Πολλοί οι παίκτες και μικρό το γήπεδο στην Μέση Ανατολή

Πολλοί οι παίκτες και μικρό το γήπεδο στην Μέση Ανατολή

O Μπόρις Τζόνσον «ξέχασε» να καλέσει Συρία και Ρωσία σε διάσκεψη για... το συριακό. Ο διττός στόχος της Τουρκίας στην περιοχή.

γράφει ο Μακεδών

[Πηγή: VORIA.gr, 09/09/2016]

Είχα γράψει ότι με την συγκέντρωση τόσων πολεμικών πλοίων διαφόρων χωρών στην Ανατολική Μεσόγειο, δεν χρειάζεται να ταξιδεύεις με πλοίο στην περιοχή. Μπορείς να βαδίζεις από κατάστρωμα σε κατάστρωμα και πας σε όποια χώρα θέλεις. Το ίδιο γίνεται τώρα και με τις χερσαίες δυνάμεις. Όπου και να πας, κάποιον θα βρεις μπροστά σου. Μόνον που πρέπει να γνωρίζεις καλά τους συσχετισμούς δυνάμεων, για να αντιληφθείς ποιος είναι φίλος και ποιος αντίπαλος.

Και τούτο, επειδή τίποτε δεν είναι δεδομένο. Όχι μόνον διότι οι σημερινοί φίλοι, αύριο μπορεί να βρεθούν αντίπαλοι, αλλά και επειδή κάποιοι είναι σύμμαχοι εναντίον ενός κοινού εχθρού, αλλά αντίπαλοι έναντί άλλου, που είναι φίλος για τον έναν, αλλά εχθρός για τον άλλον.

Οι Ιρανοί φερ’ ειπείν, συμμαχούν με τον Άσαντ, εναντίον τόσο του ISIS, όσο και των τζιχαντιστών της αποκαλούμενης "μετριοπαθούς αντιπολίτευσης". Είναι αντίθετοι με την υποστήριξη του ISIS από πλευράς των Τούρκων, όπως και με την πλήρη υποστήριξη που παρέχουν στον Άσαντ, ενώ οι Τούρκοι τον θεωρούν σήμερα προσωρινό, αλλά συμφωνούν με τους Τούρκους εναντίον των Κούρδων, επειδή έχουν κι αυτοί πρόβλημα, μικρό σήμερα, αλλά δεν θα αργήσει να ενδυναμώσει και το κίνημα των πολυπληθών Κούρδων του Ιράν.

Κάποτε, το πλέον πολύπλοκο ζήτημα ήταν το βαλκανικό -το Ανατολικό Ζήτημα, όπως επικράτησε να λέγεται στην γλώσσα των διπλωματών-, ώστε είχε πει ο Βίσμαρκ «τι θα γίνει μ’ αυτούς τους κλεφτοκοτάδες των Βαλκανίων». Και μπορεί εμείς να αποκαλούμε "ρωσική" την σαλάτα με την πληθώρα των υλικών και διαφορετικών γεύσεων, αλλά το αρχικό όνομά της ήταν "μακεδονική σαλάτα". Η πολυπλοκότητα αυτή έχει τώρα υπερκεραστεί στην Μ. Ανατολή.

Είναι ενδιαφέρουσα η πρωτοβουλία από πλευράς του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος συγκαλεί σε διάσκεψη όλα τα συμβαλλόμενα μέρη, για να συζητήσουν λύσεις για το συριακό πρόβλημα, μόνον που λησμόνησε να καλέσει τους… Σύρους και τους Ρώσους! Θα φανεί αν πρόκειται για δική του πρωτοβουλία, ή λειτουργεί ως προμετωπίδα των ΗΠΑ, για να μη κλείσουν αυτοί την πόρτα στους Ρώσους. Προσκεκλημένοι είναι οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Γερμανία, η Ιταλία, η Ιορδανία, η ΕΕ και βεβαίως η Τουρκία και η οικοδεσπότης Βρετανία. Επίσης θα εκπροσωπηθεί και η συριακή αντιπολίτευση. Όχι οι Κούρδοι. Για δε τον Άσαντ αξιώνει την αποχώρησή του από την εξουσία, που "θα μπορούσε να βοηθήσει ώστε να ξαναρχίσουν οι ειρηνευτικές συνομιλίες που έχουν παγώσει".

Το υπουργείο Εξωτερικών της Συρίας απάντησε ότι «οι δηλώσεις του Βρετανού Υπουργού Εξωτερικών Μπόρις Τζόνσον δείχνουν την απόλυτη έλλειψη επαφής του με την πραγματικότητα και την αδυναμία του να συνειδητοποιήσει ότι η εποχή της βρετανικής αποικιοκρατίας έχει παρέλθει».

Εκείνο που πρέπει να σημειωθεί είναι, ότι ο στόχος της Τουρκίας είναι διττός. Αφενός να εμποδίσει την δημιουργία μιας ενιαίας κουρδικής περιοχής στα σύνορά της, αφετέρου θέλει να κυριαρχήσει και επί του δρόμου των ενεργειακών αγωγών, κατέχοντας τις πόλεις Menbiç και El Bab, που αποτελούν τα κλειδιά για τους ενεργειακούς αγωγούς που μεταφέρουν πετρέλαιο από το Ιράκ στην Συρία. Όποιος κατέχει αυτές τις δυο πόλεις μπορεί να εκμεταλλευτεί το πετρέλαιο που έρχεται όχι μόνον από τα ανατολικά, αλλά σ’ αυτές καταλήγει και το παλιό σχέδιο της κατασκευής ενός μεγάλου ενεργειακού αγωγού που θα συνδέει το Κατάρ με την Τουρκία (όπου η αντίθεση του Άσαντ στο σχέδιο αυτό, έφερε και το Κατάρ με την Σαουδική Αραβία, ομού με την Τουρκία να συμμετάσχουν ενεργώς στην εκστρατεία ανατροπής του).

Η Ρωσία από την πλευρά της στηρίζει στον συριακό εμφύλιο το "σιιτικό μέτωπο" -εξ ου και η συμμαχία με το Ιράν- του καθεστώτος Άσαντ και των συμμάχων του, (Ιρανών, Ιρακινών και Λιβανέζων σιιτών, καθώς και των Κούρδων). Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορεί να διαρκέσει επί πολύ η "φιλία" με τους Τούρκους, η οποία αντιθέτως, στηρίζει τη σουνιτική συριακή αντιπολίτευση κοσμικών και μετριοπαθών ισλαμικών δυνάμεων. Η ρωσική απάντηση στην εισβολή των Τούρκων φαντάζει "πλαδαρή": «Η Τουρκία θα πρέπει να μην προχωρήσει σε κινήσεις που θα αποσταθεροποιήσουν την κατάσταση στη Συρία», τόνισε το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών.

Η ελληνική θέση ήταν η χειρότερη που θα μπορούσε να υπάρξει. Όχι μόνον επειδή χάνει τους "ρουμ-ορθοδόξους" της Συρίας, που στέκονται στο πλευρό του Άσαντ και στράφηκαν δια του Πατριάρχη Αντιοχείας προς την Μόσχα, αλλά και επειδή υποστηρίζοντας την Τουρκία στάθηκε αντίθετη στον αγωγό Ιράν-Ιράκ-Συρίας που είχε σχεδιαστεί να περάσει στην Κύπρο και από εκεί στην Ελλάδα. Γιατί συνέβη αυτό; Ανοησία; Υπακοή σε εντολές άνωθεν; Όλα πιθανά.