ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΓΓΑΡΙΑ

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΓΓΑΡΙΑ

Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη      

14.05.2014

Η ΕΕ παρακολουθεί με αμηχανία τα οικονομικά επιτεύγματα της Ουγγαρίας, χάρη στην «ανορθόδοξη μακροοικονομική πολιτική» που ακολουθεί.  

Πράγματι, η Ουγγαρία, εξουθενωμένη από τη στραγγαλιστική λιτότητα που της επέβαλε το ΔΝΤ, και έχοντας ξεπουλήσει το μεγαλύτερο τμήμα του εθνικού της πλούτου στις πολυεθνικές, εξέλεξε με συντριπτική πλειοψηφία στις εκλογές του 2010, ως πρωθυπουργό, τον Viktor Orbàn. Ο νέος πρωθυπουργός τόλμησε να διώξει το ΔΝΤ, σώζοντας έτσι τη χώρα του από τις δολοφονικές δαγκάνες αυτού του διεθνούς οργανισμού.  Στη συνέχεια υιοθέτησε και εφάρμοσε  μακροοικονομική πολιτική διαμετρικά αντίθετη των νεοφιλελεύθερων συνταγών του ΔΝΤ. 

Καταρχήν, επέβαλε ειδικό φόρο κρίσης στις μεγάλες εταιρίες, που σχεδόν όλες ήταν αλλοδαπές και, ταυτόχρονα  εθνικοποίησε το συνταξιοδοτικό ταμείο, που είχε ιδιωτικοποιηθεί από την προηγούμενη σοσιαλιστική κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας την εκεί αποταμίευση για την  ελάφρυνση του δημόσιου χρέους. Να σημειωθεί ότι ο Viktor Orbàn είναι συντηρητικός, και το τονίζω, καθώς στην Ελλάδα ορισμένοι ανεγκέφαλοι υποστηρίζουν ότι «όποιος είναι εναντίον του ξεπουλήματος/ιδιωτικοποιήσεων είναι…..κομμουνιστής, ενώ όποιος ξεπουλά ακόμη και τα αεροδρόμια και τις παραλίες της πατρίδας του είναι εθνικιστής»! Και το 2012, χάρη στην κατάρτιση  νέου Συντάγματος, η κυβέρνηση ανακτά την κεντρική Τράπεζα της Ουγγαρίας, επιβάλλοντας ως διοικητή  της άνθρωπο της εμπιστοσύνης της, και αδιαφορώντας  μεγαλοπρεπώς για τις αντιδράσεις  και τις απειλές της ΕΕ.

Η «ανορθόδοξη» αυτή πολιτική της Ουγγαρίας αποδείχθηκε απείρως αποτελεσματικότερη από την αντίστοιχη των Olli Ren και Jose Manuel Barroso!  

Συγκεκριμένα, και ενώ η  οικονομία της Ουγγαρίας ήταν από τις βαρύτερα χτυπημένες από την κρίση του 2008, η ύφεση της το 2009 έφθανε στο 6.6%, και το 2010 στο 3%, το 2014 έγινε το θαύμα: δηλαδή,  το κατά κεφαλή εισόδημα των κατοίκων της υπολείπεται του αντίστοιχου του 2007, μόνον κατά 2,5% (έναντι 24% στην Ελλάδα και 11% στην Ιταλία και στην Ιρλανδία). Εξάλλου, η  αύξηση της ανεργίας, στην Ουγγαρία,  μεταξύ των ετών 2007-2013 ήταν μόνο 2,8 μονάδες, απείρως δηλαδή μικρότερη της  Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, αντίστοιχα (που «σώζονταν» την ίδια περίοδο με τις παραδοσιακές συνταγές του ΔΝΤ). Το σπουδαιότερο, βέβαια, αποτέλεσμα είναι ότι χωρίς επιβολή απάνθρωπων πολιτικών λιτότητας, το δημόσιο χρέος της Ουγγαρίας, όχι μόνο δεν αυξήθηκε ως ποσοστό στο ΑΕΠ της (όπως με δραματικό τρόπο συνέβη στην ελληνική περίπτωση ) αλλά αντιθέτως αυτό περιορίστηκε κατά 4,4 μονάδες από το 2010 μέχρι σήμερα. Αλλά, με την «ανορθόδοξη» πάντοτε πολιτική της η Ουγγαρία επέτυχε επιπλέον να μετατρέψει το έλλειμμα εξωτερικών συναλλαγών  της, ίσο με 6,6% στο ΑΕΠ της, σε πλεόνασμα ίσο με 6,1% αντίστοιχα. Χωρίς να εξαθλιώσει τους πολίτες της, όπως για το ίδιο αποτέλεσμα χρειάστηκε να δεινοπαθήσουν οι Έλληνες, οι Ιρλανδοί, οι Πορτογάλοι και  οι Ισπανοί. 

Τα αποτελέσματα αυτά, επιμελώς, αποκρύπτονται στην Ελλάδα και όχι μόνο. Και τούτο επειδή, ενώ η νεοφιλελεύθερη πολιτική, εκτός από το ότι κατέστρεψε τον ευρωπαϊκό Νότο, ήδη απειλεί το σύνολο της Ευρώπης, με  αντιπληθωρισμό που, όλα δείχνουν, ότι είναι αναπόφευκτος,  αντιθέτως η αποκαλούμενη «ανορθόδοξη», πολιτική που δεν είναι άλλη από την κεϋνσιανή με διάφορες, φυσικά, παραλλαγές, έχει να επιδείξει σημαντικές επιτυχίες. 

Εξυπακούεται ότι οι επιτυχίες της Ουγγαρίας δεν είναι διόλου βέβαιο ότι μπορούν να μεταφερθούν αυτούσιες στην Ελλάδα ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, με την απλή μεταφύτευση της πολιτικής που ακολουθήθηκε εκεί. Περιττό να υπενθυμισθεί ότι η κάθε οικονομία  έχει τις ιδιομορφίες, που μια επιτυχημένη  μακροοικονομική πολιτική οφείλει, όχι μόνο να σεβαστεί, αλλά και να αξιοποιήσει. Ωστόσο, αυτό που προκύπτει από τη σύγκριση, αφενός οικονομιών που υπέκυψαν σε ακραίας μορφής νεοφιλελεύθερες πολιτικές (και τέτοιες είναι οι προδιαγραφές του ΔΝΤ) και αφετέρου οικονομιών που ακολούθησαν πιο επεκτατικές πολιτικές,  είναι  σαφώς υπέρ των δεύτερων.