Από το «δόγμα του σοκ» στο «δόγμα του χάους»

Από το «δόγμα του σοκ» στο «δόγμα του χάους»

Πέτρος Ι. Μηλιαράκης*

[Πηγή: INFO-WAR, 30/01/2016]

Ο επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ επανήλθε και πάλι στο προσκήνιο ως αυτόκλητος εσωτερικός πολιτικός παράγοντας με δηλώσεις του στο Διεθνή Τύπο, κατ’ ουσίαν απειλώντας την Ελλάδα με έλλειψη ρευστότητας.

Ο Γερμανός όμως αυτός ευρωπαίος αξιωματούχος από καμία Συνθήκη και από κανένα συμβατικό κανόνα έχει το δικαίωμα μιας τέτοιας δημόσιας παρέμβασης. Και εάν ακόμη του είχε αναγνωρισθεί (που δεν του αναγνωρίζεται) μια τέτοια «αρμοδιότητα», θα προέβαινε σε κακή χρήση της αρμοδιότητας αυτής και σε υπέρβαση των ακραίων ορίων!…

Η πολιτική των παρεμβάσεων αυτών είναι γνωστή και από άλλους αξιωματούχους, όπως των: Γερούν Νταϊσελμπλούμ, Μάριο Ντράγκι και Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Ο επικεφαλής του ESM παραχωρώντας συνέντευξη στη γαλλική συντηρητική «Le Figaro» επεσήμανε πως «αργά ή γρήγορα θα υπάρξει πρόβλημα χρημάτων» για την Ελλάδα. Η δήλωσή του δε αυτή αφορούσε επανάληψη αμέσως προηγούμενης δήλωσης του, για έλλειψη ρευστότητας ακόμη και μέσα στο Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους.

Έτσι όμως ο επικεφαλής του ESM επιχειρεί να εισάγει μέσα από το «δόγμα του σοκ», το «δόγμα του χάους» προκειμένου να πιέσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα, ιδιαιτέρως τη Κυβέρνηση και σε τελευταία ανάλυση τον ίδιο τον ελληνικό λαό, ότι πρέπει να αποδεχθούν χωρίς επιφυλάξεις και κυρίως και πρωτίστως χωρίς αντιδράσεις, τα μέτρα που οι δανειστές επιδιώκουν να επιβάλουν. Τα μέτρα όμως αυτά δεν μπορεί να τα μεταβολίσει η ελληνική κοινωνία που ήδη βιώνει ανθρωπιστική κρίση.

Ο Κλάους Ρέγκλινγκ κινείται στη λογική Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Πως πρέπει δηλαδή με βάση το «δόγμα του σοκ» να υποταχθεί η κοινή γνώμη (μέσω αιφνιδιασμού) στην απροσδιόριστη «ανασφάλεια του χάους». Δηλαδή, από το «δόγμα του σοκ» η κοινωνία πρέπει να μεταπέσει στο «δόγμα του χάους».

Ειδικότερα η εκφορά αυτού του απειλητικού λόγου επιδιώκεται να προέρχεται από αξιωματούχους στους οποίους να αναγνωρίζεται το «κύρος της αυθεντίας». Έτσι θα πρέπει να γίνεται με ευκολότερο τρόπο αποδεκτή η επιβολή της θέλησής τους.

Προϋπόθεση για την επιτυχία του «δόγματος του σοκ» είναι ότι με την επακολουθούμενη παραδοχή του «δόγματος του χάους», το πολιτικό σύστημα αλλά και η κοινωνία θα πρέπει να προσχωρήσουν στην αυθεντία του κελεύσματος.

• το «δόγμα του σοκ» και η μεθοδολογία του

Το «δόγμα του σοκ» στηρίζεται σε κάποιες βασικές αρχές, όπως: α) στον αιφνιδιασμό, β) στην ανασφάλεια, και γ) στην αυθεντία του προσωπικού που το επικαλείται.

Με βάση το «δόγμα του σοκ», η κοινωνία πρέπει να αιφνιδιαστεί μεν με απροσδόκητη ανασφάλεια. Ωστόσο όμως πρέπει με το κύρος της αυθεντίας να τροφοδοτηθεί και με μελλοντικές παραστάσεις που αλλοιώνουν τις παρούσες συνθήκες. Τελικός στόχος δηλαδή του «δόγματος του σοκ» είναι να συνδυασθεί και με μελλοντικές καταστάσεις που θα εγκαθιδρύσουν την ανασφάλεια, μέσα όμως από μια αίσθηση προοπτικής!… Αυτή η περίεργη αντίφαση οικοδομείται μέσα από το «δόγμα του χάους».

• το «δόγμα του χάους» και η μεθοδολογία του

Το «δόγμα του χάους», σε αντίθεση με το «δόγμα του σοκ» έχει διαφορές. Στηρίζεται δε στις παρακάτω αρχές: α) στην εγκαθίδρυση πρωταρχικώς του φόβου αντί του αιφνιδιασμού, β) στην ανασφάλεια αντί της απειλής και γ) στην αντικατάσταση της αυθεντίας, με τον αυταρχισμό.

Ταυτοχρόνως όμως δίδει το περιθώριο, άλλως θα υπάρξουν απροσδόκητες εξελίξεις, της μελλοντικής αποκατάστασης των δυσμενών συνεπειών. Π.χ. η κοινωνία σήμερα μπορεί να βιώσει τις παρούσες συνθήκες. Θα πρέπει όμως να τις βιώσει άλλως θα επικρατήσει το χάος. Εάν όμως τις βιώσει τότε (στη συνέχεια) θα υπάρξει άμβλυνση των δυσμενών καταστάσεων. Π.χ. στην παρούσα φάση μπορεί να υπάρχει βαθιά λιτότητα, όμως η χώρα «θα εξέλθει στις αγορές» ή άλλως «θα υπάρξει διαγραφεί μέρους του χρέους» ή άλλως «θα υπάρξει συζήτηση για τη διευθέτηση του χρέους».

Με το «δόγμα» όμως «του χάους» του οποίου προπαρασκευαστικό στάδιο είναι το «δόγμα του σοκ», τυποποιούνται και οι κανόνες συμπεριφοράς μιας κοινωνίας-ενός λαού. Αναφέρομαι στις Δανειακές Συμβάσεις και στα Μνημόνια. Παρόμοια πολιτική ακολουθήθηκε και στο πλαίσιο μιας άλλης αυθεντίας, της αυθεντίας του «L’ État, c’ est moi» (το κράτος είμαι εγώ) του Λουδοβίκου ΙΔ’. Είναι γνωστό δε ότι ο Λουδοβίκος ΙΔ’ αντί «Μνημονίων» είχε τους δικούς του κώδικες: τον Code Louis (Αστικό Κώδικα) και τον Code Criminal (Ποινικό Κώδικα). Η επιταγή δε ήταν: θα ζήτε ως κοινωνία όπως εγώ επιθυμώ, διαφορετικά θα επέλθει το Χάος!.. Αυτό ήταν όμως και το τέλος της βασιλείας του Λουδοβίκου ΙΔ’.

• η σύγχρονη πολιτική

Η σύγχρονη πολιτική Κλάους Ρέγκινγκ – Γερούν Νταϊσελμπλούμ – Μάριο Ντράγκι συνεπικουρούντων και άλλων κυρίως Γερμανών αξιωματούχων, αφορά πολιτική όχι μόνο ωμής παρέμβασης στα πολιτικά πράγματα, αλλά και πολιτική που επιχειρεί να τρομοκρατήσει τον ελληνικό λαό για τα δεινά που επέρχονται, εάν δεν αποδεχθεί τη λιτότητα που του επιβάλλεται. Επιχειρείται δηλαδή υποταγή του έλληνα πολίτη.

Με βάση τα προαναφερόμενα είναι προφανές ότι η πολιτική και γραφειοκρατική ελίτ των Βρυξελλών, σε συνεργασία και με άλλες επικυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις στην Ευρώπη (βλ. κυρίως Γερμανία), χωρίς καμία αρμοδιότητα από τις Συνθήκες ή από τις δανειακές συμβάσεις, παρεμβαίνει με εκπροσώπους της μέσω προειδοποιητικών δημόσιων δηλώσεων που επιχειρούν να καταστήσουν τους Έλληνες πολίτες υπηρέτες των συμφερόντων τους, και σε τελευταία ανάλυση υποτακτικούς στη θέλησή τους.

Από τις στήλες αυτές κατ’ επανάληψη ο γράφων έχει τονίσει ότι η «μεταρρυθμιστική διαδικασία» που επιδιώκεται στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αφορά προσχώρηση στην ιδεολογία της μεταδημοκρατίας, δηλαδή επιδιώκεται η υποταγή της πολιτικής στην οικονομία. Άξιο όμως παρατήρησης είναι ότι αυτή η σύγχρονη πολιτική ενέχει και τη μεγάλη αντίφαση! Αντίφαση που μπορεί να δυναμιτίσει ό,τι επιδιώκει το «δόγμα του σοκ» και το «δόγμα του χάους».

Η σύγχρονη πολιτική που εφαρμόζεται στο χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσω της εξυπηρέτησης των πρόσκαιρων συμφερόντων μιας οικονομικής και πολιτικής γραφειοκρατικής ελίτ έχει επιβληθεί στο πλαίσιο της λεγόμενης «ελεύθερης αγοράς». Αυτή όμως η «ελεύθερη αγορά» πλήττεται λόγω: α) της δημοσιονομικής ενοποίησης, β) της κεντρικής οικονομικής διακυβέρνησης και τέλος γ) της οικονομικής εποπτείας.

Μέσω αυτής της πολιτικής επιβάλλονται δημοσιονομικοί κανόνες (στενώς ερμηνευόμενοι) που συνεπάγονται λιτότητα, στενότητα στη κυκλοφορία του χρήματος, και σε τελευταία ανάλυση περιστολή των δυνατοτήτων δημιουργίας πραγματικής αγοράς. Και τούτο γιατί κυριαρχεί πρωτίστως και κυρίως το χρηματιστικό κεφάλαιο, κυριαρχούν τα παράγωγα σ’ ένα ξέφρενο παιγνίδι στοιχημάτων!…

Κοντολογίς, η διαρκής απειλή περιστολής της ρευστότητας ή άλλως η έλλειψη ρευστότητας, και η διαρκής εγκαθίδρυση λιτότητας, μπορούν να αποβούν μοιραίες πολιτικές για όλους όσοι τις επικαλούνται και τις εφαρμόζουν.

Συνεπώς η πολιτική του χάους μέσω της πολιτικής του σοκ, στο όνομα της λιτότητας, εισάγει το κίνδυνο να αυτοαναιρεθεί η ίδια η επιδιωκόμενη πολιτική των λεγομένων μεταρρυθμίσεων.

* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Χώρας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC – EU).

[Πηγή: Επίκαιρα]