ΜΠΟΝΥ ΚΑΙ ΚΛΑΪΝΤ: ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΩΣΑ ΕΛΙΤ

ΜΠΟΝΥ ΚΑΙ ΚΛΑΪΝΤ: ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΩΣΑ ΕΛΙΤ

[Πηγή: Η ΑΥΓΗ, 05/04/2014]

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ

Το χρηματιστικό κεφάλαιο είναι συνύφανση μονοπωλιακών τραπεζών, βιομηχανίας, εμπορίου, ναυτιλίας, κλπ οργανωμένο σε μεγάλους οικονομικούς ομίλους. Η «χρηματιστική ελίτ» είναι οι ιδιοκτήτες, κάτοχοι μεγάλου πακέτου μετοχών, ομολόγων, repos και διαφόρων ειδών χρεογράφων. Πρόκειται για παρασιτικό στρώμα που ζει από την κερδοσκοπία και ιδιοποίηση όλο και μεγαλύτερου μέρους του εισοδήματος και ανακατανομής συσσωρευμένου πλούτου. Η κρίση ανέδειξε πιο καθαρά την ασυδοσία του χρηματιστικού κεφαλαίου και ιδιαίτερα των μεγάλων τραπεζών με την ανεξέλεγκτη πιστωτική επέκταση, τις κερδοσκοπικές φούσκες κά. Για την αποφυγή κατάρρευσης του χ/π-συστήματος η κυβερνώσα ελίτ εφαρμόζει πακέτα διάσωσης εκατοντάδων δις σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Χρηματιστική και κυβερνώσα ελίτ είναι σύγχρονοι «Μπόνυ και Κλάϊντ» του καπιταλιστικού συστήματος.

Στην Ελλάδα στη διάρκεια της πενταετίας 2009-2013, για στήριξη των τραπεζών δόθηκαν αλλεπάλληλα «πακέτα» και έγιναν σκανδαλώδεις ρυθμίσεις χωρίς να εξασφαλιστεί ρευστότητα την οικονομία, φορτώνοντας στον ελληνικό λαό τεράστια βάρη που είναι από τις κυριότερες αιτίες φτωχοποίησης του. Οι χαριστικές ρυθμίσεις αφορούσαν:

Α) Παροχή ρευστότητας (εγγυήσεις) ύψους 230 δις €, την οποία οι τράπεζες αξιοποίησαν σε έντοκα γραμμάτια δημοσίου (σίγουρων και υψηλών αποδόσεων) και κάλυψη «επισφαλών απαιτήσεων» κυρίως «κόκκινων δανείων» μεγαλοεπιχειρηματιών εντός και εκτός χώρας και πολύ λίγα πήγαν στην πραγματική οικονομία. Αποτέλεσμα η αγορά να «στραγγίσει» από ρευστό, με αρνητικές συνέπειες στις μικροεπιχειρήσεις, την παραγωγή και απασχόληση.

Β) Στο όνομα στήριξης των τραπεζών λόγω PSI, διατέθηκε (άμεσα και έμμεσα) πάνω από 80% του νέου δανείου των 130 δις, ενώ τα ασφαλιστικά ταμεία έχασαν 12,5 δις και 4 δις 11.000 μικροομολογιούχοι. Ειδικότερα στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών διατέθηκαν σχεδόν 40 δις και ο έλεγχος πέρασε στο τροϊκανής έμπνευσης Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), το οποίο τυπικά θεωρείται δημόσιος φορέας, αλλά διευθύνεται από τους ιδιώτες τραπεζίτες. Παράλληλα πωλήθηκαν με σκανδαλώδεις όρους η ΑΤΕ στην Πειραιώς και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο στην Eurobank, με συνέπεια το δημόσιο να πληρώσει 3,5 δις περισσότερα, από ότι αν γινόταν ανακεφαλαιοποίηση αυτοτελώς, ενώ θα εξασφαλιζόταν ο δημόσιος έλεγχος και η δυνατότητα στήριξη της ανάπτυξης.

Γ) Με την «ανακεφαλαιοποίηση» των τραπεζών (εισροή δημόσιου χρήματος), ο έλεγχο των τεσσάρων τραπεζών πέρασε προσωρινά στο ΤΧΣ (Εθνική κατά 84,5%, Πειραιώς 81%, Alpha 83,7% και Eurobank 93,5%). Σε διάστημα 4,5 ετών για τις τρεις πρώτες και 2 έτη για την τελευταία, πρέπει να πωλήσει το μερίδιο του σε εγχώριους ή ξένους επενδυτές. Ωστόσο η «χρηματιστική ελίτ» σε αγαστή συνεργασία με την «κυβερνώσα ελίτ» και την τρόϊκα, προωθούν άμεσα την πώληση των μεριδίων (μέσω αύξησης μετοχικού κεφαλαίου) σε χαμηλή τιμή κατά 40-50% απ’ ότι τις αγόρασε το ΤΧΣ. Αυτό σημαίνει νέο «δωράκι» στους τραπεζίτες της τάξης των 3 δις για Eurobank και συνολικά 15-20 δις για όλες τις τράπεζες, σε βάρος του δημοσίου και εν τέλει του ελληνικού λαού. Η προκλητική συμπεριφορά κυβερνώσας και χρηματιστικής ελίτ είναι πρωτοφανής. Οι ευθύνες δεν είναι γενικές αλλά προσωποποιούνται τους εκάστοτε πρωθυπουργούς και υπουργούς, τη διοίκηση Τράπεζας Ελλάδος, τους μεγαλομετόχους των συστημικών τραπεζών, και επεκτείνονται στους θεσμικούς εκπροσώπους της «τρόϊκα» και της ευρωζώνης.

Η πολιτική απάντηση μιας Αριστερής κυβέρνησης, απέναντι στη «ντε φάκτο» και «ντε γιούρε» ληστεία του ελληνικού λαού, δεν μπορεί να είναι άλλη από την κατ’ αρχήν εθνικοποίηση κοινωνικοποίηση των τραπεζών και της Τράπεζας Ελλάδος, ο καταλογισμός πολιτικών και ποινικών ευθυνών για τις σκανδαλώδεις ρυθμίσεις και επιλογές και η ριζική αλλαγή στη λειτουργία του τραπεζικούς συστήματος, με διασφάλιση των λαϊκών αποταμιεύσεων και χρηματοδότηση της οικονομίας με στόχο τη στήριξη της παραγωγικής ανασυγκρότησης, τη μείωση ανεργίας, την προώθηση προγραμμάτων λαϊκής στέγης και την κάλυψη κοινωνικών αναγκών. Ταυτόχρονα αμφισβήτηση πληρωμής του απεχθούς/επαχθούς χρέους και των μνημονιακών πολιτικών, ώστε να ανοίξει ο δρόμος της προοδευτικής εξόδου από την κρίση και τη σοσιαλιστική προοπτική. Η ενεργητική στήριξη του ελληνικό λαό και επιδίωξη αλληλεγγύης από τους ευρωπαϊκούς λαούς είναι κρίσιμη προϋπόθεση νικηφόρας έκβασης του σχεδίου.