Από το «δόγμα του σοκ» στο «δόγμα του χάους»

Από το «δόγμα του σοκ» στο «δόγμα του χάους»

Πέτρος Ι. Μηλιαράκης*

[Πηγή: INFO-WAR, 30/01/2016]

Ο επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ επανήλθε και πάλι στο προσκήνιο ως αυτόκλητος εσωτερικός πολιτικός παράγοντας με δηλώσεις του στο Διεθνή Τύπο, κατ’ ουσίαν απειλώντας την Ελλάδα με έλλειψη ρευστότητας.

Ο Γερμανός όμως αυτός ευρωπαίος αξιωματούχος από καμία Συνθήκη και από κανένα συμβατικό κανόνα έχει το δικαίωμα μιας τέτοιας δημόσιας παρέμβασης. Και εάν ακόμη του είχε αναγνωρισθεί (που δεν του αναγνωρίζεται) μια τέτοια «αρμοδιότητα», θα προέβαινε σε κακή χρήση της αρμοδιότητας αυτής και σε υπέρβαση των ακραίων ορίων!…

Η πολιτική των παρεμβάσεων αυτών είναι γνωστή και από άλλους αξιωματούχους, όπως των: Γερούν Νταϊσελμπλούμ, Μάριο Ντράγκι και Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Ζούμε σ' ένα μεσοδιάστημα στο οποίο οι παλιές βεβαιότητες πλέον δεν λειτουργούν

Ζούμε σ' ένα μεσοδιάστημα στο οποίο οι παλιές βεβαιότητες πλέον δεν λειτουργούν

«Βρισκόμαστε σ' ένα μεσοδιάστημα, μεταξύ μιας εποχής που οι άνθρωποι είχαν βεβαιότητες και μιας άλλης, όπου οι παλιές μέθοδοι πλέον δεν λειτουργούν»

Του Ζίγκμουντ Μπάουμαν*

[Πηγή: tvxs, 27/01/2016]

Έχετε περιγράψει την ανισότητα ως «μετάσταση». Βρίσκεται η δημοκρατία σε κίνδυνο;

Θα μπορούσαμε να περιγράψουμε αυτό που συμβαίνει αυτό τον καιρό ως κρίση της δημοκρατίας, ως κατάρρευση της εμπιστοσύνης· την πεποίθηση πως οι ηγέτες μας δεν είναι απλά διεφθαρμένοι ή ανόητοι, αλλά ανίκανοι. Οι πράξεις απαιτούν την εξουσία, τη δυνατότητα να κάνεις πράγματα, και χρειαζόμαστε και την πολιτική που είναι η ικανότητα να αποφασίσουμε τι πρέπει να γίνει. Όμως αυτός ο γάμος μεταξύ εξουσίας και πολιτικής στο πλαίσιο του εθνικού κράτους έχει τελειώσει. Η εξουσία έχει παγκοσμιοποιηθεί αλλά η πολιτική είναι όσο τοπική ήταν πάντα. Στην πολιτική κόπηκαν τα χέρια. Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πλέον στο δημοκρατικό σύστημα, γιατί δεν κρατά τις υποσχέσεις του. Αυτό το βλέπουμε για παράδειγμα με την προσφυγική κρίση -πρόκειται για παγκόσμιο φαινόμενο, όμως ακόμη δρούμε τοπικιστικά. Οι δημοκρατικοί μας θεσμοί δεν έχουν σχεδιαστεί για την αντιμετώπιση καταστάσεων αλληλεξάρτησης. Η παρούσα κρίση της δημοκρατίας είναι μια κρίση των δημοκρατικών θεσμών.

Το Ιράν και το στοίχημα του πολιτικού Ισλάμ στον 21ο αιώνα

Το Ιράν και το στοίχημα του πολιτικού Ισλάμ στον 21ο αιώνα

Τι θα αλλάξει στη χώρα μετά την άρση των κυρώσεων

Του Σωτήρη Ρούσσου *

[Πηγή: Δρόμος της Αριστεράς, 26/01/2016]

Ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές διεθνούς απομόνωσης και δυτικών πιέσεων, ένα πράγμα δεν μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος: ότι είναι δυνατόν να αγνοήσει το Ιράν χωρίς να πληρώσει ιδιαιτέρως βαρύ τίμημα. Σήμερα η συζήτηση για το συριακό ζήτημα περιστρέφεται γύρω από τη συμπεριφορά κρατών όπως η Ρωσία, η Τουρκία ή ακόμη και η Γαλλία, ενώ φαίνεται να παραγνωρίζει τον κεντρικό ρόλο του Ιράν. Θα τολμούσαμε να ισχυριστούμε ότι χωρίς κάποιες από τις παραπάνω ή και όλες τις παραπάνω δυνάμεις το συριακό ζήτημα μπορεί να επιλυθεί, χωρίς όμως την Τεχεράνη (και βεβαίως τη Ριάντ και την Ουάσιγκτον) δεν μπορεί.

Μανώλης Γλέζος: Ο ΣΥΡΙΖΑ υποτάχθηκε στις εντολές των δανειστών

Μανώλης Γλέζος: Ο ΣΥΡΙΖΑ υποτάχθηκε στις εντολές των δανειστών

Ένας χρόνος

Γράφει ο Μανώλης Γλέζος. 

[Πηγή: tvxs, 25/01/2016]

Θα πρέπει να προσδιορίσουμε ποια είναι η Ευρώπη, τι εννοούμε όταν λέμε «Ευρώπη» και τι εννοούμε όταν λέμε «ΣΥΡΙΖΑ».

- Με την λέξη «Ευρώπη» δεν περιγράφουμε ούτε γεωγραφικά όρια, ούτε τα πολιτιστικά, ούτε και τους λαούς που κατοικούν σε αυτήν την ήπειρο.

Εννοούμε το συγκεντρωτικό, αυταρχικό, ολιγαρχικό και αντιδημοκρατικό καθεστώς που κυριαρχεί και διευθύνει την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σε αυτό, έχει όχι μόνο υποταχθεί αλλά και υπηρετεί πλέον ο «ΣΥΡΙΖΑ», μετά την «συμφωνία» της 12ης Ιουλίου.

“Το μεγάλο σορτάρισμα”, μια εξαιρετική ανατομία της κρίσης

“Το μεγάλο σορτάρισμα”, μια εξαιρετική ανατομία της κρίσης

Σκηνή από την ταινία The Big Short

«Οι ανώτερες τάξεις αυτής της χώρας τη βίασαν. Γαμήσατε κόσμο. Χτίσατε ένα κάστρο για να γδέρνετε τον κοσμάκη» (Έισμαν, ρεπουμπλικανικής πολιτικής προέλευσης, εκ των πρωταγωνιστών του μεγάλου σορταρίσματος).

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

23/01/2016

Από το 2007 ακόμη, όταν οι οικονομικές σελίδες του διεθνούς Τύπου ξεχείλιζαν από ρεπορτάζ για την αγορά υποβαθμισμένων στεγαστικών δανείων, υπήρχαν αναφορές σε κεφάλαια αντιστάθμισης κινδύνου τα οποία έγκαιρα είχαν επενδύσει στην καταστροφή που θα ξέσπαγε και κέρδισαν μυθικά ποσά. Ωστόσο, αυτό που έμενε στον αναγνώστη ήταν πως ακόμη κι αυτή η εξαιρετικά ολιγομελής ομάδα απλώς έτυχε να κερδίσει. Σε μια χαοτική αγορά όπου τζογάρεται ακόμη κι η ατμοσφαιρική θερμοκρασία, με το μοναδικό ερώτημα να αφορά το αν και μέχρι ποιού ποσού θα βρεις αντισυμβαλλόμενο, οι κερδισμένοι της αγοράς ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης απλώς και μόνον έτυχε να βρεθούν στη σωστή θέση του στοιχήματος. Λάθος!

Οι αγρότες μπορούν να σταματήσουν τη μνημονιακή καταδίκη τους

Οι αγρότες μπορούν να σταματήσουν τη μνημονιακή καταδίκη τους

των Κώστα Λαπαβίτσα & Ζωής Χασιούρα

[Πηγή: Κώστας Λαπαβίτσας, 21/01/2016]

Το Τρίτο Μνημόνιο της κυβέρνησης Τσίπρα θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα για τον αγροτικό τομέα. Δεν υπάρχουν «ισοδύναμα», ούτε παράλληλο πρόγραμμα». Το Μνημόνιο δένει τη χώρα χειροπόδαρα και προκαλεί όλεθρο στα μικρομεσαία αγροτικά στρώματα.

Kαταστροφικά μέτρα

Η κυβέρνηση έχει ήδη ψηφίσει σκληρά μνημονιακά μέτρα για τους αγρότες, όπως προκαταβολή 55% του φόρου στα εισοδήματα με αναδρομική ισχύ για το 2014 και εν συνεχεία αύξηση στο 75% για το 2016 και στο 100% για το 2017. Θα υπάρξει επίσης αύξηση του συντελεστή φορολογίας από 13% σε 20% για τα εισοδήματα του 2016 και σε 26% για τα εισοδήματα του 2017, ενώ αυξήθηκε ο ΦΠΑ από το 13% σε 23% στα αγροτικά μέσα, εφόδια και υπηρεσίες (φάρμακα, λιπάσματα, σπόρους, ζωοτροφές).

Όλο και πιο σκούρες πινελιές στο χάρτη της Ευρώπης

Όλο και πιο σκούρες πινελιές στο χάρτη της Ευρώπης

Graffiti  του WD

Απαρνείται ακόμη και τη βιτρίνα των «αξιών» που υποτίθεται ότι τη χαρακτήριζαν

Κείμενα: Ερρίκος Φινάλης

[Πηγή: Δρόμος της Αριστεράς, 19/01/2016]

Μια σειρά «μικρά» γεγονότα συμπληρώνουν με όλο και πιο σκούρες πινελιές το χάρτη μιας Ευρώπης που καθημερινά αποδεικνύεται όλο και πιο αποκρουστική, καθώς εγκαταλείπει κάθε πρόσχημα και απαρνείται ακόμη και τη βιτρίνα των «αξιών» που υποτίθεται ότι τη χαρακτήριζαν. Η δημοκρατία αντικαθίσταται από τα κελεύσματα των «αγορών», η λαϊκή κυριαρχία σκυλεύεται από τους ισχυρούς, ο πέλεκυς μιας δρακόντειας νομοθεσίας πέφτει βαρύς πάνω σε όσους αντιστέκονται, και τα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων αντιμετωπίζονται από τους σύγχρονους Αρίους ούτε λίγο ούτε πολύ όπως οι εβραίοι, οι σλάβοι και άλλες «κατώτερες φυλές» πριν από 70-80 χρόνια. Υπερβολές; Για να δούμε…

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Κυριάκος

Ο ΣΥΡΙΖΑ  και ο Κυριάκος

Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

[Πηγή: iskra, 18/01/2016]

Η εκλογή Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ ταιριάζει με τις πολιτικές που εφαρμόζονται από την κυβέρνηση. Μετά την πολύχρονη κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, μέσω Μνημονίων, η εκλογή Μητσοτάκη ήρθε σαν το κερασάκι στην τούρτα. Η ΝΔ επισήμως αποδέχεται ότι παύει να είναι το κόμμα της λαϊκής δεξιάς. Αν κάποιοι από τους ψηφοφόρους της δεν το κατάλαβαν τόσο το χειρότερο. Όλα εδώ πληρώνονται.

Με εμπνευστή τον Σημίτη οι νεοφιλελεύθερες απόψεις δίνουν εικοσαετή ιδεολογική και πολιτική μάχη για να επιβληθούν. Στο ΠΑΣΟΚ όπως και στη ΝΔ η επικράτηση νεοφιλελεύθερων ηγεσιών είχε κίνητρο την κατάκτηση της Εξουσίας, η ιδεολογία παραμερίστηκε ως εκλογικός παράγων. Στην Αριστερά, αντιθέτως, η διείσδυση του νεοφιλελευθερισμού αλά Σημίτη (με το μανδύα της σοσιαλδημοκρατίας) ήταν ιδεολογική και βρήκε πρόσφορο έδαφος καλλιεργημένο ήδη από τον Κύρκο και το ΚΚΕ εσωτ. Με μοιραία επίπτωση να εγκαταλειφθούν σιωπηρά και το καίριο ζήτημα της Ανεξαρτησίας και, ως επακόλουθο, τα ελάχιστα ίχνη κοινωνικής πολιτικής. Τώρα πλέον το μέγιστο μέρος του πολιτικού προσωπικού αποδέχεται στην πράξη τις νεοφιλελεύθερες απόψεις, όπως τις επιτάσσουν τα Μνημόνια, ως μονόδρομο. Ιδεολογικά, δεν υπάρχει εμπόδιο για τον κ. Μητσοτάκη στο δρόμο προς την εξουσία. Πρακτικά του στρώνει το χαλί, θέλοντας και μη, η ίδια η κυβέρνηση, υποχρεωμένη να εφαρμόζει όσα έχει υπογράψει με αναπόφευκτο αποτέλεσμα τη ραγδαία φθορά της. Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε θέλει ούτε ξέρει ούτε μπορεί να αντιμετωπίσει ιδεολογικά τον κ. Μητσοτάκη. Με κοινό τους τόπο τα Μνημόνια, δεν είναι η σύγκρουση που θα χαρακτηρίσει τους δυο μονομάχους αλλά η ομοιότητά τους. Συγκρούσεις τηλεοπτικού επιπέδου, κούφιας ρητορείας, έχουμε παρακολουθήσει άφθονες. Είμαστε καταδικασμένοι να τις ξαναδούμε.

Μήπως τελικά οι ΗΠΑ επιδιώκουν τον πολυπολικό κόσμο;

Μήπως τελικά οι ΗΠΑ επιδιώκουν τον πολυπολικό κόσμο;

Κάθε φορά που αναφερόμαστε στο επερχόμενο πολυπολικό διεθνές σύστημα και στην αποδόμηση του μύθου της αμερικανικής «μονοκρατορίας», οι πιστοί της αμερικανικής ισχύος διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους: ισχυρίζονται ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει ή, αν συμβαίνει, είναι απλώς θέμα χρόνου για τις Ηνωμένες Πολιτείες να το ανατρέψουν και να επιβάλουν εκ νέου την αναντίρρητη κυριαρχία τους δια της ισχύος.

Του Δρ. Κωνσταντίνου Γρίβα

[Πηγή: DefensePoint.gr, 16/01/2016]

Έχουν όμως άραγε αναρωτηθεί αν υπάρχουν παράγοντες οι οποίοι ενδεχομένως ωθούν τις ΗΠΑ όχι μόνο να αποδεχτούν, αλλά ακόμη και να συνεισφέρουν στη διαμόρφωση του πολυπολικού διεθνούς συστήματος, όπου οι ίδιες θα είναι απλώς «πρώτες μεταξύ ίσων», γιατί κάτι τέτοιο θα προωθεί τα μακρόπνοα οικονομικά τους συμφέροντα;

Μεγαλουργεί και πάλι η Σαουδική Αραβία

Μεγαλουργεί και πάλι η Σαουδική Αραβία

Ελλιπής ερμηνεία η απόδοση των εξελίξεων στην αντιπαλότητα σουνιτών-σιιτών

του Ερρίκου Φινάλη*

[Πηγή: Δρόμος της Αριστεράς, 12/01/2016]

Το καθεστώς της σαουδαραβικής μοναρχίας, εκτελώντας μαζικά 48 «τρομοκράτες», μεταξύ των οποίων και έναν εκ των ηγετών της σιιτικής μειονότητας της χώρας, ήρθε στο επίκεντρο της διεθνούς προσοχής. Κάτι όχι συνηθισμένο, αφού τα δυτικά ΜΜΕ προσπαθούν εδώ και δεκαετίες να κρατούν στο απυρόβλητο το πιο οπισθοδρομικό ίσως, από κάθε άποψη, καθεστώς του πλανήτη – που όμως τυχαίνει να είναι εδώ και δεκαετίες πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ.

Και πολύ καλός πελάτης τους: όπλα αξίας 46 δισεκατομμυρίων δολαρίων έχει αγοράσει η Σαουδική Αραβία από τις ΗΠΑ μόνο στα χρόνια της θητείας Ομπάμα. Συν τα αντίστοιχα εξοπλιστικά προγράμματα με τον Καναδά (αξίας 15 δισεκατομμυρίων δολαρίων), τη Γαλλία και άλλες δυνάμεις της «δημοκρατικής» Δύσης. Οι οποίες φυσικά και δεν έχουν αναστολές για το πώς χρησιμοποιούνται τα «προϊόντα» που πωλούν σε τέτοιου είδους καθεστώτα.

ΡΩΣΙΑ-ΤΟΥΡΚΙΑ: Το Σενάριο της “Προβοκάτσιας”

ΡΩΣΙΑ-ΤΟΥΡΚΙΑ: Το Σενάριο της “Προβοκάτσιας”

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου*, 10/01/2016

Η ρωσική επέμβαση στη Συρία τροποποίησε δραματικά τα διεθνή δεδομένα εις βάρος των δυτικού και ιδίως νεοσυντηρητικού σχεδιασμού στη Μέση Ανατολή. Διέσωσε το καθεστώς Άσαντ, σταθεροποίησε την ρωσική επιρροή, απέδειξε τις ρωσικές στρατιωτικές δυνατότητες, δημιούργησε βάσεις δημιουργίας σιϊτικού “άξονα” από τον Λίβανο στο Πακιστάν! Περιόρισε ακόμα την όποια “αξία” του Ισλαμικού Κράτους είτε ως συμμάχου (κατά Άσαντ) είτε ως “χρήσιμου εχθρού-ηλίθιου”). Απέτρεψε ίσως μια δυτική στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, που θα ήταν το πιθανότερο αποτέλεσμα των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι. Πήγαν “περίπατο” οι επιδιώξεις εξουδετέρωσης Άσαντ-Χεζμπολά για να προχωρήσει ο πόλεμος με το Ιράν και η εκδίωξη της Μόσχας από τη Μέση Ανατολή.

Η Σαουδαραβία φοβάται το Ιράν

Η Σαουδαραβία φοβάται το Ιράν

Ιρανοί πολίτες διαμαρτύρονται για την θανάτωση του σιίτη κληρικού Νιμρ αλ Νιμρ κατά την διάρκεια διαδήλωσης έξω από την πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας στην Τεχεράνη.

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

[Πηγή: iskra, 10/01/2016]

Ξέσπασε τελικά η αναμενόμενη κρίση ανάμεσα στη Σαουδική Αραβία και το Ιράν. Την ευθύνη φυσικά την έχουν οι Σαουδάραβες, οι οποίοι αποκεφάλισαν εσκεμμένα τον σιίτη κληρικό Νιμρ αλ Νιμρ με στόχο να προκαλέσουν μείζονα κρίση στις σχέσεις του Ριάντ με την Τεχεράνη. Η Σαουδαραβία τελεί σε κατάσταση πανικού από τότε που εξελέγη πρόεδρος του Ιράν ο φιλοαμερικανός – για τα ιρανικά δεδομένα, φυσικά – Μοχάμεντ Ροχανί. Δεν έχει καθόλου άδικο. Οι Σαουδάραβες γνωρίζουν επίσης ότι ο χρόνος κυλάει εναντίον τους και πρέπει να βιαστούν, επισπεύδοντας όσο μπορούν τις εξελίξεις.

Δεν υπάρχει χειρότερος εφιάλτης για τη Σαουδική Αραβία από την αποκατάσταση των πολιτικών σχέσεων των ΗΠΑ με το Ιράν. Ο λόγος είναι απλούστατος: Απειλείται η άμεση υποβάθμιση της Σαουδαραβίας στη δεύτερη θέση στο στρατηγικό σχεδιασμό των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, μετά το Ιράν, για τους Αμερικανούς! Αν όντως συμβεί κάτι τέτοιο, είναι άκρως αμφίβολο, αν η Σαουδική Αραβία θα κατορθώσει να επιβιώσει στα σημερινά της σύνορα ή αν θα καταρρεύσει και θα διαμελιστεί σε μικρότερα απολυταρχικά εμιράτα. Ο πλούτος που παράγεται από το άφθονο και πάμφθηνο στο κόστος εξόρυξης σαουδαραβικό πετρέλαιο είναι στην πραγματικότητα ο μοναδικός συνεκτικός ιστός αυτού του κράτους.

Ο επίλογος της τραγωδίας

Ο επίλογος της τραγωδίας

του ΒΑΣΙΛΗ ΒΙΛΙΑΡΔΟΥ

[Πηγή: analyst.gr, 6/01/2016]

Χειρότερο από το να μη γνωρίζει μία χώρα την ιστορία της και τα λάθη που έκανε, είναι η άγνοια του τι έχει ή τι θα χάσει – αποτελεί δε το άκρον άωτο της ανοησίας να καίει περιουσιακά στοιχεία άνω του 1 τρις €, έναντι δανείων 300 δις €.

«Οι πραγματικές αιτίες της οικονομικής επιτυχίας της Γερμανίας είναι το χαμηλό ποσοστό γεννήσεων, η μικρή άνοδος των τιμών των ακινήτων, καθώς επίσης η επέκταση της γερμανικής βιομηχανίας στην Ανατολική Ευρώπη. Τα δύο πρώτα κατέστησαν εφικτή τη στασιμότητα των μισθών των Γερμανών εργαζομένων μετά το 2000 – αφού μόνο για την παιδεία η Γερμανία δαπανά 1% του ΑΕΠ λιγότερα από τη Γαλλία, ενώ τα ακίνητα στη Γερμανία κοστίζουν τρεις φορές χαμηλότερα σε σχέση με τη Γαλλία.

Όχι μόνο πολιτικό αλλά και οικονομικό προτεκτοράτο η Ουκρανία

Όχι μόνο πολιτικό αλλά και οικονομικό προτεκτοράτο η Ουκρανία

Ένα ποτήρι νερό στα μούτρα και μια έκρηξη οργής που συμπυκνώθηκε στη φράση «άντε στο διάολο εξαφανίσου από τη χώρα μου» ήταν η απάντηση του ουκρανού υπουργού Εσωτερικών, Άρσεν Αβάκοβ, στον Μιχαήλ Σαακασβίλι που αφού έφυγε διωγμένος από τη Γεωργία, όπου πλέον καταζητείται για ακραίες περιπτώσεις διασπάθισης δημόσιου χρήματος, την τελευταία διετία στην Ουκρανία αποτελεί ακλόνητη σταθερά του πολιτικού συστήματος.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ*

Ο υπουργός Εσωτερικών δεν ήταν κι ο μοναδικός κυβερνητικός που εξανέστη με τα έργα και τις ημέρες του ανθρώπου που οδήγησε σε πόλεμο τη Γεωργία με την Ρωσία το 2008, κατ’ εντολή των αμερικάνων νεοσυντηρητικών. Πυρ και μανία έγινε εναντίον του ακόμη κι ο ουκρανός πρωθυπουργός Αρσένιι Γιάτσενουκ, που χαρακτήρισε δημόσια τον Σαακασβίλι «κλόουν». Κι ας ήταν αυτός που διόρισε τον «αμερικάνο φίλο» κυβερνήτη στην Οδησσό, ρίχνοντας όχι απλά λάδι αλλά τόνους πυρίτιδας, με αυτή του την κίνηση, στη φωτιά των ρωσο-ουκρανικών σχέσεων. Τώρα όμως που η δημοτικότητα του Γιατσενούκ έχει πέσει στο ναδίρ, καθώς αδυνατεί να εξασφαλίσει την κυβερνητική ενότητα όπως φάνηκε από την απροθυμία του κυβερνητικού συνασπισμού να ψηφίσει τον προϋπολογισμό με τα ακραία μέτρα λιτότητας που ζήτησε το ΔΝΤ ως όρο για την χρηματοδότηση της χώρας με 40 δισ. ευρώ, ενώ αντίθετα η δημοτικότητα του Σαακασβίλι έχει εκτιναχθεί στα ύψη, ο εκλεκτός των Αμερικάνων αποτελεί κόκκινο πανί ακόμη και για τους εξωνημένους ουκρανούς πολιτικούς.

Η Ρωσία έφερε την ανατροπή

Η Ρωσία έφερε την ανατροπή

Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

[Πηγή: iskra, 05/01/2016]

Η ανατροπή που μας άφησε ο παλιός χρόνος ολοκληρώνοντας τη θητεία του ήταν ότι η Ρωσία διεκδικεί ρόλο σε πλανητικό επίπεδο, όπως η ΕΣΣΔ, επεμβαίνοντας στο Μεσανατολικό. Αν η Ρωσία σταθεροποιήσει τη νικηφόρα επέμβασή της στη Μ. Ανατολή επιβάλλοντας λύση συμβατή με τα συμφέροντα της, οι ΗΠΑ δεν θα είναι πλέον η μοναδική Υπερδύναμη και ο Κόσμος θα γίνει πολυπολικός. Η ανάδυση περιφερειακών Δυνάμεων, όπως η Κίνα και, ως τώρα, η Ρωσία, περιπλέκει αλλά δεν ανατρέπει την απόλυτη, αν και όχι ανεξέλεγκτη, υπεροχή των ΗΠΑ. Αν, όμως, χάσουν την απόλυτη κυριαρχία τους στην κομβική περιοχή της Μ. Ανατολής, θα είναι η αρχή του τέλους της μονοκρατορίας τους. Εντός του 2016 θα δοθεί επαρκώς σαφής απάντηση.

Τη νικηφόρα ρωσική επέμβαση ακολούθησε σχεδόν αμέσως, (συμπτωματικά;), η τρομοκρατική ενέργεια στο Παρίσι με τις συνέπειές της σε όλη την Ευρώπη. Το κλίμα φόβου στις ΗΠΑ μετά την πτώση των «Δίδυμων Πύργων», μεταφέρθηκε στην Ευρώπη. Αλλά ενώ οι Αμερικανοί αποδέχθηκαν παθητικά την εισβολή στο Ιράκ, στην Ευρώπη ο κόσμος φαίνεται πολύ λιγότερο πρόθυμος να στηρίξει πολεμικές περιπέτειες στη Μ. Ανατολή. Οι «τρελές περιπέτειες» την εποχή της ευημερίας, το 2001, δεν γίνονται δεκτές με την ίδια ευκολία σήμερα, εποχή των ισχνών αγελάδων. Όταν μάλιστα η εκστρατεία του Τζ. Μπους αποδείχθηκε ότι στηρίζονταν σε ψεύδη, κατέληξε σε φιάσκο και άφησε πίσω της το ατελεύτητο χάος.