Ευρωκράτες και Χρέος

Ευρωκράτες και Χρέος

Του Περικλή Κοροβέση

[Πηγή: Νόστιμον Ήμαρ, 02/05/2015]

Αριστερές κυβερνήσεις στην Ευρώπη είχαμε πολλές. Το 1997, στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπήρχαν δεκατρείς σοσιαλιστικές κυβερνήσεις σε σύνολο δεκαπέντε. Και τι αποτέλεσμα έφεραν; Πήγαν εναντίον των εκατομμυρίων πολιτών της Ε.Ε., δεν υπολόγισαν συνδικάτα και άλλους κοινωνικούς φορείς που διεκδικούσαν μια κοινωνική Ευρώπη όπου ο πολίτης και το κοινό καλό θα ήταν πάνω από το κέρδος.

Η εφαρμογή του δόγματος του νεοφιλελευθερισμού έγινε μονόδρομος. Καμία άλλη εναλλακτική λύση δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτή, ακόμα και όταν προερχόταν από τη δική της ελίτ. Όποιες χώρες στον κόσμο προσπάθησαν να έχουν μια δική τους πολιτική, τα διεθνή νεοφιλελεύθερα κέντρα επιδίωξαν να ανατρέψουν τις κυβερνήσεις τους. Απέτυχαν στη Βενεζουέλα, τη Βολιβία και τον Ισημερινό, αλλά τα κατάφεραν μια χαρά στην Ονδούρα και την Παραγουάη.

Το οικονομικό μοντέλο που έχει επιβληθεί παγκοσμίως θα το έλεγα «οικονομικό ναζισμό», απαιτεί μια κυβέρνηση που να είναι στην υπηρεσία του. Όποιος θέλει να κυβερνήσει πρέπει να ακολουθήσει την ατζέντα του Μπλέρ, έστω και με κάποια παραλλαγή. Η Μέρκελ σε πρόσφατη δήλωση της στους «Financial Times” (22/3/25) υποστήριξε: « Η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας μπορεί να επιλέξει τις δικές της μεταρρυθμίσεις, φτάνει να έχουν τα ίδια αποτελέσματα (με την προηγούμενη κυβέρνηση)».

Και ο οικονομικός επίτροπος Μοσκοβισί είναι κατηγορηματικός: «Το 70% των μέτρων που θέλουν οι Βρυξέλλες είναι αδιαπραγμάτευτα. Το 30% μπορεί να το κουβεντιάσουμε». Και αυτό τινάζει στον αέρα το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Τότε τι διαπραγματευόμαστε ;

Ο κ. Βαρουφάκης το 2010 υποστήριζε πως πρέπει να πούμε «όχι» στο μνημονιακό δάνειο, να κηρύξουμε παύση πληρωμών και να αρχίσουμε τις διαπραγματεύσεις για το κούερμα του χρέους που δεν είναι βιώσιμο. Γι’ αυτά αρκούσε ένα πρωθυπουργικό «όχι» για να συμμορφωθούν αμέσως με τη δική μας βούληση οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Αυτά ως σταρ οικονομολόγος , τότε που έγραφε τα ωραία του άρθρα. Ως υπουργός οικονομικών, πέντε χρόνια αργότερα θα δηλώσει: « Η Ελλάδα θα εκπληρώσει στο ακέραιο όλες τις υποχρεώσεις της εγκαίρως». Άρα η μνημονιακή πολιτική συνεχίζεται με άλλο όνομα. Και φυσικά λέξη για το χρέος.

Και έτσι η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα αντί να ανακουφίσει την επομένη των εκλογών και στο μέτρο του δυνατού έναν λαό που βρίσκεται σε ανθρωπιστική κρίση, προτίμησε να πληρώνει κανονικότατα τους τοκογλύφους, που αυτό σημαίνει έμπρακτη παραδοχή του χρέους.

Να δούμε μερικούς αριθμούς. Δώσαμε 350 εκ. για το Μάρτιο, 448εκ. για τον Απρίλιο. Και για τον Μάιο πρέπει να πληρώσουμε 1,28 δις. Που είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους; Φανταστείτε αυτά τα χρήματα να πήγαιναν στην κοινωνία. Και το χρέος δεν θα τελειώσει ποτέ, γιατί είναι ένα τέρας που αναγεννάται και ζει από τη λιτότητα. Με άλλα λόγια, αυτά τα χρήματα που μας έκλεψε το κράτος από την τσέπη μας πάνε στους τοκογλύφους εταίρους μας. Και αυτό θα συνεχιστεί στο διηνεκές.

Δυο ήταν τα μεγάλα διαπραγματευτικά μας όπλα. Η παύση εξυπηρέτησης του χρέους που μας καλύπτει το Διεθνές Δίκαιο, πράγμα που δεν έκανε ο Βαρουφάκης και νομιμοποίησε το χρέος. Το δευτέρο ήταν οι γερμανικές αποζημιώσεις μαζί με το κατοχικό δάνειο. Και αυτά τα δυο να πάνε πακέτο. Αλλά στις 23 Μαρτίου ο Τσίπρας το αναίρεσε και αυτό με τη δήλωση του στο Βερολίνο πως «το αίτημα της Ελλάδας δεν είναι κατά κύριο λόγο υλικό».

Αυτά τα «όπλα» τα παραδέχονται όλοι έγκριτοι οικονομολόγοι του κόσμου με διάφορες παραλλαγές. Η σύσταση της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου είναι ένα σημαντικό βήμα, έστω και αν έγινε αργά. Το ερώτημα είναι, όταν με το καλό βγει το συμπέρασμα, κατά πόσο αυτό θα είναι δεσμευτικό για την κυβέρνηση, που μπορεί να ισχυριστεί πως είναι μια ενδιαφέρουσα μελέτη και να τη θάψει σε κάποιο συρτάρι μέχρι να ξεχαστεί.

Μια τέτοια σκληρή διαπραγματευτική αρχή σίγουρα θα έχει συνέπειες για την Ελλάδα και μπορούσε να φτάσει στα άκρα. Αλλά ο Τσίπρας έχει μια νωπή λαϊκή εντολή για να εφαρμόσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και την υποστήριξη ενός 70%-75% αυτού του λαού. Έχει την υποστήριξη εκατομμυρίων Ευρωπαίων και έχει με το μέρος του όλο τον δημοκρατικό Τύπο της Ευρώπης που ασχολείται εκτενώς με την Ελλάδα και περιμένει από την κυβέρνηση της Αριστεράς μια άλλη διαχείριση της χώρας σε μια άλλη Ευρώπη.

Γιατί αυτή η υπαρκτή Ε.Ε δεν μπορεί να σταθεί ακόμη για πολύ. Και αν δεν βρεθεί μια εναλλακτική αριστερή λύση τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρώπη, τότε η άκρα Δεξιά θα πάρει το πάνω χέρι. Μια αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ θα σήμαινε και την εξαφάνιση της Αριστεράς στην Ελλάδα και ίσως στην Ευρώπη. Τα έχουν άραγε σκεφτεί αυτά οι βουλευτές της συμπολίτευσης που ούτε ακούγονται ούτε φαίνονται;

YΓ. : Και μια αναπάντεχη επιστολή του υπουργού Γ. Πανούση προς τον γράφοντα. «Υιοθετώ την πρόταση σας για εκδήλωση με θέμα της Δημοκρατικές ρίζες της Αστυνομίας». Ελπίζω να οργανωθεί το ταχύτερο δυνατό από τους επιστήμονες που όρισα». Στ’ αλήθεια ευχάριστη έκπληξη.

efsyn