Σόϊμπλε

Σόϊμπλε

του ΒΑΣΙΛΗ ΒΙΛΙΑΡΔΟΥ

[Πηγή: analyst.gr, 16/05/2015]

Αναμφίβολα, ήταν υστερόβουλες οι σκέψεις του υπουργού οικονομικών της Γερμανίας (άρθρο), σχετικά με το δημοψήφισμα που ανέφερε η ελληνική κυβέρνηση, ως μέσο αποφυγής του αδιεξόδου της με τους δανειστές – χωρίς να υποτιμούμε το γεγονός ότι, οι Έλληνες δεν την εξέλεξαν για να διεξάγει μία αποτυχημένη διαπραγμάτευση αλλά, αντίθετα, επειδή τους υποσχέθηκε πως έχει τη δυνατότητα να τα καταφέρει, εφαρμόζοντας τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, τουλάχιστον στο θέμα της διαγραφής (ανάλυση).

Τελικά βέβαια αποδείχθηκαν μπούμερανγκ για τον κ. Σόιμπλε, ο οποίος έδειξε κατά λάθος, θύμα προφανώς της αλαζονείας του, το αληθινό πρόσωπο του στους υπολοίπους υπουργούς οικονομικών – ενώ έφεραν στην επιφάνεια τον κακόβουλο, κακεντρεχή χαρακτήρα ενός ανθρώπου, ο οποίος είναι ικανός να κάνει τα πάντα, για να καταστρέψει ολοσχερώς οποιονδήποτε διαφωνήσει μαζί του, όπως πολύ σωστά παρατήρησε φίλος μας.

Μας θύμισε δε την τρομακτική, οδυνηρή περιπέτεια του, όταν πυροβολήθηκε από τον συμπατριώτη του D. Kaufmann, σε ηλικία 48 ετών, στο απόγειο της καριέρας του – με την αιτιολογία πως το γερμανικό κράτος ασκούσε επάνω του μία αφόρητη, ψυχική και φυσική τρομοκρατία.

Σύμφωνα δε με την κατάθεση του στον ανακριτή, ο Kaufmann θεωρούσε τον κ. Σόιμπλε ως τον κύριο εκφραστή του γερμανικού αστυνομικού κράτους, καθώς επίσης ως μία συμβολική φυσιογνωμία του τρόμου που βίωνε – έναν υπόκωφο, υπόγειο, βασανιστικό τρόμο στα όρια του πανικού που δυστυχώς βιώνει το σύνολο σχεδόν της γερμανικής κοινωνίας, αναγκάζοντας μας να δικαιολογήσουμε τις αποκρουστικές φραστικές επιθέσεις που κατά καιρούς εξαπολύουν, συνήθως μέσω των ΜΜΕ, εναντίον της χώρας μας.

Κανένας βέβαια δεν μπορεί να ισχυρισθεί πως η αποτρόπαια πράξη του Kaufmann ήταν δικαιολογημένη – πως έβαλε δίκαια στο στόχαστρο του τον άνθρωπο που ήταν τότε ο σημαντικότερος συνεργάτης του καγκελαρίου Kohl, θεωρούμενος ως ο πιθανότερος διάδοχος του. Ο κ. Σόιμπλε ήταν επίσης αυτός που στην πραγματικότητα σχεδίασε μεθοδικά την ένωση των δύο Γερμανιών – με έναν πονηρό αν και επαίσχυντο τρόπο, έτσι ώστε να αποφευχθεί η τήρηση των υποχρεώσεων της χώρας από τη σύσκεψη του 1953 (πολεμικές επανορθώσεις).

Περαιτέρω, ο κ. Σόιμπλε έχασε την καγκελαρία λόγω του ατυχήματος του, καθώς επίσης επειδή η σημερινή καγκελάριος, η οποία δεν σεβάσθηκε καθόλου αυτόν που την προώθησε (H. Kohl), αποδείχθηκε πολύ πιο υστερόβουλη από τον ίδιο. Οφείλουμε να σημειώσουμε βέβαια εδώ την απελπιστική αδυναμία όλων των τελευταίων Ελλήνων πρωθυπουργών να κατανοήσουν τον πραγματικό χαρακτήρα της – κάτι που πληρώνει πολύ ακριβά ο ένας μετά τον άλλο, καθώς επίσης η πατρίδα μας (η γερμανική διαστροφή).

Συνεχίζοντας, δεν πιστεύουμε να υπάρχει στην ιστορία πιο οικονομικά εγκληματικό «δίδυμο», από τον κ. Σόιμπλε και τον κ. Thomsen – σε συνδυασμό φυσικά με τους αλαζονικούς, άπληστους, άκρως επικίνδυνους «οργανισμούς» που υπηρετούν: με την πρωσική κυβέρνηση της Γερμανίας, καθώς επίσης με το αποκρουστικό ΔΝΤ.

Όταν λοιπόν η Ελλάδα ευρίσκεται αντιμέτωπη και με τις δύο αυτές «επιδημίες», εύλογα αδυνατεί να ανταπεξέλθει – οπότε δεν πρέπει να κατηγορείται καμία από τις κυβερνήσεις της, όσον αφορά τη συγκεκριμένη αδυναμία τους. Πρέπει δε να είμαστε όλοι πολύ προσεκτικοί, χωρίς να αναλωνόμαστε σε μεταξύ μας συγκρούσεις – εάν δεν θέλουμε να καταστραφούμε ολοσχερώς, χωρίς καμία πιθανότητα ανάκτησης της εθνικής μας κυριαρχίας.

Ολοκληρώνοντας, η ψυχολογία διδάσκει πως εκείνοι οι άνθρωποι που δεν έχουν καταφέρει να επιτύχουν τους στόχους τους, παρά το ότι βρέθηκαν πολύ κοντά, καθώς επίσης αυτοί που υποχρεώθηκαν σε μία πολύ επώδυνη αναπηρία, από εξωγενείς παράγοντες (όπως είναι ο πυροβολισμός του κ. Σόιμπλε), διακρίνονται από μία καλά κρυμμένη μέσα τους κακία που ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια του φυσιολογικού – για την οποία όμως οφείλει κανείς να δείχνει κάτι περισσότερο από κατανόηση.

Εν τούτοις, δεν παύουν να είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι, ειδικά εάν χαρακτηρίζονται από τις παραπάνω δύο μαζί ιδιαιτερότητες – κάτι που συμβαίνει εν προκειμένω, χωρίς να μπορεί να κατηγορήσει κανείς ευθέως το Γερμανό υπουργό, αφού υπερβαίνει τις ανθρώπινες δυνάμεις του.