ΥΠΕΡ ΒΩΜΩΝ ΚΑΙ ΕΣΤΙΩΝ

ΥΠΕΡ ΒΩΜΩΝ ΚΑΙ ΕΣΤΙΩΝ

Του ΣΤ. ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*

[Πηγή: iskra, 22/05/2014]

Δεν είναι σχήμα λόγου. Για την κοινωνική πλειοψηφία και την ίδια την υπόσταση της χώρας, η μάχη που δίνεται στην εκλογική αναμέτρηση της ερχόμενης Κυριακής είναι μάχη «υπέρ βωμών και εστιών».

Οχι κατ’αναλογία, κυριολεκτικά.

Κατ’αρχήν γιατί έχουμε πόλεμο. Διότι μόνο πόλεμο μπορούμε να αποκαλέσουμε την απίστευτη βία που έχουν εξαπολύσει ενάντια στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα η άρχουσα τάξη της χώρας και οι ευρωπαίοι πάτρωνές της εδώ και μια τετραετία. Τα θύματα είναι ήδη χιλιάδες: οι συνάνθρωποί μας που έχουν αυτοκτονήσει, αυτοί που έχει υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη η υγεία τους, που έχουν μείνει χωρίς φάρμακα ή περίθαλψη. Αλλά και αυτοί, οι ακόμη πιο πολλοί, που ακόμη επιζούν αλλά που έχουν χάσει τη δουλειά τους. Που δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς, που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα βασικά στην οικογένειά τους. Είναι όλες αυτές οι τσακισμένες ζωές, η συλλογική απώλεια της αξιοπρέπειας, η ταπείνωση ενός λαού.

Η μάχη είναι «υπέρ εστιών». Κυριολεκτικά.

Για να μην πάρουν τα σπίτια οι τράπεζες και οι εφορίες.

Για να μην ξεπαγιάζει, ή και να πεθαίνει, ο κόσμος το χειμώνα σε σπίτια «ανέστια», χωρίς, ή με ακατάλληλη μόνο, θέρμανση.

Για να μην περιφέρονται ανθρώπινα ερείπια στους δρόμους των πόλεων μας.

Για να μην εξαναγκάζονται τα παιδιά να μετακομίζουν στα σπίτια των γονιών, ή το αντίστροφο.

Για να μην παίρνουν το δρόμο της νέας ξενητειάς οι νέοι (και οι λιγότερο νέοι).

Αλλά και για να μην αντιμετωπίζονται σαν ζώα οι νέοι «ικέτες», οι κατατρεγμένοι που φτάνουν στα δικά μας τα παράλια και ζητούν στους δικούς μας βωμούς την ελάχιστη προστασία.

Γιατί η μάχη είναι υπέρ αυτών των βωμών.

Των κοινωνικών κατακτήσεων ενός αιώνα που κατεδαφίστηκαν σε μια τετραετία.

Είναι «πάλη για πράγματα ανεπεξέργαστα και υλικά, χωρίς τα οποία είναι αδύνατο να υπάρξουν τα εκλεπτυσμένα και πνευματικά» (Βάλτερ Μπένγιαμιν).

Είναι αγώνας για τον κατ’εξοχήν βωμό της Πόλης, τη Δημοκρατία. Τη Δημοκρατία που αλώθηκε, την λαϊκή κυριαρχία που ακυρώθηκε, την εθνική ανεξαρτησία που ποδοπατήθηκε.

Αποτελεί ίσως παράδοξο να κρίνονται τόσα πολλά σε μια εκλογική αναμέτρηση τόσο ανυπόληπτης στα μάτια των ευρωπαϊκών λαών, μιας αναμέτρησης που αναμένεται σχεδόν παντού να αντιμετωπιστεί με πρωτοφανή αδιαφορία και εχθρότητα. Διότι διαρκώς πληθαίνουν όσοι αντιλαμβάνονται ότι αυτοί που θα εκλεγούν κατ’όνομα μόνο θα αποτελούν «κοινοβούλιο» και επί της ουσίας θα αρκούνται να δίνουν τυπική νομιμοποίηση σε ένα αφηνιασμένο αντιδημοκρατικό και αντιλαϊκό τερατούργημα, όπως έκαναν, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, από τότε που υπάρχει αυτός ο θεσμός.

Στη χώρα μας όμως δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο για μια τέτοια στάση. Διότι λόγω ειδικών, έκτακτων μάλλον, συνθηκών, σ’αυτήν την εκλογική μάχη κρίνεται η επιβίωση της συγκυβέρνησης της σήψης και της διαρκούς εκτροπής. Και δεν το λένε αυτό αυτοί που θέλουν να την ανατρέψουν αλλά οι «διεθνείς οίκοι», οι «αγορές», τα κέντρα ισχύος ανά τον κόσμο, και εν τέλει, εν μέσω κραυγών πανικού και γαυγητών, οι ίδιοι οι κυβερνώντες. Για όλους αυτούς, ένα είναι το ερώτημα: αν σε μια ευρωπαϊκή χώρα, εκεί ακριβώς που ο Ψυχρός Πόλεμος έγινε για πρώτη φορά «θερμός», θα μπορέσει η Αριστερά να κερδίσει το στοίχημα εξουσίας που έχει τεθεί εδώ και μια διετία. Και είναι προφανές για όλους ότι ένας μόνος τρόπος υπάρχει για να κερδηθεί: μια καθαρή νίκη του Σύριζα.

Γιατί μόνο μια τέτοια νίκη μπορεί να απελευθερώσει τις δυνάμεις των από κάτω. Αυτών που γέμισαν τους δρόμους και τις πλατείες, που έφαγαν τους τόνους των χημικών, αυτών που σήμερα έχουν απορροφηθεί από τον καθημερινό αγώνα της επιβίωσης. Αλλά που δεν λύγισαν, που δεν το βάζουν κάτω, που περιμένουν το σήμα της αντεπίθεσης. Που έχουν συνείδηση ότι η αριστερή κυβέρνηση δεν θα είναι αρμένισμα σε ήσυχες θάλασσες, αλλά αρχή νέας σύγκρουσης, αναμέτρηση με τους ισχυρούς εντός και εκτός χώρας. Οτι θα είναι δρόμος δύσκολος, χωρίς εγγυήσεις, αλλά ο μόνος εφικτός για την αποτίναξη της καταπίεσης και την ανάκτηση της αξιοπρέπειας. Που ξέρουν ότι οποιαδήποτε άλλη έκβαση θα έχει ανυπολόγιστο, αδιανόητο ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα, κόστος.

Τέλος, τον «υπέρ βωμών και εστιών» αγώνα, ο μικρός αυτός λαός δεν τον δίνει μόνο για τον ίδιο. Ούτε τον δίνει μόνος του, παρότι προπορεύεται. Αυτό λένε τα μάτια, φιλικά και εχθρικά, που ανά τον κόσμο είναι στραμμένα πάνω μας: η δόνηση που μπορεί να ξεκινήσει από αυτήν τη σεισμογενή χώρα θα γίνει αισθητή παντού και θα ανοίξει τον δρόμο για ντόμινο ανατροπών στην υπόλοιπη Γηραιά Ηπειρο.

Ας τολμήσουμε λοιπόν. Τώρα.

*Δημοσιεύθηκε στην "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" την Πέμπτη 22 Μαίου 2014