ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

[Πηγή: iskra, 01/04/2014]

Η Ρωσία με την Ουκρανία είναι αυτοκρατορία, χωρίς την Ουκρανία είναι απλώς μια χώρα, έγραφε ο Μπρζεζίνσκι στη «Μεγάλη Σκακιέρα» το 1996. Τι θα είναι η Αμερική χωρίς την Ευρώπη, την ΕΕ; Θα είναι μια ισχυρή χώρα αλλά δεν θα είναι αυτοκρατορία, όπως η Ρωσία χωρίς την Ουκρανία. Η Ευρώπη είναι το μαλακό υπογάστριο των ΗΠΑ στην αποδώ μεριά του Ατλαντικού. Χωρίς την Ευρώπη, οι ΗΠΑ θα βρεθούν ανάμεσα στη Ρωσία και την Κίνα, σε μέγγενη. Θυμίζω ότι ιδρυτικός σκοπός του ΝΑΤΟ ήταν και παραμένει να κρατήσει την Αμερική εντός Ευρώπης, τη Ρωσία εκτός και τη Γερμανία υπό έλεγχο, σύμφωνα με τον πρώτο γραμματέα της Συμμαχίας λόρδο Ισμέϊ. Ο Μπρζεζίνσκι θεωρεί, στο ίδιο βιβλίο, ότι η Ευρώπη είναι προτεκτοράτο των ΗΠΑ και αυτό είναι ο όρος για να μην εγκλωβιστούν στην τανάλια Ρωσίας-Κίνας.

Η στρατηγική των ΗΠΑ στο Ουκρανικό είναι να ματαιώσουν κάθε υποψία προσέγγισης Βρυξελλών/Βερολίνου και Μόσχας. Θα τα καταφέρουν; Αν δουν ότι τα καταφέρνουν έχει καλώς. Αν δουν ότι αποτυγχάνουν θα έχουμε εκρηκτικές αντιδράσεις με άγνωστη προοπτική. Έτσι ή αλλιώς αυτή τη στιγμή, με αφορμή την Ουκρανία, η Ρωσία χρησιμεύει ως αντίπαλος για να διατηρήσουν οι ΗΠΑ τον έλεγχο επί της Γερμανίας. Μία πιθανή (αλλά όχι σίγουρη) εξέλιξη είναι να βρουν κοινά σημεία ΗΠΑ-Ρωσία σε βάρος της ΕΕ/Γερμανίας, εξ ου και οι αλλεπάλληλες συναντήσεις Κέρι-Λαβρόφ. Ωστόσο η σχετική αλλά ορατή αδυναμία της Δύσης (και όχι μόνο των ΗΠΑ) και η ραγδαία αλλά όχι σταθερή (παρά τα φαινόμενα) αύξηση της ισχύος των αναδυόμενων δυνάμεων, από τη Ρωσία και την Κίνα ως την Ινδία και τη Βραζιλία, δεν ευνοούν μακροπρόθεσμους στόχους και σταθερές συμμαχίες, η αστάθεια θα συνεχιστεί. Μια ειδική παρατήρηση: Η Γαλλία έχει συνταχθεί με τις ΗΠΑ διότι μια Γερμανία ανεξάρτητη από τις ΗΠΑ θα σήμαινε την πλήρη υποταγή του Παρισιού στο Βερολίνο. Ο Ολάντ βέβαια δεν είναι ο καλύτερος εκπρόσωπος της γαλλικής φινέτσας. Συμπεριφέρεται μάλλον ως δούλος των ΗΠΑ παρά ως υπερασπιστής, αλά Ντε Γκόλ, της γαλλικής ιδιαιτερότητας.

Για πρώτη φορά μετά από είκοσι χρόνια μια πληθυσμιακή ομάδα από το χώρο της πρώην ΕΣΣΔ δηλώνει την απόφασή της να γυρίσει στη μητέρα-πατρίδα, με συντριπτική πλειοψηφία. Η Δύση μιλάει για κατάληψη της Κριμαίας από τη Ρωσία ελπίζοντας να παρακάμψει το ότι η παρουσία της δεν ελκύει πλέον εκεί όπου, προ εικοσαετίας, οι λαοί γιόρταζαν την απαλλαγή τους από τη ρωσική κυριαρχία. Σήμερα οι δυτικοί αρχιτέκτονες της πλατείας Μεϊντάν και τα πειθήνια «τσιράκια» τους βλέπουν ανήμποροι τι μπορεί να συμβεί όταν ένας λαός (της Κριμαίας) αποφασίσει να πάρει την τύχη στα χέρια του. Ωστόσο προϋπόθεση επιτυχίας είναι η στρατιωτική ισχύς. Πληροφορίες δυτικών πηγών αναφέρουν ότι οι Ρώσοι στην Ουκρανία εξουδετέρωσαν πλήρως, με προηγμένη τεχνολογία, τις επικοινωνίες του ουκρανικού στρατού και τον εξουδετέρωσαν. Ως τώρα μόνο οι ΗΠΑ είχαν τέτοιες δυνατότητες.

Συμπερασματικά μόνο η συσσώρευση ευνοϊκών παραγόντων οδηγεί στη νίκη και όχι η εξιδανίκευση ενός μόνο πχ η λαϊκή δράση ή ο σπουδαίος ηγέτης, πάντα απαραίτητος. Αυτό που έκανε τώρα ο Πούτιν δεν μπορούσε να το κάνει πριν από δέκα χρόνια, όπως ακριβώς ο Λένιν δεν μπορούσε να νικήσει το 1905. Όσα επικριτικά λέγονται στην Αριστερά για την ακολουθητέα πολιτική μιας αριστερής κυβέρνησης υποκύπτουν σ’ αυτόν τον κανόνα. Πρώτα πρέπει να ψηφιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ και να γίνει κυβέρνηση, τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο. Μετά να δούμε τι πραγματικά θέλει ο κόσμος, όχι τι θέλουν διάφοροι αντικαθιστώντας τον κόσμο. Απαραίτητο να δούμε το διεθνές περιβάλλον. Όρος απαράβατος να υπάρχει η «λεπταισθησία της κρίσης», που έλεγε και ο Κονδύλης, ώστε να μεταφραστεί το εκλογικό αποτέλεσμα σε πολιτικές πράξεις. Πχ αντί να βάζουμε το κάρο μπρος από το βόδι και να φλυαρούμε περί πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής οφείλουμε προηγουμένως να ξέρουμε άριστα αν και που τα συμφέροντα της Μόσχας συμπίπτουν με τα δικά μας, πόσο μπορεί και θέλει η Μόσχα να συντρέξει τη χώρα μας και τι ζητάει ως αντίδωρο, ως που μπορεί να φτάσουν οι αντιδράσεις των σημερινών συμμάχων μας, αν και πως μπορούμε να υπερκεράσουμε αυτές τις αντιδράσεις. Αν φυσικά η Αριστερά δεν θέλει να έχει την τύχη του Σπάρτακου. Επιτέλους, αυτή τη φορά το ζήτημα δεν είναι να γίνει για λίγο κυβέρνηση και μετά να πέσει η Αριστερά, ηρωικά ή άδοξα λίγο ενδιαφέρει. Το ζήτημα είναι να σώσει την πατρίδα και να σωθεί και η ίδια μαζί της. Όρος απαράβατος για τη σωτηρία είναι να καταλάβει η Αριστερά ότι δεν θα είναι η ίδια που θα σώσει την πατρίδα και τον εαυτό της. Αυτό μπορεί να κάνει μόνο ο ίδιος ο κόσμος. Ποια, λοιπόν, είναι η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τον κόσμο; Ένα είναι βέβαιο: οι ψηφοφόροι δεν μετασχηματίστηκαν σε πολιτικό σώμα. Και σ’ αυτό δεν φταίνε οι ψηφοφόροι.