Νίκος Κιάος: Αντιπατριωτική σιωπή

Αντιπατριωτική σιωπή

Του Νίκου Κιάου

[Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών, 22/05/2014]

Την προηγούμενη εβδομάδα έγινε παρέμβαση (καλύτερα επέμβαση) στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα της Ελλάδας από έξω, από ξένο ηγετικό πολιτικό στέλεχος. Ο Ζαν-Κλοντ Γιούνγκερ, υποψήφιος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πρώην πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και τέως πρόεδρος της Ευρωομάδας, του οργάνου που αποτελείται από τους υπουργούς Οικονομικών των χωρών με το ευρώ, δήλωσε δημοσίως πως ο Αλέξης Τσίπρας είναι ακατάλληλος για πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Η δήλωσή του πέρασε χωρίς σχόλια ή κάποιες αντιδράσεις όχι μόνο από τα κόμματα αλλά και από τη συντριπτική πλειονότητα των ΜΜΕ. Η μόνη αντίδραση εκδηλώθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, φυσικό αυτό, και από εφημερίδες όπως η «Εφ.Συν.» και η «Αυγή».

Αν μεταφερθούμε σε άλλη χρονιά, όχι πολύ μακρινή, μπορούμε να σκεφτούμε πώς θα υποδεχόταν η Ελλάδα παρόμοια δήλωση. Τουλάχιστον «ανθέλλην» θα χαρακτηριζόταν ο ανάλογος κ. Γιούνγκερ. Τώρα όμως είχαμε σιωπή. Η Ν.Δ. βρίσκεται στο ίδιο ευρωπαϊκό κόμμα με τον κ. Γιούνγκερ, οπότε, θα μπορούσε να πει κανείς, δικαιολογείται ή εξηγείται η σιωπή της. Μα τα άλλα κόμματα; Τα λαλίστατα ΜΜΕ, που «δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους» όταν πρόκειται για την «εθνική κυριαρχία»; Και το ποιον θα επιλέξει ο ελληνικός λαός για πρωθυπουργό εντάσσεται, και για τη δική τους αντίληψη, στη σφαίρα της απλής και καθαρής εθνικής κυριαρχίας.

Αυτά έγιναν την προηγούμενη Παρασκευή 16 Μαΐου. Μόλις την προηγουμένη, στις 15 Μαΐου, ο Αλ. Τσίπρας, στο κεντρικό «ντιμπέιτ» από τις Βρυξέλλες, των πέντε υποψηφίων για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είχε απευθυνθεί δύο φορές στον κ. Γιούνγκερ και του ζήτησε να απαντήσει στα διαδραματισθέντα στις Κάνες τον Οκτώβριο του 2011. Ο κ. Γιούνγκερ δεν απάντησε, παρ’ όλο που ο Αλ. Τσίπρας τού είπε ότι του δίνει τον έξτρα χρόνο που είχε. Απάντησε, όπως απάντησε, μια μέρα μετά.

Στις Κάνες η Ανγκελα Μέρκελ, ο Νικολά Σαρκοζί και ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο είχαν απορρίψει απερίφραστα το δημοψήφισμα που είχε εξαγγείλει ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου για τη νέα, τότε, συμφωνία-μνημόνιο. Οπως αναφέρει η εφημερίδα «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», είχαν εξοργιστεί, πρότειναν άλλο (!) δημοψήφισμα και σε συνεργασία με τους κ. Σαμαρά και Βενιζέλο εκπαραθύρωσαν, «έφαγαν» τον Γ. Παπανδρέου, τον εκλεγμένο πρωθυπουργό, και εγκατέστησαν τον Λουκά Παπαδήμο.

Τον Ιούλιο του 1965 είχε γίνει το βασιλικό πραξικόπημα, με τον τότε βασιλιά Παύλο να καταργεί τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου (τον παππού) και να βάζει κατά σειρά τους ανακτορικούς Γ. Νόβα, Ηλ. Τσιριμώκο και Στ. Στεφανόπουλο. Ο τελευταίος ευδοκίμησε, με τη σύμπραξη, τότε, της ΕΡΕ.

Η συνέχεια της τότε συνταγματικής ανωμαλίας ήταν η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967.

Στην εποχή μας επεμβαίνουν οι «εταίροι» της χώρας, οι «σύμμαχοι», οι «βοηθούντες» και πολύ απλά, όσο και κυνικά και χυδαία, επιβάλλουν την κυβέρνηση που θέλουν.

Τι να απαντήσει ο δήθεν ψύχραιμος κ. Γιούνγκερ στην ερώτηση του Αλ. Τσίπρα; Να παραδεχτεί αυτά που έγιναν και που τα γνώριζε από πρώτο χέρι;

Πέρασε, δήθεν, στην επίθεση αλλά αποκάλυψε τις προθέσεις του «διευθυντηρίου», τις διαθέσεις του. Και επιβεβαίωσε τη συνέχεια των Κανών. Κι όμως στην Ελλάδα ακόμα σιωπούν. Κι ας ομνύουν πολλοί στο όνομά του Α. Παπανδρέου που είχε λανσάρει το «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες». Δεν κάνουν κριτική στον αρχηγό τους αυτόν, αρέσκονται να πιπιλίζουν συνθήματα και φούσκες αλλά τώρα σιωπούν. Πολύ περισσότερο που ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς έχει στήσει την εικόνα του υπερασπιζόμενος «παντί τρόπω» την Ελλάδα (!), ως… Ελληναράς!

Η ιστορία έχει όμως και μια άλλη ανάγνωση, αυτήν για την Αριστερά. Δυστυχώς το ΚΚΕ εκώφευσε και στα των Κανών και στα του κ. Γιούνγκερ. Πώς υπερασπίζεται τον πατριωτικό του χαρακτήρα!

Για την άλλη Αριστερά, πέραν της ΔΗΜΑΡ, που επίσης εκώφευσε, για τον ΣΥΡΙΖΑ προβάλλουν ανάγλυφα ορισμένα ερωτήματα, σχετικά με τη διαχείριση της πορείας προς τη διεκδίκηση (και στερέωση μετά) της διακυβέρνησης. Δεν είναι μόνο οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Αυτές μπορεί να δίνουν και άλλα αποτελέσματα αν δεν είναι «δεμένα» άλλα πράγματα, όπως πρόγραμμα, συμμαχίες, λαϊκή στήριξη. Το τελευταίο το τονίζει ο Αλ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά χρειάζεται δουλειά και αυξημένη προσπάθεια πειθούς για να στηθεί. Για πρώτη φορά σε χώρα της Ευρώπης, στην Ελλάδα εν προκειμένω, η Αριστερά χτυπά την πόρτα της εξουσίας με κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Αλλά η αντίδραση δεν θα καθήσει με σταυρωμένα χέρια. Και μιλάμε για τη διεθνή και την ντόπια αντίδραση, όπως εκφράζεται και με τις πολιτικές και τις οικονομικές και τις εκδοτικές – επικοινωνιακές μορφές της.

Καλό, ακόμη, είναι να μετράται και η πλευρά με την απογοήτευση που εκδηλώνεται σε στρώματα του λαού, συνεργούντων των ΜΜΕ κ.λπ., τα οποία στρώματα, πλειοψηφικά, ενώ προσβλέπουν να ανασάνουν, το καρτερούν, βλέπουν πισωγυρίσματα.

Μεγάλος αντίπαλος, η διαπλοκή.

Και ένα τελευταίο. Μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται άσχετο. Ωστόσο είναι πρώτη φορά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά στην Ευρώπη, να διεκδικούν τον δήμο της πρωτεύουσας και πρώτο δήμο της χώρας ένας ριζοσπάστης αριστερός με τις ανάλογες δυνάμεις και ένας μετριοπαθής (εκ των ανανεωτικών προερχόμενος) με τις επίσης ανάλογες δυνάμεις, έχοντας αποκλειστεί πρωτίστως συντηρητικοί (δεξιοί) αλλά και σοσιαλιστές.