Η αβέβαια συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Η αβέβαια συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης

[Πηγή: Kassandros, 18/06/2016]

Ξαφνικά, εκεί που οι Βρυξέλλες προσέβλεπαν σε ένα ήρεμο καλοκαίρι, οι Βρετανικές δημοσκοπήσεις άλλαξαν την εικόνα.

Για όσους γνωρίζουν, στην Βρετανία δεν έχει τόση σημασία το πόσοι είναι υπέρ ή κατά της ΕΕ, αλλά το πόσοι από αυτούς θα πάνε να ψηφίσουν.

Ανεξάρτητα όμως από το αποτέλεσμα η Ευρώπη έχει διαταραχθεί πολιτικά και οικονομικά άλλη μια φορά.

Ο κ. Σόιμπλε δήλωσε ότι η Ευρώπη είναι προετοιμασμένη για μια Βρετανική έξοδο και ορισμένοι από το περιβάλλον του θεωρούν ότι η Ευρώπη θα είναι καλύτερη χωρίς τους Βρετανούς.

Επειδή άλλοι Ευρωπαίοι θεωρούν ότι η Ευρώπη θα είναι καλύτερη χωρίς τον κ. Σόιμπλε, οι προτάσεις για εξαίρεση του ενός ή του άλλου ουσιαστικά κλονίζουν την Ευρωπαϊκή συνοχή.

Περισσότερο από τις ηγεσίες πρέπει να προσεχτούν οι απόψεις των Λαών της Ευρώπης.

Σε πρόσφατη επίσημη δημοσκόπηση που έγινε σε δέκα Ευρωπαϊκές χώρες- μέλη βρέθηκε ότι μόνο το 51% είχε θετική γνώμη για την Ευρωπαϊκή Ένωση και 47% αρνητική.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, σε όλες τις χώρες-μέλη του Νότου, υπερτερεί η αρνητική άποψη η οποία είναι ισχυρότερα αρνητική από αυτή των Βρετανών.

Στην αιτιολόγηση του προβλήματος πού εστιάζεται στις εθνικές κουλτούρες και την γεωγραφική και κλιματική ανομοιότητα πρέπει να προστεθεί ως ισχυρός παράγων η εισαγωγή του Ευρώ και η άρνηση του Βορρά και στο να ηγηθεί και στο να επιδοτήσει τον Νότο.

Το πρόβλημα επιτάθηκε με την επανένωση των Γερμανιών η οποία δημιούργησε μία χώρα-μέλος πολύ ισχυρότερη από όλες τις άλλες.

Η συνύπαρξη Χωρών όπως η Γερμανία και χωρών όπως η Κύπρος κάτω από το ίδιο πολιτικοοικονομικό σχήμα ήταν επόμενο να εμφανίσει τις ρωγμές και τριβές της ανομοιογένειας.

Ανεξάρτητα αν η Ένωση σώθηκε το 2012 με την θαρραλέα και ουσιαστικά πολιτική παρέμβαση του κ. Ντράγκι που έσωσε το ευρώ και την Ένωση δεν υπάρχει σήμερα κυρίαρχη ηγετική ενωτική συνιστώσα στην Ευρώπη, αντίθετα πληθαίνουν οι αποσχιστικές τάσεις.

Ήδη οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης είναι σε ρήξη με τις Βρυξέλλες.

Πολωνία και Ουγγαρία είναι στα πρόθυρα της οριστικής ρήξης, Τσεχία και Σλοβακία είναι χωρίς κατεύθυνση και πλούτο, οι Βαλτικές και οι προαναφερθείσες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης έχουν αφεθεί στην προστασία της ακεραιότητας τους από τις ΗΠΑ φεύγοντας οριστικά από την επιρροή της Γερμανίας, η οποία φάνηκε στα μάτια τους ως κατώτερη των περιστάσεων και εγωκεντρική στην Ουκρανική Κρίση.

Η προσφυγική κρίση έκανε ανάγλυφες τις διαφορές μεταξύ των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Επειδή εκτός από τις ανωτέρω αναφερθείσες, οι περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν αισθάνονται απειλή στην ασφάλεια τους πλην τρομοκρατίας, το μέλλον της Ευρώπης θα κριθεί στην Οικονομία.

Η Οικονομία της Γερμανίας είναι πολύ μεγαλύτερη από την οικονομία της οποιασδήποτε άλλης Ευρωπαϊκής χώρας. Αυτό από μόνο του δεν θα ήταν τόσο κακό όσο το ότι η Οικονομία αυτή είναι άλλης μορφής τόσο δομικά όσο και ιδεολογικά .

Η Γερμανία ακολουθεί την λεγόμενη σχολή του Freiburg η οποία απαιτεί ανταγωνιστικότητα τιμών και μηδενικά κρατικά ελλείμματα.

Η Γερμανία έχει στηρίξει την Οικονομία της στις εξαγωγές οι οποίες αντιπροσωπεύουν το μισό ΑΕΠ της και οι μισές γίνονται στην υπόλοιπη Ευρώπη και στο γερμανικής δομής Ευρώ . Οι πρακτικές που χρησιμοποιούν οι γερμανικές εταιρίες είναι αμφίβολης νομιμότητας και οι θεωρητικά υπέρμαχοι του ανταγωνισμού Γερμανοί βοήθησαν για να στηθούν παγκόσμια μονοπώλια όπως αυτό της Siemens . Αυτό λειτουργεί εις βάρος των υπολοίπων χωρών της Ευρώπης.

Είναι αφύσικο για μία χώρα να εξάγει το 50% του ΑΕΠ της. Η Ιαπωνία που είναι έντονα εξαγωγική χώρα εξάγει λιγότερο από το 25% του ΑΕΠ της και οι ΗΠΑ το 13% του ΑΕΠ.

Τα Γερμανικά πλεονάσματα είναι τα ελλείμματα των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών και η Γερμανική απόρριψη κάθε Κεϋνσεανής Οικονομικής σκέψης κατά την οικονομική κρίση θα είχε διαλύσει το Ευρώ αν δεν υπήρχε η παρέμβαση Ντράγκι την οποία οι Γερμανοί πολέμησαν λυσσαλέα. Το αρνητικό επιτόκιο στα Γερμανικά Κρατικά Ομόλογα ,το οποίο συνέβη για πρώτη φορά μετά το 1922 όπου η Γερμανία είχε καλπάζοντα πληθωρισμό, και η αύξηση του επιτοκίου αυτού στα άλλα Ευρωπαϊκά κράτη είναι ισχυρό δείγμα της άνισης και ασταθούς οικονομικής ισορροπίας μεταξύ χωρών που έχουν το ίδιο νόμισμα.

Δεν μπορεί να λειτουργήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση ενωμένη όταν Βορράς και Νότος έχουν διαφορετικές οικονομικές ιδεολογίες και ουσιαστικά οι Γερμανοί θέλουν μια Ευρώπη, οικονομικά στα μέτρα τους, όταν ταυτόχρονα αρνούνται να ηγηθούν αυτής και να επωμισθούν οικονομικά βάρη ως μέρος του οφέλους που έχουν σταθερά από την Ευρώπη.

Οι Γερμανοί αρνούνται να επωμισθούν τα βάρη της Ιταλίας και της Ισπανίας παρ’ όλο που είναι συνυπεύθυνοι με τις Κυβερνήσεις των Χωρών αυτών για την διάλυση των παραγωγικών τους βάσεων και την γιγάντωση του χρέους. Η δική τους αντίληψη για την Ευρώπη του Ευρώ είναι να συνυπάρξουν εκεί μόνο με την Αυστρία, τις Benelux και, υπό όρους, την Γαλλία.

Ουσιαστικά επιθυμούν ένα πλαίσιο αυστηρών Νόμων και Κανόνων το οποίο να είναι υπεράνω της Δημοκρατικής Διαδικασίας λήψεως αποφάσεων.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν μπορούν να συνυπάρξουν Ιταλία και Ισπανία και με δυσκολία η Γαλλία.

Η Γερμανική οικονομική ιδεοληψία τελικά θα είναι εις βάρος και των Γερμανών αλλά, όπως έχει αποδείξει η Ιστορία, οι Γερμανοί το αντιλαμβάνονται μετά την καταστροφή.

Η οικονομική κατάσταση της ίδιας της Γερμανίας δεν είναι μεσοπρόθεσμα καλή.

Τρία είναι τα μεγάλα προβλήματα της Γερμανικής Οικονομίας:

- Οι εξαγωγές και στην χειμαζόμενη Ευρώπη και στην Κίνα μειώνονται.

- Οι αποδόσεις των επενδεδυμένων κεφαλαίων μειώνονται σημαντικά. Οι Bayer, BASF, Volkswagen είδαν συρρίκνωση της κερδοφορίας τους σε μικρούς μονοψήφιος αριθμούς

- Οι εταιρείες μειώνουν τις τιμές των προϊόντων τους για να κρατήσουν το μερίδιο εξαγωγών τους. Αυτό βραχυχρόνια αποδίδει, μακροχρόνια όμως είναι καταστροφικό όπως απέδειξε η περίπτωση της Σαουδικής Αραβίας.

Επί πλέον η Γερμανία έχει ένα ανομολόγητα χρεωκοπημένο Τραπεζικό σύστημα το οποίο καταστράφηκε επιδοτώντας με χαμηλότοκα δάνεια τις γερμανικές εξαγωγικές επιχειρήσεις.

Το ερώτημα συνεπώς δεν είναι τι θα συμβεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε περίπτωση Brexit. Αυτό απλά θα επιταχύνει τις εξελίξεις.

Το πραγματικό ερώτημα είναι για πόσο καιρό ακόμη η Ευρώπη θα μείνει ενωμένη με τις τεράστιες εσωτερικές αντιθέσεις και τις μεγάλες εξωτερικές προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει.