Στα δίχτυα των τοκογλύφων

Στα δίχτυα των τοκογλύφων

Ελπίζουμε να συνειδητοποιήσουν οι Έλληνες τα τεράστια εγκλήματα εις βάρος τους μετά το 2009, με αποκορύφωνα την τραπεζική ληστεία – το δολοφονικό Swap στην Πορτογαλία, με ανόητο θύμα την κρατική εταιρεία σιδηροδρόμων 

του ΒΑΣΙΛΗ ΒΙΛΙΑΡΔΟΥ

[Πηγή: Analyst.gr, 29/11/2015]

«Το σκάνδαλο των σκανδάλων, το ξεπούλημα των ελληνικών τραπεζών έναντι μερικών μόλις Σεντ ανά μετοχή, είναι μοναδικό στην παγκόσμια οικονομική ιστορία – οπότε θεωρούνται δεδομένες οι μαζικές αγωγές των μετόχων τους.

Πόσω μάλλον αφού η περιουσία τους κυριολεκτικά υπεξαιρέθηκε, με έναν απίστευτα εγκληματικό τρόπο, ενώ τους απαγορεύθηκε η συμμετοχή στις αυξήσεις κεφαλαίου – όπως επίσης στο δημόσιο, με αποτέλεσμα να μεταφερθεί το μεγαλύτερο μέρος της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων στα χέρια των ξένων τοκογλύφων, με οδυνηρές συνέπειες.   

Οι συλλογικές αγωγές πιθανολογείται πως θα κατατεθούν εναντίον των διοικήσεων των τραπεζών, του ΤΧΣ, καθώς επίσης της Τρόικας ή/και της ΕΚΤ – η οποία τους παρέσυρε στην αγορά μετοχών, αξιολογώντας τις τράπεζες ως φερέγγυες μόλις στα τέλη του 2014.

Δεν είναι δε καθόλου απίθανο να αναζητηθούν νομικά οι ευθύνες της κυβέρνησης ή όποιου άλλου εμπλεκομένου, από όλους τους Έλληνες Πολίτες – αφού το δημόσιο χρέος τους θα αυξηθεί, εξαιτίας του συγκεκριμένου γεγονότος, κατά 40 δις € περίπου, ενώ κανένας δεν γνωρίζει τι θα συμβεί με τις εγγυήσεις του κράτους, οι οποίες υπερβαίνουν τα 140 δις €».

Άποψη

Όλοι γνωρίζουν την παγίδα, η οποία στήθηκε το 1999 στην Ελλάδα από την Goldman Sachs – όταν η τότε κυβέρνηση της, ζήτησε βοήθεια για να αποκρύψει την έκταση των ελλειμμάτων της, υπογράφοντας ένα δολοφονικό Swap. Πολλοί λιγότεροι όμως έχουν κατανοήσει πως έκτοτε, τέθηκε η χώρα μας στο στόχαστρο της διεθνούς κερδοσκοπίας – αφού η συνεργασία της με μία από τις πιο εγκληματικές τράπεζες του πλανήτη, βοήθησε την τελευταία να αποκτήσει πλήρη εικόνα της οικονομίας της.

Κάτι ανάλογο ίσως συνέβη με την Black Rock, καθώς επίσης με την Rothschild, οι οποίες είχαν τη θέση του συμβούλου της ιδιωτικής Τράπεζας της Ελλάδας, όσον αφορά την προσομοίωση ακραίων καταστάσεων για όλες τις ελληνικές τράπεζες (πηγή) – έχοντας ως εκ τούτου αποκτήσει πλήρη εσωτερική πληροφόρηση, σε σχέση με το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας μας. Υπενθυμίζουμε δε τη μάχη για την Τράπεζα Αττικής, όπου το ταμείο των μηχανικών που συμμετέχει έχει υποστεί εγκληματικές ζημίες – χωρίς δυστυχώς να αντιδράσει αποτελεσματικά μέχρι στιγμής (άρθρο).

Συνεχίζοντας, η Goldman Sachs συνειδητοποίησε αναλύοντας την Ελλάδα ότι, επρόκειτο για μία μικρή χώρα με πολύ αδύναμη τραπεζική υποδομή, με ελαττωματικές στατιστικές των δημοσιονομικών της μεγεθών, καθώς επίσης με μία ανθούσα παραοικονομία – η οποία καθιστούσε προβληματική την είσπραξη φόρων και δασμών. Ακόμη χειρότερα, με ένα χρηματιστήριο που δεν διέθετε αποτρεπτικούς κανόνες – όπου το κράτος θόλωνε το «παιχνίδι», με αποτέλεσμα οι δαιδαλώδεις συμφωνίες μεταξύ των μετόχων να αποτελούν τον κανόνα αντί την εξαίρεση.

Εκτός αυτών, η τράπεζα είχε διαπιστώσει τότε πως το ελληνικό χρέος χαρακτηριζόταν από σύνθετα ομόλογα, αποτιμημένα με ασαφή κριτήρια και με απροσδιόριστη δυνατότητα προεξόφλησης – οπότε ήταν ιδανικό για κερδοσκοπικές ενέργειες.

Σύναψε δε συμμαχία με την Εθνική Τράπεζα, στην οποία εργαζόταν σε διευθυντική θέση ένας Έλληνας πρώην υπάλληλος της, χρηματιστής στο Λονδίνο – μεταξύ άλλων μεταφέροντας, χωρίς να το πάρει είδηση κανείς, ένα μέρος του ελληνικού δημοσίου χρέους που ήταν στο λογαριασμό της Εθνικής (πηγή: M. Roche), σε έναν αμερικανικό φορολογικό παράδεισο (Delaware).

Τέλος, μέσω της Ελλάδας η Goldman Sachs κατάλαβε πως η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία ήταν εντελώς αποδιοργανωμένη, σε βαθμό που ήταν αδύνατον να παρακολουθήσει τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης – γεγονός που καθιστούσε προβληματική την υιοθέτηση μίας ορθολογικής νομισματικής πολιτικής εκ μέρους της ΕΚΤ, η οποία λειτουργούσε ουσιαστικά ως η κεντρική τράπεζα της Γερμανίας (ανάλυση), εις βάρος φυσικά όλων των υπολοίπων κρατών.

Από τότε λοιπόν είχε προετοιμαστεί για τις κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον της Ελλάδας, μέσω των οικονομικών όπλων μαζικής καταστροφής (CDS κλπ.) – χρησιμοποιώντας τις αδυναμίες της χώρας μας ευρύτερα, με απώτερο στόχο την Ευρωζώνη και το κοινό νόμισμα. Θυμόμαστε άλλωστε την επίσκεψη στελεχών της το 2009 στην Ελλάδα, μαζί με άλλους κερδοσκόπους, όταν ξεκίνησε «το μεγάλο παιχνίδι» – δια του οποίου οδηγήθηκε τελικά η χώρα μας στα δίχτυα του ΔΝΤ, ενώ η νομισματική ένωση βίωσε την πρώτη μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση της.

Όλα αυτά βέβαια αποτελούν πλέον οδυνηρό παρελθόν και εφιαλτικές αναμνήσεις – αν και κανένας δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι, η Goldman Sachs και η Black Rock, τα πλέον τρομακτικά χρηματοπιστωτικά τέρατα του πλανήτη, δεν έχουν διαδραματίσει κάποιο ρόλο στη σημερινή, μεγάλη ληστεία των τραπεζών (άρθρο).

Σε ένα από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα εις βάρος των Ελλήνων, μέσω του οποίου «κατοχυρώθηκε» η πλήρης μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο – επίσης, η κατάσχεση της ιδιωτικής περιουσίας της χώρας, ταυτόχρονα με την επιβάρυνση του δημοσίου χρέους κατά τουλάχιστον 40 δις €.

Αποτελεί δε παγκόσμιο παράδοξο το ότι, οι Έλληνες δεν διαμαρτυρήθηκαν καθόλου, συνεχίζοντας τον ύπνο του δικαίου – από τον οποίο ίσως ξυπνήσουν τόσο γυμνοί και εξαθλιωμένοι, όσο ποτέ μέχρι σήμερα στην ιστορία τους.

Η πορτογαλική εμπειρία

Συνεχίζοντας, το 2005 ορισμένες χώρες της Ευρωζώνης, μεταξύ των οποίων και η Πορτογαλία, αντιμετώπιζαν σημαντικά προβλήματα χρηματοδότησης τους – αναζητώντας εναγωνίως τρόπους για να τα αντιμετωπίσουν. Στο σημείο αυτό τις πλησίασαν οι τράπεζες, προτείνοντας τους συμβάσεις ανταλλαγής επιτοκίων (Swaps) – με στόχο την αντικατάσταση ενός παλαιότερου δανείου υψηλού επιτοκίου, με ένα καινούργιο που θα επιβαρύνεται με χαμηλότερα επιτόκια (συνηθίζεται στις Η.Π.Α., ειδικά στα ενυπόθηκα δάνεια).

Στο παράδειγμα τώρα της κρατικής εταιρείας σιδηροδρόμων της Πορτογαλίας (Metro do Porto) η διοίκηση της, η οποία αναζητούσε έναν φθηνότερο τρόπο χρηματοδότησης, ανταλλάσσοντας ένα παλαιό δάνειο ύψους 89 εκ. € με εξαμηνιαίο επιτόκιο 4,79%, είδε πολύ θετικά μία πρόταση της ισπανικής Santander το 2007 – χωρίς φυσικά να γνωρίζει ότι, υπέγραφε ένα «συμβόλαιο θανάτου», εξαιρετικά υψηλού ρίσκου.

Αναλυτικότερα, τα δύο μέρη συμφώνησαν την αντικατάσταση του παλαιού δανείου με ένα καινούργιο, το επιτόκιο του οποίου ήταν μόλις 1,76% – άρα πολύ χαμηλότερο, από το 4,79% του προηγουμένου (πηγή). Δυστυχώς, οι Πορτογάλοι δεν αντιλήφθηκαν τη μεγάλη απάτη – μία ρήτρα δηλαδή του συμβολαίου, σύμφωνα με την οποία το καινούργιο επιτόκιο ίσχυε μόνο όταν το Euribor (το διατραπεζικό ευρωπαϊκό επιτόκιο) κυμαινόταν μεταξύ 2% και 6%.

Επρόκειτο λοιπόν ουσιαστικά για ένα κερδοσκοπικό στοίχημα, αφού εάν το επιτόκιο αυτό έπεφτε κάτω από το 2% ή αυξανόταν άνω του 6%, τότε οι Πορτογάλοι θα πλήρωναν τη διπλή διαφορά μεταξύ του εκάστοτε Euribor στη συμφωνημένη διακύμανση επί του επιτοκίου – ακόμη χειρότερα, σε κάθε τρίμηνο.

Για παράδειγμα, το πρώτο τρίμηνο το Euribor ήταν 3% – άρα εντός των πλαισίων της συμφωνημένης διακύμανσης, οπότε το επιτόκιο παρέμεινε στο 1,76%. Το δεύτερο τρίμηνο όμως, το Euribor έπεσε στο 1,70% – οπότε η διαφορά του 0,3% διπλασιαζόταν στο 0,6% και προστίθετο στο συμφωνηθέν επιτόκιο του 1,76%.

Ως εκ τούτου, με βάση τη σύμβαση οι Πορτογάλοι πλήρωναν 2,36% (1,76 + 0,6). Εάν τώρα το Euribor παρέμενε στο 1,70% το τρίτο τρίμηνο, τότε προστίθεντο ακόμη 0,6% – οπότε το επιτόκιο διαμορφωνόταν στο 2,96% (2,36 + 0,6) κοκ.

Η συμφωνία αυτή, η οποία ονομάζεται από τους ειδικούς «σύμβαση χιονοστιβάδας», μετατράπηκε τελικά σε μία καταστροφική παγίδα για τους Πορτογάλους, μετά τη ραγδαία μείωση των επιτοκίων εκ μέρους της ΕΚΤ (γράφημα) το 2009 – λόγω της οποίας το Euribor περιοριζόταν συνεχώς, οπότε τα επιτόκια του νέου δανείου αυξάνονταν ακατάπαυστα.

 

Ειδικότερα, στα τέλη του 2013 οι Πορτογάλοι πλήρωναν επιτόκιο στην ισπανική τράπεζα ύψους 40,6%, με αποτέλεσμα το αρχικό δάνειο των 89 εκ. € να έχει πενταπλασιαστεί στα 459 εκ. € – προς όφελος των κερδοσκόπων και εις βάρος των Πολιτών της χώρας, οι οποίοι φυσικά δεν γνωρίζουν πώς κλιμακώνεται συνεχώς το χρέος τους, ενώ επαινείται η πολιτική της κυβέρνησης τους από την καγκελάριο!

Τελικά, η πορτογαλική εταιρεία σιδηροδρόμων κατέφυγε στα βρετανικά δικαστήρια, ισχυριζόμενη ότι δεν γνώριζε τι υπέγραφε – ενώ, εάν κερδίσει τη δίκη η Santander, το επιτόκιο, το οποίο έχει προς στιγμήν παγώσει στο 40% μέχρι να εκδικαστεί η αγωγή, θα εκτοξευθεί στο 100%, οδηγώντας την επιχείρηση στη χρεοκοπία.

Ολοκληρώνοντας, η Πορτογαλία έχει συνάψει ανάλογες συμφωνίες με πολλές άλλες τράπεζες, μεταξύ των οποίων με την αμερικανική Goldman Sachs, καθώς επίσης με την ιαπωνική Nomura – ενώ φυσικά δεν είναι η μοναδική χώρα της Ευρωζώνης που έχει κάνει κάτι τέτοιο.

Επίλογος

Δεν γνωρίζουμε εάν η Ελλάδα ως κράτος ή/και οι δημόσιες επιχειρήσεις της έχουν οδηγηθεί σε τέτοιου είδους τρομακτικές παγίδες, από τις μεγάλες πολυεθνικές τράπεζες. Ελπίζουμε όμως να μπορέσουν κάποια στιγμή οι Έλληνες να καταλάβουν τι έχει συμβεί στην πατρίδα τους μετά το 2009. Επίσης, πού ακριβώς στόχευε το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων, το οποίο έχει ολοκληρωθεί με το επαχθέστερο όλων – με το Μνημόνιο Νούμερο ΙΙΙ (άρθρο).

Σε κάθε περίπτωση πάντως, η επιστροφή της χώρας μας στην ομαλότητα, εάν και εφόσον κάποια στιγμή επιτευχθεί, προϋποθέτει την τιμωρία όλων των υπευθύνων της τραγωδίας, κατά το πρόσφατο παράδειγμα της Ισλανδίας – μία τραγωδία που είναι εντελώς αδικαιολόγητη, με βάση τα οικονομικά δεδομένα της Ελλάδας το 2009. Καμία κυβέρνηση όμως, δυστυχώς ούτε η αριστερή σημερινή, δεν έχει ανοίξει το «φάκελο της προδοσίας» – παρά το ότι όλες το ανακοίνωναν στις προεκλογικές τους εκστρατείες.

Ασφαλώς δε οι Έλληνες είναι υπεύθυνοι για όλα όσα συνέβησαν πριν από το 2009, αλλά όχι για τα μετέπειτα εγκλήματα εις βάρος τους – τα οποία δεν έχουν έλθει ακόμη στο φως της ημέρας, αφού κανένας δεν θέλει να μάθουν οι Πολίτες πώς ή από ποιούς οδηγήθηκαν στο σημερινό γκρεμό. Δυστυχώς, οι πάντες προσπαθούν να τους πείσουν πως οι ευθύνες είναι αποκλειστικά και μόνο δικές τους – έτσι ώστε να εξουδετερώσουν τις υγιείς αντιστάσεις τους, με αποτέλεσμα να σκύβουν υποτακτικά το κεφάλι, καθώς επίσης να αρνούνται να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν.

Εν τούτοις, πρέπει εμείς οι Έλληνες να αλλάξουμε τακτική, αφού ακόμη μπορούμε να τα καταφέρουμε, αρκεί να το θελήσουμε όλοι μαζί – ενώ θα είμαστε υπεύθυνοι απέναντι στις επόμενες γενιές, κυρίως απέναντι στην πατρίδα μας, εάν επιτρέψουμε τη συνέχιση των στυγερών εγκλημάτων. Πόσο μάλλον εάν παραμείνουμε αδρανείς θεατές της επερχόμενης καταστροφής, καθισμένοι αναπαυτικά στους καναπέδες των σπιτιών μας – δειλιάζοντας να προστατεύσουμε τον εαυτό μας, την ιδιοκτησία μας, την οικογένεια μας και την Ελλάδα.