Ο Μεσαίωνας αναβιώνει στην Βρετανία

Ο Μεσαίωνας αναβιώνει στην Βρετανία

Ομάδες πολιτών, κυνηγημένες από την αστυνομία και τους δικαστικούς κλητήρες, κάνουν κατάληψη σε εγκαταλελειμμένες φάρμες που ανήκουν στην Βασίλισσα, γύρω από το κάστρο του Ουΐνδσορ.

Το να είσαι νέος στην εποχή της χρεοκρατίας σημαίνει να είσαι αποκλεισμένος από παντού. Αποκλεισμένος από τα προνόμια που απολάμβαναν οι προηγούμενες γενηές, αποκλεισμένος από την εργασία, αποκλεισμένος από την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, αποκλεισμένος από το δικαίωμα να ορίζεις τον εαυτό σου.

Η σημερινή κατάσταση στην Βρετανία θυμίζει Μεσαίωνα, την εποχή της Μάγκνα Κάρτα που υποχρέωσε τον βασιλιά Ιωάννη να παραχωρήσει μερικές από τις εξουσίες του.

Ομάδες πολιτών, κυνηγημένες από την αστυνομία και τους δικαστικούς κλητήρες, κάνουν κατάληψη σε εγκαταλελειμμένες φάρμες που ανήκουν στην Βασίλισσα, γύρω από το κάστρο του Ουΐνδσορ.

Στην αρχή, η ομάδα αυτή, αποτελούμενη κυρίως από νέους, απόβλητους ανθρώπους, οι οποίοι (όπως οι επαναστάτες του 17^ου αιώνα) αυτοαποκαλούνται Diggers 2012, κατασκήνωσε σε ένα παλιό γήπεδο ράγκμπυ στην πανεπιστημιούπολη του πανεπιστημίου Brunel στο Ρουνιμέντε του Ουΐνδσορ, στις όχθες του Τάμεση. Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα παλιών μεγάλων κτιρίων και σύγχρονων κατοικιών πνιγμένων στα αγριόχορτα, εγκαταλελειμμένο στο σύνολό του μυστηριωδώς σαν να το κτύπησε πανούκλα ή βόμβα νετρονίου.

Οι Diggers διώχτηκαν ξανά και κατέβηκαν τον λόφο μέσα στα δάση πίσω από την πανεπιστημιούπολη –ωθούμενοι, θάλεγε κανείς, από την αναπόδραστη δύναμη της ιστορίας, ακόμα πιο κοντά στο συμβολικό αυτό μέρος που επισφραγίστηκε η Μάγκνα Κάρτα πριν από 800 χρόνια σχεδόν.

Ο σκοπός τους είναι απλός: να απομακρυνθούν από την οικονομία των αγορών, να στεγασθούν, να καλλιεργήσουν την τροφή τους και να δημιουργήσουν μια κοινωνία στην εγκαταλελειμμένη γη. Η πραγματικότητα, όμως, είναι λιγότερο απλή. Μόλις κατέφθασαν, μια βροχερή ημέρα στις αρχές Ιουλίου, ένας «νταής» που εργαζόταν για την εταιρεία στην οποία ανήκει τώρα η γη, ήρθε γλιστρώντας μέσα στην λάσπη με το κοστούμι και τα δερμάτινα παπούτσια του με μια αστυνομική περίπολο, για να επιδώσει εντάλματα.

Ήδη είχαν καταστραφεί μία φορά τα φυτά που είχαν σπείρει οι «έποικοι». Μετά την επίσκεψη των αστυνομικών καταστράφηκαν για άλλη μια φορά. Αλλά η επαναλαμβανόμενη καταστροφή, οι προσαγωγές και οι συλλήψεις δεν τους είχαν αποθαρρύνει. Όπως είπε ένας από αυτούς, ο Gareth Newnham: «Αν πάμε στην φυλακή, μετά θα ξανάρθουμε… Δεν λέω ότι ο μόνος δρόμος είναι αυτός. Αλλά τουλάχιστον δημιουργούμε εδώ μια ευκαιρία για τους νέους ανθρώπους να βγουν από το σύστημα».

Το δικαίωμα στην στέγαση έχει αποκλειστεί. Οι ιδιοκτήτες ζητούν τόσο υψηλά ενοίκια που μόνο όσοι έχουν καλές δουλειές μπορούν να πληρώσουν. Η εργασία σημαίνει μια σειρά από αδιάφορες επαναλαμβανόμενες κινήσεις, τις οποίες κάνουν αναλώσιμοι εργαζόμενοι. Μέσα από την παγκοσμιοποίηση και την τυποποίηση, την ανεργία και την διάβρωση των συλλογικών συμβάσεων και της εργασιακής νομοθεσίας, οι μεγάλες επιχειρήσεις σήμερα ασκούν έναν έλεγχο στο εργατικό δυναμικό σχεδόν πρωτοφανή για την νεώτερη εποχή.

Το μέλλον για τους νέους είναι μια ζωή στο ενοίκιο, στα χρέη και στην ανασφάλεια. Μια τάξη εισοδηματιών κρατά τα παιδιά της Βρετανίας αιχμάλωτα. Όταν οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με τέτοιες συνθήκες, ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει που αναζητούν έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής;

Αλλά και οι εναλλακτικές λύσεις έχουν επίσης αποκλειστεί. Η γη –ακόμα και η εγκαταλελειμμένη- φυλάσσεται τόσο σκληρά όσο και η οικονομία. Η ιδιοκτησία της είναι συγκεντρωμένη στα χέρια λίγων, όσο σχεδόν την εποχή που συντάχθηκε η Μάγκνα Κάρτα. Αλλά σήμερα δεν υπάρχει το Charter of the Forest (το έγγραφο που επισυνάφθηκε στην Μάγκνα Κάρτα το 1217, κατοχυρώνοντας στους απλούς ανθρώπους το δικαίωμα να χρησιμοποιούν τα βασιλικά κτήματα). Όπως εξήγησε ο Simon Moore, ένας διαβασμένος 27χρονος, «αυτοί που ελέγχουν την γη απολαμβάνουν πολλά οικονομικά και πολιτικά προνόμια. Η σχέση μεταξύ γης και δημοκρατίας είναι ισχυρή, κάτι που δεν έχει γίνει ευρέως αντιληπτό».

Όπως σημειώνει ο συντάκτης της Guardian, George Monbiot, «την ώρα που καθόμαστε στο ξύλινο σπίτι που είχαν φτιάξει οι Diggers, ακούγοντας έξω την βροχή να πέφτει, κατέρρεε στο βρετανικό κοινοβούλιο η τελευταία προσπάθεια μεταρρύθμισης της Βουλής των Λόρδων. Σχεδόν 800 χρόνια μετά την έγκριση της Μάγκνα Κάρτα, την εξουσία την ασκεί ακόμα μια μη αντιπροσωπευτική κάστα όπως αυτή του Βασιλέα Ιωάννη του Ακτήμονα και των φεουδαρχών τον 13^ο αιώνα. Ακόμα και στο Κοινοβούλιο, οι περισσότερες θέσεις είναι “καπαρωμένες” και ελέγχονται από εκείνους που χρηματοδοτούν τα μεγάλα κόμματα και επιβάλλουν τα όρια της πολιτικής δράσης».

Την άνοιξη, η βρετανική κυβέρνηση έβαλε έναν όρο (ρήτρα) σε έναν άσχετο νόμο τόσο καθυστερημένα ώστε να μην μπορεί να διαβουλευθεί σωστά στο Κοινοβούλιο, ο οποίος ποινικοποιούσε την κατάληψη εγκαταλελειμμένων κατοικιών στις πόλεις.

Το βρετανικό Κοινοβούλιο, στις τάξεις του οποίου οι γαιοκτήμονες διατηρούν υψηλό ποσοστό, ενέκρινε το μέτρο. Χιλιάδες άτομα που βρίσκονται στο ενοίκιο θα εκδιωχθούν τώρα, αφού τα επιδόματα στέγασης περικόπτονται πλέον. Ο συντάκτης του άρθρου θυμάται μια καρτ ποστάλ από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 με τον τίτλο «Η Βρετανία το 2020», η οποία απεικόνιζε την αστυνομία να περικυκλώνει μερικούς ταλαίπωρους λέγοντάς τους «συλλαμβάνεστε επειδή δεν διαθέτετε ούτε ενοικιάζετε ιδιοκτησία». Τότε φαινόταν αστείο, αλλά σήμερα δεν είναι πια.

Οι νεαροί άνδρες και γυναίκες που κατασκηνώνουν στο Ρουνιμέντε προσπαθούν να αναβιώσουν μια διαφορετική παράδοση, που έχει σχεδόν ξεχαστεί στην σημερινή εποχή των ληστρικών βαρόνων. Αναζητούν, μέσα από τα λόγια των Diggers του 1649, να κάνουν «την Γη ένα κοινό αγαθό για όλους … και όχι να διαφεντεύει ο ένας τον άλλον, αλλά να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον αφού γεννηθήκαμε ίσοι». Η παράδοση της αντίστασης, η διεκδίκηση της ανεξαρτησίας από τους νόμους που επινοούνται για να διαφυλάξουν την παράνομα αποκτημένη ιδιοκτησία των γαιοκτημόνων, προηγούνται και έπονται της Μάγκνα Κάρτα. Αλλά σήμερα, στην εποχή της λήθης, σχεδόν δεν υπάρχουν στην εθνική συνείδηση. Πώς θα καταφέρουμε να επιστρατεύσουμε όλες αυτές τις αξίες στον αγώνα για την δημοκρατία;

[Πηγή: του George Monbiot, The Guardian]

[Επιμέλεια: PARTISAN.GR]