλάδας του απαγορεύεται από τα μνημόνια), θα κατάφερνε επίσης να μετατρέψει τις ζημιογόνες δημόσιες επιχειρήσεις σε κερδοφόρες – ή να διενεργήσει επενδύσεις εκεί που χρειάζονται. Η μοναδική διαφορά είναι το ότι, σε μία τέτοια περίπτωση θα εξεγείρονταν μαζικά οι Πολίτες – οι οποίοι παραδόξως σκύβουν υποτακτικά το κεφάλι, όταν οι «ιδιώτες» αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία, πολύ συχνά θαυμάζοντας τους ταυτόχρονα.

Τα παραπάνω δεν σημαίνουν βέβαια πως είμαστε εναντίον των αποκρατικοποιήσεων, εάν δεν πρόκειται για κοινωφελείς, στρατηγικές και μονοπωλιακές επιχειρήσεις του δημοσίου (ανάλυση) – όπως η «αριστερή» κυβέρνηση, πριν ακόμη κερδίσει τις πρώτες εκλογές. Αντίθετα, τις θεωρούμε εξαιρετικά θετικές για την οικονομία μίας χώρας, αλλά όχι φυσικά κάτω από τις προϋποθέσεις ή/και με τον τρόπο που διενεργούνται σήμερα – εκ μέρους των δανειστών που έχουν καταλάβει τη χώρα, υποχρεώνοντας την να ξεπουλάει τα πάντα όσο-όσο.

Οι κυρίαρχοι του σύμπαντος

Περαιτέρω, όπως έλεγε ο Καντ, «ο Διαφωτισμός είναι η διέξοδος του ανθρώπου από την αυτό-επιβαλλόμενη ανωριμότητα του». Ως εκ τούτου όλες οι οικονομικές και άλλες θεωρίες, όπως του Smith, του Kant, του Rousseau, του Ricardo, του Mill, του Marx ή του Keynes, παρά τις μεγάλες διαφορές μεταξύ τους, είχαν έναν κοινό σκοπό: τη χειραφέτηση των ανθρώπων από τις «υψηλότερες οντότητες» (βασιλείς, δικτάτορες, προέδρους κοκ.) και από τους «γήινους εκπροσώπους τους».

Εν τούτοις, τις τελευταίες δεκαετίες υποχρεωνόμαστε όλοι μας να σκύβουμε το κεφάλι σε ένα νέο «υψηλότερο ον»: στις παντοδύναμες αγορές. Οι αγορές αυτές απαιτούν «διαρθρωτικές αλλαγές» εννοώντας μειώσεις μισθών, συντάξεων, κοινωνικού κράτους κοκ., επιβάλλουν αποκρατικοποιήσεις, ενεργούν ως δικαστές, τιμωρούν την Ελλάδα με χίλιους τρόπους και αμείβουν τη Γερμανία με αρνητικά επιτόκια – ενώ εξωτερικεύουν τα συναισθήματα τους μέσα από τα χρηματιστήρια, όπου τη μία ημέρα είναι φιλικές, την άλλη ενθουσιώδεις ενώ την αμέσως επόμενη καταθλιπτικές.

Σε τελική ανάλυση λοιπόν οι «χρηματαγορές», από χρήσιμα εργαλεία της πραγματικής οικονομίας, από αντικείμενα δηλαδή, μετατράπηκαν σε υποκείμενα – απέναντι στα οποία πρέπει όλοι να υποκλινόμαστε δουλικά, ενώ από την πρωτοκαθεδρία της πολιτικής οδηγηθήκαμε στη δική τους πρωτοκαθεδρία, η οποία έχει πάρα πολλά απολυταρχικά στοιχεία στη δομή της.

Παράλληλα το σύστημα αυτό, η δικτατορία των αγορών δηλαδή, οικειοποιήθηκε μία ονομασία που δεν ήταν καθόλου δική του: το νεοφιλελευθερισμό. Δυστυχώς δε ο κόσμος των επιχειρήσεων, υιοθέτησε ανόητα αυτόν το νεοφιλελευθερισμό που δεν έχει καμία σχέση με το φιλελευθερισμό, ως επίσημη ιδεολογία του – χωρίς να συνειδητοποιήσει πως το συγκεκριμένο σύστημα εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα των χρηματαγορών, αδιαφορώντας εντελώς για την πραγματική οικονομία.

Με τον τρόπο αυτό η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών και των επιχειρηματιών, μετατράπηκε σε αντικείμενο εκμετάλλευσης μίας πολύ μικρής ελίτ: αυτής του χρηματοπιστωτικού συστήματος που καθορίζει πλέον δικτατορικά τη μοίρα όλων μας, απλή «θεραπαινίδα» του οποίου έχουν γίνει πλέον ακόμη και οι μεγάλες κεντρικές τράπεζες.

Επίλογος

Χωρίς να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες οι αγορές, με έδρα τις Η.Π.Α., κατάφεραν να εγκαταστήσουν ένα πανίσχυρο σύστημα χρέους (ανάλυση) – από το οποίο πολύ δύσκολα μπορεί να απελευθερωθεί κανείς.

Με δεδομένο δε το ότι, η Ρωσία είναι κυρίως εκείνο το κράτος που προσπαθεί να ανεξαρτητοποιηθεί, ακολουθούμενη από την Κίνα και τους υπόλοιπους συμμάχους της, έχουμε την άποψη πως η σύγκρουση της με τις Η.Π.Α. είναι αναπόφευκτη – τονίζοντας πως το συγκεκριμένο σύστημα στις Η.Π.Α. στηρίζει μαζικά την κυρία Clinton των Δημοκρατικών ως μελλοντική πρόεδρο, ενώ τοποθετείται εναντίον του κ. Trump των Ρεπουμπλικάνων, επειδή ακριβώς πρόκειται για έναν εκπρόσωπο της πραγματικής οικονομίας και όχι των χρηματαγορών.

Ολοκληρώνοντας, αυτό που χρειάζεται η Δύση για να απελευθερωθεί από το τέρας, από το νέο «υψηλότερο όν» που την κυβερνάει απολυταρχικά, είναι ένας νέος Διαφωτισμός – ο οποίος δεν είναι απίθανο να ξεκινήσει από την Ελλάδα, αφού η χώρα μας είναι η πλησιέστερη στο χάος και στην καταστροφή που τελικά προκαλούν οι αγορές με τη συμπεριφορά τους (άρθρο), χωρίς να κατανοούν πως έτσι θα καταστραφούν τελικά και οι ίδιες.

Μπορεί βέβαια να σιωπούν οι Έλληνες εκκωφαντικά όπως τα πρόβατα, αλλά το καζάνι βράζει ασταμάτητα για επτά σχεδόν χρόνια, με κλειστό το καπάκι – κάτι που έχει νομοτελειακά ημερομηνία λήξης, η οποία δεν θα αργήσει πολύ ακόμη.