Θέλουν να κάνουν τη Ρωσία «κράτος παρία»

Θέλουν να κάνουν τη Ρωσία «κράτος παρία»

Του Αρτιόμ Κόμπζεφ, Lenta.ru

[Πηγή: Η Σύγχρονη Ρωσία, 31/07/2014]

Στόχος των οικονομικών κυρώσεων που επιβάλλει η Δύση, είναι να προκαλέσουν ισχυρό πλήγμα στη ρωσική οικονομία. Είναι βέβαιον ότι πρόκειται για τις πιο σοβαρές κινήσεις που έχουν γίνει σε βάρος της Ρωσίας από τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου.

Πότε μέχρι τώρα, από τη στιγμή του τερματισμού του Ψυχρού πολέμου, η Μόσχα δεν είχε υποστεί μια τόσο ισχυρή πίεση από τη Δύση. Στα ευρωπαϊκά και αμερικανικά ΜΜΕ, η εικόνα της Ρωσίας και προσωπικά του Βλαντίμιρ Πούτιν έχει δαιμονοποιηθεί σε ακραίο βαθμό. Αλλά και όσοι πιστεύουν ότι οι Ευρωπαίοι είναι «άπληστοι» και, ως εκ τούτου, δεν θα αποφασίσουν πραγματικά σοβαρές κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας, ας μην υπερεκτιμούν την ευρωπαϊκή «απληστία». Ούτε επίσης να υπερεκτιμούν τις χώρες της BRICS (Βραζιλία, Ινδία, Κίνα, Νότιος Αφρική), και να πιστεύουν ότι αυτές θα υποστηρίξουν το πέμπτο μέλος τους, τη Ρωσία, σε βάρος των δικών τους συμφερόντων. Ιδού τι λέγει γι’ αυτά ο επικεφαλής του Συμβουλίου Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής, Φιόντορ Λουκιάνοφ.  

Αρτιόμ Κόμπζεφ: Επικρατεί η αντίληψη πως για τη Μόσχα η πολιτική της Δύσης δεν είναι κάτι καινούργια, γι’ αυτό και οι τωρινές κυρώσεις, αν και δυσάρεστες, δεν είναι πάντως «θανατηφόρες». Συμμερίζεστε αυτή η αντίληψη;

Φιόντορ Λουκιάνοφ: Φυσικά οι κυρώσεις δεν είναι λόγος για να πεθάνουμε, αλλά σε περίπτωση πλήρους εφαρμογής τους -και πρόκειται για στοχευμένες κυρώσεις εναντίον ολόκληρων κλάδων της οικονομίας- τότε θα επιδεινώσουν σημαντικά την οικονομική κατάσταση και θα απαιτηθεί να τεθεί σε λειτουργία ένα εντελώς διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης. Κατά τη γνώμη μου, αυτό για την ώρα δεν υπάρχει, δεν έχουν αναπτυχθεί οι μηχανισμοί σε περίπτωση σοβαρού αποκλεισμού από μέρους της Δύσης.

Παρά την ιδιαιτερότητα της ανάπτυξης της ρωσικής οικονομίας, η οποία ποτέ δεν είχε εμβαθύνει τόσο πολύ στο σύγχρονο παγκόσμιο περιβάλλον -όπως για παράδειγμα η Κίνα- η Ρωσία είναι πολύ στενά συνδεδεμένη με τις διεθνείς αγορές και ιδιαίτερα με την Ευρώπη. Επομένως, δεν θα πρέπει να θεωρούμε ότι οι κυρώσεις είναι κάτι που μπορούμε εύκολα να αγνοήσουμε. Δεν θα βασιζόμουν επίσης και στην «απληστία» της Ευρώπης. Αναμφίβολα, οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας είναι γι’ αυτή πάρα πολύ ασύμφορες. Αλλά η πίεση από πλευράς ΗΠΑ είναι πολύ ισχυρή, ενώ και η επικοινωνιακή εικόνα γύρω από την Ουκρανία και το καταρριφθέν Boeing είναι σκληρή σε ακραίο βαθμό. Τα διεθνή Μίντια μετατρέπουν ουσιαστικά τη Ρωσία σε ένα «κράτος παρία», εγώ προσωπικά δεν θυμάμαι στο παρελθόν μια τόσο ισχυρή επίθεση σε επικοινωνιακό επίπεδο.    

Με άλλα λόγια, αιτίες για πανικό δεν υπάρχουν, αλλά πρέπει να υπολογίζουμε σε μια σοβαρή πολιτικοοικονομική και επικοινωνιακή αντιπαράθεση, όμοια της οποίας η Ρωσία δεν είχε αντιμετωπίσει μετά το 1991.

Υποστήριξη με … μέτρο

ΕΡ: Μπορεί η «στροφή προς Ανατολάς», η προσέγγιση με την Κίνα και τις άλλες χώρες της BRICS να αντισταθμίσει τις σχέσεις με τη Δύση;

ΑΠ: Σε κάποιο βαθμό, ναι. Για να συμβεί αυτό όμως, χρειάζεται να εργαστούμε πολύ δραστήρια, να αναλάβουμε πρωτοβουλίες και να φανούμε θετικά επίμονοι. Η Ρωσία δεν θα λάβει από τις χώρες της BRICS ή από κάποια άλλα κράτη του πρώην «Τρίτου κόσμου» υποστήριξη στον αγώνα της κατά της ουκρανικής κυβέρνησης. Αυτές δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για κάτι τέτοιο. Αλλά και το γεγονός ότι οι ενέργειες της Ρωσίας οδήγησαν σε αλλαγή διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων, και ότι μπορούν επίσης να θεωρηθούν ως υποστήριξη σε αποσχιστικές τάσεις σε εδάφη κρατών, δεν είναι σύμφωνη με τις αντιλήψεις της Κίνας, της Ινδίας και των άλλων αναπτυσσόμενων χωρών.

Την ίδια ώρα, στο Πεκίνο, στο Δελχί, στη Μπραζίλια, στην Πραιτόρια, στην Τεχεράνη, στο Μπουένος Άιρες, κατανοούν ότι: Πρώτον, των ενεργειών της Ρωσίας έχει προηγηθεί μια μακρά προϊστορία. Δεύτερον, αυτές αποτελούν την απάντηση στην αδιάντροπη πίεση της Δύσης, η οποία, χωρίς να δίνει σημασία σε τίποτα, επέκτεινε τη σφαίρα επιρροής της. Γι’ αυτό, δεν πρόκειται να ενώσουν τη φωνή τους με εκείνες - που με ενορχηστρωτή την Ουάσιγκτον- καταδικάζουν τη Ρωσία. Επιπλέον, στην Κίνα για παράδειγμα, πιστεύουν ότι η «μάχη για την Ουκρανία» δεν είναι μια τοπική διένεξη, αλλά μια σύγκρουση για τη μορφή που θα έχει τον μελλοντικό κόσμο. Κι αν η Ρωσία ηττηθεί, αυτό θα σημαίνει ενίσχυση των ΗΠΑ και αύξηση της πίεσης προς την Κίνα. Επομένως, μια ορισμένη υποστήριξη σε μας είναι εγγυημένη.

Στόχος η πολιτική ανατροπή εντός Ρωσίας

ΕΡ: Τι ακριβώς προσπαθεί να πετύχει η Δύση επιβάλλοντας όλο και νέες κυρώσεις κατά της Ρωσίας;

ΑΠ: Τη διακοπή κάθε βοήθειας προς τις φιλορωσικές δυνάμεις στην Ουκρανία. Αυτός είναι ο άμεσος στόχος, καθότι για τις ΗΠΑ είναι σημαντικό να κατακτήσει το Κίεβο τη στρατιωτική νίκη, η οποία κατά πάσα πιθανότητα, θα είναι αναπόφευκτη σε περίπτωση που κλείσουν τα σύνορα με τη Ρωσία. Αυτό όμως δεν θα επιλύσει την ουκρανική κρίση. Εκεί θα συνεχιστεί φυσικά η αντίσταση και η αστάθεια υπό κάποια άλλη μορφή, αλλά τον έλεγχο της περιοχής οι αρχές της Ουκρανίας θα τον αποκαταστήσουν.

Ο πιο μακροπρόθεσμος στόχος, παρ’ όλο που δεν μιλούν αλλά και ούτε θα μιλήσουν γι’ αυτόν ανοιχτά, είναι πιστεύω η αλλαγή της πολιτικής κατάστασης στο εσωτερικό της Ρωσίας, αν θέλετε, η αλλαγή του καθεστώτος. Μετά απ’ όλα αυτά που συνέβησαν την Ανοιξη και το Καλοκαίρι, οι φυσιολογικές επαφές Μόσχας και Ουάσιγκτον στο ανώτερο επίπεδο, είναι νομίζω αδύνατες. Και όχι μόνο για τον Ομπάμα, αλλά πιθανότατα και για τον διάδοχό του. Ως εκ τούτου, το ιδανικό σενάριο για τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι η αποχώρηση του προέδρου Πούτιν. Πόσο μάλλον που η δαιμονοποίησή του έχει φτάσει στο απώτερο σημείο και οι επιθέσεις έχουν άκρως προσωπικό χαρακτήρα. Βέβαια, δεν γίνεται λόγος για ευθεία ανάμιξη, αλλά η επιδείνωση της θέσης της Ρωσίας μέσω των κυρώσεων θεωρείται ως ένα μακροπρόθεσμο μέσο για την αποδυνάμωση της κυβερνώσας ομάδας.

Κλείνουν τα μάτια στη σφαγή της Γάζας

ΕΡ: Οι ισραηλινές επιθέσεις στη Γάζα, μέσα σε λίγες μέρες προκάλεσαν τον θάνατο εκατοντάδων ανθρώπων. Γιατί αυτές προκαλούν αφάνταστα μικρότερη «αγανάκτηση» στη Δύση απ’ ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία;

ΑΠ: Υπάρχει μια σειρά από λόγους. Πρώτον, όλοι έχουν συνηθίσει στις συχνές περιόδους όξυνσης στη διαμάχη μεταξύ Παλαιστίνης και Ισραήλ. Δεύτερον, στις ΗΠΑ υπάρχουν αρκετοί υποστηρικτές του Ισραήλ, οι οποίοι στηρίζουν απόλυτα οποιοσδήποτε ενέργειες του κράτους αυτού, ενώ και το ισραηλινό λόμπυ ασκεί μεγάλη επιρροή. Τρίτον, αν και στην Ευρώπη οι συμπαθούντες τους Παλαιστινίους είναι πολύ περισσότεροι απ’ ότι στην Αμερική, οι Ευρωπαίοι έχουν μέχρι σήμερα ένα τεράστιο αίσθημα ενοχής εξαιτίας του ολοκαυτώματος. Γι’ αυτό, το να επικρίνεται το Ισραήλ, το οποίο δια της στρατιωτικής οδού προασπίζει την ασφάλειά του, είναι κάτι που δεν συνηθίζεται ιδιαίτερα.

Το πρωτότυπο αρθρο βρίσκεται στην ιστοσελίδα Lenta.ru.