Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΜΗΛΟΥ

Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΜΗΛΟΥ

Του ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

[Πηγή: iskra, 13/06/2015]

Είναι γνωστή η σφαγή των κατοίκων της Μήλου από τους Αθηναίους. Το πρωτοφανές, μοναδικό στην Παγκόσμια Ιστορία, είναι ότι και οι δυο πλευρές γνώριζαν την ειλημμένη απόφαση των Αθηναίων αλλά παρ’ όλα αυτά πριν από την απαίσια πράξη… τη συζήτησαν δια μακρών. Οι Αθηναίοι στο τέλος σκότωσαν τους Μήλιους «επειδή μπορούσαν», αναφέρει ο Θουκυδίδης. Μπορούσαν σημαίνει ότι δεν φοβόντουσαν κάποια τιμωρία για το έγκλημά τους.

Η στάση των Εταίρων θυμίζει την αναλγησία των Αθηναίων. Και ότι οι διαπραγματεύσεις δεν είναι θέμα επιχειρημάτων αλλά Ισχύος. Η διαφορά είναι πως οι Εταίροι δεν μπορεί να είναι βέβαιοι ότι δεν θα τιμωρηθούν από τις ίδιες τις συνέπειες των πράξεών τους. Αλλά βέβαια οι ιστορικές αναλογίες είναι απατηλός οδηγός. Οι απαντήσεις στο ερώτημα αν το GREXIT θα κοστίσει τόσο στην Ελλάδα όσο και στους Εταίρους, υπακούουν περισσότερο σε σκοπιμότητες ή επιθυμίες παρά σε μια κατά το δυνατόν αντικειμενική ανάλυση της πραγματικότητας όπως θα προκύψει από ένα τυχόν GREXIT.

Παρά τα όσα λέγονται, βιαστικά, βεβιασμένα και πρόωρα, ορισμένα πράγματα μπορεί να θεωρηθούν μάλλον δεδομένα. Το πρώτο είναι ότι η κυβέρνηση δεν έχει κανένα περιθώριο να κάνει πίσω σε μισθούς και συντάξεις ούτε, όμως, σε ζητήματα όπως πχ ο ΦΠΑ. Ακόμα και ο περιπτεράς της γειτονιάς μου φώναζε-το επεισόδιο είναι αληθές- ότι αν μου σώσουν τη σύνταξη και μου τα πάρουν με τον ΦΠΑ, τι να το κάνω; Αυτά, όμως, είναι ακριβώς εκείνα που ζητούν οι Εταίροι. Η σύγκρουση είναι εδώ, παρούσα.

Η κυβέρνηση έχει διακηρύξει ότι δεν έχει λαϊκή εντολή εξόδου από το ευρώ. Αυτό ούτε ως σχήμα λόγου δεν ευσταθεί. Κάθε κυβέρνηση ενεργεί σύμφωνα με τις περιστάσεις, αλλάζει πολιτική αν υποχρεωθεί από τις εξελίξεις, ακόμα και αν ο κόσμος δεν μπορεί να αντιληφθεί αμέσως τη νέα κατάσταση. Τελικά, για τον κόσμο, δεν έχει σημασία για ποιο λόγο πρέπει να μείνουμε στο ευρώ, αρκεί η ζωή του να μη γίνει χειρότερη. Αν η κυβέρνηση δεν το καταφέρει, θα πέσει. Για το «μετά» θα φροντίσει το Σύστημα και οι επικυρίαρχοι. Αντίστροφα, ένας λόγος που οι οπαδοί της εξόδου δεν πείθουν είναι ότι κόσμος, ενστικτωδώς, αντιλαμβάνεται πώς μια μικρή και αδύναμη χώρα, όπως η Ελλάδα, δεν μπορεί να μείνει μόνη, χωρίς κάποια ισχυρή στήριξη σε ένα τόσο θυελλώδες διεθνές περιβάλλον. Ο Λαφαζάνης, από αυτή την άποψη ανοίγει ένα δρόμο, όχι ακόμα σταθερό και ασφαλή, αλλά αυτό δεν εξαρτάται μόνο από αυτόν ούτε από τον Τσίπρα. Πρέπει να δούμε συγκεκριμένα τι θέλουν και μπορούν η Μόσχα αλλά και το Πεκίνο. Ένα είναι σίγουρο με βάση όσα ήδη ξέρουμε και χωρίς αναφορά σε «βαθυστόχαστες» γεωπολιτικές αναλύσεις: Κανείς από τους δυο δεν προσφέρει αφιλοκερδώς βοήθεια. Ίσως προσφέρει καλύτερα ανταλλάγματα, ενόσω είμαστε στην ευρωζώνη. Ποιος εγγυάται ότι θα είναι το ίδιο καλόβολοι αν βρεθούμε εκτός (πράγμα που δεν θέλουν), με ζωτική και άμεση ανάγκη στήριξης; Όσα έχουν γραφεί στην ΙΣΚΡΑ ως εμπειρία από τις συναντήσεις με Ρώσους αλλά και Κινέζους δεν εμπνέουν… Δεν είναι εύκολες οι θύρες αν η χρεία τες κουρταλεί, λέει ο Σολωμός. Και για μερικούς ορμητικούς λέω ότι αν δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά σωφροσύνης και ηττοπάθειας είναι δικό τους πρόβλημα.

Οι δυνάμεις που θέλουν την Ελλάδα εκτός ευρώ, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης στρατηγικής, είναι υπαρκτές και δεν είναι ανίσχυρες. Ο Σόϋμπλε είναι ο επιφανέστερος εκπρόσωπός τους. Ο Σόϋμπλε, σχηματικά, φαίνεται ότι προτιμά την Ελλάδα και όλη τη Νότια Ευρώπη πλήρως υποταγμένη ενώ η έξοδος είναι δευτερεύουσα εναλλακτική ανάγκης, αν ο Νότος δεν υποταχθεί. Η άποψη του είναι «εθνικιστική», με τη Γερμανία μοναδικό και αναμφισβήτητο ηγεμόνα της Ευρώπης, ικανής να συνομιλήσει ως ίσος τόσο με τις ΗΠΑ όσο και με τη Ρωσία. Η Μέρκελ, αντιθέτως, φαίνεται να βλέπει τη Γερμανία ως μέρος μιας ευρείας Διατλαντικής Συμμαχίας,(η ενότητα της Δύσης), με το Βερολίνο να «κουμαντάρει» την Ευρώπη, για λογαριασμό των ΗΠΑ. Δεν πρόκειται για «γερμανική Ευρώπη» αλά Σόϋμπλε, αλλά για «αμερικανική Γερμανία», με ουρά την υπόλοιπη Ευρώπη. Επειδή οι οικονομικές πολιτικές αλλάζουν, άλλοτε ευημερία άλλοτε λιτότητα, ο νεοφιλελευθερισμός είναι δευτερεύουσα παράμετρος. Η εξάρτηση, με ισχνές ή παχιές αγελάδες, είναι το σταθερό ζητούμενο.

Η εμμονή των Εταίρων σε σκληρές απαιτήσεις υποδηλώνει ότι δεν φοβούνται «βίαιες» κινήσεις από την πλευρά της κυβέρνησης, όπως εκλογές ή δημοψήφισμα, τους διαβεβαιώνει άλλωστε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Οι εκλογές δεν θα αλλάξουν το συσχετισμό ισχύος Ελλάδας/Εταίρων αλλά τερματίζουν τη διαπραγμάτευση: Ή πάμε σε GREXIT ή θα υποχωρήσουν κατά κράτος οι Εταίροι. Η κυβέρνηση ελπίζει ότι δεν θα χρειαστεί να (τους) βάλει το μαχαίρι στο λαιμό. Κι εμείς ελπίζουμε ότι δεν κάνει λάθος. Επειδή και οι εκλογές είναι αποτελεσματικό όπλο όταν έχεις την πολιτική πρωτοβουλία. Άλλο να τις επιλέξεις και άλλο να τις κάνεις επειδή σε στρίμωξαν. Για την κυβέρνηση η διαπραγμάτευση κατέληξε να είναι μονόδρομος, εγκατέλειψε όλα τα άλλα όπλα καθ’ οδόν, και τις εκλογές. Όσοι προειδοποιούσαν για την ανελέητη στάση των Εταίρων θεωρήθηκαν «μάντεις κακών» και απομακρύνθηκαν. Οι «δυσάρεστες εκπλήξεις» από ένα εγνωσμένο «φίλο της Ελλάδας» αλά Γιούνκερ ήταν αναμενόμενες, οι φίλοι στις δυσκολίες φαίνονται…