Ο Πούτιν είναι ισχυρός, όχι ηλίθιος...
Ο Ερντογάν μπήκε στο
στόχαστρο του Πούτιν...
Η Τουρκία αντιμέτωπη
με έναν σκληρό "ρωσικό χειμώνα", θα περιμένει την άνοιξη για να
γευτεί τον θυμό της "αρκούδας"
Η αλεπού έγινε λαγός
για το μεγάλο άσπρο σπίτι...
Γράφει ο Κωνσταντίνος
Τερζής
Τελικά επικρατεί η
παράνοια;
Είναι δυνατόν η
Τουρκία να καταρρίπτει ρωσικό πολεμικό αεροσκάφος και να προκαλεί την Ρωσία
στρατιωτικά;
Υπάρχει, πραγματικά,
κάποιος λογικός κάτοικος του πλανήτη, που να πιστεύει πως το τουρκικό «χτύπημα»
κατά της Ρωσίας έγινε σε καθεστώς παράνοιας ή, μήπως, σχεδιάστηκε και
υλοποιήθηκε με σκοπό να προκαλέσει την Ρωσία;
Εάν προσεγγίσουμε με
λογική το γεγονός, αλλά και γνωρίζοντας τις αγαστές σχέσεις της Τουρκίας με τις
ΗΠΑ (για την ακρίβεια πρόκειται για σχέσεις σκύλου –μαντρόσκυλου- και
αφεντικού), αντιλαμβανόμαστε πως η Τουρκία (του ημιπαράφρονα Ερντογάν) μέσω της
κατάρριψης του ρωσικού μαχητικού (αλλά και της δημοσίευσης του λυντσαρίσματος
των ρώσων πιλότων από τους τζιχαντιστές), είναι απλά το… «τυράκι» στην παγίδα της
Ουάσιγκτον προς την Μόσχα…
Και γιατί ο Λευκός
Οίκος να σχεδιάζει μία μακράν προκλητική ενέργεια κατά του Κρεμλίνου;
Γιατί να βάζει τον
«λαγό» του να εκτεθεί με πρωτοφανή θρασύτητα απέναντι στην Ρωσία του Πούτιν,
που έχει την στρατιωτική ικανότητα να «περάσει πάνω από την Τουρκία» συνθλίβοντάς
την (κυριολεκτικά);
Μετά το τουρκικό
θρασύδειλο (χαρακτηριστικό γνώρισμα της Τουρκίας) «χτύπημα», υπήρχε η
βεβαιότητα σκληρής ρωσικής ανταπόδοσης. Όμως, ο Πούτιν δεν είναι τυχαίος, ούτε
η ρωσική στρατηγική και πολιτική μπορεί να πιαστεί στην «ξόβεργα» των ΗΠΑ. Η
Ρωσία ενεπλάκη στην Συρία και υπολόγισε όλες τις παραμέτρους. Για κάποιους,
«ποντάρισε» ακόμη και στο να υπάρξει μία «αψυχολόγητη ενέργεια» από την πλευρά
της Τουρκίας, της χώρας – μέλους του ΝΑΤΟ. Η δήλωση, εξάλλου, του ρώσου
προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, ήταν μεστή νοήματος: «Το γεγονός ότι η Τουρκία δεν
προσπάθησε να επικοινωνήσει με τη Ρωσία μετά το δυστύχημα και έσπευσε να
συγκαλέσει σύνοδο του ΝΑΤΟ είναι ανησυχητικό. Μοιάζει σαν η Τουρκία να θέλει το
ΝΑΤΟ να υπηρετήσει τα συμφέροντα του Ισλαμικού Κράτους»...
Η Ρωσία δεν έγινε
υπερδύναμη εξαιτίας της τύχης. Την ισχύ της την στηρίζει ταυτόχρονα στην
διπλωματία, στους στρατηγικούς της γεωπολιτικούς και γεωστρατηγικούς
σχεδιασμούς και την διασφαλίζει με μία πρώτου μεγέθους στρατιωτική ισχύ. Και
αυτή την ισχύ δεν την σπαταλά σε φτηνούς αντιπερισπασμούς. Η «ρωσική μηχανή»
έχει δώσει ικανά στοιχεία της σοβαρότητας με την οποία κινείται και έχει
καταστήσει σαφές πως η Μόσχα αποφασίζει ποιόν, πότε και που θα αντιμετωπίσει.
Όλα δείχνουν πως το
κύρος της Ρωσίας επλήγη μετά την τουρκική επιθετικότητα… Συμβαίνει όμως κάτι
τέτοιο; Φυσικά ναι, αλλά... Την απάντηση την δίνει ο εκπρόσωπος των ενόπλων
δυνάμεων των ΗΠΑ, ο οποίος χαρακτήρισε το ζήτημα της κατάρριψης του ρωσικού
αεροσκάφους ως θέμα που αφορά τις κυβερνήσεις Τουρκίας και Ρωσίας, κρατώντας
αποστάσεις από την Άγκυρα. Δηλαδή, οι ΗΠΑ αφού αντιλήφθηκαν το τραγικό λάθος
της Τουρκίας (μετά την κατάρριψη η Άγκυρα απευθύνθηκε αμέσως στο ΝΑΤΟ, αντί να
ειδοποιήσει την Μόσχα για την κατάληξη της «παραβατικότητας» του ρωσικού
πολεμικού αεροσκάφους), στέλνουν ένα μήνυμα «ειρήνης», λέγοντας έμμεσα στους
ρώσους πως «το θέμα είναι διμερές» και δεν αφορά τις ΗΠΑ! Δηλαδή, η Ρωσία
μπορεί να ανταποδώσει με ένα ίδιας ισχύος χτύπημα την Τουρκία!
Ακόμη και αυτή η
αμερικανική «παρέμβαση», όμως, θεωρείται παγίδα (σε δεύτερο χρόνο) προς την
Μόσχα, αφού μία ρωσική ανταπόδοση θα μπορέσει να εκκινήσει (αυτοματοποιημένα)
την οποιαδήποτε εμπλοκή του ΝΑΤΟ, κάτι το οποίο αυτή τη στιγμή δεν ισχύει, αφού
επιτιθέμενη εμφανίζεται η Τουρκία και, προφανώς, τα στοιχεία πτήσης δεν
δικαιολογούν την τουρκική επιθετικότητα. Οπότε… ο στρατός των ΗΠΑ δεν θεωρεί το
«θερμό επεισόδιο» ικανό για οποιαδήποτε εμπλοκή του στη διαφορά που προκλήθηκε
μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας. Μάλιστα, η αμερικανική παρέμβαση θεωρεί το ζήτημα
πολιτικό και όχι… στρατιωτικό (στο σημείο αυτό βρίσκεται και η παγίδα προς τη
Μόσχα).
Στο ερώτημα γιατί οι
ΗΠΑ να δημιουργούν μία τέτοια κλιμάκωση και ένταση (με τη βοήθεια του χρήσιμου
ηλιθίου «λαγού», την Τουρκία), η απάντηση είναι περισσότερο απλή από όσο
φαίνεται. Οι ΗΠΑ επιθυμούν να επιστρέψουν στη Μέση Ανατολή, αφού διαπίστωσαν
πως η πανίσχυρη ρωσική παρέμβαση στη Συρία δεν ανέτρεψε μόνο τα αποτελέσματα
στα πεδία των μαχών, αλλά κατόρθωσε να δώσει στην Ρωσία ηθικό πλεονέκτημα, να
αποκτήσει πολύ καλές σχέσεις εμπιστοσύνης και σεβασμού με τις χώρες της
περιοχής και, επιπλέον, να έχει ξεκινήσει την διαδικασία δημιουργίας ισχυρών
θεμελίων αποκτώντας πανίσχυρο γεωπολιτικό, γεωστρατηγικό και… οικονομικό
πλεονέκτημα έναντι των ΗΠΑ, των οποίων η πολιτική, αλλά κυρίως ο ρόλος,
αποδείχθηκε λίαν καταστροφικός για τις χώρες και τους πληθυσμούς της Μέσης και
Εγγύς Ανατολής.
Τα «εργαλεία»
(τζιχαντιστές, μισθοφόροι και εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου)
λειτούργησαν πλέον του δέοντος (βλ. αποκεφαλισμοί, εμπόριο ανθρώπων κ.α.), ενώ
ο «αντιπρόσωπος» (Τουρκία) αποδείχθηκε απολύτως ανεπαρκής για τον
ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό της Ουάσιγκτον που επιχείρησε να επιβάλει την πολιτική
του «διαίρει και βασίλευε» μέσω ενός κατακερματισμού της Συρίας και του Ιράκ
(αρχικά, μετά θα ακολουθούσαν Λίβανος και Ιορδανία), προκειμένου οι αντιστάσεις
των γηγενών πληθυσμών να μειωθούν στο ελάχιστο κατά την εφαρμογή του
συνολικότερου αμερικανικού γεωπολιτικού και γεωοικονομικού σχεδιασμού, που θα
προσέφερε –επ’ αμοιβή- ασφάλεια στην μεταφορά πετρελαίου και φυσικού αερίου από
το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία προς την Ευρώπη (ενέργεια που αποσκοπούσε στην
οικονομική αποδυνάμωση της Ρωσίας στην αγορά ενέργειας).
Η παρέμβαση, όμως,
της Ρωσίας, ήταν καταλυτική. Σταμάτησε αρχικά και γκρέμισε μέσα σε μερικές
εβδομάδες το σχέδιο των ΗΠΑ. Η προσπάθεια να εμφανιστεί η ισλαμική τρομοκρατία
ως ο «μεγάλος εχθρός», ικανοποίησε περισσότερο ανάγκες ελέγχου του ευρωπαϊκού
πληθυσμού. Δεν μπόρεσε (και ούτε θα μπορούσε άλλωστε) να κινητοποιήσει επαρκώς
το ΝΑΤΟ, για να μετακινηθούν ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα στη Συρία.
Η εσωτερική απειλή
μίας ή περισσότερων χωρών, και η ένοπλη αντιμετώπισή της δεν είναι (ακόμη)
σαφής αρμοδιότητα του ΝΑΤΟ που να μπορεί να αιτιολογηθεί στους απειλούμενους
πληθυσμούς. Η απειλή έπρεπε να είναι περισσότερο συγκεκριμένη, και κατά χώρας
μέλους του ΝΑΤΟ.
Την «βρώμικη
δουλειά», της εμπλοκής του ΝΑΤΟ στη Συρία, την ανέλαβε η Τουρκία (γνωστή και ως
«χώρα τρομοκράτης»), όμως επειδή είναι διαφορετικό το θρασύς από το ικανός και,
κυρίως, το πονηρός από το έξυπνος, η Τουρκία δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τη
«δουλειά» που ανέλαβε, αφού αμέσως μετά την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού
έτρεξε να ζητήσει την προστασία του ΝΑΤΟ, αντί να αντιμετωπίσει με θάρρος (και
επιχειρήματα) την Ρωσία.
Τι σκοπεύει να κάνει
η Ρωσία; Πώς θα απαντήσει η «ρωσική αρκούδα»;
Το ερώτημα είναι
προφανές και λογικό. Ενισχύεται μάλιστα από τις δηλώσεις του ρώσου προέδρου,
Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος δήλωσε στο RT:
«Μετά το συμβάν, αντί
να επιδιώξει δέουσα επικοινωνία με μας, έσπευσε να συζητήσει με εταίρους στο
NATO, λες κι εμείς χτυπήσαμε. Η Τουρκία είναι μεταξύ αυτών, που δήλωσαν ότι
δήθεν πολεμούν την τρομοκρατία στο πλαίσιο της αμερικανικής συμμαχίας και τώρα
χτυπάει πισώπλατα. Αυτοί που κατάφεραν αυτό το πισώπλατο χτύπημα είναι
συνεργάτες των τρομοκρατών. Η Russia δεν θα ανεχθεί να γίνονται τέτοια
εγκλήματα».
Θα απαντήσει, λοιπόν,
η Ρωσία σε στρατιωτικό επίπεδο; Φυσικά όχι! Η Ρωσία είναι μία υπερδύναμη που
γνωρίζει τις δυνατότητές της και, κυρίως, ιεραρχεί τις προτεραιότητές της. Και
πρώτη προτεραιότητα της Μόσχας αυτή τη χρονική περίοδο είναι να μην εμφανιστεί,
επ' ουδενί, ως η αιτία διάσπασης του κοινού μετώπου κατά του καρκινώματος των
τζιχαντιστών. Μπορεί, ενδεχομένως, κατά το το επόμενο διάστημα ημερών,
εβδομάδων και μηνών, να παρουσιαστούν σοβαρά και τραγικά ατυχήματα στον
τουρκικό στρατό. Ενδεχομένως, μπορεί ξαφνικά οι Κούρδοι του ΡΚΚ να βρεθούν με
ισχυρό οπλισμό (έως και αντιαεροπορικές ρουκέτες) και να επιτύχουν ισχυρά
πλήγματα στον τουρκικό στρατό.
Ενδεχομένως θα
υπάρξουν κάποια ισχυρά ρωσικά πλήγματα σε τουρκομάνους και σε περιοχές της
Συρίας που (όλοι οι εμπλεκόμενοι γνωρίζουν) δραστηριοποιούνται μονάδες ή
στελέχη του τουρκικού στρατού και των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών.
Αυτά ίσως γίνουν…
Πρέπει να θεωρείται όμως σχεδόν βέβαιο, κι επειδή –σύμφωνα με τους αμερικανούς-
το θέμα αφορά τις κυβερνήσεις των δύο χωρών (Ρωσίας και Τουρκίας), πως η Μόσχα
θα επιλέξει να περάσει σε άλλους είδους, κατά πολύ ισχυρότερα χτυπήματα προς
την Άγκυρα. «Χτυπήματα» για τα οποία κανείς δεν θα μπορεί να κατηγορήσει τον
ρώσο πρόεδρο. «Χτυπήματα» όπως αυτά που επιχείρησαν συντονισμένα οι Ευρωπαίοι
κατά της ρωσικής οικονομίας, μέσω του εμπάργκο που επέβαλαν στην Μόσχα.
Εμπάργκο που επεκτάθηκε και σε πρόσωπα, εκτός από χρήματα, εμπορικές και
τραπεζικές συναλλαγές.
Η Ρωσία εφοδιάζει την
Τουρκία με φυσικό αέριο.
Επίσης, η Ρωσία
στηρίζει τον τουρκικό τουρισμό με ένα τεράστιο πλήθος ρώσων τουριστών.
Ταυτόχρονα, η Ρωσία
στηρίζει σημαντικότατα την τουρκική γεωργία…
Η Τουρκία, με απλά
λόγια, στηρίζεται ενεργειακά και σε ένα αρκετά σημαντικό μέρος οικονομικά στην
Ρωσία...
Εάν η Μόσχα περάσει
στην υλοποίηση μέτρων διακοπής συνεργασίας οικονομικής, ενεργειακής και
τουριστικής, τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν στο εσωτερικό της Τουρκίας θα
είναι τέτοια, που κανείς δεν θα μπορέσει να αποκλείσει ακόμη και απόπειρα
πραξικοπήματος κατά του «σουλτάνου» Ερντογάν και της καταστροφικής εξωτερικής
πολιτικής που εφαρμόζει…
Ήδη κάποιες
αντιπολιτευόμενες τουρκικές εφημερίδες όπως η Zaman, Cumhürriyet, Sözçü, μιλάνε
για ανεύθυνη και εγκληματικά υπερφίαλη πολιτική του διδύμου Ερντογάν -
Νταβούτογλου, που οδηγεί την Τουρκία σε πλήρη καταστροφή τις συνέπειες της
οποίας θα τις πληρώσει πολύ ακριβά το τουρκικό έθνος.
Μην ψάχνουμε, λοιπόν,
για την εκκίνηση ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου, μετά την παγίδα των ΗΠΑ προς
τη Ρωσία. Η Μόσχα επιθυμεί να κρατήσει τις ΗΠΑ μακριά από τη Μέση Ανατολή για
όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Και μία στρατιωτικού τύπου
«εμπλοκή» με την Τουρκία δεν εξυπηρετεί τον σχεδιασμό του Κρεμλίνου.
Φυσικά υπάρχει πίεση
από το εσωτερικό της Ρωσίας για ανταπόδοση στον θρασύτατο Ερντογάν. Και,
φυσικά, αυτή η ανταπόδοση δεν θα δοθεί τώρα... Μπορεί με αυτό τον τρόπο (της μη
άμεσης και ισχυρής απάντησης) η Τουρκία να εμφανιστεί πανίσχυρη απέναντι στη
Ρωσία, όμως θα είναι μία εικονική πραγματικότητα. Και αυτή η
"αυταπάτη" θα προσφέρει τεράστιες απώλειες στην ίδια την Τουρκία...
Όλοι γνωρίζουν πως
είναι πολύ σημαντικό όταν δίνεται μία μάχη, να επιλέγει κανείς τον τόπο, τον
χρόνο και ίσως τον αντίπαλο… Στην περίπτωση της «διαφοράς» μεταξύ Ρωσίας και
Τουρκίας, όλα δείχνουν πως η Ρωσία έχει τη δυνατότητα της «υπομονής», έχει την
δυνατότητα της πληροφόρησης, έχει και την ισχύ. Μένει απλά να επιλέξει το πότε
και πως θα «περάσει πάνω» από την Τουρκία.
Η εκδίκηση (αν υφίσταται
σε παγκόσμιο επίπεδο) είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Στην περίπτωση της
ρωσικής απάντησης στην Τουρκία, όλα δείχνουν πως αυτό το πιάτο θα περάσει τους
παγετούς του χειμώνα, αλλά με τις αρχές τις άνοιξης, αναμένεται να γίνει κάτι
περισσότερο από καυτό…
Μέχρι τώρα η Τουρκία
έχει δώσει πολλές αφορμές στην Ρωσία. Η συμπεριφορά της ως χώρα και η συμμετοχή
της (ως πιόνι) στην ανάπτυξη του γεωπολιτικού παιχνιδιού στην Μέση Ανατολή και
όχι μόνο, η βαθύτατη εμπλοκή της στις δραστηριότητες των "αδελφών μουσουλμάνων"
και των "τζιχαντιστών" και η φιλοδοξία της να μετατραπεί στον
κυρίαρχο της περιοχής που θα καθορίσει τις δυνάμεις ισχύος για τα επόμενα εκατό
χρόνια, μέχρι στιγμής δεν έχουν απαντηθεί από την Ρωσία (αλλά και την Κίνα, η
οποία νιώθει τις τουρκικές οχλήσεις μέσω των Ουιγούρων), ενώ καλύπτονται από
τον "προστάτη" που κατοικεί στον Λευκό Οίκο.
Ο Πούτιν είναι
ισχυρός, αλλά όχι ηλίθιος. Γνωρίζει τι συμβαίνει στη Μέση Ανατολή και δεν
σκοπεύει να πέσει θύμα ούτε των ΗΠΑ, ούτε του «λαγού» που παίζει τον ρόλο του
σουλτάνου. Έχει την ισχύ και θα την διαθέσει όπως πολύ καλά γνωρίζει,
εξασθενώντας τον αντίπαλο σε όσα περισσότερα μέτωπα μπορεί, ενώ την ίδια στιγμή
ο ίδιος θα ενισχύεται (ήδη η Ρωσική διοίκηση ανακοίνωσε συμμαχία με τους
Κούρδους μαχητές ενώ θέτει την εναέρια υποστήριξη στην διάθεση τους, ενώ στο
Ιρακινό Κουρδιστάν ήρθε σε επαφή με τους επιτελείς του PUK και το υπουργείο
Πεσμεργκά με ατζέντα στρατιωτικής συνεργασίας και προμήθειας υλικού)
γνωρίζοντας πως αυτή η παγίδα δεν είναι η τελευταία που θα του βάλουν οι
φοβικοί των ΗΠΑ και οι χρήσιμοι ηλίθιοι «λαγοί» τους…
ΥΓ: Ο Ερντογάν ρίχνει
λάδι στην φωτιά με δηλώσεις του: Η δήλωσή του ξεχειλίζει από γελοιότητα και
υποκρισία: «Όποιος και να είναι αυτός που αντί να προσπαθήσει να σβήσει τη
φωτιά στη Συρία χτυπάει τους Τουρκομάνους του Μπαϊρμπουτσάκ ή τους Άραβες στο
Χαλέπι, είτε είναι το καθεστώς της Συρίας, είτε είναι τρομοκρατική οργάνωση
είτε δύναμη που έρχεται από έξω, τους έχουμε ένα καθαρό μήνυμα. Ο συριακός λαός
όπως όλοι οι άλλοι λαοί έχουν δικαίωμα να ζήσουν με ειρήνη και περηφάνια. Οι
Άραβες, οι Κούρδοι, οι Τουρκομάνοι, οι Σουνίτες, οι Μουσουλμάνοι, οι Χριστιανοί
είναι όλοι φίλοι μας», είπε ο Τούρκος πρόεδρος.
Ο Ερντογάν άνοιξε τις
πόρτες της κόλασης χωρίς να σκεφθεί ότι θα είναι ο πρώτος που θα περάσει
μέσα... Η κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους και ο διαμελισμός του
ρώσου πιλότου σηματοδότησαν την επικείμενη κατάρρευση και διάλυση της Τουρκίας.
Λίγη υπομονή να έχουμε, η "παράσταση" μόλις ξεκίνησε...
