Οι νεκροί στον Παράδεισο, εμείς στην Κόλαση

Οι νεκροί στον Παράδεισο, εμείς στην Κόλαση

Σκίτσο του Payam Boromand (Ιράν)

Του ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

[Πηγή: iskra, 18/11/2015]

Οι αλαλαγμοί εναντίον των τζιχαντιστών, του φανατισμού, της τρομοκρατίας, δεν αλλάζουν ούτε κατά κεραία τις θέσεις των Δυτικών χωρών στο Συριακό-Μεσανατολικό. Κεντρικό αίτημα / απαίτηση των Αρχόντων της Δύσης ήταν και παραμένει να φύγει ο Άσαντ, το επιβεβαίωσε στην ομιλία του στην Εθνοσυνέλευση ο Ολάντ την Δευτέρα, 16-11. Ο Άσαντ είναι ο άνθρωπος κλειδί για να φύγουν οι Ρώσοι από την περιοχή ή –αν δεν έφευγαν- να μείνουν ως ενοχλητικός αλλά ανήμπορος γείτονας υπό την συγκαταβατική ανοχή των ισχυρών που είχαν από αιώνες τον έλεγχο της Μ. Ανατολής.

Ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα και όσο και αν το βρίσκουν κοινότοπο και τετριμμένο, ξεπερασμένο, ορισμένοι, ιδίως της Αριστεράς, ανίκανοι να αντιληφθούν τι σημαίνει κρατικό συμφέρον και γεωπολιτική διάσταση των πραγμάτων, η διάσημη φράση του Κλαούζεβιτς ισχύει απολύτως. Αν η Ευρώπη, η Δύση ακριβέστερα, βρίσκεται σε πόλεμο με τους ισλαμιστές, όπως διακηρύσσουν στομφωδώς οι διάφοροι πολιτικάντηδες που μας κυβερνούν, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι το ουσιαστικό στη στάση τους. Το συμφέρον τους επιτάσσει να παραμείνουν κυρίαρχοι στη Μ. Ανατολή και θα κάνουν τα πάντα για να το πετύχουν. Θα ρίξουν όση στάχτη χρειάζεται στα μάτια μας, θα χύσουν όλα τα δάκρυα, θα φορέσουν την πανοπλία του αγνού ιππότη, θα κάνουν τα πάντα για να μας σύρουν πίσω τους. Μας χρειάζονται. 
Και, είναι, ίσως λυπηρό αλλά είναι έτσι: ο πολύς ο κόσμος, ανεξάρτητα από τις πολιτικές του τοποθετήσεις, ξέρει, από πείρα δεκαετιών, συνειδητά ή υποσυνείδητα, ότι η κυριαρχία της Δύσης στις επίμαχες περιοχές σημαίνει τη δική του καλοπέραση. Οι αντιδράσεις αρχίζουν όταν η άλλη πλευρά αντιστέκεται χύνοντας ποτάμια το αίμα της. Όπως στην Αλγερία, στο Βιετνάμ, στη Συρία. Και αν μιλάμε για διεθνή αλληλεγγύη των λαών, την αγαπημένη καραμέλα της Αριστεράς, τότε γιατί σιωπά για τη συμπαράταξη του Ιράν και της Χεζμπολά στους Σύριους; Η αλληλεγγύη περιορίζεται στους Παλαιστίνιους και εναντίον του Ισραήλ; Η Αριστερά όταν δεν βλέπει τι γίνεται γύρω της, όταν δεν μπορεί να καταλάβει τον σημερινό Κόσμο, όταν ο μαρξισμός τη συνθλίβει αντί να την εμπνέει, παπαγαλίζοντας τα περί τάξεων και ιμπεριαλισμών χωρίς επίγνωση περί τίνος πράγματος ομιλεί, είναι μοιραίο να αφήνει ορθάνοιχτη την πόρτα σ' αυτό που δικαίως απεχθάνεται: στο φασισμό.

Οι τρομοκράτες είναι παιδιά της Ευρώπης, δεύτερης και τρίτης γενιάς. Όχι της Ευρώπης κάποιων ξεχασμένων ιδανικών για την οποία μιλάει ο Έλληνας πρωθυπουργός, αυτή η Ευρώπη ίσως υπήρξε αλλά τώρα δεν υπάρχει, το ξέρουν όλοι και το ξέρει και ο ίδιος. Αν δεν το ξέρει αλλοίμονο σε μας. Το αποδεικνύουν και οι τρομοκράτες, τη γνώρισαν αυτή την Ευρώπη, σ' αυτήν μεγάλωσαν, την έζησαν και την πολεμούν με πάθος έως τη βαρβαρότητα, ανταποδίδοντάς της τα ίσα. Αυτή είναι η διαφορά από το παρελθόν, όταν οι αποικιοκρατούμενοι δεν μπορούσαν καν να σκεφτούν ότι ήταν δυνατόν να αγγίξουν τις Μητροπόλεις. Ωστόσο και εδώ χρειάζεται σκέψη. Είναι πλέον κοινός τόπος ότι το ισλαμικό κράτος είναι δημιούργημα των ΗΠΑ αλλά, λένε αρμόδιοι, συνέπραξαν και οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες. Ίσως αυτό εξηγεί γιατί κατάφεραν να εντοπίσουν τόσο γρήγορα και εύκολα, αλλά κατόπιν εορτής, τους ενόχους, όλους γνωστούς και σεσημασμένους. Ενώ, περιέργως, δεν πήραν είδηση τους τρομοκράτες στο στάδιο της προετοιμασίας όπου πληθώρα ατόμων ήταν απαραίτητη για να υλοποιηθούν έξη επιθέσεις. Το ίδιο ακριβώς είχε γίνει και με την επίθεση στους δίδυμους πύργους στις ΗΠΑ. Η δεύτερη σκέψη είναι ότι οι τρομοκράτες δεν άγγιξαν τις πλούσιες γειτονιές του Παρισιού αλλά χτύπησαν μαζικά μικρομεσαίες περιοχές, πηγή πιθανών αν όχι βέβαιων κοινωνικών αντιδράσεων σε κάθε είδους νέες πολεμικές περιπέτειες. Οι επιθέσεις εκτός από φόβο προκαλούν συσπείρωση και απαίτηση «απάντησης» για να τιμωρηθεί ο εχθρός. Η εσωτερική αστυνομοκρατία ας θεωρηθεί παράπλευρη απώλεια.

Πολλοί έκλαψαν πολύ και δικαίως για όσα έγιναν στο Παρίσι. Αλλά τέσσερα χρόνια πολέμου και βομβαρδισμών δεν είχαν θύματα; οι πρόσφυγες άφησαν τη μαγευτική Δαμασκό για να καταλήξουν εργάτες ή επαίτες στη Γερμανία επειδή ήθελαν σώνει και καλά να γίνουν Ευρωπαίοι;

Ο πόλεμος θα συνεχιστεί στη Μ. Ανατολή ενδεδυμένος πλέον με το υψηλής ραπτικής κοστούμι του αντιτρομοκρατικού αγώνα, πιο όμορφος από ποτέ, με την ανοχή και συγκατάθεσή μας, στην πράξη. Οι ειρηνόφιλοι λυγμοί της Αριστεράς είναι παντελώς ανώφελοι-αν δεν είναι και υποκριτικοί-αφού δεν τολμάει να ξεχωρίσει τα στρατόπεδα, να διακρίνει τους μεν από τους δε, ανίκανη να ξεχωρίσει δυο γαϊδουριών άχυρα. Και επειδή θα συνεχιστεί πάνω στα προϋπάρχοντα συμφέροντα, θα συνεχιστούν και τα πισώπλατα μαχαιρώματα μεταξύ των υποτιθέμενων συμμάχων έως ότου κάποιοι ματώσουν τόσο ώστε να πέσουν εξαντλημένοι. Πιο έμπειροι οι Βρετανοί προσέγγισαν ήδη τους Ρώσους ελπίζοντας ότι θα τους τυλίξουν σε μια θανάσιμη περίπτυξη, να συμβιβαστούν, έναντι ανταλλαγμάτων, με τη Δύση. Οι βομβαρδισμοί των Γάλλων στη Ράκα δεν είναι τυχαίοι. Η Ράκα είναι πρωτεύουσα των ισλαμιστών και επόμενος στόχος των Συριακού στρατού και της Ρωσίας. Ο κάτοχος της πρωτεύουσας δίνει πλεονέκτημα αλλά χωρίς στρατό στο έδαφος η κατάληψη/κατοχή της Ράκα είναι ανέφικτη και γι' αυτό ο Ολάντ ζητάει επέμβαση του ΝΑΤΟ. Η επανάληψη των Σταυροφοριών 800 χρόνια μετά, μάλλον με καρικατούρα θα έμοιαζε και η Γερμανία όπως και ο Ομπάμα είπαν ήδη όχι.

Το πρόβλημα της Ευρώπης (της ΕΕ) είναι τριπλό: Φοβάται αυτούς που θέλουν να μπουν, τους πρόσφυγες. Δεύτερον δεν μπορεί να τους δεχθεί όλους και κυριολεκτικά δεν ξέρει τι να τους κάνει. Η εύκολη λύση είναι να τους φορτώσει σε μας αλλά τότε βάζει μπουρλότο στα Βαλκάνια. Και τρίτον νομίζει ότι όσοι γίνουν δεκτοί θα ανανεώσουν τη στρατιά των εργοστασιακών δούλων της δεκαετίας του 60. Αλλά οι προσερχόμενοι είναι υποψήφιοι τρομοκράτες μόνο και μόνο από την αντιμετώπιση που θα έχουν. Και, ιδίως, οι μετανάστες δεν είναι πια οι αμόρφωτοι και περιδεείς του 60. Ισχύει ο Κλαούζεβιτς αλλά ισχύει και το λαϊκό ότι όταν σκορπίζεις ανέμους θερίζεις θύελλες.