Είστε Βαλκάνιοι

Είστε Βαλκάνιοι

Του Απόστολου ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

[Πηγή: new-Deal, 29/05/2015]

« … Η Ελλάδα ζει μια δισυπόστατη ύπαρξη ανήκοντας σε μια θεσμική και οικονομική ζώνη διαφορετική από τη ζώνη που ανήκει γεωγραφικά και γεωπολιτικά... Όταν η Ευρώπη και γενικότερα η Δύση κινείται προς τα Βαλκάνια, η Ελλάδα, ως βαλκανική χώρα, είναι, εν δυνάμει, διεκδικούμενος χώρος, ενώ ως μέλος της ΕΕ δεν μπορεί να μετατραπεί σε διεκδικητή της εξουσίας που επιδιώκει να αποκτήσει στην περιοχή η Δύση επειδή είναι αδύνατος εταίρος» (Από το βιβλίο μου «Η παγκοσμιοποίηση και η τρομοκρατία» Λιβάνης 2001).

Σύμφωνα με την κατάθεση στη Βουλή του κ. Κορκίδη (προέδρου του ΕΣΕΕ) ο γνωστός Τόμσεν, εκπροσωπώντας το ΔΝΤ, μας κατέταξε τελεσίδικα στους Βαλκάνιους, άξιους για Συντάξεις 300 ευρώ. Τελεία και παύλα. Αυτό είναι το αποφασιστικό σημείο της διαφοράς που χωρίζει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από το ΔΝΤ, οι Συντάξεις και οι Μισθοί.

Όταν ο υφυπουργός Εξωτερικών Ι. Καψής, επί κυβερνήσεων Α. Παπανδρέου, πληροφορήθηκε το εύρος του ορυκτού πλούτου της χώρας και σε υδρογονάνθρακες, πετρέλαιο και αέριο, είπε: Αλίμονό μας. Γνώριζε προφανώς ότι πχ η Νιγηρία που έχει επί πλέον διαμάντια και ουράνιο, μαστίζεται τα τελευταία 30 χρόνια από «εμφύλιους» και κάθε είδους εισαγόμενα δεινά.

Η εισαγωγή του κειμένου αναφέρεται στον τρόπο που μας βλέπουν οι Εταίροι. Η «δήλωση» Καψή εξηγεί την αιτία της συμπεριφοράς τους. Τα υπόλοιπα, σημερινά και αυριανά, μπορούν να θεωρηθούν λεπτομέρειες του δράματος. Ως απλή υποσημείωση να καταγραφεί ότι όποιος μιλάει για «πέμπτη φάλαγγα» πρέπει να συμπεριλαμβάνει απαραιτήτως όσους έχουν ενστερνιστεί τα περί δημοκρατικής Ευρώπης, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κλπ, επειδή ανεξάρτητα από την κομματική ή ιδεολογική τους τοποθέτηση εγκλωβίζουν τη χώρα σε αδιέξοδα. Λεπτή αλλά επιβαλλόμενη διάκριση: Άλλο όσοι είναι πεπεισμένοι και άλλο όσοι (αν ή όποιοι υπάρχουν) θεωρούν ότι, ρεαλιστικά, η χώρα δεν μπορεί τώρα να ακολουθήσει άλλη οδό.

Κατά τα άλλα η κυβέρνηση θα κριθεί, αυτονόητα, από τη συμφωνία που θα υπογράψει. Επί της ουσίας το κλειδί είναι αν η συμφωνία ανοίγει δρόμο, έστω σοκάκι, για βελτίωση των πραγμάτων. Αν ο κόσμος νιώσει ότι σταμάτησε η κατηφόρα και υπάρχει ελπίδα, η κυβέρνηση θα πάρει ανάσα. Αν όχι, περάσει δεν περάσει από τη Βουλή, ο χρόνος για την κυβέρνηση θα μετράει αντίστροφα. Το μάθημα πάντως το πήραμε όλοι: η Ευρώπη, η ΕΕ, δεν είναι παράδεισος ούτε Ίδρυμα αλληλεγγύης. Είναι τόπος σκληρών ανταγωνισμών εθνικών και οικονομικών συμφερόντων. Και τελεί υπό την επικυριαρχία των ΗΠΑ. Όσο για το ΔΝΤ να μην ξεχνάμε ότι η πρόεδρος, η Λαγκάρντ, έχει δικαστική εκκρεμότητα που την απειλεί με φυλάκιση. Μετά την (άγνωστη) απειθαρχία του Στρος Καν και τη δημόσια ταπείνωσή του, φρόντισαν να βάλουν στη θέση του άνθρωπο που τον ελέγχουν εκ των προτέρων.

Η παρέμβαση των ΗΠΑ επιβάλλει ισορροπίες, περιορισμούς, όρια στη χώρα μας. Δεν πρόκειται για ένδειξη φιλίας εκ μέρους των ΗΠΑ. Τα Κράτη δεν έχουν φίλους αλλά μόνο σύμμαχους, προσωρινούς και ασταθείς. Τα Κράτη δεν έχουν ιδεολογία στη εξωτερική τους πολιτική αλλά μόνο συμφέροντα. Να γίνει σαφές: Μπορεί και ένας αστός πολιτικός/ κυβέρνηση να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της χώρας του πχ ο Ντε Γκώλ, όσο και μια γνησίως αριστερή κυβέρνηση. Τα κίνητρα και οι στόχοι μπορεί να είναι διαφορετικοί, να κατανοούν με άλλο τρόπο το συμφέρον αυτό. Αλλά στην ουσία του είναι ένα: η Ανεξαρτησία της χώρας. Είναι άλλο ζήτημα η χρήση της Ανεξαρτησίας στο εσωτερικό της χώρας, οπότε το εθνικό συμφέρον υποχωρεί στο ταξικό.

Η επέμβαση των ΗΠΑ για να γίνουν πιο ελαστικοί οι πιστωτές και να υπογραφεί συμφωνία εξυπηρετεί πρωτίστως την Αμερική και φανερώνει τα περιθώρια κινήσεων που διαθέτουμε ως χώρα. Παρεμπιπτόντως φανερώνει και τα όρια που διαθέτει η ίδια η ΕΕ - ο Μπρζεζίνσκι, θυμίζω στη «Μεγάλη Σακιέρα» θεωρεί το σύνολο της ΕΕ προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Η ουσιώδης διαφορά από τις συγκρούσεις που συμβαίνουν ανά την Υφήλιο είναι ότι στην περίπτωσή μας μιλάμε για χώρο που ο επικυρίαρχος θεωρεί «δικό του», αποκλειστικής του χρήσης και ευθύνης και μπορεί να επιβάλλει τη θέλησή του, έχει αυτή τη δυνατότητα. Ωστόσο επειδή η συγκυρία είναι ρευστή για όλους, επειδή οι αντιθέσεις έχουν οξυνθεί εντός του Δυτικού χώρου, επειδή οι αντίπαλοι, Ρωσία και Κίνα, γίνονται καθημερινά πιο επικίνδυνοι, οι γραμμές μεταβάλλονται, οι συμμαχίες είναι ευμετάβολες τα περιθώρια κινήσεων έχουν διευρυνθεί. Η Αριστερά και η σύμμαχος πατριωτική δεξιά μπορεί να θέλουν την Ανεξαρτησία αλλά αυτό δεν ταυτίζεται, αυτή τη στιγμή, με ρήξη του σημερινού πλαισίου. Αυτό μπορεί να είναι επιθυμητό αλλά δεν είναι ευκταίο. Μας δυσαρεστεί αλλά είναι έτσι. Η απόπειρα να αγνοηθεί το διεθνές περιβάλλον έγινε και κόστισε ένα εμφύλιο. Καλό είναι να το λέμε δημοσίως ώστε να το ακούμε εμείς  οι ίδιοι. Το μέλλον είναι άγνωστο τι θα φέρει.

Υπογραφή θα μπει την ύστατη στιγμή και ως το τελευταίο δευτερόλεπτο θα εκβιάζουν για υποχωρήσεις, έστω ψίχουλα. Οι Σειρήνες ψιθυρίζουν στο αφτί του Τσίπρα βάλε την υπογραφή σου, βάλε τη τώρα, αμέσως, έφθασε η ώρα, βάλε τη για να τελειώνουμε και με σένα, να έρθει ο επόμενος, εμείς εδώ θα μείνουμε, Ηρακλείς του Στέμματος, αλλά όχι του Βασιλιά. Στην άλλη όχθη, πιο καθαρός από όλους είναι ο κ. Θεοδωράκης με το ερώτημα: Ταιριάζει ο Λαφαζάνης και ο Καμένος με την Ευρώπη; Δεν υπάρχει κρυφή Πέμπτη Φάλαγγα, κανείς δεν κρύβεται πλέον, λείπει η ντροπή. Η τελευταία λαμπρή ιδέα είναι να ενωθούν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Παπανδρέου κλπ ως αντίπαλοι των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Από το στόμα τους και στου Θεού τ’ αυτί. Ας διασκεδάσει λίγο ο κάθε πικραμένος.

Για πρώτη φορά εμφανίστηκαν ενιαία όλες οι τάσεις και τα ρεύματα που παίρνουν θέση στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Μένει να αποδειχθεί ότι δεν ήταν μια έξαρση της στιγμής, εφήμερη. Ζητούμενο ωστόσο παραμένει η συγκροτημένη σκέψη, δεν μπορεί ένας να λέει θα μας χρειαστούν δυο χρόνια να βρούμε τον εαυτό μας (αν βγούμε από το ευρώ) και ο άλλος να διακηρύσσει ότι θα μας χρειαστούν μόλις μερικοί μήνες. Σεβασμός στη νοημοσύνη του κόσμου.