Την Κυριακή είναι η σειρά μας

Την Κυριακή είναι η σειρά μας

Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

[Πηγή: iskra, 01/07/2015]

Το δημοψήφισμα θα δώσει απάντηση στον εκβιασμό των Δανειστών. Δεν έχει καμία σημασία η διατύπωση της ερώτησης, ούτε αν η πρόταση των Δανειστών έχει αποσυρθεί, ούτε καμία άλλη νομική η διαδικαστική λεπτομέρεια. Το ερώτημα είναι αν θα υποκύψουμε στον εκβιασμό ή όχι. Αν πούμε ναι, από τα προηγούμενα πέντε χρόνια ξέρουμε στο περίπου τις μας περιμένει. Λέω στο περίπου επειδή θα γίνουν πολύ χειρότερα τα πράγματα, εντός του ευρώ.

Το «όχι» δεν είναι η μαγική μπαγκέτα που λύνει διαμιάς το πρόβλημα. Το «όχι» δίνει απλώς περιθώριο παράτασης της μάχης. Αλλά μόνο με την προϋπόθεση ότι η ηγεσία διαθέτει σθένος και ψυχραιμία να συνεχίσει την αντίστασή της. Μιλώντας απερίφραστα η εικόνα όλης της ηγεσίας δίνει την εντύπωση ότι εξαντλούνται ταχέως τα απαραίτητα ψυχικά και νοητικά αποθέματα, στον ίδιο ρυθμό με τα τραπεζικά. Η διάθεσή της μπορεί να είναι άλλη αλλά πρέπει να το δείξει. Δεν πρέπει να δημιουργούν την εντύπωση ότι, όπως και με τα Ιουλιανά του ‘65 (βλ ΙΣΚΡΑ «ο λαός προπορεύεται»), το βάρος πέφτει ολοκληρωτικά και αποκλειστικά στον κόσμο. Η ηγεσία, όπως έλεγε τότε ο Γεώργιος Παπανδρέου, ακολουθεί παθητικά. Αν κάποιος νομίζει ότι διαθέτει την εύκολη λύση της παραίτησης και έτσι θα αποφύγει την πλήρη ταπείνωση, κάνει το απόλυτο λάθος. Θα κάνουν τα πάντα ώστε να μην αφήσουν το παραμικρό περιθώριο να επανέλθουν τα ίδια πρόσωπα, με πρώτο τον Τσίπρα, να έχουν μια δεύτερη ευκαιρία, να ξαναδημιουργήσουν πάλι προβλήματα.

Ο Τσίπρας έχει γίνει προσωπικά στόχος επειδή ως ηγέτης προσωποποιεί τι διάθεση αντίστασης του κόσμου. Γι’ αυτό ο Σαμαράς προτείνει να μην είναι πρωθυπουργός ό ίδιος (από πού κι ως που;) αλλά ούτε και ο Τσίπρας ώστε να χαθεί κάθε χαραμάδα ελπίδας. Το ζητούμενο τώρα είναι να μην ανατραπεί η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός. Ωστόσο αν κάποιοι δημιουργούν «αυταπάτες στον εαυτό τους» (πλεονασμός που επιδιώκει να υπερτονίσει την αυταπάτη) ότι με την παραίτηση θα πάμε σε εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιστρέψει στην κυβέρνηση, δεν είναι αφελείς ούτε σκέπτονται ανόητα. Απλώς τα έχουν χαμένα. Δεν είναι διόλου τυχαίες οι «φωνές και ψίθυροι» ότι κάποιοι συζητούν στην Αθήνα, στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο για το πώς θα πέσει η κυβέρνηση. Δεν είναι δα και δύσκολο, η μέθοδος της αποστασίας μας είναι γνωστή από το 1965. Οι σημερινοί παππούδες διαδήλωναν τότε στους δρόμους κατά της αποστασίας. Αν το ξέχασαν θα το ξαναπληρώσουν, συμπαρασύροντας και τα εγγόνια τους. Τώρα δεν μπορούν πια να τρέξουν αλλά τουλάχιστον μπορούν προσπαθήσουν να σταθούν στην  ουρά, για να συνεχίσουν να έχουν την ίδια σύνταξη φτώχειας. Αλλά όχι πείνας. Ο Γιούνκερ ειρωνεύτηκε τους δημοσιογράφους (του ρεπορτάζ στις Βρυξέλλες) ότι δεν ξέρουν τη δουλειά τους επειδή γίνονται πράγματα (στην Αθήνα) κι αυτοί κοιμούνται, δεν τα ξέρουν. Στο ίδιο πνεύμα μίλησε στους Τάϊμς του Λονδίνου ανωνύμως ανώτατος αξιωματούχος της Καγκελαρίας.

Η κυβέρνηση προκήρυξε δημοψήφισμα ως απάντηση στον εκβιασμό των Δανειστών. Αλλά δεν το υπερασπίστηκε σθεναρά όταν οι Δανειστές ανταπάντησαν σκληραίνοντας περισσότερο τη θέση τους. Άμα έχεις μπει στο δρόμο της σύγκρουσης το μόνο που σε σώζει είναι να τον πας ως το τέλος, αδιάλλακτος. Ακόμα κι αν χάσεις έχεις αφήσει παρακαταθήκη για το μέλλον. Άμα δειλιάσεις έχεις την τύχη των προδοτών, όπου την προδοσία πολλοί αγάπησαν αλλά τον προδότη ουδείς. Ούτε τον δειλό αγαπάει κανείς. Επειδή δεν τον εμπιστεύεται.

Πολλοί και καλύτερα από μένα έχουν υποστηρίξει ότι το παρελθόν της ιστορικής αριστεράς (το τμήμα της λεγόμενης «ανανεωτικής αριστεράς») δεν προσδιόριζε τους καλύτερους όρους για τη σημερινή σύγκρουση. Καμία προετοιμασία, έλλειψη στρατηγικής, πολλές αυταπάτες για τη φύση της Ευρώπης, έντονη διάθεση προσαρμογής στον «ευρωπαϊσμό». Ο πόθος «να γίνουμε ευρωπαίοι», σύνθημα του Σημιτισμού, ήταν το έμβλημα της σημερινής κυρίαρχης πλειοψηφίας στον ΣΥΡΙΖΑ/κυβέρνηση. Με τη διαφορά ότι οι Σημιτικοί γνώριζαν ότι μιλούσαν για συμφέροντα, (των δικών τους, των Γερμανών και άλλων), ενώ οι «ανανεωτικοί» έλεγαν (και, πολλοί από αυτούς, πίστευαν) ότι μιλούσαν για ιδεολογία, την «Ευρώπη των λαών» και άλλα ηχηρά. Έτσι γαλουχημένοι, πήγαιναν απαράσκευοι στον πόλεμο. Απαράσκευοι, όμως, φάνηκαν και όσοι, εντός ή εκτός ΣΥΡΙΖΑ, υποστήριζαν διαφορετικές λύσεις αφού δεν παρουσίασαν στοιχειώδεις συνεκτικές προτάσεις διεξόδου, οικονομικές και γεωπολιτικές, αλλά αρκούνταν σε διαβεβαιώσεις περί ενός άλλου δρόμου, εφικτού-πχ ο Αλαβάνος, πρώτος, είχε ένσταση, στη Βουλή, για τον Μπουργκάς/Αλεξανδρούπολη για περιβαλλοντολογικούς λόγους, (ήμουν παρών, εντός της Αίθουσας, στα έδρανα των πολιτικών συντακτών), ο ΓΑΠ τον ακολούθησε. Δεν έχει, λένε, νόημα η αναζήτηση λαθών την ώρα της μάχης, είναι επιζήμιο. Κι αυτό λάθος είναι. Διότι σε περίπτωση νίκης, όλα ξεχνιούνται. Και σε περίπτωση ήττας κανείς δεν κάθεται να εξηγήσει τι πράγματι συνέβη. Ο καθένας νοιάζεται να μη θεωρηθεί υπεύθυνος και ρίχνει το λάθος στο διπλανό.

Δεν ξέρω αν πάμε σε επίσημη ανακήρυξη πτώχευσης. Βλέπω ότι οι Δανειστές το αποφεύγουν με διάφορα τερτίπια. Ελπίζοντας μάλλον ότι σε λίγο θα καταφέρουν να λυγίσουν ή να ρίξουν την κυβέρνηση. Δεν ξέρω γιατί ο Τσίπρας και ο Δραγασάκης δεν εξηγούν ωμά και απερίφραστα που βρισκόμαστε αντί να καλλιεργούν την αίσθηση ότι ένας συμβιβασμός είναι ακόμα εφικτός, βιώσιμος και βαρυγκομώντας αποδεκτός. Ίσως ξέρουν κάτι που δεν ξέρουμε. Αν όμως δεν ξέρουν αλλά απλώς ελπίζουν, θα περιμένουν μάταια. Θα εισπράξουν οργή και θα είναι κρίμα επειδή όντως το πάλεψαν. Την Κυριακή είναι η σειρά μας.

YΓ. Το διάγγελμα του πρωθυπουργού ανατρέπει τουλάχιστον για τον ίδιο τη χαλαρή εικόνα.