Πορεία προς την άβυσσο

Πορεία προς την άβυσσο

Του Γιώργου Δελαστίκ

[Πηγή: ΠΡΙΝ, 29/11/2014]

Πανικό προκάλεσε στην κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου μια φράση που είπε ο υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης σε πηγαδάκι με βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή: Οι δανειστές –δηλαδή η Γερμανία που ηγείται της Κομισιόν και της ΕΚΤ και οι ΗΠΑ που ηγούνται του ΔΝΤ– «δεν κάνουν βήμα πίσω, τους είναι αδιάφορο ποιος θα είναι στην εξουσία ή αν θα γίνουν εκλογές τον Μάρτιο»! Με άλλα λόγια, δεκάρα τσακιστή δεν δίνουν οι Γερμανοί και οι Αμερικανοί αν θα ανατραπεί η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου! Και καλά με την Ουάσινγκτον, οι πάντες έχουν καταλάβει ότι ο Λευκός Οίκος θεωρεί πολύ σωστά γερμανόδουλη και υποτελή στο Βερολίνο την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, πράγμα που φυσικά δεν ανέχεται.

Να πουλάνε όμως και οι Γερμανοί έτσι αδίστακτα αυτή την κυβέρνηση των σύγχρονων «γερμανοτσολιάδων», συνεργατών του Δ΄ Ράιχ, είναι κάτι που ούτε η ΝΔ ούτε το ΠΑΣΟΚ το περίμεναν. Αυτό που αδυνατούν να αντιληφθούν οι έλληνες πολιτικοί ηγέτες, οι οποίοι ανέκαθεν ήταν προσκολλημένοι σε κάποια μεγάλη ξένη δύναμη, είναι ότι οι μεγάλες δυνάμεις αντιμετωπίζουν πάντοτε τους συμμάχους τους από τις μικρές χώρες όχι σαν εταίρους αλλά σαν δούλους, σαν ασήμαντα πολιτικά σκουπίδια. Ασήμαντο πολιτικό σκουπίδι θεωρούν οι Γερμανοί τον Σαμαρά ή τον Βενιζέλο, που είναι πολιτικοί σύμμαχοί τους, αλλά το ίδιο θεωρούν ότι είναι και ο Τσίπρας, που μέχρι στιγμής τάσσεται στα λόγια εναντίον τους. Οι Γερμανοί που κυβερνούν στο Βερολίνο έχουν ακράδαντη την πεποίθηση ότι θα καταστήσουν και μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τυφλό όργανό τους, όπως ασήμαντο πιόνι τους θεωρούν και την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Το αν έχουν δίκιο ή όχι θα φανεί στην πράξη, αλλά αυτοί από αυτό το αφετηριακό αξίωμα ξεκινούν. Ούτε καν διανοούνται ότι θα ήταν ποτέ δυνατόν να υπάρξει ελληνική κυβέρνηση, η οποία να τολμήσει να αντιταχθεί στις εντολές τους! Δεν έχουν άδικο, αφού η πείρα τους τους λέει ότι ποτέ δεν υπήρξε τέτοια κυβέρνηση στην Ελλάδα, άρα γιατί να υπάρξει; Έτσι σκέπτονται οι Γερμανοί, γι’ αυτό και αδιαφορούν αν πρωθυπουργός είναι ο Σαμαράς ή ο Τσίπρας.

Καθόλου αδιάφορος γι’ αυτό όμως δεν είναι ούτε ο Σαμαράς ούτε ο Τσίπρας! Γι’ αυτό και ο Σαμαράς πανικοβλήθηκε ακούγοντας τις γερμανικές καμπάνες να χτυπούν πένθιμα για να σημάνουν το πολιτικό του τέλος. Γι’ αυτό και ο Τσίπρας είναι γεμάτος προσμονή και αδημονία, ζητώντας εκλογές τρεις φορές την ημέρα και στέλνοντας τα πιο δεξιά στελέχη του στο Σίτι του Λονδίνου, για να πείσουν τους γύπες των αγορών ότι δεν πρόκειται να πάθουν ανεπανόρθωτη ζημιά τα συμφέροντά τους, αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Όλα αυτά είναι φυσιολογικά στο πλαίσιο του συστήματος. Το ερώτημα όμως είναι άλλο. Με δεδομένη τη θεμελιώδη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ «μέσα στο ευρώ, μέσα στην ΕΕ, μέσα στο ΝΑΤΟ», υπάρχουν περιθώρια σήμερα (υπογραμμίζουμε τη λέξη «σήμερα») οι Γερμανοί να επιτρέψουν σε μια κυβέρνηση Τσίπρα να υλοποιήσει κάποιες έστω από τις φιλολαϊκές υποσχέσεις του; Αν αφαιρέσει κανείς το χρονικό προσδιορισμό τού σήμερα, βεβαίως και υπάρχουν περιθώρια να ζει κανείς καλύτερα απολύτως μέσα στο σύστημα. Το κράτος της Δεξιάς επί Κώστα Καραμανλή, για παράδειγμα, από το 2004 ως το 2009 ή το κράτος του ΠΑΣΟΚ επί Κώστα Σημίτη από το 1996 ως το 2004 ήταν ασύγκριτα καλύτερα για τις μάζες των εργαζομένων και τα λαϊκά στρώματα από το ολέθριο κράτος των Σαμαρά – Βενιζέλου που εκπροσωπούν τα ίδια κόμματα, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, στη σημερινή τους εκδοχή.

Θεωρητικά και γενικά μιλώντας, όλοι οι Έλληνες έχουν ζήσει πολύ καλύτερα από όσο σήμερα μέσα στο πλαίσιο του συστήματος. Σήμερα ζουν φριχτά, αλλά όλοι ελπίζουν ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε πολύ καλύτερα μέσα στο σύστημα, ιδίως αν αλλάξει κυβέρνηση. Αυτό ελπίζει και νομίζει ο κόσμος, γι’ αυτό και θεωρείται βέβαιη η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, αν γίνουν εκλογές σε τρεις-τέσσερεις μήνες. Οι Γερμανοί όμως θα επιτρέψουν να βελτιωθεί η ζωή στα οικονομικά υπόδουλα στο Βερολίνο κράτη της ευρωζώνης; Το θέλουν αυτό; Υπάρχει κάτι που να τους αναγκάζει να το κάνουν, ακόμη και αν δεν το θέλουν; Μέχρι στιγμής η απάντηση είναι πως ούτε το θέλουν ούτε συμβαίνει κάτι που να τους υποχρεώνει να ανεχθούν τη βελτίωση της ζωής των ευρωπαϊκών λαών. Όλα τους δείχνουν ότι μπορούν αδιατάρακτα να συνεχίσουν την επιβολή εξοντωτικής λιτότητας σε όλες τις επαρχίες του Δ΄ Ράιχ. Αναφερόμαστε πρωτίστως στη Γαλλία, όπου ο δεξιός πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, γνωστός σαν «σκυλάκι της Μέρκελ», αντικαταστάθηκε από τον ακόμα πιο εθελόδουλο σοσιαλιστή Φρανσουά Ολάντ. Αναφερόμαστε στην Ιταλία όπου οι Γερμανοί και οι άνθρωποί τους «καθάρισαν στεγνά» τον δεξιό πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που αντιστεκόταν στην πολιτική του Βερολίνου από δεξιά σκοπιά με τις πλάτες των Αμερικανών, και αντικαταστάθηκε από τον Ματέο Ρέντσι, έναν αποκρουστικό «κεντροαριστερό» τύπου Βενιζέλου, ο οποίος αποδεικνύεται εκατό φορές πιο ορκισμένος εχθρός του εργατικού κινήματος. Αναφερόμαστε στον γερμανόδουλο δεξιό πρωθυπουργό της Ισπανίας Μ. Ραχόι, ο οποίος αντικατέστησε τον ποταπό σοσιαλιστή Χ. Λ. Θαπατέρο, νικώντας στις εκλογές.

Όταν οι Γερμανοί ταπεινώνουν ακόμη και τη Γαλλία, χωρίς την οποία δεν υπάρχει ούτε ευρώ ούτε ΕΕ, όταν απομονώνουν και σπρώχνουν προς την έξοδο από την ΕΕ την Αγγλία, είναι δύσκολο να ισχυριστεί κανείς ότι προτίθεται να χαλαρώσουν τα δεσμά της Ελλάδας. Με δική τους πρωτοβουλία, απλά και μόνο συζητώντας με την όποια ελληνική κυβέρνηση, αποκλείεται να το κάνουν. Μόνο αν φοβούνται συσπείρωση των ευρωπαϊκών λαών εναντίον τους με στόχο τη συντριβή της γερμανικής πολιτικής θα υποκύψουν.