Προς σύγκρουση με τη Γερμανία;

Του Γιώργου Δελαστίκ

[Πηγή: iskra, 29/01/2017]

Πληθαίνουν οι ενδείξεις – ενδείξεις, όχι αποδείξεις – ότι ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ εξελέγη για να προσωποποιήσει την αναμέτρηση με το Βερολίνο. Να ηγηθεί δηλαδή ο Ντόναλντ Τραμπ ενός συνασπισμού ανάλογου με εκείνον, ο οποίος υπήρχε κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, επιχειρώντας να αποτρέψει τη συγκρότηση του Τέταρτου Ράιχ, οικονομικού αυτή τη φορά, της Γερμανίας. Αυτό που υπήρχε και είναι ακόμη υποψία, ενδέχεται να αποδειχθεί πολιτική πραγματικότητα. Θα δούμε τι θα γίνει σύντομα.

Επίδειξη δύναμης από Τερέζα Μέι εναντίον Βερολίνου, Βρυξελλών

Το χειρότερο δυνατό σενάριο υλοποιήθηκε την Τρίτη με αφορμή την πολυαναμενόμενη ομιλία της βρετανίδας πρωθυπουργού στην οποία θα περιέγραφε το σχέδιο εξόδου της Αγγλίας από την ΕΕ. Πετώντας στο καλάθι των αχρήστων όλα τα ήπια σενάρια στα οποία ήλπιζαν οι Ευρωπαίοι, η Τερέζα Μέι, στη σημαντικότερη ομιλία που εκφώνησε μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας, εξήγγειλε το πιο «σκληρό Brexit» που μπορούσαν να φανταστούν Βρυξέλλες και Βερολίνο.

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η αλήθεια είναι πώς και μόνο το γεγονός ότι το σχέδιο εξόδου εκφωνήθηκε έξι μήνες μετά το δημοψήφισμα, όταν οι Ευρωπαίοι ζητούσαν την ενεργοποίηση του άρθρου 50 την επομένη κιόλας και την επιτάχυνση όλων των διαδικασιών ώστε να μη δημιουργηθεί προηγούμενο, αποτέλεσε χαστούκι στους μηχανισμούς της ΕΕ. Έκτοτε, η θέση του Λονδίνου έναντι της ΕΕ ενισχύθηκε απροσδόκητα, διαμορφώνοντας μια ετεροβαρή για τις Βρυξέλλες ισορροπία δυνάμεων, λόγω της διάψευσης όλων των αρνητικών προβλέψεων για τη βρετανική οικονομία.

Πόσο ρεαλιστική είναι η αυτοπεποίθηση της Κίνας;

Πόσο ρεαλιστική είναι η αυτοπεποίθηση της Κίνας;

Άγνωστη η έκβαση της σημερινής γεωπολιτικής αντιπαλότητας

Εδώ και καιρό οι περισσότεροι συστημικοί αναλυτές επισημαίνουν ότι τις επόμενες δεκαετίες ο μεγαλύτερος αντίπαλος της Δύσης δεν θα είναι η Μόσχα, αλλά το Πεκίνο. Η Κίνα κάνει ό,τι μπορεί για να τους επιβεβαιώσει, διεισδύοντας όλο και βαθύτερα (για την ώρα κυρίως οικονομικά) και στις πέντε ηπείρους. Και ο Τραμπ, που αναμένεται να αναλάβει τις επόμενες βδομάδες τα ηνία της βορειοαμερικανικής υπερδύναμης, το αναγνωρίζει, αφού φαίνεται να στοχοποιεί το Πεκίνο περισσότερο από τη Μόσχα. Πρόσφατη (και διόλου τελειωμένη υπόθεση) είναι εξάλλου η αντιπαράθεση για τον έλεγχο της Νότιας Σινικής Θάλασσας, όπως και η επίθεση φιλίας της Κίνας σε χώρες της περιοχής όπως οι Φιλιππίνες – που για δεκαετίες ήταν πιστοί σύμμαχοι της Ουάσιγκτον και ορκισμένοι αντίπαλοι του Πεκίνου. Στο κείμενο που δημοσιεύουμε ο Ιμάνουελ Βαλερστάιν αναρωτιέται κάτι που σπάνια απασχολεί εχθρούς και φίλους της ασιατικής δύναμης: αν δηλαδή ευσταθεί η αυτοπεποίθηση της Κίνας ότι «τα πάει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον».

Του Ιμάνουελ Βαλερστάιν *

[Πηγή: Δρόμος της Αριστεράς, 03/01/2017]

Γιατί επιτρέπει ο Πρόεδρος της Κύπρου να τον προσβάλει ο κατοχικός ηγέτης;

Γιατί επιτρέπει ο Πρόεδρος της Κύπρου να τον προσβάλει ο κατοχικός ηγέτης και να εξευτελίζει τους Ελληνοκύπριους;

του Μιχάλη Ιγνατίου

[Πηγή: iskra, 03/01/2017]

Οι δηλώσεις του κατοχικού ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί δεν μας εξέπληξαν. Πιστεύω ότι ούτε ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ούτε και οι συνεργάτες του έπεσαν από τα … σύννεφα. Ιδιαίτερα ο κ. Νίκος Αναστασιάδης γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τι συμφώνησε σε εκείνο το μοιραίο δείπνο, που ο κ. Άιντα και οι συνεργάτες του σε συνεργασία βεβαίως με τους Τούρκους επέλεξαν να πραγματοποιηθεί αργά το βράδυ, όταν οι αντιστάσεις όλων των ανθρώπων είναι μειωμένες.

Η «Συμφωνία του Δείπνου», όπως θα την γράψει η ιστορία, έκλεισε προς όφελος της Τουρκίας καθώς ο Κύπριος Πρόεδρος δέχθηκε όλες τις τουρκικές αξιώσεις, ανάμεσα στις οποίες και την Πενταμερή Διάσκεψη, η οποία ήταν ανάθεμα για όλους τους ηγέτες της Κύπρου, που προηγήθηκαν του κ. Αναστασιάδη.