Η παγκοσμιοποιητική “Αριστερά” του συστήματος και τα λαϊκά στρώματα

[Πηγή: Αντιπαγκοσμιοποίηση, Αυτοδυναμία, Περιεκτική Δημοκρατία, 17/02/2017]

Σχόλιο: Το παρακάτω άρθρο του στοχαστή Πωλ Κραιγκ Ρόμπερτς (Paul Craig Roberts) στηλιτεύει την πλήρη ενσωμάτωση της «Αριστεράς» στη Νέα Διεθνή Τάξη και τη βρώμικη προδοσία από μέρους της των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, κάτι που έχει ως εύλογο αποτέλεσμα τη δικαιολογημένη στροφή τους στον Τραμπ και τους νέο-εθνικιστές. Αφιερώνοντας σήμερα όλη την ενέργεια και τους πόρους της σε άθλιες (πολλές χρηματοδοτούμενες βέβαια από τον Σόρος κλπ.) μαζικές εκστρατείες ενάντια στον Τραμπ, στην πραγματικότητα στρέφεται ενάντια στα λαϊκά κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης, που τα χαρακτηρίζει έμμεσα ή άμεσα ως ρατσιστικά, ακροδεξιά ή ακόμα και φασιστικά. Και αυτό επειδή δεν ακολουθούν την άκρως αποπροσανατολιστική ατζέντα της Υπερεθνικής και της Σιωνιστικής Ελίτ για την ακλόνητη υπεράσπιση των υποτιθέμενων «ατομικών δικαιωμάτων», που είναι γνωστό ότι από τη φύση τους στρέφονται ενάντια στη συλλογική αυτονομία, τη βάση της πραγματικής δημοκρατίας και της αυτονομίας των πολιτών.

Ο θάνατος της Αριστεράς

του Paul Craig Roberts

Σε αρκετές περιπτώσεις είχα θέσει στις στήλες μου το ρητορικό ερώτημα: Τι έγινε η Αριστερά; Σήμερα θα απαντήσω στο ερώτημα. Η απάντηση είναι ότι η Ευρωπαϊκή και η Αμερικανική Αριστερά, η οποία παραδοσιακά αγωνιζόταν για την εργατική τάξη (ψωμί και ειρήνη) δεν υπάρχει πια. Η υπόθεση για την οποία αγωνίζονται τώρα, αυτοί που παριστάνουν πως είναι η σημερινή «Αριστερά», είναι οι πολιτικές ταυτότητας.

Όχι πια σεξ, μόνο ακτιβισμός…

Παρακολουθώντας τις τηλεοπτικές καμπάνιες αμερικανικών εταιρειών ένας εξωγήινος (και ελαφρώς αφελής) παρατηρητής θα πίστευε ότι οι διαφημιστές έχουν κηρύξει πόλεμο στον Τραμπ με μηνύματα υπέρ των μεταναστών και των μειονοτήτων. Πρόκειται όμως για μια τάση που ξεκίνησε αρκετά χρόνια πριν. Οταν συνειδητοποίησαν ότι… το σεξ δεν πουλάει.

του Άρη Χατζηστεφάνου

[Πηγή: Info-War, 12/02/2017]

Για δεκαετίες τα ημίχρονα του Super Bowl, του πρωταθλήματος του αμερικανικού ποδοσφαίρου, αποτελούσαν για τους διαφημιστές μια διονυσιακή τελετή (κατ’ άλλους ζωοπανήγυρη), όπου θυσίαζαν την αξιοπρέπεια του ανθρώπινου σώματος στον θεό του καταναλωτισμού. Φέτος όμως οι μεγαλύτερες εταιρείες ξόδεψαν δεκάδες εκατομμύρια δολάρια για να προωθήσουν μηνύματα υπέρ των μεταναστών, της ισότητας και των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ –ό,τι ενοχλεί, δηλαδή την Αμερική του Τραμπ.

Ο πόλος της παγκοσμιοποίησης σε κρίση

Ο πόλος της παγκοσμιοποίησης σε κρίση

Οι παγκόσμιας κλίμακας ανακατατάξεις απαιτούν νέους προσδιορισμούς για να κατανοηθούν

του Σπύρου Παναγιώτου

[Πηγή: Δρόμος της Αριστεράς, 31/01/2017]

Ζούμε σε μια εποχή ραγδαίων παγκόσμιων αλλαγών. Οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία, δύο χώρες σταυροφόροι της ελευθερίας των αγορών, σήμερα βρίσκονται στη δίνη ενός μεγάλου, κοινωνικού και πολιτικού διχασμού, αναζητούν νέους προσανατολισμούς και επιχειρούν να διαμορφώσουν νέες συμμαχίες. Συγκρούονται οξύτατα με τον κόσμο και τις αξίες που δημιούργησαν και επέβαλαν παγκόσμια, εδώ και δεκαετίες.

Ο άλλοτε ενιαίος πόλος της παγκοσμιοποίησης σήμερα βρίσκεται βαθιά διχασμένος. Ο κόσμος χωρίς σύνορα, χωρίς κράτη-έθνη, ο κόσμος των αλληλεξαρτώμενων οικονομιών λαχανιάζει. Παλιές αντιθέσεις, με νέο σχήμα και μορφή, την ίδια όμως οξύτητα, αναπτύσσονται καθιστώντας ρευστό και απρόβλεπτο το μέλλον. Ο οικονομικός προστατευτισμός επιστρέφει απειλώντας με διάλυση παγκόσμιες συμφωνίες.

Προς σύγκρουση με τη Γερμανία;

Του Γιώργου Δελαστίκ

[Πηγή: iskra, 29/01/2017]

Πληθαίνουν οι ενδείξεις – ενδείξεις, όχι αποδείξεις – ότι ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ εξελέγη για να προσωποποιήσει την αναμέτρηση με το Βερολίνο. Να ηγηθεί δηλαδή ο Ντόναλντ Τραμπ ενός συνασπισμού ανάλογου με εκείνον, ο οποίος υπήρχε κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, επιχειρώντας να αποτρέψει τη συγκρότηση του Τέταρτου Ράιχ, οικονομικού αυτή τη φορά, της Γερμανίας. Αυτό που υπήρχε και είναι ακόμη υποψία, ενδέχεται να αποδειχθεί πολιτική πραγματικότητα. Θα δούμε τι θα γίνει σύντομα.

Επίδειξη δύναμης από Τερέζα Μέι εναντίον Βερολίνου, Βρυξελλών

Το χειρότερο δυνατό σενάριο υλοποιήθηκε την Τρίτη με αφορμή την πολυαναμενόμενη ομιλία της βρετανίδας πρωθυπουργού στην οποία θα περιέγραφε το σχέδιο εξόδου της Αγγλίας από την ΕΕ. Πετώντας στο καλάθι των αχρήστων όλα τα ήπια σενάρια στα οποία ήλπιζαν οι Ευρωπαίοι, η Τερέζα Μέι, στη σημαντικότερη ομιλία που εκφώνησε μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας, εξήγγειλε το πιο «σκληρό Brexit» που μπορούσαν να φανταστούν Βρυξέλλες και Βερολίνο.

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η αλήθεια είναι πώς και μόνο το γεγονός ότι το σχέδιο εξόδου εκφωνήθηκε έξι μήνες μετά το δημοψήφισμα, όταν οι Ευρωπαίοι ζητούσαν την ενεργοποίηση του άρθρου 50 την επομένη κιόλας και την επιτάχυνση όλων των διαδικασιών ώστε να μη δημιουργηθεί προηγούμενο, αποτέλεσε χαστούκι στους μηχανισμούς της ΕΕ. Έκτοτε, η θέση του Λονδίνου έναντι της ΕΕ ενισχύθηκε απροσδόκητα, διαμορφώνοντας μια ετεροβαρή για τις Βρυξέλλες ισορροπία δυνάμεων, λόγω της διάψευσης όλων των αρνητικών προβλέψεων για τη βρετανική οικονομία.

Πόσο ρεαλιστική είναι η αυτοπεποίθηση της Κίνας;

Πόσο ρεαλιστική είναι η αυτοπεποίθηση της Κίνας;

Άγνωστη η έκβαση της σημερινής γεωπολιτικής αντιπαλότητας

Εδώ και καιρό οι περισσότεροι συστημικοί αναλυτές επισημαίνουν ότι τις επόμενες δεκαετίες ο μεγαλύτερος αντίπαλος της Δύσης δεν θα είναι η Μόσχα, αλλά το Πεκίνο. Η Κίνα κάνει ό,τι μπορεί για να τους επιβεβαιώσει, διεισδύοντας όλο και βαθύτερα (για την ώρα κυρίως οικονομικά) και στις πέντε ηπείρους. Και ο Τραμπ, που αναμένεται να αναλάβει τις επόμενες βδομάδες τα ηνία της βορειοαμερικανικής υπερδύναμης, το αναγνωρίζει, αφού φαίνεται να στοχοποιεί το Πεκίνο περισσότερο από τη Μόσχα. Πρόσφατη (και διόλου τελειωμένη υπόθεση) είναι εξάλλου η αντιπαράθεση για τον έλεγχο της Νότιας Σινικής Θάλασσας, όπως και η επίθεση φιλίας της Κίνας σε χώρες της περιοχής όπως οι Φιλιππίνες – που για δεκαετίες ήταν πιστοί σύμμαχοι της Ουάσιγκτον και ορκισμένοι αντίπαλοι του Πεκίνου. Στο κείμενο που δημοσιεύουμε ο Ιμάνουελ Βαλερστάιν αναρωτιέται κάτι που σπάνια απασχολεί εχθρούς και φίλους της ασιατικής δύναμης: αν δηλαδή ευσταθεί η αυτοπεποίθηση της Κίνας ότι «τα πάει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον».

Του Ιμάνουελ Βαλερστάιν *

[Πηγή: Δρόμος της Αριστεράς, 03/01/2017]

Γιατί επιτρέπει ο Πρόεδρος της Κύπρου να τον προσβάλει ο κατοχικός ηγέτης;

Γιατί επιτρέπει ο Πρόεδρος της Κύπρου να τον προσβάλει ο κατοχικός ηγέτης και να εξευτελίζει τους Ελληνοκύπριους;

του Μιχάλη Ιγνατίου

[Πηγή: iskra, 03/01/2017]

Οι δηλώσεις του κατοχικού ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί δεν μας εξέπληξαν. Πιστεύω ότι ούτε ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ούτε και οι συνεργάτες του έπεσαν από τα … σύννεφα. Ιδιαίτερα ο κ. Νίκος Αναστασιάδης γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τι συμφώνησε σε εκείνο το μοιραίο δείπνο, που ο κ. Άιντα και οι συνεργάτες του σε συνεργασία βεβαίως με τους Τούρκους επέλεξαν να πραγματοποιηθεί αργά το βράδυ, όταν οι αντιστάσεις όλων των ανθρώπων είναι μειωμένες.

Η «Συμφωνία του Δείπνου», όπως θα την γράψει η ιστορία, έκλεισε προς όφελος της Τουρκίας καθώς ο Κύπριος Πρόεδρος δέχθηκε όλες τις τουρκικές αξιώσεις, ανάμεσα στις οποίες και την Πενταμερή Διάσκεψη, η οποία ήταν ανάθεμα για όλους τους ηγέτες της Κύπρου, που προηγήθηκαν του κ. Αναστασιάδη.