Η παγκοσμιοποιητική “Αριστερά” του συστήματος και τα λαϊκά στρώματα

[Πηγή: Αντιπαγκοσμιοποίηση, Αυτοδυναμία, Περιεκτική Δημοκρατία, 17/02/2017]

Σχόλιο: Το παρακάτω άρθρο του στοχαστή Πωλ Κραιγκ Ρόμπερτς (Paul Craig Roberts) στηλιτεύει την πλήρη ενσωμάτωση της «Αριστεράς» στη Νέα Διεθνή Τάξη και τη βρώμικη προδοσία από μέρους της των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, κάτι που έχει ως εύλογο αποτέλεσμα τη δικαιολογημένη στροφή τους στον Τραμπ και τους νέο-εθνικιστές. Αφιερώνοντας σήμερα όλη την ενέργεια και τους πόρους της σε άθλιες (πολλές χρηματοδοτούμενες βέβαια από τον Σόρος κλπ.) μαζικές εκστρατείες ενάντια στον Τραμπ, στην πραγματικότητα στρέφεται ενάντια στα λαϊκά κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης, που τα χαρακτηρίζει έμμεσα ή άμεσα ως ρατσιστικά, ακροδεξιά ή ακόμα και φασιστικά. Και αυτό επειδή δεν ακολουθούν την άκρως αποπροσανατολιστική ατζέντα της Υπερεθνικής και της Σιωνιστικής Ελίτ για την ακλόνητη υπεράσπιση των υποτιθέμενων «ατομικών δικαιωμάτων», που είναι γνωστό ότι από τη φύση τους στρέφονται ενάντια στη συλλογική αυτονομία, τη βάση της πραγματικής δημοκρατίας και της αυτονομίας των πολιτών.

Ο θάνατος της Αριστεράς

του Paul Craig Roberts

Σε αρκετές περιπτώσεις είχα θέσει στις στήλες μου το ρητορικό ερώτημα: Τι έγινε η Αριστερά; Σήμερα θα απαντήσω στο ερώτημα. Η απάντηση είναι ότι η Ευρωπαϊκή και η Αμερικανική Αριστερά, η οποία παραδοσιακά αγωνιζόταν για την εργατική τάξη (ψωμί και ειρήνη) δεν υπάρχει πια. Η υπόθεση για την οποία αγωνίζονται τώρα, αυτοί που παριστάνουν πως είναι η σημερινή «Αριστερά», είναι οι πολιτικές ταυτότητας.

Η «Αριστερά» δεν υπερασπίζεται πια την εργατική τάξη, την οποία απορρίπτει με περιφρόνηση ως τους «άθλιους του Τραμπ», δηλαδή ως ρατσιστές, μισογύνηδες, ομοφοβικούς και τρελαμένους με τα όπλα..

Αντίθετα, η «Αριστερά» υπερασπίζεται τις υποτιθέμενες περιθωριοποιημένες ομάδες-θύματα: τους έγχρωμους, τους ομοφυλόφιλους, τις γυναίκες και τους διεμφυλικούς. Το θέμα των WC (κοινών τουαλετών για άνδρες/γυναίκες καθώς και της χρήσης τους από τους τρανσέξουαλ), –μία εκστρατεία (στις ΗΠΑ) που είναι απίθανο να κινητοποιήσει πολλούς Αμερικανούς–, είναι πιο σημαντικό για την «Αριστερά» από την εργατική τάξη.

Όλοι οι άνθρωποι με λευκή επιδερμίδα, εκτός από τους αριστερούς και τις θυματοποιημένες γυναίκες, είναι κατά τεκμήριο ρατσιστές. Ο ρατσισμός και η θυματοποίηση είναι η εξήγηση για τα πάντα, για όλη την ιστορία, όλους τους θεσμούς, ακόμη και για το αμερικανικό Σύνταγμα. Αυτό το πρόγραμμα της «Αριστεράς» αποκόπτει την αριστερά από την εργατική τάξη, που έχει εγκαταλειφθεί και από τα δύο πολιτικά κόμματα και έχει τερματίσει τη σύνδεση της Αριστεράς με τον λαό.

Η κατάρρευση της αριστεράς ως πραγματικής και αποτελεσματικής πολιτικής δύναμης ακολούθησε τη Σοβιετική κατάρρευση. Η υποτάξη αντιστεκόταν στην εκμετάλλευσή της και πριν τη δημοσίευση του Κεφαλαίου του Μαρξ το 1867. Αλλά ο Μαρξ ανύψωσε την εκμετάλλευση της εργασίας σε έναν αγωνιστικό σκοπό που είχε με το μέρος του την Ιστορία. Η Μπολσεβικική επανάσταση φάνηκε να επιβεβαιώνει τον Μαρξ με την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης και της διακήρυξης του Σοβιετικού Κομμουνισμού.

Οι σοβιετικές πρακτικές διέψευσαν τις αριστερές ελπίδες και προσδοκίες, αλλά παρ’ όλα αυτά υπήρχε ένα σύστημα το οποίο συνέχισε να μιλάει εναντίον της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση το 1991, οι νεοσυντηρητικοί και οι νεοφιλελεύθεροι διακήρυξαν πως η Ιστορία επέλεξε τον καπιταλισμό αντί της εργατικής τάξης και πως η πρόβλεψη του Μαρξ για τον θρίαμβο της εργατικής τάξης είχε αποδειχθεί λανθασμένη.

Η Σοβιετική κατάρρευση ώθησε την κομμουνιστική Κίνα και τη σοσιαλιστική Ινδία να αλλάξουν την οικονομική πολιτική τους και να ανοίξουν τις αγορές τους στο ξένο κεφάλαιο. Χωρίς αντίπαλο, ο καπιταλισμός δεν ήταν πλέον αναγκασμένος να αυτοπεριορίζεται και να επιτρέπει την ευρεία πρόσβαση στην αύξηση του εισοδήματος και του πλούτου. Οι καπιταλιστές άρχισαν να τα μαζεύουν όλα για τον εαυτό τους. Πολλές μελέτες υπολόγισαν ότι τα κέρδη της παραγωγικότητας, τα οποία προηγουμένως πήγαιναν στην εργατική δύναμη, τώρα τα μονοπωλούσαν οι υπερ-πλούσιοι.

Η μια λεωφόρος προς τη συγκέντρωση του εισοδήματος και του πλούτου είναι η χρηματιστικοποίηση της οικονομίας (τονίζει ο Μάϊκλ Χούντσον και ο Μαρξ στον 3ο Τόμο του Κεφαλαίου). Ο χρηματοπιστωτικός τομέας μπόρεσε να εκτρέψει το διαθέσιμο εισόδημα της εργατικής τάξης σε επιτόκια και αμοιβές τραπεζών (υποθήκες, δάνεια για αγορά αυτοκινήτων, χρέη από πιστωτικές κάρτες, φοιτητικά δάνεια).

Η άλλη λεωφόρος ήταν η εξαγωγή των αμερικανικών θέσεων εργασίας, την οποία ο Τραμπ σφοδρά αντιμάχεται. Να τι συνέβη:

Η Γουώλ Στρητ είπε στους Αμερικανούς κατασκευαστές να μεταφέρουν την παραγωγή τους στη Κίνα για να αυξήσουν τα κέρδη τους χάρη στη φτηνότερη εργασία και το μικρότερο ρυθμιστικό κόστος, διαφορετικά η Γουώλ Στρήτ θα χρηματοδοτούσε την εξαγορά των εταιρειών τους και οι νέοι ιδιοκτήτες θα αύξαναν τη κερδοφορία των εταιριών μεταφέροντας την παραγωγή στο εξωτερικό. Μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων λιανικής, όπως η Walmart, διέταξαν τους προμηθευτές τους να ρίξουν τις τιμές τους στα αντίστοιχα επίπεδα των Κινέζων.

Όσο οι θέσεις απασχόλησης βρίσκονταν στις ΗΠΑ, το μεγαλύτερο μέρος του κέρδους της παραγωγικότητας πήγαινε στους εργαζόμενους. Έτσι, το πραγματικό μέσο οικογενειακό εισόδημα αυξήθηκε με το χρόνο και η καταναλωτική αγοραστική δύναμη που παρείχε η ανάπτυξη του εισοδήματος έδινε ώθηση στην αμερικανική οικονομία προς την επιτυχία, για όλο και περισσότερους ανθρώπους.

Όταν οι δουλειές μεταφέρθηκαν στην Ασία, η αύξηση του μέσου οικογενειακού εισοδήματος σταμάτησε και μειώθηκε. Το μεγάλο πλεόνασμα προσφοράς εργασίας και το χαμηλότερο κόστος ζωής στην Ασία σήμαινε ότι οι Ασιάτες εργάτες δεν χρειαζόταν να πληρωθούν τον μισθό που αντιστοιχούσε στην αξία της συμβολής τους στη παραγωγή. Η διαφορά μεταξύ του αμερικανικού και του ασιατικού μισθού ήταν μεγάλη και πήγαινε στα εταιρικά κέρδη, αυξάνοντας, έτσι, τα «μπόνους απόδοσης» των στελεχών και τα κέρδη κεφαλαίου (αύξηση της τιμής των μετοχών λόγω μεγαλύτερων κερδών) για τους μετόχους.

Στο βιβλίο μου «Η αποτυχία του Καπιταλισμού του Laissez Faire», που εκδόθηκε το 2013, υπολόγισα ότι, σύμφωνα με τις διαθέσιμες πληροφορίες της εποχής, για κάθε 1000 βιομηχανικές δουλειές που μεταφέρονταν στη Κίνα αποδίδονταν στην αμερικανική εταιρεία μια εξοικονόμηση εργατικού κόστους ύψους 32.000 δολαρίων την ώρα. Αυτή η ωριαία εξοικονόμηση του κόστους δεν μεταφράστηκε σε χαμηλότερες τιμές για τον Αμερικανό καταναλωτή της εξαχθείσας παραγωγής. Οι εξοικονομήσεις από το εργατικό κόστος μεταφράστηκαν άμεσα σε αύξηση των εισοδημάτων των επιχειρηματικών στελεχών και των μετόχων. Έτσι, η δημιουργία υπεράκτιων θέσεων εργασίας επέτρεψε τη μονοπώληση των κερδών παραγωγικότητας από τους ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων και τα στελέχη τους.

Αντί να ανταποκριθεί στη στήριξη της εργατικής τάξης από τον Τραμπ και τις πράξεις του υπέρ αυτής από την πρώτη βδομάδα της προεδρίας του –τον τερματισμό της συμφωνίας ΤPΡ και την απαίτησή του στους αυτοκινητοβιομηχάνους να επαναφέρουν τη παραγωγή τους στην Αμερική– η «αριστερά» κινητοποιήθηκε για μία ομάδα θύμα, αυτή των παράνομων μεταναστών. Η «αριστερά» φθάνει στο σημείο να δίνει περισσότερη αξία στους μη-Αμερικανούς πολίτες από την αμερικανική εργατική τάξη.

Ο Τραμπ εκλέχτηκε από την εργατική τάξη. Αν η αριστερά ιστορικά προσδιορίζεται ως ο πρoασπιστής της εργατικής τάξης, τότε ο Τραμπ είναι ο υπερασπιστής της και η «αριστερά» είναι ο εχθρός της.

Καθόλη τη διαμάχη για την ανάδειξη του ρεπουμπλικανού προεδρικού υποψηφίου και τη διαμάχη για την Προεδρία, η «αριστερά» συμμάχησε με το κατεστημένο των υπερ-πλούσιων ολιγαρχών καπιταλιστών και του πολεμοχαρούς συμπλέγματος μεταξύ στρατιωτικών και υπηρεσιών ασφαλείας εναντίον του Τραμπ. Καθώς η προεδρία του Τραμπ ξεκίνησε, είναι η «αριστερά» που επιζητεί την απονομιμοποίησή του και την παραπομπή του στη διαδικασία της καθαίρεσης.

Ακόμα και περιβαλλοντικές οργανώσεις, όπως η NRDC της οποίας είμαι μέλος, συμμετείχαν στις πολιτικές ταυτότητας που εναντιώνονταν στον Τραμπ. Η Ρέα Σου (Rhea Suh), πρόεδρος της NRDC, μου έστειλε πρόσφατα ένα email στο οποίο διακηρύσσει ότι η οργάνωση, που υποτίθεται είναι προασπιστής της άγριας ζωής και του περιβάλλοντος, θα βρεθεί στην Ουάσινγκτον μαζί με τις γυναίκες του Women’s March ενάντια στον Τραμπ «για να υπερασπιστεί τα πιο βασικά δικαιώματα των γυναικών». «Οι γυναίκες είναι σημαντικές», δηλώνει η Rhea και συνεχίζει κατηγορώντας τον Τραμπ για το μολυσμένο νερό στο Φλιντ (Flint)του Μίσιγκαν.

Είμαι πεπεισμένος ότι ο Τραμπ κάνει λάθος να δίνει έμφαση στη δημιουργία θέσεων εργασίας σε βάρος του περιβάλλοντος. Είτε η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι απάτη είτε όχι, η καταστροφή του περιβάλλοντος δεν είναι. Είναι αληθινή, και η εργατική τάξη, όπως στο Flint, υποφέρει από αυτή, όπως και από την απομάκρυνση των θέσεων εργασίας της για το εξωτερικό.

Το Δημοκρατικό Κόμμα πέθανε επί καθεστώτος Κλίντον, όταν ο Κλίντον, συμμάχησε με το Συμβούλιο Δημοκρατικής Ηγεσίας (DLC), που χρηματοδοτείται από το 1985 από τον Αλ Φρομ (Al From)..Συχνά αναρωτιόμουν ποιος χρηματοδοτεί το DLC. Θα μπορούσαν άνετα να είναι οι) αδελφοί Κοχ (Koch), μιας και το DLC μετέτρεψε στη στιγμή το Δημοκρατικό Κόμμα σε ένα δεύτερο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.

Το DLC έπεισε τους Δημοκρατικούς ότι η ήττα των προεκλογικών εκστρατειών για την προεδρία Τζορτζ ΜακΓκόβερν (George McGovern) και Γουόλτερ Μονταίηλ (Walter Mondale) απέδειξε ότι ο οικονομικός λαϊκισμός δεν είναι βιώσιμος. Οι Δημοκρατικοί έπρεπε να απορρίψουν την αριστερά και να ενστερνιστούν τις «καθιερωμένες αξίες» και τις «λύσεις που υπαγορεύει η αγορά». Το DLC ήταν μεγάλος υποστηρικτής της NAFTA (της Συμφωνίας Ελευθέρου Εμπορίου Βορείου Αμερικής). Φημολογείται ότι ο Γουίλ Μάρσαλ (Will Marshall) του DLC θεωρούσε τους ειρηνιστές και τους διαδηλωτές κατά του ιρακινού πολέμου αντι-Αμερικανούς και συμβούλεψε τους Δημοκρατικούς να κρατήσουν αποστάσεις.

Εν ολίγοις, το μήνυμα ήταν: ανταγωνιστείτε με τους Ρεπουμπλικανούς για τα χρήματα των μεγάλων εταιρειών και του χρηματοπιστωτικού τομέα. Αυτό σίγουρα είχε αποτέλεσμα για τους Κλίντον, αλλά όχι για το Δημοκρατικό Κόμμα.

Καθώς οι «λύσεις που υπαγόρευε η αγορά» έστελναν τις βιομηχανικές θέσεις εργασίας στο εξωτερικό, τα οικονομικά του Δημοκρατικού Κόμματος έφθιναν, μαζί με τον αριθμό των μελών και την ισχύ του. Σήμερα Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί εξαρτώνται για την χρηματοδότηση της πολιτικής εκστρατείας τους από τις ίδιες ομάδες συμφερόντων. Έτσι έληξε και η σύνδεση του Δημοκρατικού Κόμματος με την εργατική τάξη.

Το ερώτημα είναι: Μπορεί ο Τραμπ να υπερασπισθεί την εργατική τάξη όταν και τα δυο πολιτικά κόμματα και τα εκπορνευόμενα ΜΜΕ, οι δεξαμενές σκέψεις,, τα πανεπιστήμια, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις, το σύμπλεγμα μεταξύ στρατιωτικών και υπηρεσιών ασφαλείας, η Γουώλ Στρητ και τα δικαστήρια ορθώνονται εναντίον της; Ποιος θα βοηθήσει τον Τραμπ να βοηθήσει την εργατική τάξη;

ΠΗΓΗ: The Demise of the Left (25.01.2017)