Gilad Atzmon: Η ελεγχόμενη αντιπολίτευση. Από τον Goldstein στον Σόρος και παραπέρα

Η ελεγχόμενη αντιπολίτευση. Από τον Goldstein στον Σόρος και παραπέρα

Του Gilad Atzmon

 [Πηγή: Αντιπαγκοσμιοποίηση*, 23/05/2014]

Η Εβραϊκή Ισχύς (Jewish Power) είναι η μοναδική ικανότητα που μας σταματάει από το να συζητάμε ή ακόμα και να σκεφτόμαστε για την Εβραϊκή ισχύ. Είναι η ικανότητα που καθορίζει τα όρια του πολιτικού λόγου και ειδικότερα της κριτικής.

Στο νέο του βιβλίο, «Η εφεύρεση της Γης του Ισραήλ», ο Ισραηλινός ακαδημαϊκός Shlomo Sand, καταφέρνει να παρουσιάσει αποδεικτικά στοιχεία της παρατραβηγμένης φύσης της Σιωνιστικής ιστορικής αφήγησης ― ότι η Εβραϊκή Εξορία είναι ένας μύθος, όπως είναι και ο Εβραϊκός λαός, ακόμα και η Γη του Ισραήλ.

Ωστόσο, ο Sand και πολλοί άλλοι αποτυγχάνουν να αντιμετωπίσουν το πιο σημαντικό ερώτημα: Αν ο Σιωνισμός βασίζεται στο μύθο, πώς οι Σιωνιστές καταφέρνουν να προχωρήσουν με τα ψέματά τους, και για τόσο πολύ καιρό;

Εάν η Εβραϊκή «επιστροφή-στο-σπίτι» (homecoming) και η απαίτηση για μια Εβραϊκή εθνική πατρίδα δεν μπορεί να τεκμηριωθεί ιστορικά, γιατί έχει υποστηριχθεί τόσο από τους Εβραίους όσο και από τη Δύση για τόσο πολύ καιρό; Πώς το Εβραϊκό κράτος καταφέρνει για τόσο πολύ καιρό να γιορτάζει τη ρατσιστική επεκτατική του ιδεολογία εις βάρος των Παλαιστινίων και των Αραβικών λαών;

Η Εβραϊκή ισχύς είναι προφανώς μία απάντηση, αλλά, τι είναι Εβραϊκή ισχύς; Μπορούμε να κάνουμε αυτή την ερώτηση, χωρίς να κατηγορηθούμε ως αντισημίτες; Μπορούμε να συζητήσουμε ποτέ το νόημά της και να εξετάσουμε την πολιτική της; Είναι η Εβραϊκή Ισχύς μια σκοτεινή δύναμη, που την διαχειρίζεται και διευθύνει κάποια συνωμοτική εξουσία; Είναι κάτι για το οποίο οι ίδιοι οι Εβραίοι νρέπονται; Ακριβώς το αντίθετο ― η Εβραϊκή ισχύς, στις περισσότερες περιπτώσεις, γιορτάζεται ακριβώς μπροστά στα μάτια μας. Όπως γνωρίζουμε, η AIPAC απέχει πολύ από το να είναι ήσυχη σχετικά με την ατζέντα, τις πρακτικές ή τα επιτεύγματά της. Η AIPAC (American Israel Public Affairs Committee), η CFI (Conservative Friends of Isrel) στο Ηνωμένο Βασίλειο και ηCRIF (Representative Council of French Jewish Institutions) στην Γαλλία λειτουργούν με τον πλέον διαφανή τρόπο και συχνά καυχιούνται ανοιχτά για τις επιτυχίες τους.

Επιπλέον, έχουμε πλέον συνηθίσει να παρακολουθούμε τους δημοκρατικά εκλεγμένους ηγέτες μας να στήνονται ξεδιάντροπα στην ουρά για να προσκυνήσουν τα αφεντικά τους (paymasters). Οι νεοσυντηρητικοί σίγουρα δεν φαίνεται να αισθάνονται την ανάγκη να κρύψουν τις στενές Σιωνιστικές συνεργασίες τους. Ο Abe Foxman της Anti Defamation League (ADL) λειτουργεί απροκάλυπτα για την Ιουδαιοποίηση του Δυτικού λόγου, κυνηγώντας και παρενοχλώντας όποιον τολμά να εκφράσει οποιαδήποτε κριτική στο Ισραήλ ή ακόμα και στην Εβραϊκή Εκλεκτότητα (choseness). Και φυσικά, το ίδιο ισχύει και για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τις τράπεζες και το Χόλιγουντ. Ξέρουμε για τους πολλούς ισχυρούς Εβραίους που δεν είναι στο παραμικρό ντροπαλοί για το δεσμό τους με το Ισραήλ και τη δέσμευσή τους για την ασφάλεια του Ισραήλ, τη Σιωνιστική ιδεολογία, την υπεροχή του Εβραϊκού πόνου, τον Ισραηλινό επεκτατισμό και ακόμη την απόλυτη Εβραϊκή εξαίρεση (outright Jewish exceptionalism).

Όμως, όσο πανταχού παρόντες και αν είναι, η AIPAC, η CFI, η ADL, ο Bernie Madoff, ο «απελευθερωτής» Bernard Henri Levy, ο υπέρμαχος του πόλεμου David Aaronovitch, ο προφήτης της ελεύθερης αγορά Milton Friedman, ο Steven Spielberg, ο Haim Saban, ο Λόρδος Levy και πολλά άλλοι ενθουσιώδεις σιωνιστές και συνήγοροι της Hasbara δεν είναι απαραίτητα ο πυρήνας ή η κινητήρια δύναμη πίσω από Εβραϊκή δύναμη, αλλά απλώς τα συμπτώματα. Η Εβραϊκή ισχύς είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο περίπλοκη από μια απλή λίστα των εβραϊκών λόμπι ή των άτομων που εκτελούν ιδιαίτερα ανεπτυγμένες δεξιότητες χειραγώγησης. Η Εβραϊκή ισχύς είναι η μοναδική ικανότητα που μας σταματάει από το να συζητούμε ή ακόμα και να σκεφτόμαστε την εβραϊκή ισχύ. Είναι η ικανότητα να καθορίζεις τα όρια του πολιτικού λόγου και της κριτικής ειδικότερα.

Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, δεν είναι η «Δεξιά πτέρυγα» των Σιωνιστών που διευκολύνει την Εβραϊκή Ισχύ. Είναι στην πραγματικότητα η «καλή», η «φωτισμένη» και η «προοδευτική» που κάνουν την εβραϊκή δύναμη, την πιο αποτελεσματική και ισχυρή δύναμη στη χώρα. Είναι οι «προοδευτικοί», οι οποίοι μπερδεύουν την ικανότητά μας να εντοπίζουμε την ιουδαιοκεντρική φυλετική πολιτική στην καρδιά του νεοσυντηρητισμού, του σύγχρονου αμερικανικού ιμπεριαλισμού και της εξωτερικής πολιτικής. Είναι ο λεγόμενος «αντι» Σιωνιστής που κάνει τα πάντα για να αποσπάσει την προσοχή μας από το γεγονός ότι το Ισραήλ αυτοπροσδιορίζεται ως το Εβραϊκό Κράτος και μας τυφλώνει από το γεγονός ότι τα τανκς του είναι διακοσμημένα με Εβραϊκά σύμβολα. Ήταν οι Εβραίοι Αριστεροί διανοουμένοι που έσπευσαν να καταγγείλουν τους καθηγητές Mearsheimer και Walt, τον Jeff Blankfort και το έργο του James Petras σχετικά με το εβραϊκό λόμπι. Και δεν είναι μυστικό, ότι το Occupy AIPAC, η εκστρατεία ενάντια στο πιο επικίνδυνο πολιτικό λόμπι στην Αμερική, κυριαρχείται από λίγα ενάρετα μέλη της φυλής των εκλεκτών. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι η αντιφρονούσα φωνή μας απέχει πολύ από το να είναι δωρεάν. Ακριβώς το αντίθετο, έχουμε να κάνουμε με μια θεσμική περίπτωση ελεγχόμενης αντιπολίτευσης.

Στο 1984 του Τζορτζ Όργουελ, ίσως είναι ο Emmanuel Goldstein ο κεντρικός χαρακτήρας. Ο Goldstein του Όργουελ είναι ένας εβραίος επαναστάτης, ένας φανταστικός Λέων Τρότσκι. Απεικονίζεται ως επικεφαλής μιας μυστηριώδους οργάνωσης αντι-κόμματος που ονομάζεται «Η Αδελφότητα» και είναι επίσης ο συγγραφέας του πιο ανατρεπτικού επαναστατικού κειμένου (Η Θεωρία και Πρακτική του Ολιγαρχικού Κολεκτιβισμού / The Theory and Practice of Oligarchical Collectivism). Ο Goldstein είναι η «αποκλίνουσα φωνή», αυτός που λέει πραγματικά την αλήθεια. Ωστόσο, όπως σκαλίζουμε το κείμενο του Όργουελ, θα μάθουμε από τον O’Brien που ανήκει στον «εσωτερικό κύκλο» του κόμματος ότι ο Goldstein στην πραγματικότητα εφευρέθηκε από τον Μεγάλο Αδελφό σε μια σαφή προσπάθεια να ελέγξει την αντιπολίτευση και τα πιθανά όρια της διαφωνίας.

Ο προσωπικός απολογισμός του Όργουελ του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, το «Αφιέρωμα στην Καταλονία» (Homage To Catalonia), προανήγγειλε σαφώς τη δημιουργία του Emmanuel Goldstein. Ήταν όλα όσα ο Όργουελ παρατήρησε στην Ισπανία που, μια δεκαετία αργότερα, ωριμάσαν σε μια βαθιά κατανόηση της διαφωνίας ως μορφή ελεγχόμενης αντιπολίτευσης. Η εικασία μου είναι ότι, από τα τέλη της δεκαετίας του 1940, ο Όργουελ είχε καταλάβει το βάθος της μισαλλοδοξίας, και τις τυραννικές και συνωμοτικές τάσεις που βρίσκονται στην καρδιά της «αλα-Μεγάλου Αδελφού» Αριστερής πολιτικής και πράξης.

Παραδόξως, η προσπάθεια να εξεταστεί η σύγχρονη ελεγχόμενη αντιπολίτευση εντός των πλαισίων της Αριστεράς και του Προοδευτισμού αποκαλύπτει ότι δεν απέχει πολύ από το να είναι συνωμοτική. Όπως και στην περίπτωση του Εβραϊκού Λόμπι, η λεγόμενη «αντιπολίτευση» προσπαθεί μετά βίας να συγκαλύψει τα εθνο-κεντρικά φυλετικά συμφέροντα της, τον πνευματικό και ιδεολογικό της προσανατολισμό και δεσμό.

Μια σύντομη εξέταση του καταλόγου των οργανώσεων που ιδρύθηκαν από το Open Society Institute (OSI) του George Soros παρουσιάζει μια ζοφερή εικόνα ― λίγο πολύ το σύνολο του αμερικανικού προοδευτικού δικτύου χρηματοδοτείται, μερικώς ή σε μεγάλο βαθμό από ένα φιλελεύθερο σιωνιστή, φιλάνθρωπο δισεκατομμυριούχο που υποστηρίζει πάρα πολλούς καλούς και σημαντικούς σκοπούς που είναι επίσης πολύ καλοί για τους Εβραίους. Και όμως, όπως και ο ένθερμος σιωνιστής Haim Saban, ο Σόρος δεν λειτουργεί κρυφά. Το Open Society Institute παρέχει με περηφάνια όλες τις απαραίτητες πληροφορίες σχετικά με τα τεράστια ποσά των σέκελς(shekels) που μοιράζει στους καλούς και σημαντικούς σκοπούς του.

Έτσι, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει το Soros ή το Ινστιτούτο Open Society για οποιαδήποτε κακόβουλη απόπειρα παρεμπόδισης του πολιτικού λόγου, καταστολή της ελευθερίας του λόγου ή ακόμη του «ελέγχου της αντιπολίτευσης». Αυτό που κάνει ο Soros είναι να υποστηρίζει μια ευρεία ποικιλία «ανθρωπιστικών σκοπών»: τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικαιώματα των γυναικών, τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, την ισότητα, τη δημοκρατία, την Αραβική «Άνοιξη», τον Αραβικό Χειμώνα, τον καταπιεσμένο, τον καταπιεστή, την ανοχή, τη μισαλλοδοξία, την Παλαιστίνη, το Ισραήλ, την καταπολέμηση του πολέμου, τον πολέμο (μόνο όταν πραγματικά χρειάζεται), και ούτω καθεξής.

Όπως ο Μεγάλος Αδελφός του Όργουελ οριοθετεί τα όρια της διαφιλονικίας μέσω του ελέγχου της αντιπολίτευσης, η Ανοιχτή Κοινωνία του Soros καθορίζει επίσης, είτε συνειδητά ή ασυνείδητα, τα όρια της κριτικής σκέψης. Ωστόσο, σε αντίθεση με το 1984, όπου είναι το Κόμμα που εφευρίσκει τη δική αντιπολίτευση του και γράφει τα κείμενα της, στο πλαίσιο του «προοδευτικού» λόγου μας είναι οι δικές μας φωνές διαφωνίας, που πρόθυμα και συνειδητά κάνουν συμβιβασμό των αρχών τους.

Ίσως ο Soros να έχει διαβάσει Όργουελ ― πιστεύει ξεκάθαρα το μήνυμά του ― γιατί από καιρό σε καιρό υποστηρίζει ακόμη και αντίθετες δυνάμεις. Για παράδειγμα, ο ίδιος χρηματοδοτεί την «light» σιωνιστική J Street, καθώς και παλαιστινιακές ΜΚΟ. Και μαντέψτε τι; Ποτέ δεν παίρνει πολύ καιρό στους παλαιστίνιους «δικαιούχους» να συμβιβάσουν τις δικές τους, πιο πολύτιμες αρχές έτσι ώστε να ταιριάζουν όμορφα στην κοσμοθεωρία τους Χρηματοδότη τους.

Το ορατό χέρι

Το αόρατο χέρι της αγοράς είναι μια μεταφορά που επινοήθηκε από τον Adam Smith για να περιγράψει την αυτο-ρυθμιζόμενη συμπεριφοράς της αγοράς. Στη σύγχρονη πολιτική Το ορατό χέρι είναι μια παρόμοια παρομοίωση που περιγράφει την αυτο-ρυθμιζόμενη τάση του δικαιούχου του πολιτικού κεφαλαίου (political-fund), να ενσωματώσει πλήρως την κοσμοθεωρία του ευεργέτη του στην πολιτική του ατζέντα.

Το Democracy Now, το σημαντικότερο αμερικανικό αντιφρονών ΜΜΕ ουδέποτε συζήτησε για το εβραϊκό λόμπι με τους Mearsheimer, Walt, Petras ή Blankfort ― τους τέσσερις κορυφαίους εμπειρογνώμονες, οι οποίοι θα μπορούσαν να έχουν ενημερώσει τον αμερικανικό λαό για την κυριαρχία της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ από το Εβραϊκό Λόμπι. Για τους ίδιους λόγους, το Democracy Now δεν θα διερευνήσει την ιουδαιο-κεντρική ατζέντα των νεοσυντηρητικών ούτε θα συζητήσει ποτέ αληθινά μαζί σας τις Εβραϊκές πολιτικές Ταυτότητας. Το Democracy Now θα φιλοξενήσει τον Νόαμ Τσόμσκι ή τον Norman Finkelstein, μπορεί ακόμη και να αφήσουν τον Finkelstein να «ενοχλήσει» την σιωνιστική καρικατούρα Alan Dershowitz ― όλα αυτα πολύ καλά, αλλά όχι αρκετά καλά.

Έχει σχέση το γεγονός ότι το Democracy Now χρηματοδοτείται σε μεγάλο βαθμό από τον Σόρος; Θα σας αφήσω να το κρίνετε.

Αν έχω δίκιο (και νομίζω ότι έχω) έχουμε σοβαρό πρόβλημα εδώ. Όπως έχουν τα πράγματα, είναι στην πραγματικότητα ο προοδευτικός λόγος, ή τουλάχιστον μεγάλο μέρος του που στηρίζει την Εβραϊκή Δύναμη. Αν αυτό όντως συμβαίνει, και είμαι πεπεισμένος ότι συμβαίνει, τότε ο υπο-κατοχή προοδευτικός λόγος, παρά ο Σιωνισμός, είναι το κύριο εμπόδιο που πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Δεν είναι τυχαίο ότι η «προοδευτική» θέση για τον «αντισημιτισμό», είναι υπόπτως παρόμοια με τη Σιωνιστική. Όπως τα Σιωνιστικά, έτσι και πολλά προοδευτικά ιδρύματα και ακτιβιστές συμμορφώνονται με την περίεργη υπόδειξη ότι η αντίθεση στην Εβραϊκή δύναμη είναι «ρατσιστικά υποκινούμενη» και ενσωματωμένη σε κάποια «αντιδραστική» Goyish (σ.σ. goy = όποιος δεν είναι εβραίος) τάση. Κατά συνέπεια, οι Σιωνιστές συχνά υποστηρίζονται από μερικούς «προοδευτικούς» στην σταυροφορία τους ενάντια στους επικριτές του Ισραήλ και την Εβραϊκή Δύναμη. Είναι αυτή η παράξενη συμμαχία μεταξύ αυτών των υποτιθέμενα αντίθετων σχολών σκέψης, το αποτέλεσμα ενός πιθανού ιδεολογικού συνεχούς μεταξύ αυτών των δύο φαινομενικά αντίθετων πολιτικά ιδεολογιών; Ίσως, σε τελική ανάλυση, η προοδευτικότητα, όπως ο Σιωνισμός καθοδηγείται από μια περίεργη κλίση προς την εκλεκτότητα (choseness). Σε τελική ανάλυση, το να είναι προοδευτικός κάποιος κατά κάποιο τρόπο σημαίνει ότι κάποιος άλλος πρέπει να είναι «αντιδραστικός». Είναι αυτά τα εαυτό-κεντρικά (self-centric) στοιχεία μοναδικότητας και εκλεκτότητας (choseness) που έχουν κάνει την προοδευτικότητα τόσο ελκυστική στους κοσμικούς και χειραφετημένους Εβραίους. Αλλά ο κύριος λόγος που το «προοδευτικό» υιοθέτησε τη σιωνιστική εκδοχή στο θέμα του αντισημιτισμού, μπορεί να είναι λόγω της δουλειάς του εν λόγωορατού χεριού που διαμορφώνει ως εκ θαύματος την προοδευτική εκδοχή για τη φυλή, τον ρατσισμό και την υπεροχή της εβραϊκής οδύνης.

Ίσως πρέπει να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι ο προοδευτικός λόγος λειτουργεί αποτελεσματικά ως ο μακρύς βραχίονας του Ισραήλ ― σίγουρα λειτουργεί ως φύλακας και ως προστασία του Σιωνισμού και των συμφερόντων της Εβραϊκής φυλής. Αν το Ισραήλ και οι υποστηρικτές του αντιμετώπιζαν κάποτε πραγματική αντιπολίτευση θα μπορούσε να οδηγήσει επιτέλους σε κάποια ενδοσκόπηση. Αλλά αυτή τη στιγμή, το Ισραήλ και τα Σιωνιστικά λόμπι αντιμετωπίζουν μόνο ανούσια, αποδυναμωμένη, προοδευτικά-ελεγχόμενη αντίσταση που, στην πράξη, υποστηρίζει την Ισραηλινή κατοχή, καταπίεση και μια ατέλειωτη λίστα παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αντί της μαζικής αντίθεσης στο Εβραϊκό Κράτος και το επιθετική του λόμπι, η «αντίσταση» μας ανάγεται σε μια αλυσίδα μίνι-συγκεντρώσεων φορώντας κονκάρδες και παλαιστινιακές μαντήλες, και κουνώντας πλακάτ, με το περιστασιακό ξέσπασμα κάποιας νευρωτικής Εβραίας ενώ μαγνητοσκοπείται από κάποιον άλλο καλό Εβραίο. Αν κάποιος πιστεύει ότι μερικές κονκάρδες, τόνοι από ερασιτεχνικά YouTube βίντεος που πανηγυρίζουν την Εβραϊκή δικαιοσύνη πρόκειται να εξελιχθούν σε ένα μαζικό αντι-Ισραηλινό παγκόσμιο κίνημα, είτε είναι αφελής είτε ηλίθιος.

Στην πραγματικότητα, μια πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε ότι η τρέχουσα συμπάθεια των Αμερικανών για το Ισραήλ έχει φτάσει στο υψηλότερο ποσοστό όλων των εποχών. 64% των Αμερικανών αντιμετωπίζουν με συμπάθεια το Εβραϊκό Κράτος, ενώ μόνο το 12% αισθάνεται το ίδιο για τους Παλαιστίνιους. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη και το συμπέρασμα μας θα πρέπει να είναι σαφές. Σε ό, τι αφορά την Παλαιστίνη, η «προοδευτική» ιδεολογία και πράξη μας οδήγησαν ακριβώς στο πουθενά. Αντί να προωθήσει την Παλαιστινιακή υπόθεση, εντοπίζει μόνο τον «καλό» Εβραίο στο κέντρο του λόγου αλληλεγγύης.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένας Παλαιστίνιος μαχητής της ελευθερίας εμφανίστηκε στην οθόνη της τηλεόρασής σας; Είκοσι χρόνια πριν, οι Παλαιστίνιοι ορίστηκαν να γίνουν οι νέοι Τσε Γκεβάρας. Εντάξει, επομένως ο Παλαιστίνιος αγωνιστής της ελευθερίας δεν μιλούσε απαραίτητα τέλεια αγγλικά και δεν ήταν απόφοιτος αγγλικού δημόσιου σχολείου, αλλά ήταν ελεύθερος, αυθεντικός και αποφασισμένος. Αυτός ή αυτή μίλουσε για τη γη τους που την άρπαξαν και από την προθυμία του να δώσει ό, τι χρειάζεται για να την πάρει πίσω. Αλλά τώρα, το Παλαιστινιακό έχει «σωθεί», αυτός ή αυτή δεν πρέπει να πολεμήσει για την γη τους, ο «προοδευτικός» φροντίζει για όλα.

Αυτή η «προοδευτική» φωνή μιλά εξ ονόματος της Παλαιστίνης και, ταυτόχρονα, δράττεται της ευκαιρίας να προωθήσει περιθωριακές πολιτικές, να καταπολεμήσει τον «ισλαμισμό» και την «θρησκευτική ριζοσπαστικοποίηση» και κατά καιρούς υποστηρίζει ακόμα και τις περίεργες πολεμικές επεμβάσεις και, φυσικά, πάντα, πάντα, παλεύει τον αντισημιτισμό. Η ελεγχόμενη αντιπολίτευση έχει μετατρέψει τα Παλαιστινιακά δεινά σε ένα ακόμα «προοδευτικό» εμπόρευμα, που βρίσκεται στο πίσω ράφι του μαγαζιού της με τις ολοένα αυξανόμενες εκστρατείες «καλών σκοπών».

Για τον Εβραϊκό προοδευτικό λόγο, ο σκοπός πίσω από τη φιλο-Παλαιστινιακή υποστήριξη είναι σαφής. Θέλει να παρουσιάσει μια εικόνα πλουραλισμού μέσα στην Εβραϊκή κοινότητα. Είναι εκεί για να δείχνει ότι δεν είναι όλοι οι Εβραίοι κακοί Σιωνιστές. Ο Philip Weiss, ιδρυτής του πιο δημοφιλούς προοδευτικού φιλο-παλαιστινιακού blog ήταν αρκετά γενναίος ώστε να παραδεχτεί σε μένα ότι είναι Εβραϊκές ιδιοτέλειες που βρισκόταν στο επίκεντρο της φιλο-Παλαιστινιακής του δραστηριότητας.

Η Εβραϊκή αυτο-αγάπη είναι ένα συναρπαστικό θέμα. Αλλά ακόμα πιο συναρπαστικό είναι οι Εβραίοι προοδευτικοί που αγαπούν τον εαυτό τους σε βάρος των Παλαιστινίων. Με δισεκατομμυριούχους όπως ο Soros να συντηρούν τη συζήτηση, η αλληλεγγύη είναι πλέον μια βιομηχανία, που ασχολείται με το κέρδος και την εξουσία και όχι την ηθική ή τις αξίες και είναι ένα θέαμα τόσο διασκεδαστικό όσο και τραγικό, καθώς οι Παλαιστίνιοι γίνονται ένα δευτερεύον ζήτημα μέσα στη συζήτηση αλληλεγγύης που τους αφορά.

Έτσι, πριν συζητήσουμε για την «απελευθέρωση της Παλαιστίνης», ίσως πρέπει πρώτα να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας.

*Σχόλιο Αντιπαγκοσμιοποίησης: Το άρθρο του Gilad Atzmon είναι σημαντικό για τη σπάνια οξύνοια και την ευθυκρισία του σε πολλά σημεία. Ο Άτζμον έχει μια ιδιαίτερη ιστορική  προσέγγιση μέσα από την οποία μπορεί να διακρίνει τον «προοδευτικό» Σιωνισμό που πλασάρεται ως «αντισιωνισμός» ειδικά στην εκφυλισμένη «Αριστερά». Χωρίς να μπορούμε να κρίνουμε όλα τα συμπεράσματα και τις θέσεις του, που προϋποθέτουν και κάποιες ειδικές γνώσεις, η ανάλυση του για τη Σιωνιστική εξουσία που σήμερα  είναι η κυρίαρχη, επεκτατική (και η μόνη επιτρεπόμενη) ρατσιστική ιδεολογία, είναι αξιοσημείωτη. (εμφάσεις στο κείμενο δικές μας)

Bιογραφικό: Ο Gilad Atzmon γεννήθηκε στο Ισραήλ το 1963. Ως πολυοργανίστας παίζει σαξόφωνο, κλαρινέτο και εθνικά ξύλινα πνευστά. Τον έχουν περιγράψει ως ο σκληρότερα εργαζόμενος άνθρωπος στη βρετανική jazz. Στα 12 άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα, διερευνεί πολιτικά θέματα και τη μουσική της Μέσης Ανατολής. Επίσης, είναι ένας παραγωγικός συγγραφέας. Τα δοκίμια του δημοσιεύονται ευρέως. Τα μυθιστορήματα του «Οδηγός για μπερδεμένους» και «My One And Only Love» έχουν μεταφραστεί σε 24 γλώσσες. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του, το «The Wandering Who;» είναι μια μελέτη της εβραϊκής πολιτικής ταυτότητας. Κυκλοφόρησε στα αγγλικά τον Οκτώβριο του 2011 και από τότε έχει μεταφραστεί σε 10 γλώσσες.

[Πηγή Άρθρου: http://www.gilad.co.uk/writings/controlled-opposition-from-goldstein-to-soros-and-beyond.html (13 Απριλίου 2013)]