Οι γερμανικές ελίτ αποικιοποιούν την Ευρώπη

Οι γερμανικές ελίτ αποικιοποιούν την Ευρώπη

Του Πέτρου Θ. Πιζάνια*

[Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών, 13/10/2014]

Παρακολουθώντας την καθαίρεση της γαλλικής κυβέρνησης από τον πρόεδρο Ολάντ, επειδή ο υπουργός των Οικονομικών έκανε δηλώσεις εναντίον της γερμανικής κυβέρνησης και της ευρωπαϊκής πολιτικής της, θυμήθηκα πως το δεύτερο γερμανικό Ράιχ, το γερμανικό εθνικό κράτος δηλαδή, ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 1871 σε γαλλικό έδαφος: στις Βερσαλίες, όταν οι Πρώσοι υπό τον Βίσμαρκ πολιορκούσαν το Παρίσι. Στις μέρες μας μετακινήθηκε ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, όχι προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή που είναι το αρμόδιο όργανο, αλλά στην κ. Μέρκελ, ώστε να ζητήσει την άδεια διατήρησης του ελλείμματος στον προϋπολογισμό του γαλλικού κράτους.

Ας θυμηθούμε πως οι γερμανικές ελίτ υπήρξαν οι μόνες στον 20ό αιώνα που θεώρησαν την ευρωπαϊκή ήπειρο έως τα Ουράλια δικό τους ζωτικό χώρο και επιδίωξαν να τον κατακτήσουν με δύο παγκόσμιους πολέμους. Καμία άλλη ελίτ ισχυρής ευρωπαϊκής χώρας κατά τον 20ό αιώνα δεν επιδίωξε κάτι παρόμοιο. Για ποιους λόγους μόνο οι γερμανικές; Ενώ μεταξύ των δύο παγκόσμιων πολέμων στην Ευρώπη εμφανίστηκαν ποικίλες μορφές φασισμού σε πολλά κράτη, μόνο στη Γερμανία η συντριπτική πλειονότητα των Γερμανών αφοσιώθηκε στον Χίτλερ. Γιατί μόνο οι Γερμανοί επινόησαν την «τελική λύση» για να εξολοθρεύσουν δεκάδες εκατομμύρια Σοβιετικούς πολίτες, ή τα κρεματόρια για τους αντιπάλους τους κάθε είδους, χρησιμοποιώντας μάλιστα τα υπολείμματα των καμένων σωμάτων τους; Σήμερα, η Γερμανία είναι η μόνη χώρα όπου ιδρύθηκε ένα πολιτικό κόμμα με τον αδιανόητο σε θρασύτητα στόχο -μεταξύ άλλων: την απομάκρυνση ενός άλλου κράτους, της Ελλάδας, από την ευρωζώνη. Σχεδόν όλα τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης, στην κορύφωση της επικοινωνιακής επίθεσης εναντίον των Ελλήνων μέχρι το 2013, αποδείχθηκαν τα πλέον χυδαία, τα μόνα σε όλη την Ευρώπη που ξεπέρασαν τα όρια της σκληρής κριτικής και χρησιμοποίησαν ναζιστικές μεθόδους προπαγάνδας.

Ασφαλώς οι αιτίες αυτής της ιστορικά επαναλαμβανόμενης επιθετικότητας δεν ανάγονται στη βιολογία – εκεί όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι. Ανάγονται, μάλλον, στη γερμανική Ιστορία και στον πολιτικό πολιτισμό που συγκρότησαν οι ηγετικές της ομάδες βαθμιαία από τον 16ο αιώνα. Δεν είναι ο χώρος για ιστορικές αναλύσεις. Να θυμίσω μόνο ένα στοιχείο της ζώσας Ιστορίας της. Με εξαίρεση τους πρωτεργάτες και αρκετούς δευτεροκλασάτους αξιωματούχους του χιτλερικού καθεστώτος, οι οικονομικές και εν πολλοίς οι πολιτικές και στρατιωτικές ελίτ της ναζιστικής Γερμανίας διασώθηκαν από τους Αμερικανούς και τους Βρετανούς ώστε να χρησιμοποιηθούν εναντίον των Σοβιετικών. Ετσι παρέμεινε σ’ αυτή τη χώρα μια ζωντανή ιστορική παρακαταθήκη συνέχειας με τον ναζισμό, την οποία μόνο οι αριστεροί Γερμανοί αντιπάλεψαν αξιόπιστα.

Σήμερα, η γερμανική Δεξιά και οι οικονομικές ελίτ επιδίωξαν, και σε σημαντικό βαθμό κατόρθωσαν, να μετατρέψουν τη χρηματοπιστωτική κρίση -που προκάλεσαν μεταξύ άλλων και οι δικές τους τράπεζες- σε διαδικασία επικυριαρχίας των ευρωπαϊκών λαών του Νότου και ιδίως του ελληνικού και του κυπριακού. Εχουν κατορθώσει να επιβάλουν πολιτικούς όρους ακόμη και στη Γαλλία, χάρη σ’ αυτόν τον σύγχρονο Θιέρσο, τον Ν. Σαρκοζί. Ασφαλώς, οι γερμανικές πολιτικές και οικονομικές ελίτ στηρίχτηκαν σε πρόθυμους συνεργάτες σε κάθε χώρα, όπως οι δικοί μας του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., που ως άλλοι Κουίσλινγκ παραχώρησαν έως και την πολιτική κυριαρχία της χώρας στη γερμανική Δεξιά· αποδέχτηκαν την άρση τόσο των εθνικών συνταγματικών όσο και των ευρωπαϊκών νομικών εγγυήσεων των δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών.

Οι στόχοι της γερμανικής αποικιοποίησης της Ευρώπης είναι ασφαλώς γεωπολιτικοί. Ας θυμηθούμε ως έμπρακτο παράδειγμα τον αδίστακτο τρόπο δράσης της Γερμανίας στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τη στήριξη που παρείχε μαζί με τους Αμερικανούς στις κοινές ληστο-συμμορίες Αλβανών στο Κόσοβο, τους οποίους ονόμασαν κυβέρνηση. Το γερμανικό κράτος, αφού ελέγχει τους καίριους πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς της Ε.Ε., συγκροτεί παραλλήλως μηχανισμούς εσωτερικού ελέγχου των κρατών, όπως στην Ελλάδα. Ωστόσο, αν περιορίσουμε την οπτική μας στις οικονομικές πρακτικές τους, θα εντοπίσουμε το μέτρο του ευρωπαϊκού μέλλοντος αν οι γερμανικές ελίτ κυριαρχήσουν στην Ευρώπη. Οι επιχειρήσεις τους, και μάλιστα οι πλέον στρατηγικής σημασίας, στην Ελλάδα (όπως και σε δεκάδες άλλες χώρες), η Ζήμενς και η εταιρεία του αεροδρομίου Χόχτιφ, περνώντας στα υποβρύχια που γέρνουν της HDW και φτάνοντας στις εξαγωγές γερμανικών αυτοκινήτων της ΒΜW, της Μερσεντές και άλλων, σε συμμαχία με την εγχώρια κλεπτοκρατία κινούνται με μεθόδους μεταξύ πλαστογραφίας, λαθρεμπορίου, διαφθοράς και ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Και όσο και αν δεν αναφέρεται, είναι μάλλον βέβαιο πως ένα μέρος από αυτά τα χρήματα επιστρέφει στα τρία κόμματα εξουσίας στη Γερμανία αλλά και στα αντίστοιχα δικά μας. Οπως άλλωστε γίνεται και στη Γαλλία – διαπιστωμένα από Γάλλους δικαστές. Πρόκειται για συμπεριφορά σύγχρονων κουρσάρων που αποκλείεται να δρουν χωρίς την κάλυψη της γερμανικής κυβέρνησης, την ίδια στιγμή που η κ. Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε, ηθικολόγοι της δημοσιονομικής ευσέβειας, ιερουργούν την πολιτική λιτότητας στο όνομα της Συνθήκης του Μάαστριχτ για όλη την Ευρώπη.

Είμαστε σε πόλεμο με τη Γερμανία; Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου στην παρουσίαση του θαυμάσιου προγράμματος του κόμματος στη Θεσσαλονίκη, απάντησε γελώντας σε μια ανάλογη ερώτηση δημοσιογράφου πως δεν εκκρεμεί μια σύγκρουση με τη Γερμανία, αλλά να παλέψουμε ως ισότιμοι εταίροι στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών θεσμών. Και ορθά, αν και ο κοινωνικός πόλεμος είναι εδώ. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει ένα ζήτημα με την ευρωζώνη και με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Παρότι, ιδίως η Ε.Ε., αποτελεί μία από τις σπουδαιότερες πολιτικές συλλήψεις του 20ού αιώνα, ο γερμανικός επεκτατισμός οδηγεί όλες τις άλλες χώρες στο δίλημμα: διάλυση της Ευρώπης ή διατήρηση υπό γερμανική επικυριαρχία; Απέναντι σε αυτό το δίλημμα νομίζω πως ο ΣΥΡΙΖΑ με την Ευρωπαϊκή Αριστερά θα έπρεπε να διαμορφώνουν ένα σχέδιο ή, τουλάχιστον, να καλλιεργούν δημόσια την ιδέα για μία Ευρωπαϊκή Ενωση με διαφοροποιημένη πολιτική γεωμετρία, χωρίς τη Γερμανία.

………………………………………………………………………………………………………………………..

* Καθηγητής Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο