Σε κλίμα συγκίνησης ο τελευταίος αποχαιρετισμός στον Θέμο Στοφορόπουλο

Σε κλίμα συγκίνησης ο τελευταίος αποχαιρετισμός στον Θέμο Στοφορόπουλο 

Τον τελευταίο αποχαιρετισμό μέσα σε κλίμα συγκίνησης είπαν σήμερα το μεσημέρι στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας συγγενείς, συνάδελφοι, φίλοι και συναγωνιστές του από τον δημοκρατικό πατριωτικό χώρο στον πρέσβη επί τιμή Θέμο Στοφορόπουλου.

Ο Θέμος Στοφορόπουλος, που «έφυγε» από τη ζωή την Τετάρτη 27 Μάη, διετέλεσε πρέσβης σε διάφορες χώρες, υπήρξε συγγραφέας πολλών βιβλίων, ενώ ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το κυπριακό ζήτημα.

Υπήρξε μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της ΕΕΔΥΕ (Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη) και συμμετείχε σε πολλές πατριωτικές κινήσεις και πρωτοβουλίες.

Βιοασφάλεια και πολιτική

Βιοασφάλεια και πολιτική   

Μόλις φτερνιστεί κάποιος, κόψτους το σχοινί...

«Ο πολίτης δεν έχει πια δικαίωμα στην υγεία (health safety), αλλά υποχρεούται νομικά στην υγεία (biosecurity)»     
Giorgio Agamben* 

ΑΥΤΟ ΠΟΥ προκαλεί εντύπωση με τις αντιδράσεις απέναντι στους έκτακτους μηχανισμούς που έχουν τεθεί σε εφαρμογή στη χώρα μας (και όχι μόνο σε αυτήν) είναι η αδυναμία εξέτασής τους πέρα από την άμεση συγκυρία στην οποία φαίνεται πως λειτουργούν. Λίγοι είναι αυτοί, από μία άλλη σκοπιά, που προσπαθούν, όπως θα απαιτούσε μια σοβαρή πολιτική ανάλυση, να τα ερμηνεύσουν ως τα συμπτώματα και τα σημάδια ενός ευρύτερου πειραματισμού, στο οποίο διακυβεύεται ένα νέο μοντέλο διαχείρισης ανθρώπων και πραγμάτων. Ήδη σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε πριν από επτά χρόνια, το οποίο αξίζει να ξαναδιαβαστεί σήμερα προσεκτικά (Tempêtes microbiennes -Μικροβιακές θύελλες, Gallimard, 2013), ο Patrick Zylberman είχε περιγράψει τη διαδικασία μέσω της οποίας η υγειονομική ασφάλεια, που μέχρι τότε ελάχιστα μέτραγε στους πολιτικούς υπολογισμούς, θα αποτελούσε ουσιαστικό μέρος των πολιτικών κρατικών και διεθνών στρατηγικών. Δεν πρόκειται παρά για τη δημιουργία ενός είδους «υγειονομικής τρομοκρατίας» ως μέσο διακυβέρνησης σύμφωνα με αυτό που ορίζεται ως worst case scenario, το χειρότερο σενάριο.