Η αναδυόμενη τζιχάντ της Ευρώπης

Η αναδυόμενη τζιχάντ της Ευρώπης

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

[Πηγή: Πύλη των Φίλων, 31/12/2014]

Οι διεθνείς εξελίξεις μέσα στο 2014 - Ουκρανία, Μέση Ανατολή, Ασία - έδειξαν ξεκάθαρα ότι ο απώτερος στόχος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι να καταστρέψει την Ρωσία, παράλληλα όμως στοχεύουν και την Κίνα όσα λαμβάνουν χώρα στην Μέση Ανατολή σήμερα...

Το κρίσιμο ζήτημα που θα απαντηθεί στο άμεσο μέλλον είναι πώς η ρωσική, υπό τον Βλαδιμήρ Πούτιν, ελίτ, που ηγείται της αντινεοταξικής, μονοπολικής τάσης, θα αποτρέψει τις καταστροφικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης και την ισοπέδωση των κυρίαρχων εθνών-κρατών που αντέχουν ακόμα.

Οι Αμερικανοί, μέσω του "βομβαρδισμού" του ISIS, όπως πιστεύουν οι Ρώσοι, επιδιώκουν να ηρωοποιήσουν και να ενδυναμώσουν την οργάνωση που ελέγχουν για να νικήσει, ύστερα, τον Άσαντ.

Τα σχέδια τους είναι ανελέητα: Το ISIS έχει τώρα εδάφη, αρχηγό, χαλιφάτο, χρήματα, στρατό... και στον άλλο κόσμο τους περιμένουν οι πιο ωραίες γυναίκες..., όπως άφησε να εννοηθεί ο Ρώσος αξιωματούχος Araik Stapanyan, γραμματέας του Προεδρείου της Ακαδημίας για τα Γεωπολιτικά Προβλήματα, σε αποκαλυπτική συνέντευξή του στην Pravda (english.pravda.ru/08-10-2014). 

«Πρίν, η Αλ Κάιντα ήταν αυτή που επέτρεψε στους Αμερικανούς να εισβάλλουν στη Μέση Ανατολή, στο Αφγανιστάν και πιο πέρα... έτσι έχουν ήδη βάσεις στην περιοχή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Η Αλ Κάιντα εξαφανίστηκε ήσυχα. Αλλά πρώτα, η Αμερικανική ηγεσία χρησιμοποιούσε την Αλ Κάιντα για να φοβερίσει τον κόσμο και την αμερικανική κοινωνία. Ηχογραφημένα μηνύματα με απειλές του Μπιν Λάντεν εμφανίζονταν τακτικά. Σήμερα, αντί για ηχητικά, ο κόσμος παρακολουθεί βίντεο, όπου οι τρομοκράτες αποκεφαλίζουν ομήρους. Και για μία ακόμα φορά, οι ΗΠΑ αρχίζουν να ταρακουνούν την διεθνή κοινότητα, πείθοντας τους πάντες ότι πρέπει να τους βομβαρδίσουν, και ούτω καθ’ εξής.

 ...Όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι των ΗΠΑ. Τιμωρούν τις δυνάμεις που δεν θέλουν να υπακούσουν σ' αυτές. Αυτοί που εκτελούν το σχέδιο, λαμβάνουν υποστήριξη και βοήθεια από τις ΗΠΑ. Ο σχιζοφρενής Αμερικανός γερουσιαστής ΜακΚέιν μιλάει πάντα κυνικά και με θράσος. Αυτός είναι ο τρόπος της αμερικανικής διπλωματίας – υποκριτική και κυνική διπλωματία. Ο ΜακΚέιν λέει ότι είναι συνεχώς σε επαφή με συνεργάτες που οι ΗΠΑ τους θεωρούν μαχητές κατά τους καθεστώτος του δικτάτορα Άσαντ. Τοποθετούν τον Άσαντ στο ίδιο επίπεδο με τα καθάρματα της ISIS. Αν όλα πάνε σύμφωνα με το αμερικανικό σενάριο, τους υποστηρίζουν. Αν κάποιος πάει ενάντια στη γραμμή των ΗΠΑ, οι Αμερικανοί τον τιμωρούν».

Πέρα απ’ όλες τις άλλες παραμέτρους πίσω από τα γεγονότα, πολιτικές, θρησκευτικές, συνωμοσιολογικές, πρέπει να δούμε ότι στον Ισλαμικό κόσμο βρίσκεται εν εξελίξει μια εσωτερική μεταρρύθμιση και, όπως στην περίπτωση της Ευρωπαϊκής Μεταρρύθμισης πριν από 500 χρόνια, αναδύεται ένας μαχητικός πουριτανισμός. Μια πιο στρατευμένη εκδοχή της θρησκείας, που απαιτεί την παγκόσμια εφαρμογή της σαρία (μουσουλμανικού νόμου) και αντικαθιστά την πιο συμβιβαστική πίστη που επικρατούσε όλα αυτά τα χρόνια στους Μουσουλμάνους της διασποράς. Τροφοδοτούμενη από Ουαχχαμπίτικα κεφάλαια από τον Περσικό Κόλπο και από μια ριζοσπαστική ερμηνεία του Κορανίου,  η πουριτανική αυτή εκδοχή του Κορανίου δεν είναι απλώς μια Ισλαμική σέκτα. Όπως ο Χριστιανικός Πουριτανισμός, που άνθησε στην Ευρώπη τον 17ο αιώνα, υποστηρίζει την επιστροφή στην πρωταρχική μορφή της πίστης. Ωστόσο κι αυτός –όπως και οι Άγγλοι πουριτανοί- εκφράζει μια εντελώς νέα πρόταση, μια αντίδραση στις ιδιάζουσες συνθήκες της νέας εποχής της παγκοσμιοποίησης, και στον παρηκμασμένο δυτικό ηγεμονισμό.

Τουλάχιστον 20 Αυστραλοί τζιχαντιστές –εκτιμούν οι αρχές της χώρας αυτής– έχουν σκοτωθεί μέχρι σήμερα.

Το στοιχείο αυτό δημιουργεί βάσιμους φόβους ότι οι Αυστραλοί τζιχαντιστές που πολεμούν στη Συρία και το Ιράκ ενδέχεται να είναι περισσότεροι από τους 70 που υπολογίζονταν αρχικά.

Η υπουργός Εξωτερικών της Αυστραλίας Τζούλι Μπίσοπ καυτηρίασε εξάλλου τη στάση νεαρών μουσουλμάνων της Αυστραλίας οι οποίοι θρηνούν τις απώλειες τους τους παρουσιάζουν ως «ήρωες και μάρτυρες».

Στα τέλη του Μαΐου 2014, ο Mehdi Nemmouche, γεννημένος στην Γαλλία, που θεωρείται ότι πέρασε πάνω από έναν χρόνο πολεμώντας στην Συρία με τους φονταμενταλιστές Ισλαμιστές, μπήκε στο Εβραϊκό Μουσείο στις Βρυξέλλες και σκότωσε 4 άτομα. Αυτή η τρομερή σφαγή είναι η τελευταία σε μια σειρά γεγονότων που αναδεικνύουν την απειλή που αποτελούν οι ξένοι μαχητές για την Ευρώπη. Οι μαχητές είναι συνήθως νέοι και, αφού έφυγαν από τις ευρωπαϊκές χώρες που ζούσαν για να πάνε στις εμπόλεμες ζώνες –κυρίως την Συρία- επιστρέφουν έχοντας αποκτήσει στρατιωτική εκπαίδευση και την πρόθεση να εμπλακούν σε τρομοκρατικές επιθέσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έτοιμοι να δράσουν κατά ο,τιδήποτε αντιπροσωπεύει την Δύση και τις αξίες της.

Πανκιό χθες, τζιχαντιστής σήμερα;

Δεν πρόκειται για νέο το φαινόμενο νεαροί Μουσουλμάνοι να παίζουν ενεργό ρόλο σε συγκρούσεις, όπως σήμερα στην Συρία, όπου πιστεύουν ότι κινδυνεύει το αυθεντικό Ισλάμ και οι αξίες του. Μια παρόμοια τάση διαφάνηκε τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, μετά τις συρράξεις σε Αλγερία, Βοσνία, Ιράκ και Αφγανιστάν. Νεαροί Μουσουλμάνοι  ταξίδεψαν για να συμμετάσχουν σε αυτό που θεώρησαν ως πόλεμο κατά των εχθρών του Ισλάμ, που εκπροσωπούνται από την Χριστιανική Δύση, τους Εβραίους Σιωνιστές, τους ασεβείς Μουσουλμάνους ηγέτες, τις διεφθαρμένες uleme (τις ελίτ των διανοούμενων Μουσουλμάνων μελετητών της θρησκείας), τους αποστάτες και τους θρησκευτικά αδιάφορους. Αυτοί οι ξένοι μαχητές παραμενουν σοβαρή απειλή για την Ευρώπη και είναι σαφές ότι το φαινόμενο μάλλον θα ενταθεί τα επόμενα χρόνια.

Στην Ε.Ε., αυτή την πρόκληση της παγκοσμιοποίησης την αντιμετωπίζουν τα εκατομμύρια του «Ευρω-Ισλάμ» και, ειδικότερα, όσοι ανήκουν στο «Ισλάμ των γκέτο», που δεν ελπίζουν η δεν θέλουν να δούν την ενσωμάτωσή τους στην δυτική κοινωνία. Η Ευρώπη είναι σήμερα το σπίτι για 20 εκατομμύρια περίπου Μουσουλμάνους, οι οποίοι υποφέρουν από υψηλή ανεργία, κακή υγεία και υψηλά ποσοστά αναλφαβητισμού και έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι, ειδικά μετά την 11^η Σεπτέμβρη, με την αυξανόμενη δυσπιστία από τους μη-Μουσουλμάνους.

Στην Μεγάλη Βρετανία, ο αριθμός των Μουσουλμάνων που βρίσκονται στην φυλακή έχει διπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία σχεδόν των νεαρών Μουσουλμάνων επιθυμούν να στρατευθούν στον αγώνα της Τζιχάντ! Η παρουσία Γάλλων, Γερμανών και πολλών άλλων Ευρωπαίων νεαρών ανάμεσα στους στρατευμένους του ISIS δείχνει ότι η Ευρώπη λειτουργεί σαν ένα ασφαλές καταφύγιο για την ανάπτυξη της νέας γενιάς μαχητών του ριζοσπαστικού Ισλάμ. Είναι πολύ φτωχοί για να ενδώσουν στον καταναλωτισμό...

Γι’ αυτούς, το μαχητικό Ισλάμ παρέχει μία ταυτότητα και μία εξήγηση για την κατώτερη θέση στην οποία βρίσκονται. Τους δίνει μια ισχυρή φωνή να εκφράσουν τον θυμό τους και τους προσφέρει μία υπερήφανη και ισχυρή ανταπάντηση. Καθώς η υποστήριξη προς αυτό αυξάνεται μέσα στα τζαμιά και στις ιστοσελίδες του Internet διαμορφώνονται σιγά-σιγά οι συνθήκες επέκτασης του ριζοσπαστικού Ισλάμ και όλα δείχνουν ότι πρόκειται για φαινόμενο που θα διαρκέσει για καιρό.

Είναι γεγονός ότι μέχρι την δεκαετία του ’90, οι ριζοσπαστικές και εξτρεμιστικές ισλαμικές ομάδες που δρούσαν στη Δυτική Ευρώπη επικεντρώνονταν στα προβλήματα της χώρας προέλευσης των μελών τους στη Μέση Ανατολή (π.χ. φιλοπαλαιστινιακά κινήματα). Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, ο ισλαμικός ριζοσπαστισμός στην Ε.Ε. έχει πάρει αποφασιστικά άλλη πορεία, προσανατολιζόμενος προς μία υπερεθνική κοινότητα, την μουσουλμανική ούμμα. Μία εξέλιξη που προωθήθηκε πολύ με την εμφάνιση του Internet και την κουλτούρα που συνδέεται μ’ αυτό.

Αξιοπερίεργο είναι ότι αυτός ο τύπος ριζοσπαστισμού πάει χέρι-χέρι με την Δυτικοποίηση στην Αγγλία, την Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Οι περισσότεροι ριζοσπαστικοποιημένοι Μουσουλμάνοι νέοι στην Ευρώπη είναι αυτόνομα άτομα, ανώτερου μορφωτικού επιπέδου και έχουν δυτική εκπαίδευση, συχνά σε τεχνικά ή επιστημονικά πεδία. Πολύ λίγοι αποφοιτούν από ένα παραδοσιακό μαντράσσα (θρησκευτικό σχολείο) και οι περισσότεροι βιώνουν μια περίοδο πλήρως δυτικοποιημένης ζωής, με αλκοόλ και κορίτσια, πριν γίνουν «αναγεννημένοι Μουσουλμάνοι» στα ευρωπαϊκά τζαμιά ή τις φυλακές.

Ο νεο-φονταμενταλισμός συνδυάζει τεχνολογικό μοντερνισμό (π.χ. χρήση των μέσων ηλεκτρονικής προπαγάνδας), αντίδραση στην παγκοσμιοποίηση και απόρριψη τόσο του παραδοσιακού μουσουλμανισμού όσο και της σύγχρονης δυτικής κουλτούρας. Απορρίπτει τις εγχώριες θρησκευτικές παραδόσεις ως αντι-Ισλαμικές και μιασμένες από δεισιδαιμονίες, φολκλόρ και προσθήκες από μη-Ισλαμικές πηγές. Άλλωστε στην Ευρώπη σήμερα διαχέεται μια έντονα αντι-χριστιανική κουλτούρα και παρακμιακά πολιτιστικά πρότυπα, ιδίως μέσα στη νεολαία. Ο Γερμανός ερευνητής του Ισλάμ, Thorsten Schneiders, διαπιστώνει ότι στην σημερινή Γερμανία ο ακραίος Σαλαφισμός είναι κυρίαρχο ρεύμα στην νεολαία που έχει ανάγκη από μια επαναστατική διέξοδο, αποστρεφόμενη την ηθική και κοινωνική καταπίεση.

Ας δούμε τι είχε εξομολογηθεί ένας Αλγερινός εξτρεμιστής, ο Ρασίντ, στον βρετανικό Observer: «Για μας, η χαρά και ο πόνος είναι συλλογικές εμπειρίες. Γυιός πολυμελούς οικογένειας, και συνεπώς σπάνια μόνος, ο μέσος μουσουλμάνος δεν έχει καμμία σχέση με την ατομιστική συμπεριφορά που χαρακτηρίζει την δυτική κοινωνία. Βιώνουμε τον πόνο του άλλου σαν να είναι δικός μας, κάτι που εξηγεί το γιατί θεωρούμε προσωπική μας υπόθεση τον θάνατο ενός εκ των Μουσουλμάνων αδελφών μας, είτε αυτός συμβαίνει σε μια Γαλλική φυλακή είτε στην Παλαιστίνη.

Αν υποχρεωθούμε να εγκαταλείψουμε την χώρα μας για να πάμε να δουλέψουμε στην Δύση, ταλανιζόμαστε από την μοναξιά και την νοσταλγία για τον τόπο μας. Ζούμε στις πιο άθλιες συνοικίες της πόλης, εργαζόμαστε για μισθούς πείνας και στέλνουμε τα λίγα που μας περισσεύουν στις οικογένειές μας. Η πρώτη γοητευτική εντύπωση για την Δύση εξαφανίζεται αμέσως. Είμαστε πολύ φτωχοί για να ενδώσουμε στον καταναλωτισμό.

Στην εξορία μας, έχουμε δύο στυλοβάτες: το αίσθημα της αδελφοσύνης με τους άλλους μουσουλμάνους και την καθημερινή πρακτική της θρησκείας μας. Χωρίς αυτά τα στηρίγματα θα πεθαίναμε όπως τα ψάρια έξω από το νερό. Για να τα κρατήσουμε αυτά τα δύο είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε ο,τιδήποτε».

Η ταύτιση με μια υπερεθνική umma βιώνεται κατ’ αρχάς σαν καθαρά θρησκευτική ταύτιση μεταξύ Μουσουλμανικών πληθυσμών της μεσαίας τάξης, αλλά ιδιαίτερα μεταξύ των απογοητευμένων και αποξενωμένων νέων. Μια τέτοια ταύτιση, όμως, μπορεί να οδηγήσει σε μια διαδικασία πολιτικού ριζοσπαστισμού. Η διαδικασία αυτή διαφέρει από τόπο σε τόπο και από μια κοινότητα μεταναστών σε άλλη, αλλά η γενική τάση είναι σαφής, όπως και η αιτία που την προκαλεί. Γι’ αυτούς τους αναζητητές ο νεο-φονταμενταλισμός προσφέρει έναν τρόπο ζωής που βασίζεται σε σταθερές αξίες που εφαρμόζονται πέρα από τοπικούς και χωρικούς προσδιορισμούς: από τις ερήμους του Αφγανιστάν μέχρι τις Βορειοαμερικανικές πανεπιστημιουπόλεις.

Εβραϊκές και Αμερικανικές φωνές τελευταία κατηγορούν τους Ευρωπαίους ότι, συνειδητά ή ασυνείδητα, εδώ και καιρό συμβάλλουν οι ίδιοι στην μεταμόρφωσή τους σε «φόρου υποτελείς» στο Ισλάμ. Ο «φόρος» που προσφέρει αυτό το «υποβόσκον αίσθημα υποτέλειας» της Ευρώπης είναι «η χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει την μουσουλμανική μετανάστευση  η ανοχή της Ευρώπης για την πολιτιστική διαφοροποίηση στην ίδια της την επικράτεια  η παραχώρηση οικονομικής βοήθειας προς μουσουλμανικές κυβερνήσεις που είναι ιδιαίτερα εχθρικές προς την Δύση  η επιτίμηση κατά του κράτους του Ισραήλ και η κατανόηση για την παλαιστινιακή και την ισλαμική τρομοκρατία».

Με λίγα λόγια, λένε, «η παλιά κατάσταση της υποτέλειας, με την αναγκαία υποταγή και δουλικότητα για την επιβίωση του υποτελούς, έχει αναβιώσει στην σύγχρονη Ευρώπη».

Ανάλογες είναι και οι θέσεις της γνωστής ιστορικού του Ισλάμ, Bat Ye’or, Βρετανής υπηκόου Αιγυπτιακής καταγωγής, που ζει στην Ελβετία. Μια ανάλυσή της με τίτλο «Εβραίοι και Χριστιανοί υπό το Ισλάμ», που δημοσιεύθηκε το 2002 στο γαλλικό περιοδικό Commentaire, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεκατρείς αιώνες «προστασίας/υποτέλειας» που επέβαλαν οι Μουσουλμάνοι στους «απίστους» πληθυσμούς της Ευρώπης έχει αφήσει βαθειά σημάδια ακόμα και στον τρόπο που η σημερινή Ευρώπη αντιμετωπίζει το Ισλάμ.

Σήμερα δύο κινήματα διεθνοποιούνται ραγδαία: το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης και οι ριζοσπάστες Ισλαμιστές. Η αλήθεια που όλοι κρύβουν είναι ότι τα τζαμιά του Αμβούργου (Al-Qods), του Λονδίνου (Finsbury Park) και της Μασσαλίας έχουν παίξει –και θα παίξουν- πολύ μεγαλύτερο ρόλο στην ανάπτυξη του Ισλαμικού φονταμενταλισμού από τα θρησκευτικά σχολεία του Αραβικού κόσμου!

Σκίτσο του Dave Brown για την αιματηρή επίθεση στην εφημερίδα Charlie Hebdo

Η μεταστροφή στο Ισλάμ σήμερα είναι ένας τρόπος ακόμα και για έναν Ευρωπαίο ακτιβιστή να βρει έναν σκοπό. Στην Γαλλία είναι περισσότεροι από 100.000 όσοι έχουν ασπασθεί το Ισλάμ. Και πρόκειται για ένα πανευρωπαϊκό φαινόμενο.

Πολλοί «αναγεννημένοι» Μουσουλμάνοι είναι πρώην Δυτικοευρωπαίοι αντιφρονούντες των δεκαετιών ’60 έως ’80. Πολλοί είναι ακτιβιστές της εργατικής τάξης που στράφηκαν στο Ισλάμ επειδή «οι Μουσουλμάνοι είναι οι μόνοι που πολεμάνε το σύστημα».

Όλοι αυτοί μαζί συστρατεύονται στα σύνορα της φαντασιακής τους ούμμα επειδή αυτό που τους στενοχωρεί περισσότερο είναι οι παρενέργειες από τον «εξαμερικανισμό» της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας.

 «Παράξενα που είναι τα έργα του Αλλάχ», όπως θα έλεγε κάθε πιστός Μουσουλμάνος...

*[Δημοσιεύθηκε στο περ. Τρίτο Μάτι τ.225, Νοέμβριος 2014]