Αριστερή κυβέρνηση, μεταβατικό πρόγραμμα και σοσιαλιστική προοπτική

Αριστερή κυβέρνηση, μεταβατικό πρόγραμμα και σοσιαλιστική προοπτική*

Γιάννης Τόλιος, διδάκτωρ οικονομικών επιστημών, συντονιστής ΜΑΧΩΜΕ

Στο αριστερό κίνημα έχουν γίνει πολλές συζητήσεις διαχρονικά για το περιεχόμενο του «εναλλακτικού προγράμματος» της Αριστεράς ενώ υπάρχουν ποικίλες ιστορικές εμπειρίες στην προσπάθεια υλοποίησης του. Κατά κανόνα, είτε λόγω αντικειμενικών αιτίων (βαθμός ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων), είτε λόγω υποκειμενικών δυσκολιών (επίπεδο ανάπτυξης του αριστερού κινήματος), γινόταν διάκριση μεταξύ «άμεσων» και «μακροπρόθεσμων» στόχων, «μίνιμουμ» και «μάξιμουμ» αιτημάτων, «εκλογικών προγραμμάτων» και «προγραμμάτων στρατηγικής» κοκ.

Η έννοια του μεταβατικού προγράμματος

Στη φιλολογία των αριστερών «προγραμμάτων» εκτός τις πιο πάνω προσεγγίσεις, υπάρχει επίσης και η έννοια του «μεταβατικού προγράμματος», την οποίαν πρώτος επεξεργάστηκε ο Λένιν τις παραμονές της Οκτωβριανής Επανάστασης. Στην μπροσούρα «Η καταστροφή που μας απειλεί και πώς να την αντιμετωπίσουμε» ο Λένιν λαμβάνοντας υπ’ όψη τις συνθήκες βαθιάς κρίσης και εξαθλίωσης του λαού εξ’ αιτίας του πολέμου, τόνιζε την ανάγκη εφαρμογής από μια σοσιαλιστική κυβέρνηση δέσμης ριζοσπαστικών μέτρων που παρ’ ότι δεν είχαν καθαρά σοσιαλιστικό χαρακτήρα, άνοιγαν δρόμο στη σοσιαλιστική προοπτική. Αργότερα η έννοια του μεταβατικού προγράμματος εμπλουτίστηκε από τον Τρότσκι (1938) και άλλους μαρξιστές.

Στην ουσία το «μεταβατικό πρόγραμμα» συνίσταται από στόχους και μέτρα, σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, που συνδέουν άμεσους με απώτερους στρατηγικούς στόχους. Ειδικότερα στις συνθήκες της σημερινής Ελλάδας, το «μεταβατικό πρόγραμμα» θα πρέπει να κατανοηθεί ως «όχημα» προοδευτικής εξόδου από την κρίση με προώθηση ριζοσπαστικών αλλαγών και στόχο την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και την ανάκαμψη της οικονομίας. Ταυτόχρονα το μεταβατικό πρόγραμμα είναι για την Αριστερά πολιτική «ταξικών συμμαχιών» για αλλαγή των κοινωνικών-πολιτικών συσχετισμών υπέρ της σοσιαλιστικής προοπτικής. Επίσης είναι ριζοσπαστικές «ποσοτικές αλλαγές» που στην κίνηση και ανάπτυξη τους οδηγούν σε νέα «ποιότητα» κοινωνικών σχέσεων. Τέλος σηματοδοτεί ριζοσπαστικές αλλαγές στις λειτουργίες και χαρακτήρα του κράτους, με την εξασφάλιση ουσιαστικής συμμετοχής των εργαζόμενων στα κέντρα λήψης των αποφάσεων και την εφαρμογή κοινωνικού έλεγχου στη διαδικασία επιλογής και υλοποίησης των στόχων του προγράμματος.

Το μεταβατικό οικονομικό πρόγραμμα

Ειδικότερα στο πεδίο της οικονομίας το μεταβατικό πρόγραμμα μιας αριστερής κυβέρνησης στη χώρα μας με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από τα άμεσα μέτρα αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, συνδέεται με την προώθηση  της παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας, την αύξηση του εθνικού εισοδήματος (παραγωγή νέας αξίας) και δραστική μείωση της ανεργίας. Ένα τέτοιο πρόγραμμα προϋποθέτει την ακύρωση Μνημονίων και εφαρμοστικών νόμων που έχουν επιβάλλει κατά παράβαση του Συντάγματος κυβέρνηση και τρόϊκα, διαγραφή μεγαλύτερου μέρους του χρέους, δημόσια ιδιοκτησία τραπεζών, πάταξη φοροδιαφυγής-φοροκλοπής-φοροαποφυγής και της τεράστιας «διαφθοράς» και «διαπλοκής» μεταξύ οικονομικής και πολιτικής ελίτ και «βαρόνων» των media.

Συνεπάγεται επίσης επαναφορά των βιώσιμων ΔΕΚΟ στο δημόσιο και επέκταση τους σε στρατηγικούς τομείς, κατάργηση προνομίων της ολιγαρχίας και ολιγοπωλιακών-μονοπωλιακών δομών, έλεγχο ασυδοσίας των πολυεθνικών και περιορισμό της δράσης τους, στήριξη ΜΜ-Επιχειρήσεων και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, αποκατάσταση και διεύρυνση εργασιακών δικαιωμάτων, στήριξη της αγοραστικής δύναμης μισθών και συντάξεων, δωρεάν παροχή σύγχρονων υπηρεσιών υγείας, παιδείας, πρόνοιας, σταδιακή κοινωνικοποίηση βασικών μέσων παραγωγής και συμμετοχή των άμεσων παραγωγών στη διεύθυνση τους, κά.

Ωστόσο η Ελλάδα από πλευράς διεθνούς περιβάλλοντος, δεν βρίσκεται σε «κενό βαρύτητας» αλλά της έχουν επιβάλει το «στενό κορσέ» της ευρωζώνης.! Το μεταβατικό πρόγραμμα από τη φύση του είναι σε σύγκρουση με τη «νεοφιλελεύθερη ψυχή» της ΟΝΕ, ιδιαίτερα τους νέους «πυλώνες» (EFSF/EMS, Δημοσιονομικό Σύμφωνο, Τραπεζική Ένωση, 6μηνα συντονισμού, κά). Το αποτέλεσμα είναι η επιβολή πλέγματος ελέγχων και εμποδίων και ένα καθολικότερο σύστημα δεσμεύσεων που αμφισβητεί σε «πλάτος» και «βάθος» την εθνική και την λαϊκή κυριαρχία. Κατά συνέπεια η πίεση διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους με διακοπή πληρωμής τοκοχρεολυσίων, εμπεριέχει πιθανή διακοπή παροχής ρευστότητας από την ΕΚΤ. Η παραβίαση επίσης του «δημοσιονομικού συμφώνου» (ύψος ελλείμματος, κά), σημαίνει επιβολή προστίμων και πιθανή παρακράτηση κοινοτικών κονδυλίων. Από την άλλη η δημόσια ιδιοκτησία τραπεζών και η χρηματοδότηση της οικονομίας με αναπτυξιακά και κοινωνικά κριτήρια, είναι πιθανό να οδηγήσει σε άρνηση παροχής ρευστότητας από ΕΚΤ και αμφισβήτηση όρων χορήγησης δανείων. Επίσης η παροχή κονδυλίων του ΕΣΠΑ για στήριξη σχεδίων «παραγωγικής ανασυγκρότησης» γίνεται μόνο κατόπιν έγκρισης των οργάνων της ΕΕ, ενώ επιβολή ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίων για αντιμετώπιση ενός εκβιαστικού bank run, βρίσκεται σε ευθεία αντιπαράθεση με πλαίσιο ΟΝΕ. Τέλος στην ανάπτυξη οικονομικής συνεργασίας με άλλες χώρες (πχ. ενεργειακό), υπάρχει έμμεσο πλέγμα εμποδίων και περιορισμών από πολιτικές ΕΕ, κά.

Εναλλακτικές επιλογές της Αριστερής Κυβέρνησης

Με βάση τα παραπάνω μια Αριστερή Κυβέρνηση έχει σχηματικά τρεις επιλογές: α) Εγκατάλειψη ριζοσπαστικών αιχμών και οι όποιες αλλαγές να κινηθούν εντός «ορίων ανοχής» της ευρωζώνης, με τελικό αποτέλεσμα … «αριστερή παρένθεση». β) Προσωρινή αναστολή ριζοσπαστικών μέτρων μέχρι αλλαγής συσχετισμών και ανάδειξη αριστερών κυβερνήσεων σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης. Ωστόσο η συγκεκριμένη επιλογή παραγνωρίζει την «ασύμμετρη» ανάπτυξη του αριστερού κινήματος και καταλήγει στην «επ’ αόριστο» παραμονή «εντός των τειχών» της ευρωζώνης μέχρι την αλλαγή των γενικότερων πολιτικών συσχετισμών που μοιραία οδηγεί σε εγκατάλειψη των ριζοσπαστικών μέτρων. γ) Προώθηση του μεταβατικού προγράμματος, με ανάκτηση των βασικών μοχλών οικονομικής πολιτικής (δημοσιονομικής, συναλλαγματικής, πιστωτικής, κλπ) και την ενεργητική στήριξη του ελληνικού λαού και την αλληλεγγύη των λαών, ίσως και χωρών της ΕΕ. Η εμφάνιση βραχυπρόθεσμων δυσκολιών, το βάθος και η ένταση τους, θα εξαρτηθεί από τη συμφωνημένη ή μη, αποδέσμευση της χώρας από ευρωζώνη.

Ωστόσο δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η βιωσιμότητα της ευρωζώνης και ευρώ είναι «από χέρι» προβληματική, ανεξάρτητα από το ελληνικό πρόβλημα. Έχει πλέον αποδειχτεί ότι η ΟΝΕ αποτελεί σαθρό και αντιδραστικό οικοδόμημα, ιδιαίτερα με τους νέους πυλώνες που δημιούργησε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουν ως προωθητική δύναμη, τις ευρωπαϊκές πολυεθνικές και «εν γένει» τις χρηματιστικές ελίτ των ισχυρών χωρών, με αποτέλεσμα οι αποφάσεις των οργάνων της να λαμβάνονται στη βάση της ισχύος και του ανταγωνισμού με ιδεολογική σημαία το νεοφιλελευθερισμό. Στην ουσία η ΟΝΕ έχει θέσει «εκτός νόμου» όχι μόνο το Μαρξ …αλλά και τον Κέυνς.! Το έλλειμμα βιωσιμότητας δεν αφορά μόνο την περιφέρεια αλλά και χώρες του κέντρου (Γαλλία, Ιταλία), γεννώντας έντονες συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις. Δεν είναι τυχαία η φράση του πρωθυπουργού της Αγγλίας Cameron, στη σύνοδο του Ιουνίου ‘14 ο οποίος δήλωσε ότι, η ΕΕ είναι «too big, too bossy, too bureaucratic, too interfering (πολύ μεγάλη, πολύ δεσποτική, πολύ γραφειοκρατική και πολύ παρεμβατική).

Η ΟΝΕ δεν δίνει βιώσιμες απαντήσεις στην τάση διεθνοποίησης των οικονομιών ούτε με όρους κεφαλαίου, εν αντιθέσει με τις χαλαρές μορφές ολοκλήρωσης τύπου ΕΟΚ ή «ζώνες ελευθέρων ανταλλαγών» που έχουν αρκετούς «βαθμούς ελευθερίας» για άσκηση κυριαρχίας από τα εθνικά κράτη. Κατά συνέπεια η επιβίωση της ευρωζώνης είναι προβληματική. Τα πιθανά «σενάρια» για το μέλλον της είναι: Α) Συντεταγμένη επιστροφή στα εθνικά νομίσματα και Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα (ΕΝΣ). Β) Ομοσπονδιακή συγκρότηση τύπου ΗΠΑ και Γ) Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Ευρώπης. Η κάθε μία εκδοχή έχει ιδιαίτερες δυσκολίες και δυνατότητες και δεν είναι η στιγμή για αναλυτική εξέταση τους. Ωστόσο το κρίσιμο ερώτημα προβάλλει είναι: Τι κάνει μια Αριστερή Κυβέρνηση (στην Ελλάδα ή άλλη χώρα της ευρωζώνης), όταν αναλάβει τη διακυβέρνηση; Προχωρά στο πρόγραμμα της ή αναμένει λύσεις απ’ έξω; Ασφαλώς και πρέπει να προχωρήσει ασκώντας το αναφαίρετο δικαίωμα της εθνικής κυριαρχίας με στήριξη του λαού, υπολογίζοντας τις προφανείς δυσκολίες στην προώθηση του προγράμματος έχοντας «αρχή» και «τέλος» τα συμφέροντα του λαού.

Ανάπτυξη ισότιμων και αμοιβαία επωφελών σχέσεων

Η απάντηση της Αριστεράς στις τάσεις διεθνοποίησης της οικονομικής ζωής, δεν είναι ασφαλώς η «εθνική περιχαράκωση» τύπου Mari Le Pen, ούτε ο νεοφιλελεύθερος κοσμοπολιτισμός του χρηματιστικού κεφαλαίου. Παραμένει πάντα επίκαιρη η μεθοδολογική παρατήρηση του Λένιν, ότι στη θεώρηση των διεθνών σχέσεων μεταξύ καπιταλιστικών χωρών, δρουν αντίρροπες τάσεις. Οι «κεντρομόλες» και οι «κεντρόφυγες», η τάση για «συνεργασία» και η τάση για «αντιπαράθεση». Το πλαίσιο προσέγγισης των διεθνών σχέσεων από μια αριστερή κυβέρνηση ιδιαίτερα των οικονομικών, είναι πολυδιάστατη, ανεξάρτητη και φιλειρηνική εξωτερική πολιτική, ισότιμης οικονομικής συνεργασίας και αμοιβαίου οφέλους με όλες τις χώρες.

Κατά συνέπεια η ανάκτηση βασικών μοχλών άσκησης της οικονομικής πολιτικής, δεν συνεπάγεται διακοπή των σχέσεων με τις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά επαναθεμελίωση τους σε ισότιμη βάση. Ειδικότερα συνεπάγεται διατήρηση και διεύρυνση της συνεργασίας με τις χώρες-μέλη της ΕΕ και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς τις χώρες της ευρύτερης περιοχής Μεσογείου και Μέσης Ανατολής. Ανάπτυξη επίσης των σχέσεων συνεργασίας με τις αναδυόμενες οικονομίες, ιδιαίτερα των χωρών BRICS (Βραζιλίας-Ρωσίας-ινδίας-Κίνας-Ν.Αφρικής), καθώς και των χωρών που συμμετέχουν σε προοδευτικές περιφερειακές ολοκληρώσεις τύπου ALBA Λατινικής Αμερικής.

Παράλληλα ενίσχυση της κοινής δράσης των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων στην ΕΕ, ιδιαίτερα με χώρες του ευρωπαϊκού νότου, για δημιουργία προϋποθέσεων επαναθεμελίωσης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος με όρους λαών και εργαζόμενων. Ανάπτυξη επίσης της αλληλεγγύης των λαών και προοδευτικών κινημάτων στις άλλες χώρες της Ευρώπης και όλου του κόσμου, στη βάση της ειρηνικής συμβίωσης, ισότιμης συνεργασίας, αποκλεισμό ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και σεβασμό του διεθνούς δικαίου. Το έδαφος υπέρβασης των εθνικών κρατών και η δημιουργία μιας παγκόσμιας κοινότητας λαών και εθνών, δεν θα γίνει στη βάση της καταπίεσης και εκμετάλλευσης των εξαρτημένων και αδύναμων χωρών από τις ισχυρές, αλλά στη βάση της ισότιμης συνεργασίας και της άνθισης τους.

Περιορισμοί και δυνατότητες της σοσιαλιστικής προοπτικής

Η πιο πάνω θεώρηση έχει ως βάση αφετηριακές ιδέες των ιδρυτών της θεωρίας του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, Μαρξ-Ένγκελς. Οι ιστορικές ωστόσο απόπειρες υπέρβασης του καπιταλισμού άφησαν πίσω τους «ανοικτούς λογαριασμούς» με την Ιστορία, γεγονός που επιβάλλεθ αναστοχασμούς στη βάση της «διαλεκτικής άρνησης». Το σύνθημα «σοσιαλισμός με ελευθερία και δημοκρατία» σηματοδοτεί κάτι αλλά δεν είναι ανεπαρκές για προσδιορισμό του «ιστορικά αναγκαίου».!

Η κρίση και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, η συγκέντρωση εισοδήματος και πλούτου σε λιγότερα χέρια, η αμφισβήτηση θεμελιωδών πολιτικών, κοινωνικών δικαιωμάτων, κά, επαναφέρουν στο προσκήνιο το παλιό δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Παρ’ ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για εκτεταμένες αναλύσεις και προβληματισμούς, κρίνουμε αναγκαίο να φέρουμε στο προσκήνιο θεμελιακές ιδέες που αποτελούν προϋπόθεση κίνησης της κοινωνίας προς το μέλλον. Συγκεκριμένα:

Κοινωνική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής, προγραμματισμένη ανάπτυξη και ελεγχόμενη χρήση μηχανισμού αγοράς για αποτελεσματική διεύθυνση και ανάπτυξη της οικονομίας.

Ελευθερία έκφρασης και προωθημένες μορφές άμεσης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, με ουσιαστική συμμετοχή των εργαζόμενων στη διεύθυνση των οικονομικών και κοινωνικών υποθέσεων.

Κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, καθώς και κάθε διάκρισης φυλής, φύλου, εθνότητας, θρησκεύματος, χρώματος, κά.

Εξασφάλιση πλήρους δημιουργικής απασχόλησης και δωρεάν κάλυψης θεμελιωδών κοινωνικών αναγκών για όλους του πολίτες.

Κατανομή εισοδήματος με βάση την προφορά του καθενός στην παραγωγή των υλικών και πνευματικών αγαθών.

Πολιτιστική ανάπτυξη, ελεύθερη πνευματική δημιουργία, αύξηση ελεύθερου χρόνου και ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας καθενός.

Πολιτική ισότιμης συνεργασίας χωρών και λαών, αλληλεγγύη και ειρηνική επίλυση διαφορών, εκδημοκρατισμός διεθνών οργανισμών, προώθηση της ιδέας μιας παγκόσμιας κοινότητας λαών και εθνών.

Προστασία της φύσης και της βιοποικιλότητας, ειρηνική αξιοποίηση επιτευγμάτων επιστήμης και τεχνολογίας, με σεβασμό στον άνθρωπο και στο περιβάλλον.

(*) Βασικά σημεία της εισήγησης στο επιστημονικό συνέδριο του ΜΑΧΩΜΕ με θέμα: «Ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας, ταξική συνείδηση και πολιτική διαπάλη», στις 23.11.14, Ξενοδοχείο «Novus», Αθήνα.