Το τέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που γνωρίσαμε

Το τέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που γνωρίσαμε

Ανυπολόγιστο είναι το κόστος που καλείται να καταβάλλει η Γερμανία για να διαχειριστεί τη νίκη που πέτυχε έναντι της Ελλάδας, με τη συμφωνία της 12^ης Ιουλίου, υποστηρίζουν τρεις κορυφαίοι αριστεροί διανοούμενοι, οι Ετιέν Μπαλιμπάρ, Σάντρο Μετζάντρα και Φρίντερ Ότο Γολφ, σε κοινό τους άρθρο, με τίτλο «Το τελεσίγραφο των Βρυξελλών: και τι ακολούθησε». (Εδώ ολόκληρο το κείμενο)

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

[Πηγή:  LEONIDAS VATIKIOTIS, 28/07/2015]

Ακόμη κι η ορολογία που χρησιμοποιούν δεν είναι τόσο συνηθισμένη σε σχετικά κείμενα: Χαρακτηρίζουν για παράδειγμα την δράση της ΕΚΤ απέναντι στην Ελλάδα ως «τρομοκρατία», αναφερόμενοι στη Νότια Ευρώπη (Ελλάδα και Ιταλία) κάνουν λόγο για «αποικιοποίηση», ενώ υπογραμμίζουν δύο φαινόμενα που εμφανίστηκαν με ιδιαίτερη οξύτητα με αφορμή τη νέα ελληνική κρίση. Το πρώτο είναι το δημοκρατικό πρόβλημα κι ειδικότερα το πρόβλημα της νομιμοποίησης των εξουσιών στην Ευρώπη, όπως εκδηλώθηκε με την ευκαιρία του δημοψηφίσματος στις 5 Ιουλίου. Το δεύτερο είναι ο κρατικός λαϊκισμός, ή «ο εξτρεμισμός του κέντρου» όπως τον αποκαλούν οι τρεις διανοούμενοι (χρησιμοποιώντας τον όρο του κοινωνιολόγου Ούλριχ Μπίλεφελντ), που ευδοκιμεί κυρίως στη Γερμανία, την Ολλανδία και τη Φινλανδία.

Δεν είναι η πρώτη φορά που έρχεται στην επιφάνεια ο ντε φάκτο κατακερματισμός της Ενωμένης κατά τ’ άλλα Ευρώπης, με πρωτοβουλία μάλιστα των ιδρυτών της, μεταξύ ενός Νότου που μετατρέπεται σε αποικία κι ενός Βορρά που δείχνει τα δόντια του, εξάγοντας την κρίση του στα πιο αδύναμα μέλη της ΕΕ.

Μόλις πρόσφατα το αμερικάνικο ίδρυμα Στράτφορ που διατηρεί στενές σχέσεις με την CIA, δημοσίευσε μια μελέτη για τη γεωπολιτική μορφή της ευρωπαϊκής ηπείρου μετά από δέκα χρόνια, που αν κάποιος δεν πρόσεχε την πηγή θα την προσπερνούσε ως θεωρία συνομωσίας ή πρόβλεψη του γέροντα Παΐσιου. Με βάση λοιπόν το ίδρυμα Στράτφορ σε δέκα χρόνια η ΕΕ θα έχει κατακερματιστεί σε τέσσερα διαφορετικά και ανταγωνιστικά μεταξύ τους κέντρα: Μια δυτική, μια ανατολική με κέντρο ισχύος την Πολωνία, μια σκανδιναβική και μια Ευρώπη των βρετανικών νήσων. Η Ελλάδα κι η Κύπρος θα έχουν προσαρτηθεί σε ένα νέο άξονα που η νότια απόληξή του θα είναι το Ισραήλ κι απέναντί του θα έχει μια σημαντικά αναβαθμισμένη Τουρκία που θα έχει αναδειχθεί σε μείζονα περιφερειακή δύναμη.

«Η ΕΕ θα είναι ανίκανη να επιλύσει το θεμελιώδες της πρόβλημα, που δεν είναι η ευρωζώνη, αλλά η ζώνη ελεύθερου εμπορίου», επισημαίνει το Στράτφορ. Και συνεχίζει: «Η Γερμανία είναι το κέντρο βάρους της ΕΕ, εξάγει περισσότερο από το 50% του ΑΕΠ της και το ήμισυ αυτών των εξαγωγών κατευθύνεται σε άλλες χώρες της ΕΕ. Η Γερμανία έχει δημιουργήσει μια παραγωγική δυναμικότητα που υπερβαίνει κατά πολύ την καταναλωτική της ικανότητα, ακόμη κι αν δινόταν ώθηση στην εσωτερική της οικονομία. Εξαρτάται από τις εξαγωγές για να διατηρήσει την οικονομική της μεγέθυνση, την πλήρη απασχόληση και την κοινωνική σταθερότητα. Οι δομές της ΕΕ – περιλαμβανομένης της ισοτιμίας του ευρώ και πολλών ευρωπαϊκών ρυθμίσεων – είναι σχεδιασμένες για να διευκολύνουν αυτή την εξαγωγική εξάρτηση. Αυτό έχει ήδη διασπάσει την Ευρώπη σε τουλάχιστον δύο τμήματα. Η Μεσογειακή Ευρώπη και χώρες όπως η Γερμανία κι η Αυστρία έχουν εντελώς διαφορετικά πρότυπα συμπεριφορών και αναγκών. Δεν υπάρχει ενιαία πολιτική που να ταιριάζει σε όλη την Ευρώπη. Αυτό ήταν εξ αρχής το βασικό πρόβλημα, αλλά τώρα έχει οδηγηθεί στα άκρα. Ό,τι ωφελεί το ένα κομμάτι της Ευρώπης βλάπτει το άλλο». Πρόκειται για προβλέψεις ξεχωριστής σημασίας, που προμηνύονται νέα θύελλες…

[Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ, 28/7/2015]