“Νέος Αέναος Πόλεμος”, η εξέλιξη του πολέμου στον 21ο αιώνα

"Δια την των χρημάτων κτήσιν πάντες οι πόλεμοι γίγνονται”.
Πλάτων

Γράφει ο Γελωτοποιός

[Πηγή: Νόστιμον Ήμαρ, 27/10/2016]

Στο “1984” ο Όργουελ αναφέρεται στον διαρκή πόλεμο, μια αυτοτροφοδοτούμενη και αέναη κατάσταση. Και φαίνεται ότι η δυστοπία του επιβεβαιώνεται ξανά, στο νέο μοντέλο πολέμου του 21ου αιώνα.

Οι πόλεμοι μεταξύ κρατών, μέχρι την αρχή του 20ου αιώνα, ήταν σύντομοι. Οι αντιμαχόμενες πλευρές προσπαθούσαν να οδηγηθούν σε μία αποφασιστικής σημασίας μάχη, της οποίας η κατάληξη θα ήταν η βάση για ακόλουθες διαπραγματεύσεις ειρήνης.

Στον 20ο αιώνα, στους δύο παγκόσμιους πολέμους, πολλά δεδομένα άλλαξαν, όμως οι εμπόλεμοι συνέχισαν να προσπαθούν να “κερδίσουν τον πόλεμο”, έστω κι αν η “αποφασιστική μάχη” ήταν η αποτρόπαια επίδειξη της ατομικής βόμβας.

Οι απόγονοι του Χίτλερ

Το τεράστιο πλυντήριο ξεπλύματος κλεμμένων χρημάτων των Εβραίων, καθώς επίσης χρυσού από τις κεντρικές τράπεζες των κατεχομένων χωρών, στην Αργεντινή – με τη βοήθεια του οποίου η βιομηχανία στη Γερμανία τελικά ανέκαμψε και αργότερα αναπτύχθηκε, στο μεταπολεμικό θαύμα.

Του Άρη Οικονόμου

[Πηγή: Analyst.gr, 24/10/2016]

«Το ευρώ είναι κατά πολλούς το νόμισμα, μέσω του οποίου «θα αναδυθεί από τη στάχτη» ξαφνικά, χωρίς να το περιμένει κανείς, η τέταρτη γερμανική αυτοκρατορία – το 4ο Ράιχ όπως ήδη ορισμένοι φοβούνται.

Η νέα αυτή μεγάλη δύναμη στον πλανήτη θα διεκδικήσει, εφάμιλλα με τις υπόλοιπες (Η.Π.Α., BRICS), την παγκόσμια ηγεμονία – αφού συμπληρωθεί με τα κράτη που ήδη βρίσκονται στην «ουρά αναμονής» (Βουλγαρία, Ρουμανία, Πολωνία, Κροατία, Τσεχία και Ουγγαρία), επεκτεινόμενη στην ευρύτερη περιοχή της Ευρασίας.

ΤΟΥΡΚΙΑ, ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΠΡΑΞΕΙΣ ΕΝΟΣ ΔΡΑΜΑΤΟΣ

[Πηγή: kassandros, 23/10/2016]

«…Σε κάθε πόλεμο όλοι οι δυνατοί κινούνται σε μια σκακιέρα που οι ίδιοι έχουν ορίσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Κάποιοι από αυτούς έχουν απόλυτη επίγνωση πως είναι πιόνια. Μόνο που ο ναρκισσισμός τους και η ψύχωση που έχουν με το παιχνίδι της δύναμης και του κέρδους τούς κάνει να θεωρούν ότι έχουν διαφορετική αξία από τα απλά πιόνια που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης. Τα θεωρούν απολύτως αναλώσιμα· ενώ είναι αναλώσιμοι και οι ίδιοι…».

Γιώργος Ρωμανός

(Απόσπασμα από υπό έκδοση μυθιστόρημα.)

Η αρχαία τραγωδία είχε τρεις φάσεις: Πρόταση – Επίταση – Καταστροφή και το ηθικό της υπόβαθρο ήταν το τετράπτυχο, Ύβρις – Άτη – Νέμεσις – Τίσις όπου αυτός που ξεπερνούσε τα ανθρώπινα ηθικά όρια νομίζοντας ότι η δύναμη του, κυρίως εξουσίας, είναι υπεράνω των ανθρώπινων και θεϊκών νόμων, υφίστατο την Άτην, δηλαδή την τύφλωση του Νου του, έκανε ακόμη χειρότερες και πιο αλαζονικές πράξεις μέχρις ότου η Νέμεσις, δηλαδή η οργή των Θεών επέφερε την Τίσιν, δηλαδή την καταστροφή του.

Το σύγχρονο Δράμα έχει πέντε πράξεις και αυτό δείχνει καλλίτερα τις εξελίξεις στην Τουρκία.

Το Συνέδριο και το Μηδέν

Το Συνέδριο και το Μηδέν

Σκίτσο του Κώστα Γρηγοριάδη στην Εφημερίδα των Συντακτών

Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

[Πηγή: iskra, 15/10/2016]

Αντί να διυλίσουμε τον κώνωπα, ποιος κέρδισε, ποιος ζημιώθηκε, μπορούμε να προεξοφλήσουμε το αποτέλεσμα του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς κανένα κίνδυνο να πέσουμε έξω. Το Συνέδριο, αλλά και η προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για τη διαπλοκή, προ ημερών στη Βουλή, έχουν κοινό χαρακτηριστικό το μηδέν. Η κυβέρνηση δεν είχε καμία ανάγκη από το κουβεντολόϊ στη Βουλή για να χτυπήσει τη διαπλοκή. Είχε ενάμιση χρόνο να μαζέψει τα στοιχεία, να καταγγείλει τις υποθέσεις και να παραπέμψει στη Δικαιοσύνη τους ενόχους. Αντ’ αυτού προτίμησε το θέαμα, ελλείψει άρτου. Ουδείς στο σκαμνί. Τράβα με να σε τραβώ να περνάμε τον καιρό. Το έργο είναι χιλιοπαιγμένο, αυτό είναι το σκάνδαλο.

Τα Μνημόνια δεσμεύουν όλη τη ζωή του τόπου, όχι μόνο την Οικονομία. Οι αχυράνθρωποι της Γερμανίας, των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Βρετανίας, όλο το εγχώριο υπηρετικό προσωπικό των επικυρίαρχων, είναι προφυλαγμένο, στο άβατο. Στα Συνέδρια μετράμε κουκιά, συσχετισμούς προσωπικής ισχύος, δηλαδή τρικλοποδιές, μαχαιρώματα, σπιουνιές. Η πολιτική συζητιέται και αποφασίζεται αλλού, εκτός Ελλάδας, ενίοτε, όταν ο χρόνος πιέζει, στο Χίλτον, όχι απαραιτήτως με ελληνική συμμετοχή.

Ελλάδα: «συμπιεσμένο ελατήριο» ή βυθισμένη στη στασιμότητα;

Ελλάδα: «συμπιεσμένο ελατήριο» ή βυθισμένη στη στασιμότητα;

του Κώστα Λαπαβίτσα

Ο χρόνος που ακολούθησε την υπογραφή του τρίτου μνημονίου από τον Αλέξη Τσίπρα διέλυσε και τις τελευταίες ψευδαισθήσεις όσων τον ψήφισαν τον Σεπτέμβριο του 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον τελεσίδικα καθεστωτικός – αυξάνει φόρους, κόβει συντάξεις, κάνει συμφωνίες για την ιδιοκτησία των ΜΜΕ με ανθρώπους που όζουν, επιτρέπει τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Αντίστοιχη είναι και η ηθική και πολιτική του απαξίωση, όπως και η αίσθηση απελπισίας και αποχής από τα κοινά που καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις.

Θα περίμενε κανείς ότι η μνημονιακή πλευρά θα πανηγύριζε, αφού έχει νικήσει και επιβάλλει τη δικιά της άποψη για την πορεία της χώρας. Ωστόσο δεν θριαμβολογεί, αλλά ανησυχεί βαθιά. Γνωρίζει πολύ καλά ότι ο εξευτελισμός του Τσίπρα ήταν απλώς ένα απαραίτητο βήμα. Αυτό που πραγματικά θα κρίνει τα πράγματα είναι η πορεία της οικονομίας, η οποία δεν παρέχει καμία βεβαιότητα. Ακριβώς γι’ αυτό το Grexit επανέρχεται μόνιμα και πιεστικά, εκεί που το μνημονιακό κατεστημένο νόμιζε ότι το είχε ξορκίσει.

Κλιμακώνονται οι εντάσεις μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας

Του Κώστα Ράπτη

[Πηγή: Capital.gr, 07/10/2016]

Τι είναι ένας Ψυχρός Πόλεμος, αν όχι η διαρκής απειλή της μετατροπής του σε θερμό; Οι πρωτοφανείς εντάσεις που αναπτύσσονται μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας μετά το τέλος της κατάπαυσης του πυρός στη Συρία, το αποδεικνύουν αυτό χαρακτηριστικά – όπως και την πλανητική εμβέλεια των όσων διακυβεύονται στην ανατολική άκρη της Μεσογείου.

Την κατάσταση καθιστά ιδιαιτέρως επικίνδυνη η αντιφατικότητα της αμερικανικής στρατηγικής, η οποία κλιμακώνει τη στιγμή αυτή μια σύγκρουση, που όμως δεν μπορεί και να τη διαχειριστεί μέχρι τέλους.