ΕΥΡΩΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ 2014

ΕΥΡΩΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ 2014

από ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ

16/05/2014

Έχοντας παρακολουθήσει τη δημόσια συζήτηση (Debate) των υποψηφίων προέδρων της Κομισιόν (από τους πέντε, οι δύο είναι Γερμανοί) θεωρούμε ότι, ο μακράν καλύτερος «διεκδικητής» ήταν ο Έλληνας – ο οποίος δεν ήταν μόνο σαφής, σωστά επικριτικός για τα σφάλματα της Ευρώπης και με τη λογικότερη άποψη για το σύνολο των θεμάτων αλλά, επίσης, το πραγματικά «νέο αίμα» που απαιτείται για να έχει μέλλον η ήπειρος μας.

Μεταξύ άλλων, οι θέσεις του για την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη που έχουμε όλοι εμείς οι Ευρωπαίοι ανάγκη, για τα δημοψηφίσματα που οφείλουν να διενεργούνται σε σχέση με τα σημαντικά θέματα (άμεση Δημοκρατία), για τον περισσότερο εκδημοκρατισμό της πολιτικής ζωής, καθώς επίσης για τις ευθύνες της ΕΕ στο θέμα της Ουκρανίας (διευκόλυνση της ανόδου ακροδεξιών στοιχείων στη μεταβατική κυβέρνηση), ήταν εξαιρετικές.

Το ίδιο ισχύει και για την διπλωματική λύση που ανέφερε πως απαιτείται με τη Ρωσία, χωρίς την επιβολή κυρώσεων και σε συνεργασία μαζί της, για το μεταναστευτικό πρόβλημα (δεν χρειάζονται κατασταλτικά, αλλά ανασταλτικά μέτρα, έτσι ώστε να μην υπάρχει λόγος να εισβάλλουν παράνομα μετανάστες στην Ευρώπη - ανάλυση), για την αναποτελεσματική πολιτική λιτότητας που εφαρμόζεται, για την ανάγκη ριζικής επίλυσης της υπερχρέωσης πολλών κρατών (σε μία από κοινού διάσκεψη όλων), για τις τραπεζικές ευθύνες, για τη μη χρήση των καταθέσεων όσον αφορά τη διάσωση των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων (bail in), καθώς επίσης για την «βίαιη αντικατάσταση» δύο πρωθυπουργών (Ελλάδα, Ιταλία), με πρωτοβουλία των αγορών (άρθρο).

Ειδικά όσον αφορά το τελευταίο, στάθηκε πολύ σωστά υπέρ του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας, σε σχέση με το δημοψήφισμα που του απαγορεύθηκε από τη Γερμανία και τη Γαλλία (άρθρο) – γεγονός που για πρώτη φορά υποστηρίζεται από κάποιον Έλληνα πολιτικό. Η ερώτηση του βέβαια, σε σχέση με το πραξικόπημα των Καννών, προς τον κ. J.C. Juncker, έμεινε αναπάντητη – παρά το ότι τέθηκε επανειλημμένα.

Παράλληλα, δέχθηκε μία κυριολεκτικά άθλια επίθεση του Βέλγου υποψηφίου των φιλελευθέρων (Verhofstadt), ο οποίος κατηγόρησε την Ελλάδα για κακοδιαχείριση, για διαφθορά και για δημοσιονομικό εκτροχιασμό, με υπαίτια τα δύο κόμματα που κυβερνούσαν τα τελευταία χρόνια – όπου δυστυχώς δεν του δόθηκε επαρκής χρόνος για να απαντήσει τεκμηριωμένα (αναφέροντας τη δολοφονία της Κύπρου, της Ιρλανδίας κλπ.)

Σε κάθε περίπτωση, η θετική τοποθέτηση του απέναντι στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη και στο ευρώ, δεν άφηνε καμία αμφιβολία σε σχέση με την υποστήριξη του κοινού νομίσματος – ενώ είμαστε σίγουροι πως κανένας Έλληνας δεν ένοιωσε «ούτε κατά διάνοια» ντροπή για την παρουσία του στη δημόσια συζήτηση, καθώς επίσης για τη χρησιμοποίηση αποκλειστικά και μόνο της ελληνικής γλώσσας.

Εν τούτοις, αυτό που μας έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν το ότι οι απαντήσεις, οι απόψεις και η συμπεριφορά του, η γενικότερη εικόνα του ευρύτερα, δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την αντίστοιχη στην Ελλάδα – ούτε καν ο τρόπος, με τον οποίο επισκίασε όλους ανεξαιρέτως τους συνυποψήφιους του, οι οποίοι φαινόταν πολύ καθαρά πως εκπροσωπούσαν το παλαιό, το γερασμένο, το ξεπερασμένο, το ασαφές και το πολιτικά πεθαμένο (με μικρή εξαίρεση την 32χρονη γερμανίδα υποψήφια των πρασίνων).

Ο ευγενής, δυναμικός, απαιτητικός, ευέλικτος και απόλυτα ειλικρινής νεαρός πολιτικός που παρακολουθήσαμε, δεν μας θύμισε σχεδόν πουθενά τον «παλαιοκομματικό» αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης που βλέπουμε στην Ελλάδα – περιστοιχισμένο από ορισμένα ανεπαρκή, αυθάδη, εγωκεντρικά και συχνά διεφθαρμένα στελέχη, τα οποία δεν θα μπορούσαμε ποτέ στη ζωή μας να επιλέξουμε για οποιοδήποτε αξίωμα.

Μας θύμισε δε τους Έλληνες, οι οποίοι πετυχαίνουν σχεδόν πάντοτε θαύματα στο εξωτερικό, ενώ στην Ελλάδα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο – γεγονός που μας προβλημάτισε αρκετά, αφού εύλογα τεκμηριώνει πως κάτι συμβαίνει με τους Έλληνες, όταν δραστηριοποιούνται στην πατρίδα τους.

Αυτό το κάτι θα πρέπει να βρεθεί το δυνατόν γρηγορότερα και να καταπολεμηθεί – επειδή φαίνεται πως είναι ο κυριότερος, εάν όχι ο μοναδικός ανασταλτικός παράγοντας, λόγω του οποίου η χώρα μας αδυνατεί να κερδίσει τη θέση που της αξίζει.

Ολοκληρώνοντας, θεωρούμε σωστό να τονίσουμε πως ο Έλληνας υποψήφιος πρόεδρος της Κομισιόν (το ότι επιλέχθηκε από όλα τα «όμορα» του ευρωπαϊκά κόμματα, είναι κάτι πολύ σημαντικό για την Ελλάδα και όχι μόνο για τον ίδιο), εάν ανήκε σε κάποιο μεγάλο κόμμα, θα είχε πιθανότατα εκλεγεί - με βασικό κριτήριο το όραμα του για την Ευρώπη και τους Ευρωπαίους, έτσι όπως το παρουσίασε στη δημόσια συζήτηση.

Επίλογος

Όπως πολύ σωστά λέγεται, οι πολιτικοί είναι γενικά καλοί στα λόγια και καθόλου στις πράξεις – ότι άλλα υπόσχονται ή αναφέρουν και άλλα κάνουν. Στα πλαίσια αυτά, πολλές από τις θέσεις του συγκεκριμένου κόμματος στην Ελλάδα, ειδικά στο θέμα της διατήρησης του πελατειακού κράτους, στην οικονομική πολιτική, στην ανύπαρκτη εξωτερική πολιτική, καθώς επίσης σε αρκετά άλλα, δεν μας βρίσκουν καθόλου σύμφωνους.

Το καλό όμως πρέπει να λέγεται - όπου και όταν το συναντάει κανείς, οποιονδήποτε και αν αφορά, ακόμη και αν είναι εχθρός μας. Ας μην ξεχνάμε δε ότι, κανένας άνθρωπος δεν έχει μόνο ελαττώματα ή μόνο προτερήματα – ενώ η συνεχής, πόσο μάλλον η κακόβουλη «επίκριση», είναι ο χειρότερος τρόπος «εκπαίδευσης» και σωστής επικοινωνίας.