Δ. Κωνσταντακόπουλος: Η Ευρώπη λίγο πριν την διάλυση

Η Ευρώπη λίγο πριν την διάλυση

Γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος*

[Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους, 08/06/2014]

Σταθμός στην πορεία καταστροφής –ή, εναλλακτικά, ριζικού μετασχηματισμού- της Ευρωπαϊκής Ένωσης ίσως αποδειχθούν οι τελευταίες ευρωεκλογές. Πιθανώς και σταθμός σε πορεία καταστροφής της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους.

Δεν είμαστε ακόμη εκεί, δεν απέχουμε όμως και πάρα πολύ.

Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών είναι εύγλωττα σε Βρετανία και Γαλλία, δύο από τις ισχυρότερες χώρες της Ε.Ε. Στη Γερμανία, τον ενδοευρωπαϊκό εθνικισμό ενσωματώνει και υλοποιεί η ίδια η κυβέρνηση. Και στην Ελλάδα η πρωτιά της Αριστεράς αντανακλά την βαθύτατη κρίση στην οποία τη βύθισαν οι ευρωπαϊκές πολιτικές.

Εδώ και τέσσερα χρόνια οι Ευρωπαίοι «ανατινάζουμε» κάθε έννοια αλληλεγγύης, εξουδετερώνοντας τους λόγους ύπαρξης της Ένωσης. Οι φυγόκεντρες τάσεις ενισχύονται, σε μία ΕΕ που χαρακτηρίζεται από το «ούτε ένα ευρώ για τους άλλους» ή το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Συγκρουόμενοι μεταξύ μας, υποτασσόμαστε όσο ποτέ άλλοτε στη δύναμη του Χρήματος, των Τραπεζών.

Σε μία όλο και πιο έντονη αμφισβήτηση, κυριαρχεί η ριζοσπαστική Αριστερά στο Νότο, η ριζοσπαστική Δεξιά στο Βορρά, χωρίζοντας και με έναν ακόμα τρόπο την ήπειρο σε έχοντες και μη έχοντες, πιστωτές και δανειζόμενους, καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Ο πραγματικός αντίπαλος όλων, το Χρήμα, εξαφανίζεται κάτω από την ισχυρή εντύπωση «εμφυλίου» Βορείων – Νοτίων.

Η ελληνική Αριστερά οφείλει να χαλάσει τον κόσμο

Μπορεί να σωθεί η ΕΕ, όταν ο Βρετανός πρωθυπουργός αψηφά την γελοιότητα, απειλώντας με αποχώρηση αν εκλεγεί ο Γιούνκερ πρόεδρος της Κομισιόν;

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών από την πλευρά του απειλεί απροκάλυπτα ένα μικρότερο, καθημαγμένο κράτος, την Ελλάδα, με εκδίωξη από το ευρώ, λες και μιλάει για το σπίτι του που μας φιλοξενεί!

Στον Σόιμπλε, δεν περιμέναμε, φυσικά, να αντιδράσει ο φέρων ψυχή δούλου και ένστικτα γενίτσαρου Άδωνις, ελπίζαμε όμως να το κάνει τουλάχιστον ο ΣΥΡΙΖΑ. Το έχουμε πει και ξαναπεί: Η ελληνική Αριστερά οφείλει, επί ποινή καταστροφής της, να χαλάσει τον κόσμο σε όλη την Ευρώπη, με τη βοήθεια των συντρόφων της, καταγγέλλοντας την ελληνική οικονομική γενοκτονία, το κοινωνικό ολοκαύτωμα.

Δεν γίνεται, όπως συνέβη στο eurodebate, να ακούμε τον Γιούνκερ να μιλά για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη προς τους Έλληνες και τον Φερχόφσταντ για διαφθορά των ελληνικών κομμάτων, όταν ευρωπαϊκές εταιρείες, όπως η Siemens, πρωτοστάτησαν στην δωροδοκία Ελλήνων πολιτικών, τους οποίους χρησιμοποίησαν μετά, εκβιάζοντάς τους, για να οργανώσουν την καταστροφή – λεηλασία της Ελλάδας!

Αν νέο, βαθύ κύμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης πλήξει την ήπειρο, οι Ευρωπαίοι θα τεθούν ενώπιον πολύ άμεσου διλήμματος: είτε να πάνε σε ριζική μεταμόρφωση της Ένωσης, είτε να τη διαλύσουν σε πλειάδα μικρών, αλληλοανταγωνιζόμενων κρατών.

Το «πειραματόζωο» Ελλάς

Η Ελλάδα «πρωτοπορεί μέχρι τώρα στις ευρωπαϊκές εξελίξεις, είναι το «πειραματόζωο», υφιστάμενη πρόγραμμα ταχείας μετατροπής σε «μεταμοντέρνα» τριτοκοσμική αποικία, με δραματική συμπίεση βιοτικού επιπέδου και κοινωνικών δικαιωμάτων – κατακτήσεων, κατάργηση εθνικής ανεξαρτησίας και διακυβέρνηση από την τρόικα πιστωτών, με «Βουλή» απλό πρωτοκολλητή αποφάσεων ΕΕ., ΕΚΤ. ΔΝΤ.

Μνημονιακό πρόγραμμα που απεδέχθη ασμένως η ελληνική ιθύνουσα τάξη, από τις πλέον διεφθαρμένες, εξαρτημένες από το εξωτερικό και αμόρφωτες σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο! Πρόγραμμα που δείχνει όλο και πιο αναποτελεσματική, δυστυχώς, να ανακόψει – ανατρέψει η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ.

Μετατρεπόμενη σε «αποικία χρέους», «μαύρη τρύπα» της ηπείρου, η Ελλάδα (από έτους και η Κύπρος) προσφέρει την αναγκαία εμπειρία για τη μετατροπή όλης της Ευρώπης σε δικτατορία του Χρήματος, των Αγορών (που δεν θέλουν, βέβαια, να βλέπουν και να θίγουν όσοι εστιάζονται αποκλειστικά στο θέμα «γερμανική Ευρώπη»). Δεν είναι η μόνη υπηρεσία που προσφέρουν στην Αυτοκρατορία του Χρήματος ο ελληνικός λαός δια της καταστροφής του και οι ελληνικές ελίτ δια της προδοσίας τους. Χρησιμεύσαμε και για την τρομοκράτηση όλων των ευρωπαϊκών λαών και για να γίνουμε «αλεξικέραυνο ενοχών», αποκρύπτοντας επιμελώς τις ευθύνες για την κρίση μεγάλων τραπεζών, Βερολίνου και Βρυξελλών.

Ελλάδα και Κύπρος πιθανόν να ανοίξουν τον χορό των εξόδων

Η σύσταση των ελίτ μας και οι τόσο περιορισμένες δυνατότητες των δυνάμεων «αντίστασης» που διαθέτουμε, θα μπορούσαν ενδεχομένως να μας κάνουν ιδανικό «πειραματόζωο» και κατά τη δεύτερη φάση της κρίσης.
Εδώ, σε Ελλάδα και Κύπρο, μπορεί να σημειωθεί το πρώτο επεισόδιο αποβολής ή αποχώρησης κράτους – μέλους από την Ευρωζώνη ή και την Ε.Ε. Όχι, δυστυχώς, με τους δικούς μας όρους και για τους δικούς μας λόγους και υπό συνθήκες που δεν θα οδηγήσουν σε εμπέδωση της ανεξαρτησίας μας.

Μπορεί να πάμε εκεί, αν πάρουν το «πάνω χέρι» οι ριζοσπαστικότερες δυνάμεις, των αγορών σε συμμαχία με την εθνικιστική γερμανική Ακροδεξιά, που φλερτάρει ο Σόιμπλε.

ΗΠΑ, Βρετανία και άλλοι δεν είδαν ποτέ με καλό μάτι την ευρωπαϊκή παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο. Ορισμένοι πιστεύουν ότι η δολοφονία Λαμπράκη ήταν αμερικανική απάντηση στο φλερτ Καραμανλή – Ντε Γκολ, τα Ίμια αναγκαία «διαπαιδαγώγηση» του Σημίτη ώστε να καταλάβει την ύπαρξη υπέρτερου του γερμανικού αφεντικού.

Γι αυτό δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει με τις αυταπάτες ενίων ηγετικών κλιμακίων και συμβούλων του ΣΥΡΙΖΑ, που νομίζουν ότι μπορεί ποτέ η Αμερική να βοηθήσει την Ελληνική Αριστερά!

Η λυσσώδης αμερικανική προσπάθεια να καταστραφεί κάθε σχέση Ελλάδας και Κύπρου με την Ρωσία, ερμηνεύεται και ως αναγκαία γεωπολιτική προετοιμασία όσων σήμερα συμβαίνουν ή θα συμβούν αύριο. Προσπάθησαν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις ώστε να μην μπορούν Αθήνα και Λευκωσία, τυχόν ερχόμενες σε σύγκρουση με Βερολίνο και Βρυξέλλες, να στραφούν προς τη Μόσχα.

Το νόημα της στροφής προς την άκρα Δεξιά

Η άνοδος της ριζοσπαστικής άκρας, συχνά φασίζουσας, Δεξιάς στην Ευρώπη, αντανακλά ευθέως την παρακμή μίας Αριστεράς που όχι σπάνια συμβιβάστηκε και «πρόδωσε» στη σοσιαλδημοκρατική και τη «ριζοσπαστική» εκδοχή της, όπως και την παρακμή μίας σοσιαλίζουσας ιδέας, που «ενσάρκωνε» τρόπον τινά η Σοβιετική Ένωση.

Η στροφή προς την Ακροδεξιά (αλλά συχνά και προς την Ακροαριστερά) είναι αμυντική. Τα επαναστατικά κύματα των τελευταίων τεσσάρων αιώνων στην Ευρώπη καθρέφτισαν τις καινούργιες ρηξικέλευθες ιδέες για την οργάνωση των ανθρώπινων κοινωνιών, σαν αυτές που δοκίμασαν να πραγματοποιήσουν η Λέσχη των Ιακωβίνων, το κόμμα των Μπολσεβίκων, η Τρίτη Διεθνής, η Φιλική Εταιρεία στα καθ’ ημάς. Επεχείρησαν να κάνουν τον άνθρωπο υποκείμενο της Ιστορίας του. Τα σημερινή κινήματα κοιτούν μάλλον στο παρελθόν, τρομαγμένα από ένα μέλλον αβεβαιότητας και βαρβαρότητας που υπόσχεται η ολοκληρωτική Αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης. Η «ριζοσπαστική – συντηρητική» Ακροδεξιά αντανακλά την ενστικτώδη διάθεση ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων να αρπαχτούν από τις αξίες της «θρησκείας, πατρίδας, οικογένειας». Στο παρελθόν αυτές οι αξίες – ιδέες χρησιμοποιήθηκαν εναντίον του δημοκρατικού σοσιαλιστικού κινήματος που απειλούσε να φέρει τα «πάνω – κάτω». Σήμερα χρησιμοποιούνται εναντίον του ριζοσπαστισμού του Χρήματος, που θέλει να διαλύσει κάθε ταυτότητα, εθνική, κοινωνική, πολιτική, ακόμα και σεξουαλική, ολοκληρώνοντας την μετατροπή των ανθρώπων σε αντικείμενα της ιστορίας τους και διαψεύδοντας τελειωτικά το πρόταγμα του μοντερνισμού.

Επανίδρυση της Ευρώπης;

Το ερώτημα είναι κατά πόσον η Ακροδεξιά είναι όντως κατάλληλο εργαλείο αντίστασης στο Χρήμα και δεν αποδειχθεί τελικά εργαλείο του, όπως πάντα στην ιστορία. Υπέρ της τελευταίας εκδοχής συνηγορεί η τραγική ιστορία του 20ου αιώνα, ιδίως του Εθνικοσοσιαλισμού, που χρησιμοποίησε την αγανάκτηση του γερμανικού λαού, πρόδωσε όμως το σοσιαλιστικό μέρος του προγράμματός του και κατέστρεψε τελικά το έθνο ςπου υποστήριξε ότι υπηρετεί.

Η ΕΕ είναι δομή που καταστρέφει σταδιακά τα δημοκρατικά στοιχεία της προς όφελος των ολοκληρωτικών. Δεν μπορεί κάποιος να υπερασπίζεται τέτοια δομή, λέγοντας ταυτόχρονα ότι είναι δημοκράτης, οπαδός του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και πολιτισμού. Εντούτοις, η διάλυσή της και αναδίπλωση στο εθνικό πλαίσιο μικρών κρατών, ανήμπορων απέναντι στη δύναμη των Αγορών και της Αμερικής, υποχρεωμένων να ανταγωνίζονται μεταξύ τους με νομισματικούς πολέμους και κοινωνικό «ντάμπιγκ» για να αποσπάσουν μερίδιο συρρικνούμενης ζήτησης –το πρακτικό πρόγραμμα, δηλαδή, της άκρας δεξιάς, αν υποθέσουμε ότι επιμείνει στην εφαρμογή του και δεν «αφομοιωθεί» ταχέως-, δεν μοιάζει λύση. Δεν θα οδηγήσει σε «Ευρώπη των Εθνών», αλλά σε πιο ανίσχυρα έθνη.

Η πραγματική λύση θα ήταν ένωση της Ευρώπης σε διαφορετική βάση, ένωση των λαών της εναντίον του οικονομικο – πολιτικού σχεδίου των Αγορών. Μία ριζοσπαστική Αριστερά που θα άξιζε το όνομα αυτό θα επένδυε σοβαρά σε τέτοια κατεύθυνση. Οι υπάρχουσες δυνάμεις όμως είναι ακόμα πολύ μακριά από τέτοιο ρόλο. Παραμένουν γραφειοκρατικοί μηχανισμοί, συντηρητικής ψυχολογίας, που προτιμούν να παραμείνουν «κριτική συνείδηση της παγκοσμιοποίησης», ανίκανη – πρόθυμη να φύγει από βαρετά ανεπαρκείς Φιλιππικούς κατά της λιτότητας, για να μετατραπεί σε δύναμη αληθινά ριζικής αλλαγής.

*Πηγή: περιοδικό «Επίκαιρα», τεύχος 242