Η πρωταθλήτρια της απάτης

Η πρωταθλήτρια της απάτης

Όταν μία χώρα κατηγορείται από τα δικά της ΜΜΕ πως είναι η βασίλισσα της διαφθοράς, του χρηματισμού και της υπεξαίρεσης δημοσίων κονδυλίων από ιδιώτες, δεν πρέπει κανένας να εκπλήσσεται από το σκάνδαλο των αγώνων του 2006  

[Πηγή: ANALYST.gr, 19/10/2015]

«Όλα τα προβλήματα, όλες οι κρίσεις έχουν τουλάχιστον μία λύση, εάν όχι πάρα πολλές – ενώ δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση η έννοια του ανυπέρβλητου ή ενός σεναρίου που δεν είναι δυνατόν να έχει ένα αίσιο τέλος. Ορισμένοι μπορεί να μην είναι αρκετά έξυπνοι ή να μην έχουν το θάρρος να αναζητήσουν τις σωστές λύσεις – υπάρχουν όμως πάντοτε, περιμένοντας να ανακαλυφθούν.

Ο μοναδικός αγώνας που δεν μπορεί ποτέ να κερδηθεί, είναι ο αγώνας που ο εχθρός ορίζει τους κανόνες και εμείς τους αποδεχόμαστε σαν ανόητοι – όπως συμβαίνει τουλάχιστον τα τελευταία έξι χρόνια στην Ελλάδα, όπου τα μνημόνια καθορίζουν τους όρους του αθέμιτου «παιχνιδιού» εις βάρος της εθνικής μας κυριαρχίας.

Περαιτέρω, η ζωή δεν είναι μία παρτίδα σκάκι με άβουλα πιόνια τους Πολίτες, ενώ ο κάθε άνθρωπος μπορεί να αποφασίσει να μην αποτελεί ένα πιόνι, μία σκακιστική φιγούρα στα χέρια των άλλων – εάν και όταν έχει φυσικά το θάρρος να το κάνει. Όσον αφορά δε τα μαζικά κινήματα απελευθέρωσης ή/και αντίστασης στη δουλεία, στη ληστεία ή σε οτιδήποτε άλλο, δεν φτάνει να είναι μόνο πρόθυμα να αποχωρήσουν από τη σκακιέρα, υιοθετώντας τους δικούς τους κανόνες.

Με απλά λόγια, η φυγή δεν είναι αρκετή για να αλλάξουν τη μοίρα τους τα επί μέρους άτομα και οι ομάδες τους – αφού πρέπει να είναι πρόθυμα να υιοθετήσουν μέτρα και συμπεριφορές, μέσω των οποίων το παιχνίδι που διεξάγεται εις βάρος τους να μπορεί να καταστραφεί εντελώς. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει η κάθε εξέγερση να είναι αυτοκριτική – με στόχο να ανακαλύψει τα αδύναμα σημεία της, ειδικά όσον αφορά την προπαγάνδα των αντιπάλων της.

Συνεχίζοντας, τα περισσότερα προβλήματα μας ως κοινωνία οφείλονται σε έναν μικρό σχετικά αριθμό οργανωμένων ατόμων ή χωρών που συνιστούν την εκάστοτε ελίτ – δεν είναι όμως ποτέ δυνατόν να αντιμετωπισθούν με επιτυχία, εάν δεν συνειδητοποιήσουμε εξ ίσου καλά τις δικές μας αδυναμίες, μαζί με τις αντίστοιχες των εχθρών μας.

Το πλέον ζημιογόνο, αδύνατο σημείο των κοινωνικών κινημάτων αντίστασης, είναι η τάση ορισμένων ανθρώπων να περιμένουν τις ενέργειες των άλλων, πριν οι ίδιοι αναλάβουν αντίστοιχες πρωτοβουλίες.

Εν τούτοις, ευτυχώς ίσως, δεν απαιτούν όλες οι λύσεις τη συγχρονισμένη, μαζική αντίδραση – η οποία συμβαίνει συνήθως όταν υπάρξει μία ηγετική φυσιογνωμία που να μπορεί να κινητοποιεί τις μάζες. Πολύ συχνά οι καλύτερες λύσεις προέρχονται από μεμονωμένα άτομα και μικρές ομάδες, οι οποίες τις εφαρμόζουν σε τοπικό επίπεδο.

Ένας άνθρωπος δεν μπορεί μόνος του να αλλάξει ολόκληρο τον κόσμο – το κάθε άτομο όμως έχει τη δυνατότητα να αλλάζει καθημερινά το κοντινό του περιβάλλον, με μικρά αλλά σταθερά και αποφασιστικά βήματα.

Στα πλαίσια αυτά, οι «ακτιβιστές» δεν πρέπει να ανησυχούν για το τι κάνουν οι άλλοι αλλά, κυρίως, για το τι κάνουν οι ίδιοι καθημερινά, με στόχο τον εκτροχιασμό της τυραννίας – είτε αυτή είναι εγχώρια, είτε ξένη, είτε ο συνδυασμός και των δύο«.

Άρθρο

Παραδόξως, είναι πολύ δύσκολο να πείσει κανείς τους Έλληνες πως η επίλυση των προβλημάτων που πράγματι έχει η χώρα μας από πολλές δεκαετίες, δεν είναι δυνατή με τα μέτρα (κανόνες, μνημόνια) που τους επιβάλλονται από άλλους – πως ο στόχος αυτών των άλλων είναι η εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων και όχι η εξυγίανση της οικονομίας μας.

Παρά το ότι δε είναι φανερό πως αποτελεί το άκρον άωτο της ανοησίας να πουλιέται η Ελλάδα έναντι ενός συνολικού δανείου 316 δις € (εάν υποθέσουμε ότι θα εισπράξουμε τα ποσά που συνοδεύουν το τρίτο μνημόνιο), το οποίο θα επιστραφεί με τόκους ακόμη και αν τελικά μας εγκριθεί η προσδοκώμενη από την κυβέρνηση επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, ελάχιστοι είναι πρόθυμοι να το συνειδητοποιήσουν – θεωρώντας ανόητα τα δανεικά «δωρεάν χρήματα», αν και έχουν υπογραφεί δρακόντειες συμφωνίες που «δεσμεύουν χειροπόδαρα» τη χώρα.

Περαιτέρω, όταν η χώρα που έχει αναλάβει την εξυγίανση της οικονομίας μας, καθώς επίσης το «συνετισμό» μας είναι η πρωταθλήτρια της απάτης, η Γερμανία δηλαδή, δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε πως θα καταπολεμήσει το «πελατειακό κράτος», την έλλειψη Θεσμών και την πολιτική διαφθορά – από την οποία έχει η ίδια ωφεληθεί τα μέγιστα στο παρελθόν, χρηματίζοντας τους πάντες.

Ειδικά όσον αφορά τις γερμανικές απάτες, το σκάνδαλο της Volkswagen (άρθρο) είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου – σημειώνοντας πως ο όμιλος, λόγω της συμμετοχής στη μετοχική του σύνθεση του κρατιδίου της Κάτω Σαξονίας, είναι ένας από τους βασικότερους συνδετικούς κρίκους μεταξύ του κράτους και του βιομηχανικού κεφαλαίου που ουσιαστικά κυβερνάει απολυταρχικά τη Γερμανία.

Η VW και οι δικτατορίες

Η αγαπημένη βιομηχανία του Χίτλερ, η οποία κατασκεύαζε το «όπλο της τιμωρίας» (V1) στο δεύτερο παγκόσμιο, απασχολώντας καταναγκαστικά εργαζομένους από χώρες που ήταν υπό την κατοχή των ναζί, αποτέλεσε μετά τον πόλεμο την αιχμή του δόρατος της εξαγωγικής πολιτικής της Δυτικής Γερμανίας – ιδρύοντας το πρώτο υποκατάστημα της στο εξωτερικό στη Ν. Αφρική, το 1946, με τη βοήθεια της εκεί φιλικής της δικτατορίας (Απαρτχάιντ).

Ένα επίσης δικτατορικό καθεστώς επέλεξε για την ίδρυση του μεγάλου υποκαταστήματος της στη Βραζιλία το 1953 – προσφέροντας στον τότε δικτάτορα (G. Vargas), το ίδιο έτος, το ειδικό μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Το ίδιο συνέβη και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στην Αργεντινή (1976-1983), όπου ο όμιλος κατασκεύασε εκεί το 1980 ένα καινούργιο εργοστάσιο του – ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε την τιμητική διάκριση του Έλληνα πρωθυπουργού που επέβαλλε στην πατρίδα του τη δικτατορία της Τρόικας, στο Βερολίνο τον Οκτώβριο του 2010 (πηγή).

Ως η κορύφωση της γερμανικής φιλίας με τη βραζιλιάνικη δικτατορία θεωρείται το έτος 1968, όπου υπογράφηκε η επιστημονική και τεχνική συνεργασία των δύο χωρών, από τον τότε «σοσιαλιστή» υπουργό εξωτερικών της Γερμανίας W. Brandt – η οποία οδήγησε αργότερα στη συμφωνία για την «ειρηνική χρήση» της πυρηνικής ενέργειας το 1975, από έναν άλλο γερμανό «σοσιαλιστή» (H. Genscher).

Όταν δε ο δικτάτορας της Βραζιλίας (E. Geisel) επισκέφθηκε αργότερα τη Γερμανία, το 1978, τον υποδέχθηκαν θερμά όλοι οι δημοκρατικοί εκπρόσωποι της χώρας – από τον πρόεδρο και τον καγκελάριο της, έως τους αρχηγούς όλων σχεδόν των κομμάτων.

Μόλις πρόσφατα δε (2014) η βραζιλιάνικη «Επιτροπή αλήθειας» αποφάσισε να ερευνήσει τη συνεργασία της Volkswagen με το πρώην δικτατορικό καθεστώς – όπου ο όμιλος κατηγορήθηκε ότι, μέσω «δωρεών» στο στρατιωτικό καθεστώς πριν από το πραξικόπημα της 31.3.1964, καθώς επίσης αργότερα, συγχρηματοδότησε την δημιουργία ενός στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος, ενώ το 1961 συμμετείχε στην ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου της Βραζιλίας.

Ολοκληρώνοντας, φαίνεται καθαρά πως η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία είχε και έχει ακόμη πολύ στενές σχέσεις με δικτατορικά καθεστώτα σε ολόκληρη την υφήλιο – ενώ δεν είναι φυσικά ο μοναδικός βιομηχανικός όμιλος της χώρας με αυτά τα χαρακτηριστικά.

Ως εκ τούτου, η απάτη που πρόσφατα αποκαλύφθηκε, με πρωτοβουλία των Η.Π.Α. (άρθρο), είναι μάλλον το μικρότερο, συγκριτικά με τα υπόλοιπα «ελαττώματα» του – ενώ το γεγονός ότι, ήταν η αγαπημένη επιχείρηση του Χίτλερ, δεν είναι καθόλου αμελητέο.

Τα υπόλοιπα γερμανικά σκάνδαλα

Ακριβώς την εποχή της γερμανικής προετοιμασίας για τη διεκδίκηση των αγώνων του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, ένας από τους μεγαλύτερους ιδιοκτήτες ΜΜΕ της Γερμανίας (K. Kirch) αγόρασε έναντι πολλών χρημάτων δικαιώματα στην τηλεόραση – για σχετικά άχρηστους φιλικούς αγώνες της FC Bayern Μονάχου στη Μάλτα, στην Τυνησία, στην Ταϊλάνδη και στο Τρινιντάντ.

Εντελώς τυχαία βέβαια, προέρχονταν από τις παραπάνω χώρες μέλη της εκτελεστικής επιτροπής της ΦΙΦΑ – ενώ κανένας δεν αναρωτήθηκε για ποιό λόγο ο Γερμανός έδωσε τόσα χρήματα, χωρίς να έχει την παραμικρή ωφέλεια. Εκτός βέβαια από όλους όσους γνωρίζουν τη μοναδική παγκοσμίως διαπλοκή της οικονομικής με την πολιτική εξουσία στη Γερμανία – σε μία χώρα που, κάτω από την επιφάνεια, ο εθνικοσοσιαλισμός ζει και βασιλεύει.

Η επόμενη σύμπτωση ήταν η απόφαση της τότε κυβέρνησης της Γερμανίας, μία εβδομάδα πριν από την ανάθεση των αγώνων του παγκοσμίου κυπέλου, να παραδώσει 1.200 μπαζούκας στη Σαουδική Αραβία – ενάντια στο εμπάργκο που είχε επιβληθεί στη χώρα, από την οποία προερχόταν ένα ακόμη μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της ΦΙΦΑ.

Υπήρξαν βέβαια και άμεσες «εκροές χρημάτων», όπως αυτές εκ μέρους του γενικού διευθυντή της Adidas, τα αθλητικά είδη της οποίας έχουν μεγάλη σχέση με το ποδόσφαιρο – ως συνήθως με τη μορφή των δωρεών. Προφανώς πολλές άλλες, οι οποίες βλέπουν σήμερα τα φώτα της δημοσιότητας – πιθανόν με τη βοήθεια των Η.Π.Α., οι οποίες έχουν χάσει την υπομονή τους από την αλαζονική στάση της Γερμανίας σε μία σειρά θεμάτων (πολιτική λιτότητας, συμφωνία TTIP, υπερβολικά εμπορικά πλεονάσματα, οικονομικό ΝΑΤΟ κοκ).

Περαιτέρω, όταν συμφωνούνται κανόνες στο Βερολίνο, όταν οι επιχειρήσεις «δανείζουν» απ’ ευθείας στα υπουργεία τα στελέχη τους, όταν διατυπώνονται προτάσεις νόμων που μπορούν να τις ωφελήσουν ή να τις ζημιώσουν, τότε δραστηριοποιούνται περίπου 5.000 «λομπίστες» γύρω από το Κοινοβούλιο – οι οποίοι δουλεύουν μανιωδώς, στο πλάι των βουλευτών που τους έχουν «ανατεθεί».

Προφανώς η αντιστοιχία οκτώ στελεχών διαφορετικών λόμπι ανά βουλευτή, οι οποίοι του παρέχουν οτιδήποτε χρειαστεί, διευκολύνει κατά πολύ την εργασία του – ενώ κανένας δεν δίνει σημασία στο εάν οι νόμοι που τελικά ψηφίζονται ωφελούν τις επιχειρήσεις, οι οποίες προσφέρουν γενναιόδωρα τη βοήθεια τους στους βουλευτές.

Όπως στο παράδειγμα της φορολόγησης των τραπεζικών συναλλαγών, η οποία δεν έχει μέχρι στιγμής επιβληθεί –  παρά το ότι θεωρείται απαραίτητη από τους Πολίτες που νομίζουν ανόητα ότι, αυτοί εκλέγουν τις κυβερνήσεις, καθώς επίσης πως οι βουλευτές που επιλέγουν εξυπηρετούν ανιδιοτελώς τα συμφέροντα της κοινωνίας!

Όσον αφορά τώρα τη Deutsche Bank, για την οποία αναρωτιέται η ίδια η αστυνομία της χώρας εάν πρόκειται για μία εγκληματική οργάνωση (πηγή), η οποία χρησιμοποιεί μεθόδους που θα ζήλευε ακόμη και η Μαφία, κατηγορούμενη από τις αμερικανικές Αρχές για ξέπλυμα χρήματος, για απάτες στα επιτόκια (πρέπει να πληρώσει πρόστιμο ύψους 2,5 δις € στις Η.Π.Α. και στη Μ. Βρετανία) κοκ., είναι δύσκολο να μην συμπεράνει κανείς πως η απάτη είναι στο DNA της – χωρίς όμως να την αγγίζει καθόλου η κυβέρνηση, γνωρίζοντας πως η έκθεση της στα παράγωγα θα μπορούσε να συντρίψει ολόκληρη τη γερμανική οικονομία και όχι μόνο.

Τέλος, όταν μία χώρα χαρακτηρίζεται από τα δικά της ΜΜΕ ως η πρωταθλήτρια της απάτης (πηγή), ακόμη χειρότερα ότι είναι η βασίλισσα της διαφθοράς, του χρηματισμού και της υπεξαίρεσης δημοσίων κονδυλίων από ιδιώτες, δεν πρέπει κανείς να εκπλήσσεται από το καινούργιο σκάνδαλο του παγκοσμίου κυπέλου – το οποίο είναι ίσως το μικρότερο, συγκριτικά με όλα τα υπόλοιπα.

Επίλογος

Ελπίζουμε και ευχόμαστε να κατανοούν πλέον οι Έλληνες σε ποιόν παρέδωσε τα κλειδιά της χώρας η νέα κυβέρνηση τους, ακολουθώντας πιστά το παράδειγμα των προκατόχων της – καθώς επίσης να πάψουν να κακολογούν τον εαυτό τους, θεωρώντας πως τα δικά τους λάθη οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία.

Αυτό αφορά επίσης την υπερχρέωση της Ελλάδας, η οποία δεν είναι η μοναδική χώρα στον πλανήτη που τα χρέη της αυξάνονται – κρίνοντας από το γράφημα που ακολουθεί, σύμφωνα με το όποιο η αύξηση των χρεών σε όλες σχεδόν τις μεγάλες χώρες είναι δυσανάλογη, συγκριτικά με το ΑΕΠ τους.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως υποτιμούμε τα μεγάλα ελαττώματα της οικονομίας μας – όπως είναι η έλλειψη σταθερού φορολογικού και επιχειρηματικού πλαισίου, η μη ορθολογική λειτουργία του δημοσίου, ο κρατισμός, το πελατειακό κράτος κοκ.

Εν τούτοις πιστεύουμε πως ακόμη και αν διορθωνόταν, η Ελλάδα δεν θα οδηγούταν στην έξοδο από την κρίση – πόσο μάλλον όταν υποχρεώνεται να εφαρμόσει μέτρα (μνημόνια) που εξασφαλίζουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: την ολοκληρωτική καταστροφή της, έτσι ώστε να λεηλατηθεί τόσο η δημόσια, όσο και η ιδιωτική της περιουσία, χωρίς να μπορεί κανένας να αμυνθεί.

Στα πλαίσια αυτά, όπως αναφέραμε στην εισαγωγή του κειμένου, ο μοναδικός αγώνας που δεν μπορεί να κερδηθεί, είναι αυτός που ο αντίπαλος τοποθετεί τους όρους του – ενώ ο καθένας μπορεί να αντιδράσει με τον τρόπο του, αλλάζοντας τους όρους του παιχνιδιού. Χωρίς φυσικά να περιμένει τον από μηχανής Θεό να το κάνει, ενώ αυτός θα κάθεται ήρεμος στον καναπέ του, παρακολουθώντας αποχαυνωμένος τηλεόραση.