ΒΑΣ. ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ: Ο βρώμικος πόλεμος

Ο βρώμικος πόλεμος

Το σημερινό Ιράκ, στο οποίο έχουν ξεσπάσει ξανά αιματηρές μάχες, είναι το δημιούργημα της πενηντάχρονης σταυροφορίας της λέσχης του Διαβόλου και της σχολής του Σικάγο – με στόχο τη λεηλασία και την ιδιωτικοποίηση ολόκληρου του πλανήτη

του ΒΑΣΙΛΗ ΒΙΛΙΑΡΔΟΥ

[Πηγή: ANALYST.gr, 15/06/2014]

Το σημερινό Ιράκ, στο οποίο έχουν ξεσπάσει ξανά αιματηρές μάχες, είναι το δημιούργημα της πενηντάχρονης σταυροφορίας της λέσχης του Διαβόλου και της σχολής του Σικάγο – με στόχο τη λεηλασία και την ιδιωτικοποίηση ολόκληρου του πλανήτη

«Είχαν περάσει μόλις πέντε μήνες από τη πτώση της Βαγδάτης και το Ιράκ βρισκόταν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης – η ανεργία είχε εκτοξευθεί στο 67%, ο υποσιτισμός θέριζε, ενώ το μοναδικό πράγμα που απέτρεπε έναν μαζικό λιμό, ήταν τα κρατικά επιδοτούμενα τρόφιμα και άλλα βασικά είδη, στο πλαίσιο του προγράμματος «Πετρέλαιο για τρόφιμα» του ΟΗΕ.
Ο υπεύθυνος των Η.Π.Α., σε συνέδριο που διεξήχθη στην «πράσινη ζώνη» της χώρας, είπε στους ιρακινούς που συμμετείχαν: Σταματήστε αμέσως τις κοινωνικές παροχές που στρεβλώνουν την αγορά. Αναπτύξτε τον ιδιωτικό τομέα, αρχίζοντας από την κατάργηση των επιδοτήσεων. Προωθείστε τις ιδιωτικοποιήσεις«.

Άρθρο

Όταν ο «έπαρχος» των Η.Π.Α. στο κατεχόμενο Ιράκ (Bremer) άρχισε να εκδίδει νομοθετικά διατάγματα, ο πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας και μεγάλος επικριτής της (Stieglitz), προειδοποίησε ότι, στο Ιράκ θα εφαρμοζόταν «μία ακόμη πιο ριζοσπαστική μορφή της θεραπείας-σοκ, από εκείνην που προωθήθηκε στον πρώην σοβιετικό κόσμο».

Ο οικονομολόγος είχε απόλυτο δίκιο, με την έννοια πως αυτή τη φορά οι αμερικανικές εταιρείες είχαν σκοπό να εισπράξουν όσο περισσότερα εύκολα χρήματα μπορούσαν, από τη λεηλασία του Ιράκ – το οποίο κατακτήθηκε βέβαια με τα χρήματα των φορολογουμένων αμερικανών που αδυνατούν να καταλάβουν ότι, είναι το αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης των κυβερνήσεων τους, των εξαγορασμένων υπηρετών δηλαδή της ελίτ της χώρας τους

Τίποτα λοιπόν δεν θα εμπόδιζε τις πιο επώδυνες για τον ιρακινό πληθυσμό «οικονομικές αλλαγές» επειδή, σε αντίθεση με ότι συνέβη στην πρώην Σοβιετική Ένωση, στη Λατινική Αμερική ή στην Αφρική (στην Ελλάδα πρόσφατα), ο «κοινωνικός μετασχηματισμός» δεν θα ήταν το αποτέλεσμα πολιτισμένων διαπραγματεύσεων ανάμεσα στο ΔΝΤ και στους εγχώριους πολιτικούς - όπου παράλληλα το υπουργείο οικονομικών των Η.Π.Α. θα έλεγχε την κατάσταση παρασκηνιακά, όπως συνήθως συμβαίνει.

Στο Ιράκ η υπερδύναμη απέκλεισε εντελώς τους μεσάζοντες – όπως είναι, για παράδειγμα, η Γερμανία και το Ταμείο, στην περίπτωση της Ελλάδας. Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια τράπεζα περιορίσθηκαν σε υποστηρικτικούς ρόλους, ενώ οι ίδιες οι Η.Π.Α. βρέθηκαν στο επίκεντρο των γεγονότων – χωρίς κανέναν «ανόητο δημοκρατικό μανδύα» και διορίζοντας επίσημα έναν δικό τους «ύπατο αρμοστή».

Αυτή είναι ακριβώς εκείνη η δυναμική, η οποία διαχωρίζει τον «οικονομικό μετασχηματισμό» του Ιράκ, από τα προηγούμενα πειράματα και πειραματόζωα. Ο έπαρχος των Η.Π.Α., ο οποίος είχε εγκατασταθεί στο «Μέγαρο της Δημοκρατίας» του Σαντάμ, λάμβανε από το αμερικανικό υπουργείο άμυνας, με ηλεκτρονικά μηνύματα (e-mail), όλους τους νέους νόμους για το εμπόριο και τις επενδύσεις – τους οποίους υπέγραφε και επέβαλλε με αυταρχικά διατάγματα στον ιρακινό λαό (σε αντίθεση με την Ελλάδα, όπου πρέπει ακόμη να τους εγκρίνει η Βουλή – με τη διαδικασία του κατεπείγοντος φυσικά, για να μην προλαβαίνει να φέρνει αντιρρήσεις ή, ίσως, για να έχουν οι βουλευτές τη συγκεκριμένη δικαιολογία, όταν προδίδουν στυγνά την πατρίδα τους).

Υπενθυμίζουμε εδώ πως όταν οι ξένες εταιρείες εισέβαλλαν στην κατεκτημένη χώρα, οι μηχανές των 200 δημοσίων επιχειρήσεων του Ιράκ έμειναν ανενεργές – ακινητοποιημένες από τις επαναλαμβανόμενες, σκόπιμες διακοπές του ηλεκτρικού ρεύματος. Επίσης πως το Ιράκ διέθετε, πριν από την εισβολή, την πιο εξελιγμένη βιομηχανική οικονομία της περιοχής - ενώ το επίπεδο μόρφωσης του πληθυσμού του ήταν από τα υψηλότερα.
Δυστυχώς όμως, η χώρα μετατράπηκε σε ένα εργαστήριο δοκιμαστικής εφαρμογής της πιο αιμοσταγούς εκδοχής του νεοφιλελευθερισμού – ενός συστήματος που οδηγεί άτομα και κοινότητες στον αλληλοσπαραγμό (ανταγωνιστικότητα), που καταργεί εκατομμύρια θέσεις εργασίας και που αποστερεί μεγάλες μερίδες του πληθυσμού, από τα απαραίτητα προς το ζην (ενώ αντικαθιστά το αίτημα για δικαιοσύνη, με την πλήρη ατιμωρησία των ξένων κατακτητών και των τοπικών συνεργών τους).

Το Ιράκ, υπό τον αμερικανό «έπαρχο», αποτέλεσε ουσιαστικά την ιδεολογική κατάληξη της Σχολής του Σικάγου – την πιο ολοκληρωμένη μορφή της. Μεταξύ πολλών άλλων, οι υπάλληλοι του δημοσίου τομέα περιορίσθηκαν στο ελάχιστο, οι δε περισσότεροι από αυτούς ήταν συμβασιούχοι - ζούσαν στην «πόλη-κράτος» της Halliburton, υπέγραφαν ευνοϊκούς για τις ξένες εταιρείες νόμους και έκαναν οτιδήποτε απαιτούσαν από αυτούς οι κατακτητές.

Από την άλλη πλευρά όμως, οι οργισμένοι, πατριώτες ιρακινοί, στρέφονταν όλο και περισσότερο στο θρησκευτικό φονταμενταλισμό – προφανώς εύλογα, επειδή αυτή είναι η μοναδική πηγή εξουσίας, σε ένα απογυμνωμένο, λεηλατημένο, καθώς επίσης εξαθλιωμένο κενό κράτος.
Χωρίς καμία αμφιβολία δε το σημερινό Ιράκ, στο οποίο έχει ξεσπάσει ξανά ένας αιματηρός πόλεμος, είναι το δημιούργημα  της πενηντάχρονης σταυροφορίας της λέσχης του διαβόλου και της σχολής του Σικάγο, με στόχο τη λεηλασία και την ιδιωτικοποίηση ολόκληρου του πλανήτη – κυρίως με τη βοήθεια των αρχιερέων της δύναμης, με εξαίρεση την πρώην Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ, όπου επιλέχθηκε η εισβολή μέσω του ΝΑΤΟ.

Οι «τρομοκράτες»

Πριν συνεχίσουμε σε αυτά που συμβαίνουν σήμερα στο Ιράκ, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε πως διεξάγεται ακόμη ένας συμβατικός και ψυχρός πόλεμος στην Ουκρανία, εξαιρετικά αιματηρός – με έμμεσο στόχο τη Ρωσία, η οποία προειδοποίησε για την πιθανότητα ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου (άρθρο).

Προφανώς η δημιουργία ενός δεύτερου πόλου ισχύος στον πλανήτη που επιχειρείται από τη Ρωσία, ο οποίος θα επιτάχυνε το θάνατο του δολαρίου, καθώς επίσης την νομοτελειακή ίσως κατάρρευση της υπερδύναμης, δεν πρόκειται να επιτραπεί αμαχητί από τις Η.Π.Α. – ενώ η Ρωσία δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που έχει στη διάθεση της, για να αμυνθεί. Φυσικά ελλοχεύουν πολλά ακόμη «πολεμικά μέτωπα» στην ευρασιατική σκακιέρα – όπως αυτό της Συρίας και της Κίνας.

Στο Ιράκ τώρα, παρά την επέλαση των «ισλαμιστών τρομοκρατών» της «ISIS» (Ισλαμικό κράτος του Ιράκ και της Ανατολής – Islamic State in Iraq and the Levant), επίσης αποκαλούμενης «ISIL», η οποία είναι μία οργάνωση «τζιχαντιστών-σαλαφιστών» που «κατάγεται» από την ιρακινή αντίσταση εναντίον των δυνάμεων κατοχής, συνεργαζόμενη με την «al -Qaida» (δραστηριοποιείται επίσης στη Συρία, εναντίον του σημερινού καθεστώτος, καθώς επίσης εναντίον της κουρδικής μειονότητας στα βόρεια), οι Η.Π.Α. ανακοινώνουν πως δεν θα στείλουν στρατό ξηράς.

Όπως φαίνεται όμως από τον ενημερωμένο χάρτη της κατάστασης που επικρατεί στο Ιράκ, τίποτα δεν αποκλείεται να συμβεί σε μία χώρα, την οποία οι Η.Π.Α. μετέτρεψαν σε αποτυχημένη – κάτι από το οποίο κινδυνεύει θανάσιμα σήμερα και η Ελλάδα (άρθρο).

Αξιοσημείωτο εδώ είναι το γεγονός ότι, ο αριθμός των μαχητών της ISIS είναι πάρα πολύ μικρός, ενώ τόσο η Συρία, όσο και το Ιράκ είναι πολύ μεγάλες χώρες. Ειδικότερα, σύμφωνα με την εφημερίδα «The Guardian», 800 μαχητές κατάφεραν να αναγκάσουν 30.000 ιρακινούς στρατιώτες να διαφύγουν στη Μοσούλη – με το συνολικό αριθμό των μελών της οργάνωσης να υπολογίζονται μεταξύ 7.000 και 10.000.

Οι αγωγοί πετρελαίου

Στο επόμενο γράφημα φαίνονται οι αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου, με «κόμβο μεταφοράς» το Κιρκούκ – όπου, εάν η οργάνωση αποκτήσει τον έλεγχο, σύμφωνα με αμερικανό στρατιωτικό, «ολόκληρο το σύστημα θα αποσυντεθεί σαν πύργος που καταρρέει».

Οι υποδομές πετρελαίου και φυσικού αερίου του Ιράκ

Στο επόμενο γράφημα φαίνεται τι ακριβώς συμβαίνει στη φλεγόμενη ευρύτερη περιοχή – στο Ιράν, στη Σαουδική Αραβία, στη Συρία, στην Ιορδανία και στην Τουρκία, ενώ ο Λίβανος είναι το επίκεντρο της μετανάστευσης πολλών ανθρώπων από τις χώρες που μαίνεται ο πόλεμος.

Οι φατριές στην ευρύτερη ανατολική περιοχή

Περαιτέρω, η Κίνα ανακοίνωσε πως είναι πρόθυμη να βοηθήσει την κυβέρνηση του Ιράκ. Από την άλλη πλευρά οι «εξτρεμιστές», όπως αποκαλούνται οι μαχητές της οργάνωσης που αντιστέκεται στις δυνάμεις κατοχής, θέλουν να δημιουργήσουν ένα ισλαμικό κράτος, το οποίο θα συμπεριλαμβάνει το Ιράκ και την ιστορικά «Μεγάλη Συρία» – όπου ως τέτοια θεωρείται, εκτός της Συρίας, η σημερινή Ιορδανία και το Ισραήλ.

Η στάση των Η.Π.Α.

Σύμφωνα με τον αμερικανό πρόεδρο, «Πρόκειται για ένα τοπικό πρόβλημα, το οποίο θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια – οι εξεγερμένοι απειλούν το λαό του Ιράκ, ενώ θα μπορούσαν να αποτελέσουν κίνδυνο ακόμη και για τους αμερικανούς πολίτες. Εν τούτοις, οι Η.Π.Α. δεν θα συμμετέχουν σε μία στρατιωτική επέμβαση, εάν δεν υπάρξει ένα πολιτικό σχέδιο εκ μέρους της κυβέρνησης του Ιράκ, καθώς επίσης εάν δεν είναι διατεθειμένη να συνεργασθεί».

Υπενθυμίζουμε εδώ πως ο ιρακινός στρατός εκπαιδεύεται από την υπερδύναμη και ενισχύεται με 25 δις $ – χωρίς όμως να έχει καταφέρει μέχρι σήμερα κάποιο σημαντικό πλήγμα εναντίον της ISIS, η οποία κατέλαβε μέσα σε λίγες ημέρες τη Μοσούλη, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας.
Περαιτέρω, οι Σουνίτες στο Ιράκ κατηγορούν τόσο το στρατό, όσο και την κυβέρνηση, ότι υπερασπίζουν τα σιϊτικά ενδιαφέροντα – ενώ οι Η.Π.Α. απέσυραν τα στρατεύματα εισβολής το 2011, μετά την πτώση του ηγέτη των σουνιτών Σαντάμ Χουσεΐν.

Φυσικά δε οι Η.Π.Α. δεν καταλαβαίνουν, ή μάλλον δεν θέλουν να καταλάβουν την άνοδο του θρησκευτικού φονταμενταλισμού στην περιοχή, πολλοί κάτοικοι της οποίας αρνούνται να παραμείνουν σκλαβωμένοι ή να αποδεχθούν «κυβερνήσεις-μαριονέτες», όπως αυτές που εγκαθίστανται πλέον και στην Ευρώπη. Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται το ποσοστό του πληθυσμού κάθε χώρας, ανάλογα με τη θρησκευτική του πίστη.

Το ποσοστό του πληθυσμού κάθε χώρας, ανάλογα με τη θρησκευτική του πίστη

Ολοκληρώνοντας, η απρόσμενη επιτυχία της ISIS έχει κινητοποιήσει επίσης χώρες, οι οποίες αντιμετώπιζαν κριτικά το ενδεχόμενο συνεργασίας με τις Η.Π.Α. Ακόμη και η (σιϊτική) κυβέρνηση του Ιράν (πηγή: Reuters), δεν φαίνεται εντελώς απρόθυμη να συνεργασθεί με τον «άσπονδο εχθρό» της, με τους αμερικανούς δηλαδή, θέλοντας να σταματήσει την επέλαση των ισλαμιστών.

Η Κίνα δε, η οποία προτείνει στην κυβέρνηση του Ιράκ κάθε δυνατή βοήθεια, έχει φυσικά μεγάλα οικονομικά συμφέροντα στην περιοχή – αφού η κρατική κινεζική πετρελαϊκή εταιρεία CNPC συμμετέχει σε τρία έργα που εκτελούνται.

Επίλογος   

Η πρώην Γιουγκοσλαβία διαμελίσθηκε «στα εξ ων συνετέθη» από το ΝΑΤΟ, το οποίο ακολούθησε αργότερα το ΔΝΤ – με την ενεργό, ηγετική συμμετοχή της Γερμανίας, η οποία είναι ο έπαρχος της υπερδύναμης στην Ευρώπη. Κάτι ανάλογο διαδραματίζεται και στην Ουκρανία, όπου όμως έχει προηγηθεί η βρώμικη «πολιτική επέλαση» της Γερμανίας – με την εγκατάσταση ενός «πρόχειρου» ακροδεξιού καθεστώτος, ο διάδοχος του οποίου φαίνεται πως έχει αμερικανικές «καταβολές».

Στο Ιράκ η μέθοδος ήταν πολύ πιο βίαιη – με αποτέλεσμα όμως να δημιουργηθεί μία ισχυρότατη αντίδραση, η οποία πολύ δύσκολα θα καμφθεί. Πόσο μάλλον όταν οι Η.Π.Α. υποφέρουν πλέον οικονομικά, υπάρχουν μεγάλοι φόβοι εσωτερικών αναταραχών, ενώ έχουν αναδειχθεί νέες δυνάμεις – με τη Ρωσία και την Κίνα να ηγούνται ενός μετώπου ανεξαρτητοποίησης από την αμερικανική ηγεμονία.

Στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία επιλέχθηκε μία πιο ήπια μέθοδος λεηλασίας – η οποία δεν προκάλεσε μεγάλες κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις, επειδή διατηρεί την ελπίδα της ανάκαμψης. Κάποια στιγμή όμως οι Πολίτες αυτών των χωρών, ιδιαίτερα οι Έλληνες, θα κατανοήσουν ότι, πρόκειται για ευσεβείς πόθους – αφού η πολυπόθητη ανάπτυξη σε μία χώρα που έχει βυθιστεί στην ανεργία, που έχει καταστραφεί εντελώς ο παραγωγικός της ιστός και που το κράτος της δεν λειτουργεί σχεδόν καθόλου, είναι «όνειρο θερινής νυκτός».

Ειδικότερα, «σε μία χώρα όπου μόνο κατ’ ευφημισμό υπάρχει σταθερό και οργανωμένο πλαίσιο λειτουργίας των επιχειρήσεων, όπου η αγορά δεν λειτουργεί υγιώς, με συνεχώς αυξανόμενες στρεβλώσεις, όπου η οποιαδήποτε εφαρμογή νόμων έχει απλώς στόχο τη συσσώρευση εσόδων για την αποπληρωμή των χρεών και όχι την πραγματική αλλαγή, την εγκαθίδρυση δηλαδή ενός «μοντέλου ευημερίας και βέλτιστης λειτουργίας», δεν υπάρχει μέλλον – αφού έχει μετατραπεί σε ένα αποτυχημένο κράτος, με μία κυβέρνηση-μαριονέτα, καθώς επίσης με μηδενικές προοπτικές».

Αργά ή γρήγορα λοιπόν, όταν οι Έλληνες δεν θα έχουν πλέον τίποτα να χάσουν, όταν θα έχουν δηλαδή «στυφτεί σαν τη λεμονόκουπα», θα αντισταθούν νομοτελειακά – οπότε θα ακολουθήσουν βίαιες κοινωνικές αναταραχές και ανεξέλεγκτες εξεγέρσεις, κυρίως επειδή δεν φαίνεται να υπάρχει κανένα κόμμα και κανένας πολιτικός, ο οποίος να έχει τη δυνατότητα να «ανασύρει» την πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη Ελλάδα από το βάλτο.

Βασίλης Βιλιάρδος, για το Analyst.gr
Επισκεφθείτε το Blog του συγγραφέα. Πατήστε εδώ.
Βρείτε μας στο Facebook:

© Copyright 2014 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος website με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια των εκδοτών.