Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης: Μπουμπαλάνδη, το δυστοπικό σενάριο της Ευρώπης

Μπουμπαλάνδη, το δυστοπικό σενάριο της Ευρώπης

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Το Γερμανικό Ζήτημα είναι πάλι επίκαιρο. Για άλλη μια φορά η Ευρώπη βρίσκεται κάτω από την μπότα της γερμανικής ωμότητας που εκδηλώνεται, προς το παρόν, με οικονομικές μεθόδους.

Οι πρώτοι που προείδαν τον σημερινό κίνδυνο ήταν, φυσικά, οι Βρετανοί πριν ακόμα από την ενοποίηση των δύο Γερμανιών και την Συνθήκη του Μάαστριχτ. Τα λονδρέζικα φύλλα, όπως ο Spectator και η DailyMail, κραύγαζαν από τότε, δικαιολογημένα, όπως αποδείχθηκε, ότι οι Γερμανοί ξανάρχονται σαν τα «τσομπανόσκυλα» της Ευρώπης και η Ε.Ε. γίνεται μια «γερμανική ληστοφωλιά». Η τότε πρωθυπουργός τους, Μάργκαρετ Θάτσερ, σε αντίθεση με τους Μιτεράν και Γκορμπατσώφ, κατάλαβε αμέσως ξεκάθαρα ότι η Ευρώπη κινδύνευε να βρεθεί ξανά κάτω από τον γερμανικό οδοστρωτήρα.

Ο έμπιστός της υπουργός Εμπορίου, Νίκολας Ρίντλεϋ, δήλωνε το καλοκαίρι του 1990: «Οι Γερμανοί κατακτούν την Ευρώπη κι οι Γάλλοι είναι τα σκυλάκια τους».

Δύο δεκαετίες μετά, η Γερμανία είναι στην καρδιά της τρέχουσας ευρωπαϊκής κρίσης χρέους χάρη στις ανισορροπίες που δημιούργησε η ίδια μέσα στην ευρωζώνη. Η φράου Μέρκελ συμπεριφέρεται σαν Καγκελάριος της Ε.Ε. κι όχι της Γερμανίας, επιβάλλοντας όμως στους άλλους τις «γερμανικές ιδέες» του ισχυρού ανταγωνισμού που βαθαίνουν συνέχεια την κρίση.

Η Μπούντεσμπανκ –Bundesbank- ή Μπούμπα, όπως συνηθίζουν να την λένε, μετατρέπει σταθερά την Ευρώπη σε μια Μπουμπαλάνδη.

Ακριβώς όπως προφήτευσε στα τέλη του 1993 η εξίσου μισητή, κατά τα άλλα, Μάργκαρετ Θάτσερ σε μια συνέντευξή της στο Spiegel: «Είναι ξεκάθαρο», έλεγε, «ότι εσείς οι Γερμανοί δεν θέλετε να προσδεθείτε στην Ευρώπη. Θέλετε να προσδέσετε στην Γερμανία ό,τι απομείνει από την Ευρώπη».

Σήμερα, 24 χρόνια μετά την πτώση του τείχους και την γερμανική ενοποίηση, η ιστορία του γερμανικού Ράϊχ επαναλαμβάνεται και η Ελλάδα είναι αυτή που το βιώνει χειρότερα από όλους στο πετσί της. Όταν φωνάζαμε από το 2010, από την αρχή της χρεοκρατίας, πέραν των άλλων, και για τους «ναζί», κάποιοι καλοθελητές έσπευδαν να αθωώσουν τους Γερμανούς με διάφορες δικαιολογίες του τύπου «οι Αμερικανοί κατέχουν την Γερμανία… οι Εβραίοι είναι από πίσω… η Γερμανία δεν είναι κράτος, είναι εταιρεία κ.ο.κ.».

Ναι, όλα αυτά μπορεί να συμβαίνουν συγχρόνως, αλλά αυτή που είναι το όχημα της καταστροφικής πολιτικής απέναντί μας, και απέναντι σε όλους τους Ευρωπαίους, είναι η Γερμανία. Η συμπεριφορά της πολιτικής της ηγεσίας είναι ανάλογη αυτής της χιτλερικής Γερμανίας, σε μια παγκοσμιοποιημένη εκδοχή της και με άλλα προσχήματα.

Και τότε τραπεζίτες την στήριξαν για να αλώσει την Ευρώπη και τώρα οι «αγορές» την στηρίζουν. Ο γερμανικός ρεβανσισμός, με αρχή τον αισχρό ρόλο που έπαιξε στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, είναι ήδη εντός των ευρωπαϊκών πυλών. Αυτός που το κατάλαβε εγκαίρως, καλύτερα απ’ όλους, είναι ο Γερμανός συγγραφέας Wolfgang Michal που σε μια δεξιοτεχνική και ευφυή εργασία του με τον τίτλο «Η Γερμανία και ο επερχόμενος Βιλχελμίνειος Ιμπεριαλισμός» προσπάθησε να μας προειδοποιήσει, από την δεκαετία του ’90, για το τι μας περιμένει.

«Τα πράγματα κυλούν ακριβώς, όπως και μετά την ίδρυση του Ράϊχ, το 1871. Η ενωμένη ξανά Γερμανία θα καταστρέψει και πάλι την Ευρωπαϊκή ισορροπία. Γιατί το εθνικό σενάριο των Γερμανών δεν προβλέπει τη δημιουργία ενός εθνικού κράτους που έχει κορέσει τις επιθυμίες του, αλλά τη δημιουργία μιας Μεσευρωπαϊκής μεγάλης αυτοκρατορίας (Ράϊχ) ανάμεσα στη Γαλλία από τα δυτικά και τη Ρωσσία στα ανατολικά. Έτσι ήταν πάντα και έτσι θα είναι. Είναι το όνειρο-στόχος των Γερμανών να ιδρύσουν και πάλι έναImperium Romanum», λέει ο Michal.

«Το πρόγραμμα αυτής της κυριαρχικής πολιτικής είναι απλό και κατά σχεδόν ανόητο τρόπο, πάντα ίδιο. Είναι ένα αιώνιο τριπλό άλμα: πρώτα η Ευρώπη, μετά ο κόσμος, μετά πόλεμος. Αυτό το πρόγραμμα βασίζεται στην ακατανίκητη γερμανική αντίληψη, της παρακινδυνευμένης κεντρικής θέσης και της απ’ αυτήν συνεπαγόμενης αναγκαιότητας, ότι η Γερμανία οφείλει να γίνει ο κυρίαρχος της Ευρώπης.

Αυτή η έμμονη ιδέα που οδηγεί στην επανάληψη του ίδιου σεναρίου, στον πόλεμο, ακολουθείται με στείρα επιμονή από τη γένεση της Γερμανίας τον 10^ο αιώνα. Εκείνο μόνο που αλλάζει κάθε φορά, είναι ο χρόνος τον οποίο χρειάζεται ο κύκλος της μοίρας της Γερμανίας για μια στροφή, το μήκος των διαφόρων φάσεων και οι ενδιάμεσες περίοδοι.

Την εποχή του Μπίσμαρκ, την ένωση του Ράϊχ το 1871 ακολούθησε μια σύντομη περίοδος σταθεροποίησης της χώρας στην Ευρώπη. Μετά μια μακρύτερη περίοδος της ευρωπαϊκής αποσύνθεσης και παράλληλα μια σύντομη περίοδος ανάμιξης στη διεθνή πολιτική και τέλος μια μακρά προετοιμασία για πόλεμο. Την εποχή του Χίτλερ, όλα κινήθηκαν σαν να υπήρχε χρονικός επιταχυντής».

Και πάλι, μετά την επανένωση της Γερμανίας είχαμε μια φάση σταθεροποίησής της στην Ευρώπη για να μεταβούμε στην κυριαρχημένη από τους Γερμανούς Ευρώπη. «Όπως και πριν εκατό χρόνια η γερμανική απαίτηση για ισότιμη συμμετοχή θα εξαπολύσει μια συγκεχυμένη “παγκόσμια πολιτική”, χωρίς κάποιο σχέδιο, βιαστική, στο τέλος καταστροφική. Ήδη, ακόμη και οι πρωταγωνιστές, εκείνοι δηλαδή που επιδιώκουν αυτόν το νέο παγκόσμια κυριαρχικό ρόλο, είναι κατά βάση αναγνωρίσιμοι: είναι οι νέοι ιμπεριαλιστές, το μελλοντικό παγγερμανικό κίνημα», προβλέπει ο Wolfgang Michal.

Η εθνική ομφαλοσκόπηση των Γερμανών δεν θα διαρκέσει πολύ, όπως και μετά την ίδρυση του πρώτου γερμανικού Ράϊχ. Σήμερα, η ιδέα ενός ισχυρού κεντροευρωπαϊκού «πυρήνα ευρώ» αποτελεί τον θεμέλιο λίθο για τον νέο επεκτατισμό. «Κι αυτό γιατί το ολοκληρωμένο εθνικό κράτος, δεν έχει καμμιά παράδοση στην Γερμανία. Η απαίτηση για περισσότερα, παραμένει πάντοτε ένα βασικό γερμανικό πάθος».

Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται σαν «θεωρία συνωμοσίας» γιατί μυρίζουν μπαρούτι, γιατί οι καιροί έχουν αλλάξει, γιατί υπάρχει ένα σύστημα «δημοκρατικών» αξιών που θα το αποτρέψει και άλλοι ευσεβείς πόθοι ότι ο γερμανικός λαός δεν έχει πια απαιτήσεις κυριαρχίας. Όλες αυτές οι ενστάσεις, αργά ή γρήγορα, καταρρέουν μπροστά στην «σταθερά κυρίαρχη γερμανική εξωτερική πολιτική που συνίσταται στο να μην αναγνωρίζει σύνορα», τονίζει ο Michal. «Χαρακτηριστικό της Γερμανίας είναι, ότι το εθνικό σ’ αυτή την χώρα δεν συνδυάζεται ποτέ όπως στις άλλες δυτικές χώρες “φυσιολογικά” με δημοκρατία, αλλά αποκλειστικά ως κυριαρχία».

Με λίγα λόγια, για το Βερολίνο και τους δορυφόρους του μία είναι η σκέψη: Δύναμη χωρίς περιορισμό! Αυτό είναι και το πνεύμα των «τροϊκανών» δυνάμεων κατοχής. Έχουμε να κάνουμε με μια συμμορία τσομπανόσκυλων που τρομοκρατούν τους Ευρωπαίους ώστε να κάνουν τα πάντα για να είναι αρεστοί στους Γερμανούς. Ξύπνα Ευρώπη! Ξύπνα Ελλάδα!

*[Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Hellenic Nexus, τ.79, Νοέμβριος 2013]