Και οι Γερμανοί κρύβουν τα λεφτά στο... πάπλωμα!

Και οι Γερμανοί κρύβουν τα λεφτά στο... πάπλωμα!

Σε κατάσταση ζόμπι οι ευρωπαϊκές τράπεζες

Του ΑΡΗ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΥ

[Πηγή: iskra, 30/08/2016]

Το πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ στο προχθεσινό φύλλο της Wall Street Journal προκάλεσε αίσθηση σε διεθνή κλίμακα. “Οι Γερμανοί καταθέτες δεν εμπιστεύονται πια τις τράπεζές τους και φέρνουν τα χρήματά τους στο σπίτι”, έγραφε η έγκυρη εφημερίδα του συγκροτήματος Μέρντοχ. Μια είδηση που θα ακουγόταν κοινότοπη αν αφορούσε τη μνημονιακή Ελλάδα, προκαλεί ωστόσο έκπληξη καθώς αφορά την ηγεμονική δύναμη της ΕΕ, τη Γερμανία. Μια χώρα όπου η εμπιστοσύνη των πολιτών στο “σκληρό νόμισμα” και το τραπεζικό σύστημα που το διαχειρίζεται είχε αποκτήσει στα μεταπολεμικά χρόνια διαστάσεις κοσμικής θρησκείας.

Η επιταχυνόμενη φυγή κεφαλαίων από τις γερμανικές τράπεζες ασφαλώς τροφοδοτείται από την πολιτική αρνητικών, πραγματικών επιτοκίων που υιοθέτησε η ΕΚΤ από το 2014, σε μια εναγώνια προσπάθεια αναζωογόνησης της πραγματικής οικονομίας, που συνεχίζει να βρίσκεται σε νυσταλέα κατάσταση, στην κλίμακα της ευρωζώνης. Οι μεγαλοκαταθέτες, που όχι μόνο δεν εισπράττουν ένα μικρό κέρδος, αλλά πρέπει να πληρώνουν και κάποιο τίμημα απλά και μόνο για να “παρκάρουν” τα χρήματά τους στις τράπεζες, είναι φυσικό να αποσύρουν τα χρήματά τους. Αντί να τα επενδύσουν όμως στην παραγωγή, όπου δεν προσδοκούν παρά γλίσχρα και αμφίβολα κέρδη, προτιμούν να τα ρίξουν στα χρηματιστήρια, διογκώνοντας τις “φούσκες” που απειλούν με υποτροπή των κρισιακών φαινομένων στη διεθνή οικονομία.

Σε αντίθεση με τους μεγαλοκαταθέτες, οι απλοί πολίτες της Γερμανίας, παραδοσιακά καχύποπτοι απέναντι στο χρηματιστήριο, προτιμούν να αποσύρουν τα χρήματά τους από τις τράπεζες και να τα στοιβάξουν στα σπίτια τους (το ρεπορτάζ της Wall Street Journal αναφέρει ότι οι πωλήσεις ατομικών χρηματοκιβωτίων αυξήθηκαν κατά 25% τον τελευταίο χρόνο). Το φαινόμενο αυτό υποδηλώνει μια θεαματική αλλαγή νοοτροπίας, με την απώλεια της εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι στο τραπεζιτικό σύστημα της χώρας τους. Ουδείς μπορεί να τους κατηγορήσει γι αυτή τη μεταστροφή.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που η ναυαρχίδα των γερμανικών τραπεζών, η μέχρι προ τινος κραταιά Deutsche Bank, καταδικάστηκε σε πρόστιμο 2,5 δισ δολαρίων καθώς αποκαλύφθηκε ότι έκανε μεγάλης κλίμακας απάτες, “μαγειρεύοντας” τα επιτόκιά της ώστε να επωφεληθεί σε βάρος των ανταγωνιστών της, στο διαβόητο σκάνδαλο Libor. Το 2015, η DB κατέγραψε απώλειες- ρεκόρ, ύψους 6,6 δισ ευρώ. Παρά τις απολύσεις άνω των 10.000 υπαλλήλων της για να αντιμετωπιστεί η κρίση, οι μετοχές της καταγράφουν ελεύθερη πτώση και η σημερινή, συνολική χρηματιστηριακή αξία της βρίσκεται στα επίπεδα του...1982!

Οι οίκοι αξιολόγησης Fitch και Moody's υποβάθμισαν την DB, μια κατάρρευση της οποίας θα είχε πολύ μεγαλύτερες επιπτώσεις για τη γερμανική και γενικά την ευρωπαϊκή οικονομία από ό,τι είχε η κατάρρευση της Lehman Brothers για την αμερικανική, που πυροδότησε τη μεγάλη κρίση του 2008. Σε ανάλογη, δραματικά πτωτική τροχιά βρίσκεται και η Commerzbank, άλλο ένα μεγαθήριο του γερμανικού, χρηματοπιστωτικού τομέα. Στις 30 Ιουνίου, εκτενής έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου προειδοποιούσε ότι η επισφαλής κατάσταση του γερμανικού τραπεζικού και ασφαλιστικού τομέα εκπροσωπούν τον υπ' αριθμόν ένα συστημικό κίνδυνο στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Αν για την κακοδαιμονία των ιταλικών τραπεζών- ζόμπι ενοχοποιούνται κυρίως τα “κόκκινα δάνεια”, που ανέρχονται αθροιστικά στο αστρονομικό ύψος των 360 δισ ευρώ, το πρόβλημα των γερμανικών τραπεζών προέρχεται κυρίως από την χρόνια κρίση κερδοφορίας τους. Το μέσο ποσοστό κέρδους μόλις που φτάνει το 2,6%, πράγμα που φέρνει τις γερμανικές τράπεζες στην τρίτη, χειρότερη θέση μεταξύ των χωρών- μελών της ΕΕ, πάνω μόνο από την Πορτογαλία και την Ελλάδα. Σ'αυτό το φόντο, το φάντασμα μιας μεγάλης κρίσης, που θα μπορούσε να σημάνει την πένθιμη καμπάνα της ευρωζώνης, με τη μορφή που την ξέρουμε, προβάλλει περισσότερο απειλητικό από κάθε άλλη φορά πάνω από την Ευρώπη.